Hier ook een stille meelezen dit is niet te omvatten en zo oneerlijk.. Woorden schieten te kort en kan mij het verdriet niet voorstellen die jullie voor de tweede keer mee moeten maken
Oh meid wat oneerlijk Stiekem las ik af en toe mee in dit topic en ik leefde zo met je mee en nu lees ik dit Heel veel sterkte
Hallo dames, Bedankt voor jullie berichten. Ik kom momenteel niet zo veel op zp. Hooguit in de lounge. Ik ben er allemaal even klaar mee. Ondertussen zijn we 4 weken verder sinds de bevalling. Het gaat heel erg op en neer. Het is al heel wat als ik opsta, douche en me aankleed op een dag. Er zijn dagen dat me dat niet eens lukt. Dan kan ik niet eens daglicht verdragen en blijven de gordijnen dus ook dicht en lig ik de hele dag in bed. Maar de meeste dagen sta ik wel op hoor. Ik probeer zo vaak mogelijk bezoek te ontvangen, dat is een beetje afleiding. Maar zit voornamelijk naar Netflix te staren, om maar niet na te denken. Ik zit ook alweer te overwegen mn werk langzaam weer op te bouwen. Daar leven ze heel erg mee en houden ze mijn tempo aan. Was vorig jaar ook zo, dus heel erg fijn. Heb ook al veel collega's over de vloer gehad. Vorige week hebben we een afspraak gehad met mn gynaecoloog. De placenta is onderzocht en er is idd stolselvorming gevonden die de loslating heeft veroorzaakt. Ik vind het onverteerbaar, dat ik niet-zwanger geen enkele last heb van stolselvorming (gelukkig), maar dat het tijdens een zs hier steeds op misgaat. Kansen op een dergelijke complicatie tijdens de zwangerschap is een volgende keer 30-40%. Dit kan natuurlijk ook op een levensvatbare termijn gebeuren. Het was niks nieuws wat de gyn vertelde, maar de moed zakt me wel volledig in de schoenen. Verder werd ons aangeraden 3 maanden te wachten met opnieuw proberen zwanger te worden. Eind juli hebben we opnieuw een afspraak met hem en met mn vasculair arts om te bespreken of er nog iets aan trials/experimenten/behandelingen bestaan, die ik zou kunnen doen bij een volgende zs. Maar ik verwacht niets van deze afspraak. Daarom heb ik Gent opnieuw aangeschreven. Ik had al afspraken daar in april en juni op de ferti poli, maar gezien ik zwanger was, moesten deze geannuleerd worden. Nu heb ik ze opnieuw gemaild en heb ik in september een afspraak staan met de hoofd gynaecologie/verloskunde daar voor een pre-conceptioneel gesprek/advies. Ik zou echt niet weten wat ik daarvan moet verwachten, behalve dat ik dan dus niet eigenwijs kán zijn en eerder zwanger word, gezien de afspraak dan weer niet door kan gaan. Dat betekent dus wel, dat de eerstvolgende mogelijkheid op een levend kindje weer een jaar gaat duren. Als ik daar aan denk, springen de tranen me weer in de ogen en word ik ontzettend wanhopig. In oktober word ik 35. Nog niet oud, maar we zijn alweer 3 jaar bezig en we hebben nog niks, alleen maar verdriet en zorgen. Qua verdriet had ik het erger verwacht. Maar het lijkt alsof ik vorig jaar al een max heb bereikt. Niet dat ik nu niet verdrietig ben, maar ik lijk eea iets sneller op te pakken. Met de nodige verdrietige momenten tussendoor. Ook ben ik me meer bewust van het verdriet van mijn vriend tov vorig jaar. Die ziet nu voor de 2e keer zijn vriendin met een dood kind op haar borst. Daarbij was de situatie voor mij dit keer bijzonder kritisch, omdat er ook nog even de angst was dat ik zelf ook het loodje zou leggen. Maar na even thuis te hebben gezeten heeft hij nu het werk weer bijna helemaal opgepakt, hij begint iets later en stopt iets eerder, dat nog wel. Nou goed, nu weten jullie hoe we er op dit moment voor staan.
Wat een achtbaan zitten jullie in. Zo enorm Heftig Ik leef ontzettend met jullie mee. Dikke knuffel en veel liefs!
Wat heftig! Veel sterkte! Is misschien moeilijk maar probeer een soort van dagritme te vinden en elke dag een half uurtje wandelen buiten. Ik snap van je leeftijd. Ik ben ook al bijna 2 jaar bezig zonder resultaat. Wel een paar vroege miskramen gehad. Iemand die gelijk met mij is begonnen vierde vorige maandag haar eerste verjaardag van haar dochter. Zo dubbel! En veel vriendinnen zijn voor een 2de keer zwanger inmiddels en ik sta nog met lege handen. Ik hoop dat jullie ook een prachtig gezond kindje is gegund! Ik duim voor jullie! Al eens overwogen om naar het buitenland te gaan voor behandeling?
Ik denk nig regelmatig aan je, jullie verhaal blijft me bij. Zo oneerlijk ik hoop op toch een gezond kindje voor jullie, ook al duurt dat nog te lang.
