Ik moet er niet aan denken dat haar vent tegen haar zou zeggen dat het 'zou kunnen' dat hij onvruchtbaar is, en zij zich er dus maar bij neer moet leggen dat ze kinderloos blijft. Is hij van het gezeur af. Als ze bij hem blijft, kan hij zich alsnog stiekem laten steriliseren!
ja het gaat inderdaad om de vraag of je kinderen zoiezo wilt of perse met je huidige relatie dat is goed verwoord, bij mij zou het voornamelijk gaan om kinderen in het algemeen en een partner die daarmee kan leven en ook graag wilt hoort daarbij en vind ik het dan 100 keer leuker om samen mee te doen maar een partner die absoluut geen kinderen wil of pas over 5 jaar (als ik al in de overgang zou zijn) zou voor mij geen optie zijn ook al houd ik nog zoveel van iemand (heb er al eerder een relatie om verbroken) maar je moet wel de dezelfde toekomstwensen hebebn anders gaat het zoiezo mis (dan ga je het je partner kwalijk nemen op den duur) wel een goed punt heiddiii
dan zoek je toch een donor haha lekker belangrijk Mijn vruchtbaarheid heb ik al laten testen toen ik 18 was en of ik net zoals mijn familie vroeg de overgang in zou gaan die kans was inderdaad verhoogd, maar zelfs al was ik onvruchtbaar ging ik nog naar manieren op zoek op kinderen te krijgen / adopteren dus heeft niets met je kinderwens te maken.
nee idd ik ben het wel met ponyville eens. Het gaat erom dat jij (als vrouw) die hormonen hebt, en een man daar gewoon weg niet eerlijk aan toe geeft ... en als een kindje een bezegeling op je relatie weergeeft voor jou, en hij wil dat niet, dan is dat net zo hard als een huwelijksaanzoek doen en dan een NEE te horen krijgen. Ook een soort van afwijzing om je relatie te bezegelen als het ware ... Als je mannetje jou je droom ontneemt om een kindje te krijgen, wat je heeeel graag wilt dan is dat net zo gemeen als iemadnd voor het blok zetten; lees; een relatie met mij en met kind of zonder kinderen en ik ben weg ... dat is nog gemener eerlijk gezegd ... DAT is eerder niet mijn manier, en sommigen mannen hebben idd een harde duw nodig dan andere mannen! Maar naar drie jaar erover gepraat te hebben vind ik, dat je echt wel wat harder mag zijn, maar om je mannetje er mee te chanteren ...!? Want dat is het gewoon ... toch? Sorry hoor maar dan is de manier die ponyville omschrijft wat nota bene haar vriend zegt, eerlijker. En mss wel kopstotend maar wel duidelijk naar de vrouw toe... niet dan? Succes meid en hopelijk is je mannetje gauw om! Dikke kus Swiggy
Een man heeft ook last van zijn hormonen, neem mijn mannetje als voorbeeld. Als hij last heeft van zijn hormonen - lees: geil is - voel ik me ook niet 'verplicht' naar hem toe om mijn lichaam 'beschikbaar' te stellen. Samen vrijen of anders niet. Dus naar mijn mening: samen een kleintje, of anders niet!
Mensenkinderen ik weet niet wat ik zo nu en dan lees hier hoor.. Als je nou persé een kind wil en het je niet uitmaakt of het met deze is of de volgende? Dan ben je in mijn ogen maar een flierefluiter eigenlijk. Kies dan voor bewust alleenstaande moederschap. Laat je insemineren en neem geen vent. De basis van een RELATIE is toch vertrouwen? Mijn man was er ook niet meteen klaar voor, toen ik dat wel was voor mijn gevoel. Maar aangezien HIJ de man is waarmee ik oud wil worden, heb ik dat opzij gezet en gewacht! Een man is er evengoed klaar voor op zijn tijd. En sommigen willen gewoon geen kinderen..
