Zow. Doe mij ook zo'n bevalling ! Maar sowieso..het blijft leuk om jullie verhalen hier te lezen. Zoveel zwangerschappen, zoveel bevalingen.
Mijn bevallingsverhaal: In de nacht van zaterdag op zondag werd ik 2 keer wakker van een beetje buikpijn, verder sliep ik goed. Zondagochtend gingen we koffie drinken bij mijn ouders en daarna nog even een rondje rijden. De hele ochtend had ik wel buikpijn, maar verder niet bij nagedacht omdat ik nog 2 weken moest. 's Middags gingen mijn vriend en ik even gestrekt op de bank voor een middag dutje Om 5 uur voelde ik iets knappen, waarna ik naar de wc liep en ik ineens begon te lekken. Dacht eerst dat het gewoon urine was, tot er ineens nog een straal kwam en mijn broek nat was Mijn vriend vroeg wat ik aan het doen was, waarop ik zei "volgens mij zijn mijn vliezen gebroken". Zijn vraag was "en nu", nou ehhh volgens mij ga ik bevallen We hadden die avond een bbq, dus daar heb ik mijn vriend heen gestuurd en een vriendin zou die avond even bij mij blijven. Afgesproken dat we hem zouden bellen wanneer de weeen regelmatig kwamen. Om 8 uur hebben we hem gebeld dat hij beter naar huis kon komen. Toen hij thuis kwam heeft hij de vk gebeld die om kwart over 9 kwam kijken. Op dat moment had ik nog maar 1 cm ontsluiting en ze zou om half 1 weer komen. Ik baalde gigantisch, want ik had echt geen zin om nog zo lang te wachten Om half 12 weer gebeld dat ik toch al persweeen begon te krijgen en toen ze om kwart over 12 kwam zat ik al op volledige ontsluiting. Blijkbaar ging het voor Julian allemaal iets te snel want tijdens een wee zakte zijn hartslag en moesten we naar het ziekenhuis. Daar aangekomen heb ik 2,5 uur geperst zonder resultaat. De gyn werd er bij gehaald om een pomp te zetten. Tijdens de volgende wee zou hij mee helpen, maar ging eerst nog even voelen. Toen bleek dat Julian een sterrenkijkertje was en zou de knik in het geboortekanaal nooit kunnen maken waarop besloten werd om direct een keizersnede te doen. Ik had net weeenversterkers gekregen en omdat we nog moesten wachten op akkoord van de ok kreeg ik weeenremmers. Deze werkten maar een kwartier, waarna ik nog een dosis kreeg omdat we nog geen akkoord hadden. Eindelijk mocht ik na een half uur na de ok, maar daar aangekomen bleek de annestesist weer in slaap te zijn gevallen dus heb ik nog een half uur met heftige persweeen (waar ik niets mee mocht) moeten wachten. Eindelijk is om 4.02 uur ons zoontje geboren. Achteraf gezien is de bevalling mij 100% meegevallen. Alleen kon ik die annestesist wel wat aan doen
Mijn bevallingsverhaal (is alweer 5 maanden geleden ): Maandag 19 jan. 's avonds had ik weer eens regelmatige harde buiken. Na een tijdje stopte deze en kwam er een ander vreemd gevoel voor terug. Stiekem hoopte ik dat het echte weeen zouden zijn en de bevalling eindelijk zou beginnen, maar toen ik 's nachts wakker werd was alles weer weg Toen tegen 4 uur ook mijn man wakker werd (ik lag al een tijd wakker) vroeg hij of ik nog iets voelde..nee dus, niks meer. Nog geen 5 min later begon het...meteen regelmatige weeen om de 4-5 min. Om haf 5 kwam de vk en deze zei me dat ik 3-4 cm ontsl. had. Ze zou om 8 uur terug komen en als ik dan zo'n 7 cm ontsl. had zouden we naar het zh gaan. Manlief bracht tegen 6 uur ons zoontje weg en toen hij net goed en wel weg was kreeg ik persdrang Toen hij thuis was moest hij van mij meteen de vk bellen..zij kwam meteen en toen bleek ik al 8 cm ontsl. te hebben. Ik kon kiezen of meteen naar het zh of naar boven naar mijn eigen bed...ik koos voor het laatste. Ondertussen belde de vk de kraamzorg. Boven heb ik nog een paar (pers)weeen weggepuft, toen besloot de vk om mijn vliezen te breken. Even na half 8 kwam de kraamhulp aan. De ontsluiting bleef toen steken op 9 cm..de laatste cm heeft de vk weggemasseerd en daarna mocht ik gaan persen...dat liet ik me geen 2 x zeggen Na 3 persweeen is een paar min voor 8 ons dochtertje geboren. Een super bevalling van zo'n 4 uurtjes!
