Wie herkent de stress en onzekerheid van het zwanger zijn? Ik ben nu ruim 15 weken zwanger en de eerste 12 weken waren vreselijk. Ik was zo bang dat het op 1 of andere manier mis zou zijn, en dat ik een miskraam zou krijgen. Ik dacht dat het na de kritieke 12 weken wel over zou gaan. Maar helaas... Ik ben van nature al iemand die vaak het negatieve ergens van inziet; het glas is meestal half lees zeg maar Alleen ben ik denk ik echt overbezorgd, bij wat ik doe (tillen, sporten), bij wat ik eet (kan het geen kwaad?), maar ook door omgevingsfactoren. Zoals medicijngebruik van anderen, ziektes van anderen etc. Zo slikt mijn schoonvader nu experimentele medicatie voor prostaatkanker, waarvan nog weinig bekend is. Onduidelijk of dit onder cytostatica valt, wat met uitscheiding weer wel schadelijk kan zijn (b.v. bij gebruik van zelfde toilet). Maar ook erg lullig om hem dan maar de rest van m'n zwangerschap te ontwijken terwijl ik niet weet of dit wel schadelijk is. Zo ook met kleine kinderen, ik ben half panisch voor kindjes met waterpokken of andere uitslag.. want stel dat mijn kindje daar ziek van wordt.. zo ook met mensen in de omgeving met griep of koorts. Ik vind het gewoon echt doodvermoeiend en ik wordt doodongelukkig van mijn gestress en mijn 'wat als'... want als het mijn eigen vader was, zou ik hem ook niet kunnen en willen ontwijken en als je al kindjes hebt voorkom je ook niet dat die ziek worden.. Ik geloof niet dat mijn angst nog normaal is, en ik wordt er zowat overspannen van... herkent iemand dit of wie heeft er tips? Bedankt alvast..
nee, ik herken je angsten niet. Gelukkig weet je wel nog wat rationeel en irrationeel is.. anderzijds, kun je je wel enorm druk maken. Het schijnt dat vrouwen met dit soort symptomen ook gevoeliger zijn voor een postnatale depressie of psychose. Ik zou het bespreken met je verloskundige, vaak helpt preventieve gesprekken of behandelingen. Succes meis, en tja het klinkt natuurlijk lullig in jouw situatie maar probeer te genieten..
had ik ook behoorlijk, totdat ik met 32 wk echt ziek werd, toen kon ik mezelf wel voor de kop slaan dat ik zo weinig genoten had in het begin van de zwangerschap toen alles nog goed was. Heb ik echt nog steeds spijt van.. dus probeer het echt los te laten, je schiet er niets mee op..
Ik herken het precies Helaas is het makkelijker gezegd "relax geniet ervan" dan gedaan Men kan nog 10000x zeggen "alles komt goed, geniet!" maar zo ervaar ik het niet Misschien omdat vorige zwangerschap "hels" was durf ik er nu niet van te genieten, bang zijn voor "wat als". Ook in mijn omgeving zie ik heel veel zwangerschappen waar zo ontzettend veel fout is gegaan en bijv doodgeborenen of kindjes met een ernstige beperking, etc dat ik nu niet echt kan genieten maar vooral bang ben Een tip heb ik dus helaas niet, ik weet dat het bij mij helaas niet zal verdwijnen
Ik herken je deels tot dat ik met 32 weken werd opgenomen met weeen toen kreeg ik een schuldgevoel dat ik me zo druk had gemaakt en heb ik geprobeerd de laatste weekjes ervan te genieten.
Bedankt, 'fijn' te lezen dat ik niet de enige ben. Ik weet ook dat niemand die onzekerheid weg kan nemen, behalve ikzelf. Want het zijn puur gedachten. De baby doet het super, bij de laatste controle afgelopen donderdag een hele goede, krachtige hartslag gehoord dus niks om me druk over te maken. Ik ben een echte controlfreak, dus vind het heel lastig dat ik hierover geen controle heb. Bloeddruk is ondanks al m'n stress aan de lage kant (110/55) dus hopelijk krijgt de baby er niet al te veel van mee... nu proberen om dit gevoel een beetje van me af te zetten en de natuur maar gewoon z'n gang te laten gaan!