Hoi allemaal, Pfff ik zit er echt even helemaal doorheen. Vorig jaar kerst hadden we een positieve zwangerschapstest in handen. Wat waren we toch blij. Alles liep op rolletjes alleen was ik heel zenuwachtig voor de 20-weken echo. Ik had met 15 weken ook al een extra echo aangevraagd omdat het toch allemaal niet zo goed voelde. Helaas werd mijn gevoel bij de 20-weken echo bevestigd. Ons kindje had een hele zware hartafwijking. Ik heb toen ook nog een vruchtwaterpunctie gehad om te controleren op erfelijke aandoeningen. Na 22 weken zwangerschap ben ik 26 april bevallen van een prachtig zoontje. Hij was echt zo mooi. Het was een hele moeilijke beslissing en ook heel erg verdrietig. Ik heb nooit geweten dat er zoveel verdriet kon bestaan. Gelukkig hebben mijn man en ik de draad weer goed opgepakt en wat waren we ontzettend blij toen ik na een paar maanden weer zwanger bleek te zijn. Ik kon echt mijn geluk niet op. Voelde me super en had er ook echt vertrouwen in. Nu afgelopen dinsdag hebben we de combinatietest gehad. De nekplooi van ons kindje was 4mm. Hierdoor is de kans op down 1:155. Dit viel me gelukkig nog alles mee maar echt relaxt is het natuurlijk niet. Waar ik me wel erg druk om maak is dat een verdikte nekplooi ook kan duiden op een hartafwijking. Ik weet alleen niet wat het risico nu is op een hartafwijking of iets. Bij ons zoontje is onderzocht en gebleken dat het niet erfelijk was. Maar ik maak me nu zo ongerust. Ik krijg waarschijnlijk (als het lukt) volgende week een vlokkentest om te kijken of ons kindje down heeft. En met 16 weken gaan ze uitgebreid naar het hartje kijken. Dit zouden ze overigens sowieso al doen gezien ons verleden. Ik weet dat de kans groter is dan we gewoon een gezond kindje krijgen. Maar gezien ons verleden kan ik nog maar moeilijk genieten en de onzekerheid maakt me echt gek. Het zou toch wel heel onmenselijk zijn als ik weer zou moeten bevallen van een dood kindje. Ik weet dat het nog helemaal niet zo ver is en dat ik ook gewoon positief moet blijven. En aan de ene kant heb ik nog steeds een goed gevoel. Aan de andere kant durf ik er niet zo goed vertrouwen in te hebben omdat ik zo bang ben weer teleurgesteld te worden. Sorry voor de lap tekst maar voel me zo verdrietig dat ik het gewoon even van me af moest schrijven. Liefs Eefje
Och meid....wat naar allemaal zeg...Het enige wat ik je wil zeggen is om positief te blijven. Ik weet dat dat veel makkelijker gezegd is dan gedaan maar een positieve instelling helpt toch echt. Probeer er ondanks de vervelende gedachtes toch van te genieten. Wacht alles rustig af en heb vertrouwen. Knuf
Hoi meid, wat naar allemaal.. had je eerste zoontje ook het downsyndroom? Want het hoeft niet altijd zo te zijn met een hartafwijking dat het ook down heeft.. Misschien heb je wat steun of erkenning in onze verhalen. Ik ben 23 aug bevallen van een zoontje die een zware hartafwijking 'had' is inmiddels geopereerd. zie: Ons vechtertje Heel veel sterkte
Jee, wat een verhaal! Ik hoop van harte dat alles goed is met je baby. Je leest hier vaak verhalen van mensen waar bij de volgende echo en onderzoeken blijkt dat alles in orde is. Ik hoop dat alles goed komt en wens je veel sterkte toe!!