In de nacht van zondag op maandag rommelde het behoorlijk in mijn buik. Met om het kwartier een behoorlijke kramp die, liggend op mijn zij, maar moeilijk op te vangen was. Ik vloog iedere keer naar het toilet omdat ik telkens dacht dat het vruchtwater gebroken was. Ik had ook niet meteen door dat dit weeën waren en dat het dus eigenlijk gewoon begonnen was. Uiteindelijk rond half 5 maar richting bank vertrokken want daar, half zittend half liggend kon ik de weeën die nog niet langer dan een half minuutje per keer duurde, beter weg blazen. Ik kon zo tussendoor nog een paar hazeslaapjes doen. Mijn man moest die dag vroeg op (kwart over 5) voor z’n werk maar toen zijn wekker ging heb ik hem verteld dat hij dat misschien maar beter kon afbellen omdat ik het idee had dat ik hem weleens nodig kon hebben vandaag. De weeën kwamen nog steeds om het kwartier, maar helaas rond 9 uur in de ochtend zakte alles weer af. Het leek dus een valse start, maar gelukkig gebeurde er iets. Tot aan deze nacht was er helemaal geen teken van een aanstaande bevalling geweest. Aan het eind van de middag hadden we gelukkig nog een afspraak bij de verloskundige en vlak daarvoor kwamen de weeën weer langzaam aan terug. Bij de verloskundige werden de mogelijkheden besproken, nog zo'n nacht waarbij het niet door zou zetten? Wat dan naar het ziekenhuis om bij te slapen, strippen of bij 42 weken laten inleiden in het ziekenhuis? Maar bij het weggaan gaf zij aan dat het volgens haar niet lang meer zou duren als ze mij zo hoorde en zag. Later thuis kwamen de weeën al iets sneller achter elkaar, zo om de 6 minuten, maar er zat nog niet echt regelmaat in. Ik kon ze nog heel makkelijk en stil weg 'blazen', zo stil dat mijn man eigenlijk helemaal niets door had. Hij dacht dat weeën zich met pijn en herrie aan zouden dienen...gelukkig van niet. Na verplaatsing van bank naar bed met mijn notitieblokje en mijn stopwatch riep ik rond tienen dat we met een uurtje misschien toch de verloskundige maar moesten bellen want ze kwamen nu iedere 2 a 3 minuten en duurde bijna een minuut. De weeën straalde behoorlijk uit naar mijn rug, gelukkig kon mijn man tegendruk geven op mijn onderrug te duwen terwijl ik op mijn ellebogen over ons bed heen hing. Om iets voor half twaalf belde mijn man het spoednummer van de verloskunigenpraktijk De verloskundige (vlos) kwam al snel en zag dat de weeën vrij snel en regelmatig kwamen, maar dat ik ze goed op kon vangen met de rugsteun van mijn man. Bij controle bleek er al 3 cm ontsluiting te zijn. “Nou, dan ga ik het ziekhuis bellen om onze komst aan te kondigen”, zei ze dood leuk. Dat was toch wel een kleine schok voor ons, in het ziekenhuis bevallen was wel het plan maar dat we er al zo snel heen zouden gaan. Na een hobbelige autorit over grachten en drempels kwamen we aan bij het ziekenhuis. Het duurde even voordat we naar binnen gingen omdat ik behoorlijk misselijk was geworden dus even over het muurtje van het terras aldaar staan kotsen, heerlijk. Uiteindelijk om 1 uur “geinstalleerd” en op de kamer brak de vlos mijn vliezen om de weeën zo wat in kracht te laten toe nemen. Rond half twee vertrok de vlos weer en zou om een uurtje of vijf weer polshoogte komen nemen. Ik begon dat geduw op mijn rug wel zat te worden en zag het me ook niet tot vijf uur vol houden dus wilde ik het onder de douche proberen, ik had gehoord dat dat ook verlichtend kon werken. Dus samen onder de douche. Mijn man (met z’n kleren en schoenen nog aan) zette de warme straal op mijn rug en dat werkte heerlijk verlichtend en ontspannend. Zó ontspannend dat er zich al snel persweeën begonnen aan te dienen. Die drang was echt enorm en heel moeilijk weg te blazen en