Nogmaals bedankt voor alle reacties. Ik heb vandaag (mede door jullie) een vriendin in vertrouwen genomen. Ze gaf aan, dat ze merkte dat er iets mis is, maar niet zo goed wist/weet hoe er mee om te gaan. Ik weet niet of het iets helpt, maar nu weet iemand er tenminste iets van. Ik voel me niet echt beter nu, maar misschien is het die welbekende eerste stap. Ik weet het allemaal niet zo goed eigenlijk. Ik weet niet of ik naar de huisarts durf hiermee. Somige momenten voel ik me namelijk wel gewoon, en dan denk ik "aansteller, alles is toch oké, zeur niet zo". Hoe dan ook wil ik die "Black dog" weg hebben, nu alleen even kijken hoe. Ik ben bang voor een diagnose, nu voel ik me gewoon niet lekker in mijn vel, maar straks ben ik misschien wel officieel ziek en dat vindt ik best wel eng.
Het is ook eng als het opeens zwart op wit staat dat het niet goed met je gaat. Ik heb tijdens mijn studie mezelf lang voor de gek gehouden. M'n familie had niets in de gaten en konden echt niet bij bedenken dat ik op het balkon van m'n zusterflatje stond te rekenen of het hoog genoeg was. Dat ik met spoed werd opgenomen kwam voor hen als de bekende donderslag... Maar ik vertelde ook niets omdat ik zelf vond dat ik me gewoon aanstelde . De patiënten van de gesloten afdeling in de psychiatrie waar ik stage liep, die waren pas depressief. Zoek hulp, vertel wat er in je hoofd speelt en welke nare gedachten er rond tollen. Het wordt weer beter, echt waar.
Heel dapper dat je dit hebt gedeeld en nu ook een vriendin hierover in vertrouwen hebt genomen. Inderdaad zijn dit belangrijke stappen. Ik herken de gevoelens zoals je het omschrijft volledig en sta (weer) op een wachtlijst om hulp te krijgen. Echt bij de juiste persoon kun je zoveel rust vinden en vertrouwen om verder te gaan. Ik begrijp heel goed dat het ook beangstigend is, maar je voelt zelf ook aan dat dit niet de manier is om door te gaan. Er is absoluut niets mis met hulp aannemen! Wij mensen zijn niet gemaakt om het alleen te doen. Heel veel sterkte!
Hoi TS, Allereerst is het al heel goed van je dat je erkent dat het op het moment niet goed gaat. En ook super knap dat je dit aan een goede vriendin hebt verteld! Als ik jou was dan zou ik zeker contact opnemen met de huisarts. Denk stapje voor stapje. En al zou je een diagnose krijgen, dat geeft toch niets. Misschien is het zelfs wel een verademing. Ik herken heel veel in je verhaal en neem zelf aankomende maandag contact op met de huisarts. Had afgelopen maandag al gebeld maar ze zijn deze hele week dicht, zul je altijd zien Heel veel succes en denk echt om jezelf! Hulp zoeken is zeker geen schande, maar het getuigd juist van kracht
Hey meid, Goed dat je deze vriendin in vertrouwen hebt genomen. Ik snap de drempel om hulp te zoeken bij de huisarts en zoals je beschrijft de officiële stempel van het ziek zijn. Soms knaagt het zelfs nog een beetje aan mij. Maar dat weegt niet op tegen de voordelen die ik er heb uitgehaald en nog steeds uithaal. Ik hoop dat jij ook de hulp zal krijgen die bij jou past. Aanstellen doe je echt niet, dit zijn jou gevoelens. Kan je vriendin misschien mee naar de huisarts?
Lieverd hou vol nog even! Bellen maandag. Juist mensen die denken dat een ander het altijd erger nodig heeft zijn vechters. Dus dat ben jij ook.
Heel goed! Het is geen schande om hulp te vragen en het hoeft niet zo te zijn. Je kan geholpen worden..... Dikke knuffel!
Hou vol!! En als je het echt even niet meer trekt, kom dan even hier schrijven of bel je vriendin op. En maandag echt de huisarts bellen en praten. Het is moeilijk om een "bevestiging" te krijgen dat waar je last van hebt een ziekte is, maar het is niks om je voor te schamen. En je stelt je zeker niet aan! Ik heb last van een chronische depressie en sinds december zit ik in een hele zware depressieve periode waar ik nu langzaam uit krabbel. Doorbijten meid!! Dikke knuffel
Wat super dapper van je! Goed dat je maandag gaat bellen. Het niks om je voor te schamen... Mijn man is ook regelmatig depresief. Krijgt dan wat medicatie en knap dan al snel weer op. Hou vol meid met hulp komt er snel weer licht in de donkere tunnel.
het is niet eng om officieel een depressie te hebben en daarmee geholpen te worden- het is veel enger om met een depressie te blijven lopen, want zo te lezen wordt het niet beter maar erger
Goed dat je maandag gaat bellen meid. Wie weet krijg je medicijnen en zullen die helpen en natuurlijk een hulptraject. Ik weet hoe het voelt,ik heb een zelfmoordpoging gedaan jaren geleden en 2 dagen in coma gelegen. Wil je niet bang maken natuurlijk maar bel alsjeblieft maandag op. En ik wens je heel veel sterkte en kracht. Je hoeft je niet schuldig te voelen,het is al moeilijk genoeg zo. xx
Ik baal ontzettend van mezelf maar ik heb niet gebeld... Ik schaam me nu ook kapot, helemaal als ik mijn eigen berichten teruglees. Morgen maar proberen, mijn vriendin gaat me morgen bellen en als ik het niet zelf regel zal ze mijn huisarts bellen voor me.
Het zelf herkennen is de eerste stap. Het heeft bij mij ook heel lang geduurd voor ik durfde te bellen naar de huisarts. Ik heb dagenlang gehuild toen ik besefte dat ik wel degelijk heel depressief was. Het komt goed, maar niet vanzelf! Heel veel sterkte..
Ik voel me nu weer heel slecht en ik kan er nergens mee naartoe. Ik heb het gevoel dat ik overal alleen voor sta. De enige vriendin bij wie ik het gevoel had mijn ei een beetje kwijt te kunnen heeft me net zo laten zitten. Niemand kan of wil me helpen. De enige die het kan ben ikzelf maar ik durf niet... ik weet het echt even nietmeer. Ik ben nu wel blij met dit topic want ookal heb ik nu even niemand om me geen kan ik toch uitblazen hier. Ik weet het echt even niet. Sorry dat ik zo zeur hier en dat ik niet echt reageer op de rest, maar het zit er echt niet in nu.
Die stap naar de huisarts kan onwijs moeilijk zijn, want daarmee moet je het probleem meteen al 'echt' maken. Ik snap wel dat je even een aanloop moet nemen. Wat is er gebeurd tussen jou en je vriendin dat je haar steun ineens niet meer ervaart? Omdat je eerst schreef dat zij zou bellen als jij dat niet zou doen...
Heel veel succes morgen. Het is moeilijk zo'n eerste stap, maar uiteindelijk is het ook fijn als je de hulp kunt krijgen die je nodig hebt om je weer beter te gaan voelen. Het is echt mogelijk om hiervan te herstellen. Heb je misschien een idee wat je tegenhoudt om deze stap te zetten?