Ik zou hier graag even mijn hart willen luchten , het is een heel verhaal sorry maar ik hoop dat het oplucht Ik zal het proberen zo kort mogelijk te houden en zo overzichtelijk mogenlijk : Wij ( mijn 2 broers, half broertje & ik ) hebben een erg vervelende jeugd gehad helaas. Mijn moeder raakte op het moment dat haar eigen moeder overleed aan een alcohol probleem zelf verslaafd aan drank en drugs. Ik was toen een jaar of 3 , mijn vader kon dit niet aan en ze zijn toen geschieden. Echter wist mijn vader dat mijn moeder slecht voor ons kon zorgen , in de zin van meer in bed liggen dan er voor ons zijn, drank & drugs kiezen boven ons , wij zagen er onverzorgd uit enz. Mijn vader kreeg ons na veel moeite om de week een weekend ,en dan zagen we er niet uit , uitgehongerd en wel . Mijn vader is toen allerlei rechtzaken gestart om te bewijzen dat mijn moeder deze ''last'' niet kon dragen en hij ons bij hem wilde hebben. Helaas verzon mijn moeder elke keer wat nieuws en veloor mijn vader elke wedstrijd tot hij zelfs helemaal het ouderlijk gezag verloor en bijna niks meer kon doen voor ons. Het enige wat hij kon is goed zorgen voor ons als we daar waren (schone kleren eten , bovenal LIEFDE) , en hij hield intesief contact met onze scholen. Mijn vader hertrouwde met een schat van een vrouw, en mijn moeder kreeg een nieuwe relatie met een andere man. In het begin was hij lief en aardig maar al gauw sloeg dit om in een agressieve , ook verslaafde man. Mijn moeder raakte zwanger van deze man, en hij kwam toen bij ons wonen. Elke dag was er ruzie, wat heel erg uit liep, ik ga daar veder niet over in detail spreken want dan ben ik morgen nog aan het typen hihi. Ruzie over, geld,drugs ... Als klein meisje van toen een jaar of 8-9 wist ik niet wat al die rare zakjes in huis waren , wat dat zogenaamde poedersuiker was waar ik niet aan mocht komen ,maar nu weet ik natuurlijk wel beter. Ik ging vaak heel vroeg al naar buiten , en kwam savonds laat pas terug om alle ruzies te vermeiden . Mijn 2 oudere broers waren ook vaak weg en blowde wel eens. Op 31 dec. op de verjaardag van mijn oudste broer , beviel mijn moeder thuis van een gezonde zoon . Echter kon ze niet voor hem zorgen, dus nam ik deze taak op me . ik stond voor hem op en ging met hem naar bed, mijn school leed hier onder ik was vaak zo moe ! Op een dag, mocht ik na school niet naar huis van de juf , ik moest wachten in de klas. De politie was er, en ik hoorde dat mijn vader onderweg was. En dat klopte.. Mijn vader heeft me in de auto gezet en we zijn vanuit zaandam naar zijn huis gereden, de hele weg heb ik gehuild , ik snapte er niks van. Achteraf bleek mijn moeder op straat gezet te zijn , mijn oudere broers waren spoorloos en mijn halfbroertje was meegenomen door zijn opa en oma. Na een paar maanden kwam ik weer in contact met mijn broers en mijn vader na m hun ook in huis, de vrouw van mijn vader heeft zelf 3 dochters die een stuk ouder waren dan mij , op dat moment vond ik het maar een stel stomme meiden haha , nu kan ik ze niet meer missen ! We waren in 1 klap een groot samen gesteld gezin met veel historie om het zo maar te noemen. De vrouw van mijn vader en haar dochters namen ons zo goed mogelijk op in hun dagelijks leven. ik ging naar een nieuwe school enz. Na een paar maanden kwam mijn vader erachter dat mijn broers drugs gebruikte in zijn huis en hier was hij absoluut op tegen , er waren net als in ieder gezin regels waar we ons aan moesten houden .. en dit was er 1 van maar mijn broers kenden geen regels dat hadden ze niet meegekregen. Na veel geruzie heeft mijn vader besloten ze het huis uit te zetten , of iedergeval me ene broer in een pleeg gezin en me oudere broer die wilde op zijn eigen benen staan en ging er vandoor. Daarna heb ik ze nooit meer gesproken of gezien , in mijn puber jaren heb ik het erg moeilijk gehad, gebruikte zelf regelmatig drugs enz. Op mijn 16 besloot ik dat ik niet zo wilde worden als mijn eigen moeder ,ik wilde trots zijn op mezelf en wat maken van mijn leven. Sinds dien heb ik geen druppel alchol of drugs meer aangeraakt. Mijn moeder heb ik ook nooit meer gezien tot ik een jaar of 18 was, ik wilde haar weer spreken dus ik zocht haar na heel veel bellen en zoeken op , ze bleek in het Sarpahtiehuis in Amsterdam te zitten en het ging erg slecht met haar. Ik schrok me kapot ...mijn moeder was niet meer de vrouw wie ze was, de drank en drugs heeft haar stuk gemaakt , ze lijd aan de ziekte korzakov , de drank heeft haar hersenen weg gevreten , ze is dik , zit in een rolstoel en weet niet wie ik ben .. Toen ze aan me vroeg '' maar wie ben jij dan ? '' stortte mijn wereld in .. hoe kon ze ?! mijn eigen moeder ?! hoe durft ze ?! Ik heb het toen een tijd zo gelaten , maar voelde me elke dag schuldig . Hoe kan ik me eigen moeder daar zo laten ? hoe kan ik elke dag door gaan met me leven zonder haar te bellen ? ik ben toen weer in contact met haar gegaan, hoe pijn het met ook deed om haar steeds zo te zien en te horen ''praten'' . door de korzakov vergeet ze veel op korter termijn en praat ze veel over heeeeel vroeger. Toen de pijn mij toch weer te veel werd, heb ik het opnieuw zo gelaten. Maar toen ik mijn huidige man ( toen nog vriend ) leerde kennen wilde ik hem aan haar voorstellen , hoe erg ik me ook schaamde voor haar. ik legde mijn man de situatie uit ..hij weet wel hoe of wat maar ook lang niet alles. Hij schrok ook erg van haar. Na de jaren is mijn moeder steeds slechter geworden, ze is er nog ..maar eigenlijk ook niet . Toen wij gingen trouwen wilde ik haar erbij hebben hoe dan ook , het is toch mijn moeder dacht ik .. ze hoort erbij. Mijn broers had ik ook uitgenodigd maar die kwamen natuurlijk weer niet opdagen en lieten niks van zich horen. Toen ik bevallen was van onze prinses, wilde ik dat ze ook mijn dochter ontmoette , dat hoort ..tenminste zo voelde ik dat. En weer deed het me zo pijn om haar te zien, hoe ze niet kan opstaan, hoe ze een half uur doet over in een auto stappen. Of het door de hormonen kwam of niet , maar ik barste in tranen uit .. hoe kan je als moeder zo worden ? nu is het alweer een jaar veder en ik heb geen contact meer met haar, ik heb de knoop doorgehakt .. het doet me te veel pijn .. ik kan het gewoon niet aan en wil niet dat J. een oma als haar krijgt ze verdient zoveel beter.. mijn vader heeft een super vrouw die meer voor mij gedaan heeft dan mijn moeder in al die jaren, Dat is J. haar oma zeg ik altijd. Als ze oud en wijs genoeg is wil ik haar best vertellen over mijn moeder...denk ik.. Maar er zijn dagen zoals deze, dat ik me zo schuldig voel dat ik mijn moeder zo ''achter '' laat , dat ik haar niet bel of scrhijf ..dat ik haar niet bezoek. Maar er zijn ook dagen dat ik denk .. waarom voel ik me schuldig? zij is de gene die mij het erg moeilijk heeft gemaakt die mij pijn heeft gedaan. Uit bescherming voor mezelf en mijn gezin heb ik gekozen voor geen contact..het maakt me te verdrietig .. Soms hoop ik ..dat ze gaat , dat ze haar rust vind ...dat is misschien heel erg om te denken ..sorry voor mijn gedachtes maar ik moet het kwijt. Deze pijn voelt het zelfde als bij mijn broers, ik mis ze. Ze wonen verdorie 5km verdrop .. en nog is het hun een te grote moeite om met mij in contact te raken, het ergste is nog dat ik niet begrijp wat IK verkeerd heb gedaan ?ik ben toch jullie kleine zusje ? ... ik heb jullie toch niks misdaan ? ik sta toch buiten papa en mama ? IK BEN TOCH EEN ANDER PERSOON ?! pff terwijl ik dit schrijf krijg ik tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel, ik snap het gewoon niet .. ik probeer het te begrijpen maar te vergeefs. Ik heb ook bij mijn broers de moed opgegeven, jaren van kaartjes sturen, bellen enz .. jaren van verspilde energie. Mijn oudste broer heeft in augustus 2012 ook een dochter gekregen , ik heb mijn lieve nichtje 1x mogen ontmoeten .. Hij heeft mijn dochter nog nooit ontmoet , ookal stond de deur altijd open. Het belangrijkste uit dit alles ,is dat ik heb geleerd van de fouten van mijn moeder en broers, ik zal nooit zo worden als Zijn. J. verdiend een moeder die van haar houd, die om haar geeft en goed voor haar zorgt , en die heeft ze !!! Ik zal haar nooit in de steek laten .. nooit.. Ik kan nu ik moeder ben niet begrijpen dat mijne dit ooit gedaan heeft. Voor de gene die de moeite nam dit te lezen..heel erg bedankt . het lucht wat op .. Ookal ben ik een vrij jonge moeder (21) , leeftijd is slechts een getal..ervaring is wat telt.