:-s en wat doe je dan? :-s Het hangt er natuurlijk ook vanaf wat voor jou persoonlijk belangrijker is natuurlijk. Maar als mijn vriend dat bij mij zou zeggen van ''sorry ik wil geen kinderen nu niet, nooit niet dan ga ik wel er heeeeeel hard over nadenken of onze relatie dan nog wel zin heeft ... niet dat mijn relatie niet goed is, maar mijn moedergevoelens zijn SUPER groot en sterk, en als ik dat niet kan delen .... als hij onvruchtbaar zou zijn is heel iets anders. Dan wil hij tenminste wel en dan probeert hij ook maar dan kan hij er natuurlijk niks aan doen dat hij niks dan kan maken ... Maar ja, niet iedereen kan haar tijd afwachten tot haar mannetje er wel klaar voor is ... En ik snap heeeeel goed dat als jij als vrouw zijnde met die gierende gevoelens in je lichaam al maanden wacht op een JA IK WIL OOK KINDEREN antwoord, dat je dan echt wel gestresst raakt op een gegeven moment. Dat die moedergevoelens dan alles overneemt... snap ik heel goed. En dat je dan op een gegeven moment denkt van IK KAN NIET MEER! En dat niet iedereen rustig kan afwachten ...
Swiggy, ook mijn moedergevoelens zijn - en waren - SUPER groot en sterk. Maar uiteindelijk heb ik dus wel prioriteit gegeven aan mijn relatie en daar ben ik enorm blij mee. Daar hoeft natuurlijk niet iedereen voor te kiezen. Je kunt als vrouw alleen best zwanger (willen) worden. Dus....als de weegschaal doorslaat naar die kant, tja, ga dan vooral bij je vent weg en zorg dat je bevrucht raakt van een one-night-stand of goede vriend of spermadonor. Alleen al omdat je relatie dan volgens mij toch niet gebaseerd is op wederzijds respect en vertrouwen en op SAMEN-leven, maar eerder op het vervullen van eigen behoeften en verlangens. Tuurlijk is het verdomd klote als jij als vrouw helemaal klaar bent voor kinderen en de hormonen door je lijf gieren (ik weet donders goed waar ik over praat!) en inderdaad....daar word je af en toe heel gestresst en depri van. Ik heb ook vaak diep in de put gezeten en voelde me hopeloos alleen met mijn moederwens. Dat is enorm vervelend om je zo te voelen, maar nogmaals....... Als je dan ECHT niet meer kan op het moment dat je denkt "IK KAN NIET MEER", kom dan verdrrr ook in actie. Verbreek je relatie en ga op zoek naar een spermadonor. Zo niet, dan oefen je jezelf maar in geduld hebben en vertrouwen dat jouw tijd ook wel komt. Net zo zeer als jij dan alle respect verdient voor het feit dat je voelt dat je klaar bent voor kinderen, verdient HIJ dat voor het feit dat hij voelt daar nog niet klaar voor te zijn. En daar hoeft hij helemaal geen kant-en-klare-reden voor te hebben, behalve dat het voor hem niet goed voelt. Het is toch werkelijk van de gekken dat hij daar dan een zogenaamd geldige reden voor zou moeten kunnen aandragen, zich zou moeten verantwoorden daarvoor? Het enige wat je in zo'n situatie kunt doen is samen constateren dat er verschillende wensen en belangen spelen. Dat jullie op dit gebied niet in hetzelfde tempo vooruit gaan. En samen beslis je dan in hoeverre beiden kunnen geven en nemen, zodat er een win-win situatie ontstaat waar beiden achter kunnen staan (weliswaar minder goed dan wanneer je volledig je zin zou krijgen natuurlijk, maar in zekere zin beter omdat je nu een gedeeld belang hebt gecreëerd). Wil je dat niet.....trek dan vooral je plan. Zoek die spermadonor! Maar kies je voor de relatie, neem dan ook beiden de verantwoordelijkheid voor de relatie door op een volwassen manier om te gaan met de verschillende behoeften die er voor jullie spelen.