Jeetje dat is niet niks! Ik weet trouwens precies hoe je je voelt. Ik ben ons eerste kindje verloren met 36 weken zwangerschap. Achteraf dachten ze dat hij soort van cystes in zijn hersenen had, dit is overigens nooit definitief bevestigd! Hij is op de dag van zijn geboorte (vlak voor de keizersnede) overleden. Hierna raakte ik weer zwanger en heb ik uitgebreide echo's gehad van oa de hersenen. Wat was ik bang, elke keer weer!Ook toen ze met 17 weken het hartje niet goed konden beoordelen (leek foute boel te zijn). Alleen dit keer was er met de hersentjes en gelukkig bleek later ook met het hartje niks mis, maar groeide de placenta niet meer. Hierdoor is onze dochter met 27 weken zwangerschap overleden in mijn buik en had zij zo'n 6 weken groeiachterstand. Hierna weer 2x zwanger, maar nu heb ik helemaal niet kunnen genieten! Zorgen om de hersentjes, de groei, het hartje! Verschrikkelijk! Ik heb tot de 12e week een zorgeloze zw-schap gehad, gewoon omdat als het fout gaat voor de 12e week, het als een gewone miskraam word gerekend en is het moeder natuur die handeld... Vanaf de 13e week begon bij mij de angst! Elke keer weer ..... elke dag weer, elke minuut weer! Voor de buitenwereld had ik een masker met een glimlach op, maar diep van binnen was ik ongelukkig van angst! Bij de laatste zwangerschap werd ik vanaf de 35e week opgenomen ivm grote groeiachterstand. Dus zag ik alles weer voor mijn ogen gebeuren. Gelukkig zijn beide laatste 2 zwangerschappen wel goed gegaan, maar zoals je hier boven kan lezen, is ook bij mij het zwanger zijn absoluut geen pretje geweest!!!!
Hoi Allemaal, Bedankt voor alle lieve reacties! Dat doet me echt goed. @Pippel, ons zoontje had geen down. Hij had een hypoplastisch linker hart syndroom, de linker helft van het hart is zwaar onder ontwikkeld en doet helemaal niks. Ook de aorta is zwaar onder ontwikkeld en alle bloedvaten zijn anders aangesloten. Met behulp van 3 operaties had ons kindje levensvatbaar kunnen zijn, maar alle grote risico's en kwaliteit van leven heeft ons doen besluiten om de zwangerschap af te breken. Wat fijn trouwens dat bij jullie de operatie goed is gegaan! @RoGiJuLi, jezus jij hebt het ook wel meegemaakt zeg! Ben er gewoon stil van. Vind het wel fijn om te lezen dat je gelukkig wel 2 gezonde kinderen hebt inmiddels. Ik hoop gewoon dat het allemaal goed gaat en dat me nog zo'n verdrietige en zware periode bespaard mag blijven. Liefs
He een verdikte nekplooi, wat moeilijk meid. Alsof het niet al angstig genoeg is allemaal... En je kunt hier zo niks mee, alleen afwachten en hopen. Weet je wat mij heeft geholpen? Om te bedenken dat als het weer mis zou gaan, het niet meer pijn doet of ik nu wel of niet geniet. Ik kon mijn hart niet openen voor mijn tweede kindje en vind dat nu ook weer heel moeilijk. Maar als het weer mis gaat, dan zou het fijn zijn als ik ook fijne momenten gekend heb. En die angstige momenten mogen er ook zijn, da's logisch toch na wat we hebben meegemaakt? Ik wens jullie heel veel sterkte met afwachten en hoop dat we allebei begin mei een gezond kindje op de wereld mogen zetten. Ze hebben in elk geval al de meest bijzondere beschermengeltjes...
Wat verschrikkelijk.........dat jullie nu weer in onzekerheid zitten. Wij hadden afgelopen Sept. ook een kindje met een verdikte nekplooi...uiteindelijk groeide tot 7 mm. ( 4 mm valt nog mee meis ). Ook een vlokkentest gehad zo rond de 12-13 wk. hier kwamen geen chromosoom afwijkingen uit voort. Dit verhaal is heel anders afgelopen uiteindelijk....met 14 weken geen hartactie meer. We zullen nooit weten of het kindje wat mankeerde ? Maar ook wij zijn op gesprek geweest bij Klinisch Genetica.......wat ik daar begreep was het aantal mm. aan vocht... ook best veel zegt. Het merendeel van deze kindjes wordt '' GEZOND '' geboren !! Hou je daar aan vast !!