Heftig verhaal zeg!! Maar je bent een sterke meid en daar mag je heel trots op zijn!! Gelukkig krijgt jou dochter wel de beste moeder die ze zich kan wensen... Veel respect voor jou en een dikke knuffel
Wat een verhaal zeg! Wil je heel veel sterkte toewensen! En op zo'n jonge leeftijd al voor jezelf duidelijk hebben wat je wel en niet wil is superknap, dus je mag vreselijk trots op jezelf zijn! En je kleine meisje mag ook trots zijn op zo'n lieve mama!
Och meisje toch.... Heb je verhaal met open mond zitten lezen... Ik vind dat je een hele sterkte meid bent zoals ik je verhaal lees. Geef je kindje mee wat jou zo sterkt heeft gemaakt en vertel haar later wat je kwijt wlt. Jij doet het beter! Wat betreft je moeder bezoeken....tja heel moeilijk maar ik denk dat ik op een gegeven moment ook voor mijzelf zou kiezen, hoe moeilijk dit ook is. Ze kent je niet meer en het doet jou veel te veel pijn om haar zo te zien. Misschien kan je je haar beter herinneren aan de misschien wel maar heel weinige fijnere momenten die je ooit eens met haar gehad hebt. Tja en je broers....jongens/mannen zijn anders dan vrouwen. Ik weet niet of dat kan veranderen.... Zij hebben misschien de behoefte minder dan jij. In ieder geval even een dikke knuffel van mij!
Wat rot voor je meid, maar vindt het knap van je dat je je emoties zo goed kunt uiten, dat scheelt een hoop opgekropte frustraties denk ik. Heel veel sterkte en hopelijk is dit een hoofdstuk wat je voor jezelf kunt gaan afsluiten. Blijf sterk voor je meisje.
Jeetje meid, wat heb jij een rotjeugd gehad! Ik kan me je schuldgevoel voorstellen. Aan de ene kant denk ik: het is idd wel je moeder. Maar aan de andere kant, het is voor jou teveel om contact te houden, en het is de consequentie van haar eigen gedrag dat ze er nu zo aan toe is. En heel cru gezegd, zij weet het volgens mij nauwelijks of je nu wel of niet contact met haar hebt. In deze weegt jouw welzijn in mijn ogen zwaarder. Als je het niet aan kunt, dan geen contact denk ik.
Jeetje, wat een heftig leven heb jij gehad! En wat kom je nu over als een sterke vrouw, die er 100% is voor haar dochtertje! Diep respect hoe je met alles omgaat. Ik vind niet dat je je schuldig hoeft te voelen, jouw moeder heeft haar weg gekozen en jij kiest nou die van jou en je kiest de beste weg voor jouw gezin! Dikke knuffel!