De mijne vindt het nu nog eng dat ik gestopt ben met de pil. Hij wilde er ook niet aan geloven totdat ik in november zei dati kging stoppen ,en hij kon kiezen, of meedoen ,of geen sex...dat hield ie 3 weken vol, hahaha Aan rubbers heb ik een hekel... Nu vindt hij het nog spannend en eng, maar ik vertel gwoon niet teveel van wanneer "we moeten" en dan hoort ie het vanzelf wel .
ik sluit mij aan bij indigo! jij bent misschien wél klaar voor kinderen, hij simpel weg niet. als de situatie andersom was zou je ook respect voor jouw mening willen. het krankzinnige! idee om te doen alsof je zwanger bent 'voor de test' kan alleen maar fout gaan! je zet iemand willens en wetens voor het blok, zonder de ander zijn mening/angsten te respecteren. En dan: je vent raakt volledig in paniek, omdat hij er zelf nog niet klaar voor is en bang is voor bijv. de financiele situatie en zet het op een lopen terwijl hij mss zielsveel van je houd. of hij went er aan en wordt toch zielsgelukkig dat hij pappa wordt..... "sorry schat, het was maar een testje, 1 april!" of je kletst er verder omheen dat het toch een vroege miskraam was, uiteindelijk kom je een keer in de MMM en hij blijkt onvruchtbaar: "van wie was jij vorig jaar dan zwanger lieverd?" of hij wordt boos dat je zelf een beslissing hebt genomen zonder hem daar in te herkennen. en hij verbreekt zelf de relatie omdat hij niet beduvelt wil worden. ik vind het echt een idee.... nou ja.... er komen veel lelijke woorden in mij op.... EEEERRRRUUGGG onverstandig in ieder geval. Ik denk dat je dit alleen kunt oplossen met heel veel praten, respect en misschien ook wel geduld. Clyde 23 zal ook voor zichzelf het een en ander op een rijtje moeten zetten: waar trek ik een grens. Daarbij, de nickname... ik doe echt een aanname, maar als die oa gaat over haar leeftijd en stel dat haar vriend ook in die categorie zit... sja, misschien heeft hij zich voorgesteld pas rond zijn dertigste pappa te worden. Clyde, je moet zelf bedenken wat je wilt. is dit iets om je relatie voor te verbreken of zit er een kans in dat hij later wel een kinderwens krijgt? ik zou héél veel met hem praten en als je er echt niet meer tegen kunt een knoop doorhakken en je daar ook aan houden, want zo heb je alleen jezelf ermee. succes meid!
Ik heb ook een paar jaar "moeten" wachtten. Mijn man was er ook nog niet klaar voor, en omdat hij me geen echte reden kon geven, vondt ik dat best frustrerend. Maar tenslotte doe je het toch met zijn tweetjes, en ik wilde niets liever als met HEM een kleintje. En ik wilde absoluut dat hij erachter stond en niet als het moeilijk wordt dat ik de verwijten krijg van "jij wilde dit". Hij is er uiteindelijk zelf mee gekomen, ben met de pil gestopt (al ruim van te voren), we hebben toen veilig gevreeén en hij kon aangeven wanneer hij er wel klaar voor was. succes
Ja als je de luxe van wachten hebt en je hebt een hele super relatie met een man die OOIT hetzelfde wilt dan moet je inderdaad proberen te wachten, helaas had ik die luxe niet alleen kwam ik toevallig iemand met hetzelfde "probleem" tegen alleen dan andersom.
vindt sommige antwoorden gewoon walgelijk zeg bah bah... of je wilt een kind met je partner, wil die niet dan houd het op, maar ga je niet stiekum zulke vies smerige dingen uit halen... en idd met of zonder kerel maar dan wel of MET medeweten of gewoon via donor bah bah kan er ff niks anders van maken, en dan ook nog van sommige van wie ik wel eens heb gedacht dat ze zo aan waarden en normen hechten (het goede voorbeeld geven etc.) en weet ik veel wat nog meer...
Ik verbaas me ook enorm over sommige reacties, prima, gelukkig is niet iedereen hetzelfde want dan zou het maar een saaie bedoening worden he... Ik kan me niet voorstellen dat wij voor een kindje zouden gaan als één van ons tweeën er niet voor de volle 100% achter zou staan. Ik bedoel: je beslist toch ook samen over andere dingen in het huishouden? Stel; Jouw vriend wilt per se een Porsche kopen, maar jullie hebben het geld er niet voor, hij sluit achter jouw rug om een lening af en koopt alsnog die auto... zou je dan niet ontploffen? Laat ik even voorop stellen dat dit een voorbeeld is, ik zou een kindje NOOIT kunnen en willen vergelijken met de aanschaf van een auto. Een bay'tje die je samen krijgt is iets heel bijzonders en een wonder op zichzelf, is het dan niet nog mooier als je er samen, heel bewust, en voor 100% voor gekozen hebt? Ik snap dat het moeilijk is om je wens "in te houden", maar mijn persoonlijke mening is dat je er samen voor gaat óf wacht totdat je er allebei aan toe bent. Sterkte meid...
