Ik draag en voel je de hele dag. Je bent soms zo aanwezig voelbaar dat het mij misselijk maakt of pijn doet, maar dat maakt niet uit. Je leeft. Soms lijkt het alsof je je opgesloten voelt en vecht om uit je huidige omgeving te komen, maar dat kan nog niet. Hiervoor is tijd nodig. Tijd om te groeien en te ontwikkelen. Jouw aanwezigheid veranderd mij beetje bij beetje als persoon, als mens. En ondanks ik mijn uiterste best doe om het voor jouw goed te doen en je een veilige omgeving te bieden, schiet ik je hier en daar te kort. Nu al. Ik kan je niet beloven dat ik het beter ga doen, wel dat ik hiervoor mijn best (ga) doe(n). Je hoort op nummer 1 te staan. Dit doe je nu niet, misschien verandert dit nog. Misschien niet? Ik denk dat ik mijzelf nog niet voldoende kan identificeren met je of nog niet genoeg(?) van je houdt. Ik heb mij laten vertellen, dat zodra jij jezelf bevrijd hebt uit je huidige omgeving, dit direct verandert. Bewust ben je waar je nu bent en welkom daar waar je naar toe gaat. Af en toe maak ik mij immens veel zorgen om je, omdat ik niet altijd even goed bij je kan. Ik kan niet voelen wat jij voelt, ondanks dat ik exact hetzelfde heb meegemaakt. Je maakt alles voor mij ontzettend intens, je lijkt mijn diepste gevoelens te doen versterken. Ik heb mij nog nooit eerder zo ontzettend verdrietig of gelukkig gevoeld. Ik heb nog nooit zoveel gehuild en gelachen sinds dat jij in mijn leven bent gekomen. Verantwoordelijkheidsgevoel is er altijd al wel geweest, maar nu nog ietsje meer. Je ademt mij, je bent mij, je voelt en hoort mij. Je geniet van mijn zingen en wordt onrustig van mijn huilen. Wij delen zo ontzettend veel met elkaar, ondanks dat jij hier niet voor gekozen hebt. Je doet mij soms zo ontzettend veel pijn, dat je bijna ondraagbaar wordt. Je maakt het, dat ik sneller vatbaar bent voor blessures en hier niets tegen mag of kan doen. Maar dat maakt niet uit, hier kun je niets aan doen en ik weet dat het tijdelijk is. Ik kan niet wachten om je beter te leren kennen, om je vast te kunnen houden op manieren dat dit nu niet kan. Ik kan niet wachten tot dat de afstand tussen ons niet meer is. Of wel? Ik hoop dat het goed met je gaat en dat het straks allemaal beter met ons gaat. In tegenstelling tot sommige andere mensen, ben ik niet bang mee te mogen maken dat je mij verlaat. Dit doe je om je eigen persoon te zijn. En dan, nog steeds zul je bij mij zijn. Altijd. Wel ben ik bang om jou te moeten verlaten. Ik ben bang voor de wereld vandaag. Ik ben bang je los te moeten laten en te vertrouwen op het feit dat jij op ten duur hartstikke goed voor jezelf kan zorgen. Want dat zal het doel van de rest van mijn leven zijn. Je voelt mij de hele dag. Voel je ook mijn liefde voor je? Voel je de liefde van anderen voor je? Groei maar goed en neem de tijd hiervoor. Als de tijd rijp is, zijn wij er voor jou. Ik hou van je, je vader houdt van je. Liefs, je moeder.