Heel heftig!! Je hebt heel wat achter de rug. Hopelijk kun je met je man en je dochter aan een nieuw hoofdstuk beginnen met degene die hierbij willen horen, het is graag of heel graag en anders niet. Heel makkelijk gezegd maar ben gelukkig met wat je hebt, anders blijf je in de put zitten! Succes
Respect meid! Zo jong en dan dit al achter je kiezen hebben.. Fijn om te lezen dat je vader en zijn vrouw er altijd voor jullie zijn geweest, toch een stukje veilige haven in roerige tijden zo te lezen. Ik hoop dat dit nog lang zo mag blijven! Mbt je moeder, je voelt je als dochter 'verplicht' om naar je moeder om te kijken want 'het is toch je moeder'. En ook al is het nu meer de korsakov die je hoort praten ipv je moeder, de oorzaak van dit alles is toch echt aan haar eigen gedrag te wijten. Je hebt meerdere malen je best gedaan, en het levert jou maar ook haar niets op. Je zou het contact kunnen verbreken, of haar bijv alleen schriftelijk (via kaartjes/foto van kleindochter) kunnen contacteren. Leest ze het prima, zo niet heb jij daar geen 'last van'. Je broers is een ander verhaal, die wonen zo goed als op de hoek.. Is een gesprek met hun nog mogelijk? Heb je hun al eens kunnen vragen waarom alles nu zo gaat? Je komt erg sterk over, en je hebt een oer drang om jou dochter met alles wat jij niet had groot te brengen. Geniet van haar en je gezin, jou tijd om te genieten is NU! Laat je verdere leven niet door je verleden bepalen, ook jij mag gelukkig zijn! Succes!
Ik geef je een virtuele knuffel, heftig allemaal. goed dat je het zo kan uiten, schrijf het van je af.
Ik vind het toch altijd wonderlijk hoe sommige mensen alle ellende van de wereld op hun bord kunnen krijgen. Meisje meisje wat heb jij veel meegemaakt! Maar je zou dit alles niet op je bordje krijgen als je het niet aan zou kunnen. Van wat ik begrijp uit je verhaal ben je er sterker van geworden en heb je geleerd van de fouten van je moeder. Het is zo gemakkelijk om je rotjeugd als excuus te gebruiken om zelf ook helemaal van het padje af te gaan maar het heeft jou juist sterker gemaakt. Ik heb heel veel respect voor hoe jij hebt besloten je leven te leiden, ik weet niet of ik even sterk zou zijn. Ik zou je zo graag advies geven wat betreft het contact met je moeder en je broers maar dat kan ik niet. Het enige wat ik kan zeggen is, denk aan jezelf en aan je eigen geluk. Je bent hier op de wereld om jezelf gelukkig te maken. Jij en je gezin zijn het enige wat ertoe doet. Dikke knuffel!
Lieve Behappy, Wat erg voor je dat je dit allemaal hebt mee moeten maken! Wat een rugzak draag jij mee zeg. Voel je niet schuldig ten opzichte van je moeder. Jij maakt nu keuzes voor jezelf en voor je gezin. Jou moeder past daar niet meer in. Uiteindelijk is dat haar keuze geweest want zij heeft de drank en drugs boven jou verkozen, hoe hard dat ook klinkt. Dat is iets wat ik zelf niet kan begrijpen, ouders die hun kinderen niet op de eerste plaats zetten. Daarom heb ik ontzettend veel respect voor jou! Jij gaat voor je mooie dochter, en je bent een geweldige moeder. Jij voelt jezelf soms nog schuldig, terwijl dat helemaal niet zou mogen. De keuzes die jou moeder en broers maken en maakten zeggen niets over jou. Het is hun verlies dat ze jou moeten missen en niet andersom! Dikke knuffel voor jou.
Ik heb met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen. Wat vind het het rot voor je dat je je zo "alleen" en in de steel gelaten voelt. Maar wat ontzettend dapper en moedig dat je dit verhaal zo kan typen en je goed weet hoe het wel moet en waar het in het leven om draait!! Schuldig voelen,nee dat hoef je echt niet... En 21 jong? Ja dat is jong maar je hebt een hele levens ervaring en het is al erg genoeg dat je dit op zo een jonge leeftijd hebt moeten mee maken... Je hebt zo te lezen voor je eigen gezinnetje alles goed op orde en ik denk niet dat veel mensen dit kunnen zeggen nadat ze zoiets meegemaakt hebben en zo een slecht voorbeeld hebben gehad...chapeau!