Jeetje wat ben ik geschrokken van je verhaal. Ik ben niet erg vaak op deze site en lees het net pas. Wat ontzettend oneerlijk. Heel veel sterkte met opnieuw het moeten verwerken van dit verlies. Ik hoop echt voor jullie dat binnenkort het geluk aan jullie kant staat. Houd moed. Veel liefs
Ik las in de lounge jouw aangrijpende ondertitel en heb je verhaal inmiddels gelezen. Wat ontzettend wreed en verdrietig. Ben er een beetje stil van. Ik hoop dat ze jullie in Gent kunnen helpen en wil jullie het allerbeste toewensen. Veel kracht en hoop. Xxx
Lieve Pechvogol, wat oneerlijk en verschrikkelijk. Waarom moet jou dit overkomen? Zo veel ellende. Wat kan een mens nog aan? Ik zit met kippenvel op de bank je verhaal te lezen en weet dat geen woord jullie pijn en verdriet kan verzachten. Lieverd ik wens je zo veel kracht voor nu en alle komende dagen, weken, maanden en jaren. Dat zal je nodig hebben. Dikke knuffel!
Het gaat met ups en downs. Laatste tijd veel ups gelukkig. 3 weken geleden een slechte week gehad omdat er een neefje was geboren in onze familie en wij in die week een afspraak hadden staan om het as op te halen. Erg confronterend en weer veel tranen. Maar moet zeggen dat het daarna wel heel snel beter ging. Ik ben zelfs alweer in 'het traject' gestapt. Ik verwacht binnen nu en 2 weken een terugplaatsing van een cryo. Erg spannend maar vanwege m'n leeftijd wil ik niet langer wachten. Stil blijven staan voelt voor mij ook niet goed. Ik hoop zo dat er bij jullie een positieve wending zal plaatsvinden. Alle duimen draaien voor jullie. Gent moet het gewoon gaan worden. Ik vind jullie echt heel sterk en dapper, hou je taai. X QUOTE=Pechvogol;19886597]Hey Beaches, ja wij spraken elkaar in jouw topic. Hoe gaat het ondertussen met je?[/QUOTE]
@Beaches, goed dat jullie weer begonnen zijn. Ik snap je beweegredenen helemaal. Het verdriet om verlies ontneemt ook niet de wens voor een gezond, levend kind. Ik hoop ook voor jullie dat de volgende poging lukt en de zs goed blijft gaan.
Hey Beaches en Pechvogel (en andere meiden).. Ik opende het topic waar we elkaar voor het laatst gesproken hadden om wat te plaatsen, maar deze was gesloten.. Ik wilde jullie vragen hoe het gaat... Pechvogel, wat intens verdrietig...hoe vreselijk dat je dit moet doorstaan. Ik kan me voorstellen hoe wanhopig je je moet voelen. Heel heel heel veel sterkte. Wat goed dat jullie weer begonnen zijn beaches- nu alle geluk! Hoop met je mee voor een gezond kindje. Je hartewens is groter dan de angst dat het misschien weer niet goed afloopt... Wat mijn gevoel betreft had je gelijk Beaches, ergens diep van binnen wist ik dat uitdragen van mijn zwangerschap niet de 'keuze' was die we moesten maken. Ik was zó bang. Ik was woensdagavond echt in paniek. Ik wilde zó graag het beste voor mijn kindje... Iets in mij wilde mijn zoontje zo lang mogelijk bij me houden, van hem genieten in mijn buik. Ik wilde mijn tijd met mijn kindje pakken. Maar ik besefte ook dat dat voor hem niet het beste was... En misschien voor ons ook niet. Uiteindelijk zijn we toch donderdagochtend naar het ziekenhuis gegaan om te bevallen. Die nacht is ons mooie zoontje levenloos geboren. Ons tweede engelenkindje. Zó mooi, zó perfect, maar zó klein. Mijn hart is gebroken. Hoeveel kan een mens hebben?? Het is nu een maand geleden, maar de pijn snijdt nog steeds vlijmscherp. Er zijn ook rustigere momenten, die duren gelukkig steeds wat langer. Totdat ik weer kopje onder ga en ik niet weet hoe ik weer boven moet komen... Ik mis mijn mannetjes zó elke dag. Mijn oudste zoontje is bij ons in het ziekenhuis geweest toen zijn broertje geboren was, heeft hem vastgehouden en voelde zich echt trotse grote broer. Dat was heel mooi. De befrafenis was emotioneel en bijzonder, intens verdrietig. Ik hoop Zo dat we hier goed doorheen gaan komen. Er is zoveel om voor te leven, maar soms is dat nu heel moeilijk om te zien... De toekomst is niet te voorspellen, maar het zou zo fijn zijn als je kon weten: vanaf nu alleen nog maar geluk... Ik probeer te vertrouwen, maar ik geef mezelf ook nog even tijd om vooral erg verdrietig te zijn en te rouwen. Soms is het gewoon echt allemaal teveel. Na wat ik hier lees, jullie verhalen, weet ik dat ik niet de enige ben die zoveel verdriet te dragen heeft... Heel veel sterkte allemaal.
Wat een vervelende en nare berichten allemaal.... Het heeft voor ons alledrie niet zo mogen wezen. Ook voor jou dus heel veel sterkte kleintje... Het zal ongetwijfeld een tijd duren voordat de pijn minder zal worden. Het is verschrikkelijk. Wat raar dat mijn topic gesloten is. Ik heb er regelmatig op gekeken of er nieuws van jullie was. Heel veel sterkte meiden.... Dikke knuffel voor jullie