Jij hebt echt geen flauw idee waar je het over hebt, dat is wel heel duidelijk! Ik hoop dat jij alles in je leventje maar krijgt zoals je het hebben wilt...anders is het niet best, haal je alles maar uit de kast om je zin te krijgen. Misselijk wordt ik van dit soort teksten!
ah ja joh! we gaan gewoon 'ff' adopteren! alsof het niets is/kost! ik zal het voor je omdraaien ponyville: wij wilden uit idealistische overwegingen adopteren, maar omdat dat zo'n hell is om doorheen te moeten, zijn we nu bezig met de 'natuurlijke' wijze. adopteren doe je niet even alsof het de normaalste zaak van de wereld is! daar heb je veel tijd, veel geduld en de juiste leefwijze voor nodig, want veel landen stellen strenge eisen hoor! als single vrouw kun je het veelal al schudden, even als wanneer je homosexueel bent, niet getrouwd of nog geen 5 jaar getrouwd, niet gelovig bent, gescheiden bent en ga zo maar door! en anders ff een donor. je houd ook niet van je partner?! sorry hub, baai baai, ik ga ff langs de sperma bank, had geen zin om met jou te praten, daar word je toch maar moe van.... haha, lekker belangrijk...... ja dus wel! voor die mensen die hun relatie weten te waarderen wél! elmo, groot gelijk dat je er misselijk van word! denk maar zo 'het kind weet niet beter en jij wel en de waardering voor wat je uiteindelijk gegund wordt stijgt dan ook aanzienlijk!' *schrijft zich nu uit voor dit topic, voordat ze zich teveel opwindt over al het verfoeielijke wat gezegd wordt en écht boos wordt*
Ook ik verbaas me hierover en wil we lmijn verhaal eens vertellen. Ik ben vijf jaar ouder dan mijn vriend en heb al een dochter. hij wist niet of hij kinderen wilde,hij dacht van niet. Dat wist ik al voor we gingen samenwonen, zoiets weet je hopelijk wel van elkaar. Maar ik koos voor hem, en dus eventueel samen kinderloos ( waar ik wel veel verdiret van zou hebben, maar daar kom je ooit overheen) Ruim een jaar geleden zei ik tegen hem : lieverd ik wil eigenlijk wel een kind, en ik weet dat jij nog niet eens besloten heb of je ze eigenlijk ooit wel wil. Moeilijk moeilijk natuurlijk. Ik heb toen voorgesteld dat hij er tot eind december 2006 ( een klein jaar) de tijd voor zou nemen om te beslissen of hij het wilde , als dat ja was kwam pas dan het gesprek wanneer. ( en daarbij gaf ik aan dat een nee wel tot verdriet zou leiden maar niit tot het einde van onze relatie, en dat ik er vast wel overheenkwam) En omdat hij ook wel besefte dat hij die keuze ooit moest maken, is hij er mee aan de gang gegaan. Hoe precies weet ik niet , tuurlijk ook met mij over gesproken, met collega's, famillie, vrienden etc. En in augustus kwam hij tot de conclusie dat hij spijt zou krijgen als hij het niet deed,een kleine ja , en die ja werd met de dag groter. Vanaf oktober vond hij het helemaal geweldig en moest het eigenlijk zsm. Ik was zo van de kaart dat ik toen wel even na moest denken ( ik hoefde nooit na te denken erover, het was zijn nee waar ik me op had voorbereid ) Eind oktober stopte ik met de pil en drie weken later zwanger. En mijn vriend, die is dolblij en geniet ervan hoe hij mijn buik ziet groeien. Moraal van het verhaal : dwing niet , zeur niet, geef de ander de ruimte voor zijn mening. Als hij wil komt het vanzelf een keer. Als hij niet wil, dan kom je niet verder met zeuren. Hij weet dat jij eht wil, hij weet dat hij jou er een plezier mee doet, dat je hormonen rammelen. Laat hem in zijn waarde om daar zelf over na te denken en hem alle tijd te geven. Een goede relatie is dat waard.