Jeetje wat heftig, en deels herkenbaar. Ik heb ook geen contact meer met mijn moeder. Ze heeft me nooit (bewust) iets aangedaan, maar door haar ziekte (schizofrenie) heb ik het heel moeilijk gehad, zijn mijn ouders uit elkaar gegaan enz.. Ik heb contact met haar gehad toen ik 21 was, maar we hadden niets om over te praten, ik ken haar niet, zij kent mij niet en door medicijngebruik is ze ook niet helemaal zichzelf. Het kostte mij heel veel energie om contact met haar te houden. Ik heb me heel vaak schuldig gevoeld, zij kan er op zich niet echt iets aan doen. Maar ze is mijn moeder, ik vind dat het wat meer ook van haar kant zou mogen komen. Maar ze is gewoon geen moeder meer, heeft dat gevoel niet, wat ik wel voor mijn kinderen heb. Ik kan me niet voorstellen dat ik ze ooit in de steek zou laten! Ik weet niet wat ik mijn kinderen later ga vertellen. Denk wel dat ik ze de waarheid ga vertellen, maar goed ik heb nog even en we zien wel of de gelegenheid zich voordoet om het te vertellen. Ik heb er nu vrede mee, al blijft er altijd iets knagen, maar ik heb het bewust van me afgezet. Het kost me teveel energie anders.
Wat een heftig verhaal,ik heb echt met je te doen.. Ik denk dat je er goed aan doet om het zo te laten. Het is dan wel je moeder maar als het jou zo vreselijk veel energie kost,is dat niet goed voor jou. Een relatie tussen 2 mensen betekent wederzijds geven en nemen maar jij geeft alleen maar en krijgt niets terug. Mijn moeder zou nooit willen dat ik kapot ga door haar ellende,bedenk eens wat jouw moeder gewild zou hebben als ze niet verslaafd was geraakt. Waarschijnlijk zou ze jou gelukkig willen zien..ga voor dat geluk!
Ik heb dagelijks met zulke verhalen te maken en kon me daar altijd goed voor afsluiten. Nu ik het verhaal hoor vanuit het kind zelf raakt het me heel diep. Ik vind het erg dat je dit hebt mee moeten maken, maar meid wat kan jij trots zijn op jezelf!! Trots op alles wat je hebt bereikt, dat je bent geworden zoals je bent. Ik kan me voorstellen dat je in flinke tweestrijd bent, kinderen blijven altijd loyaal naar een ouder wat er ook is gebeurd, het blijft je moeder. Maar meid, je hebt zo veel ellende meegemaakt. Het is tijd om gelukkig te zijn! Vwb je broers, het zijn mannen. Het merendeel van de mannen uit mijn omgeving vindt familie wel gezellig maar zal er niet zelf op komen het contact met familie te onderhouden. Daarnaast hebben zij net zo'n jeugd gehad zonder fatsoenlijke opvoeding. Zij hebben dus ook nooit geleerd hoe het "moet". Zij weten dus ook helemaal niet hoe het kan zijn. Jij hebt gelukkig nog een deel van je vader en stiefmoeder kunnen leren. Ik denk dat je ze het niet kwalijk kan nemen. Maar het is wel heel erg jammer. Misschien zijn ze ook bang dat als ze contact met jou hebben de pijn van vroeger weer terug komt of willen ze jullie vader niet tegen het lijf lopen. Zij kennen het verhaal van je vader ws niet en zij waren al wat ouder en hebben alles bewuster meegekregen. Wellicht denken zij dat jullie vader nooit voor ze gevochten heeft en toen ze eenmaal bij hem in huis kwamen moesten ze het huis verlaten en werden ze door de tweede ouder in de steek gelaten. Ongeacht de reden, zo zullen zij het wel zien. Ik wil je heel veel sterkte wensen, los laten is lastig maar het is tijd voor jou om verder te gaan, je hebt het verdient gelukkig te zijn!!
Heftig meid. Ik heb er bijna geen woorden voor. Een dikke knuffel. Wat betreft je moeder, ik zou haar laten gaan. Door de alcohol is/word ze toch dement, dus zal ze het allemaal niet weten. Ze ziet je aan voor een vreemde, dat is misschien nog wel het ergste. Jij blijft met alle beelden van vroeger achter. Maar helaas heeft je moeder zich deze ziekte zelf aan gedaan. Probeer het los te laten, als je er telkens heen gaat en terug komt als een hoopje verdriet dan heb je er niks aan meid. Ga voor jezelf, je man en je kindje. Gelukkig is je vader en zijn vrouw altijd goed voor je geweest. Wat betreft je broers.. tjaa, wat kan ik daar over zeggen. Kennelijk voelen ze het anders dan jou. Je hebt je best gedaan al jaren. Ik zou het zo laten, de deur zal altijd bij je open staan, maar telkens contact zoeken zonder respons zorgt ook keer op keer voor een teleurstelling. Wie weet over een aantal jaar. Heel veel sterkte met het verwerken hiervan het is niet niks!