@ vlinder84, je hebt helemaal gelijk hoor wat genieten betreft!! En nu alles een klein beetje is gezakt durf ik ook weer een beetje te genieten. Mijn gevoel gaat echt op en neer, het ene moment voel ik me best ok en heb ik alle vertrouwen en het volgende moment grijpt de angst me en voel ik me echt verschrikkelijk. @ mama 2 boys, wat erg dat het bij jullie niet goed is afgelopen! Maar ik vind het wel heel fijn om te horen dat de meeste kindjes gezond worden geboren . Als het mijn eerste zwangerschap was geweest had ik me waarschijnlijk nog niet eens zo'n zorgen gemaakt, maar gezien ons vorige kindje een ernstige hartafwijking had, is mijn angst ook heel erg dat dit kindje weer een hartafwijking heeft. Maar ik weet ook dat de kans groter is dat ons kindje gezond wordt geboren en daar moet ik ook een beetje op proberen te vertrouwen. Bedankt voor alle lieve reacties. Dat doet me echt goed en zet me ook weer even met beide benen op de grond! Liefs
Ik heb begrepen dat Down kindjes vaak een minimaal verdikte nekplooi hebben, dus geen 4mm...... verder weet ik niet veel te zeggen, wat moeilijk meid voor jullie. DIkke knuffel en hou je taai.
Jeetje meiden, het is vreselijk al die verhalen hier zeg. Wordt er niet goed van. Mijn langste zwangerschap heeft ruim 16 weken geduurd. En dat heeft me al jaren gekost om een plekje te geven. Ik denk nog dagelijks aan mijn manneke.. Bij ons is ook nooit wat aan de vruchtjes gevonden, maar ik heb Hashimoto en mijn TPO (antistoffen tegen mijn kindjes) waren zo groot dat ze geen schijn van kans hadden. Wat vreselijk om na zo een zwaar jaar, waarin je van het diepste dal weer een klein beetje omhoog durft te klimmen, dit te horen krijgt. Maar meis, mijn vriendinnen hadden allemaal stuk voor stuk dingen die niet goed waren tijdens de echos (te korte ledematen bv, dikke nekplooi weet niet hoeveel mm hoor) en die kindjes lopen nu allemaal hier gezond en wel rond zonder syndromen of andere afwijkingen. Jeetje, wat zeg je in zo n situatie tegen iemand? Sterkte? Ik vind het moeilijk. Ik wil wel zeggen dat ik aan je denk en je topic blijf volgen. Hou de moed erin meis!!
Pff wat een nog meer zenuwslopende periode dan het al was voor je. De angst zit er zo wel flink in denk ik. Ik weet niet zoveel af van down en nekplooien, maar kan me de angst voor nog een keer hetzelfde heel goed voorstellen omdat ik die zelf al voel terwijl ik niet eens zwanger ben nu. Probeer toch wel je momenten te pakken dat je ervan kunt genieten.. als je dan achteraf terugkijkt dan hoef je niet alleen de negatieve gevoelens van angst te herinneren. Ik hoop gewoon dat alles goed loopt voor je dit keer! Jullie zoontje is vast een hele goede beschermengel voor jullie 2e kindje . Knuffel en sterkte, hou vol he!
Dankjewel allemaal. Morgen weer naar het ziekenhuis en als het lukt krijg ik een vlokkentest. Pfff heb de afgelopen week me behoorlijk gespannen gevoeld. Heb een hele hoop vragen op papier gezet die ik wil stellen. Hoop dat er misschien ook al wat eerder naar het hartje gekeken kan worden. Ik houd jullie in ieder geval op de hoogte. Probeer een beetje positief te blijven maar merk gewoon dat het me toch best veel moeite kost. Misschien als morgen mijn vragen zijn beantwoord ik weer een beetje positiever ben. Liefs Eefje
Hoi Allemaal, Wil even laten weten dat de eerste uitslagen van de vlokkentest vast goed waren. Krijgen over 2 weken nog een uitgebreide uitslag en echo van het hartje. Maar dit is alvast weer een hele stap verder !! En we krijgen weer een zoon!!! Liefs Eefje
Wat een verdrietige berichten allemaal. Ik hoop heel erg dat je dit ventje mag houden! Soms is het goed te beseffen hoe gelukkig ik ben met 2 gezonde kinderen. Count your blessings... Ik zal voor je hopen en duimen. Liefs, Lobke
Dankjewel voor de lieve berichtjes!! Ben in ieder geval erg opgelucht dat we weer een stapje verder zijn. Vind het nog moeilijk om echt te genieten en te geloven dat we straks een gezond ventje in ons armen hebben. Maar dat is denk ik ook meer zelfbescherming. Nog 2 spannende weken en ik hoop dat ik dan heerlijk kan genieten van de rest van mijn zwangerschap! Liefs