zuchten. Gelukkig was er een verpleegkundige van het ziekenhuis bij die toch maar even de mening ging vragen van de verloskundige van het ziekenhuis. Zij gaf aan dat we onze vlos weer van haar bed gehaald moest worden. Om kwart voor drie was de vlos al weer terug. Toen ik weer in bed lag constateerde ze al een ontsluiting van 9 cm bij me met nog een klein randje dus het was echt super snel gegaan. Ik mocht voorzichtig mee gaan persen, maar doordat ik al een groot aantal persweeën had moeten wegpuffen waren ze in kracht afgenomen. We keken het even een half uurtje aan, misschien dat de baarkruk uitkomst zou bieden. Dit was voor mij wel prettig, maar na 1 wee op de kruk werd ik er al weer afgehaald omdat de hartslag van de beeb te veel dipte. Toen werd besloten een ctg op het hoofdje van de beeb te zetten en mij een infuus met een wee versterkend middel. Ook na het infuus duurde het de verloskundige iets te lang. Ik had ook niet het gevoel dat het infuus iets deed. De kleine had erg veel moeite met het laatste stuk(je). Mijn bekkenbodemspier blijkt nogal sterk te zijn en gaf niet genoeg mee. Dus werd de gyneacoloog erbij gehaald. Want het zou misschien een knip of een pompverlossing moeten worden. Ze constateerde in 1 oogopslag dat inknippen het beste voor mij én de beeb zou zijn. Om even voor half vijf na een stevige verdoving en een wel geplaatste knip lag onze schat, zich luid aan de wereld hoorbaar makend bij mij op de borst. “Daar ben je dan eindelijk lief kereltje!” en samen met een prachtig ontroerde man keken we naar dit mooie kleine knulletje. Al met al een snelle en redelijk “makkelijke” bevalling. Hij liet een week langer dan afgesproken op zich wachten maar het was het langer wachten meer dan waard, onze mooie vent.
Hier staan dus al die bevallingsverhalen tegenwoordig! Fijn hoor, ik miste ze al... Zal zelf misschien ook eens de moed opvatten om mijn 2 bevallingsverhalen op te schrijven.... Eerst eens flink wat bijlezen!
Leuk al die verschillende verhalen! Blijft leuk om te lezen! Dus hier die van mij: Met 37 weken (was op maandag) was mijn bloeddruk te hoog. Dus een bezoekje aan de gyn: Mijn bloeddruk was wonderbaarlijk gezakt naar normaal en alles zag er vanbinnen goed uit. Toch moest ik maar even een keer extra op controle bij mijn vk komen. Op donderdag dus weer een controle. ook toen was mijn bloeddruk weer te hoog. Mn man gebeld en die kon wat eerder uit zijn werk komen, vond ie heel erg Haha. "s middags dus weer naar de gyn. Het rommelde al wel wat in mijn buik, en dat bleek want ik had al 1 cm ontsluiting. De gyn had voor ons de mededeling dat ik niet meer thuis mocht bevallen. Het zag er allemaal nog prima uit binnen maar ze willen dan geen risico's nemen. We moesten op zaterdag maar even op controle komen en als ik op maandag nog niet bevallen was dan zouden ze me inleiden. Jeetje zeg daar was ik toch wel even van slag van. De mededeling dat je niet meer thuis mag bevallen en dat je zowiezo na het weekend moeder word ging wat tussen mijn oren zitten en ik kreeg er een migraineaanval van. Maar ja hoofdpijn kan ook een symptoom zijn van een te hoge bloeddruk dus maar het ziekenhuis gebeld. En we moesten maar even op controle komen. Dussss gingen we maar weer voor de 3e keer die week richting ziekenhuis. Alles zag er goed uit en na een half uurtje konden we ook al weer naar huis. Op zaterdag waren we om half 10 in het ziekenhuis voor de controle. Ik had al tegen Marcel gezegd dat we voor de zekerheid maar al het spul mee moesten nemen. En dat was maar goed ook want na wat controle's kregen we de keus: Of vandaag bevallen of maandag. Nou ja, die keus was voor ons niet zo moeilijk: Vandaag!!! Om half 12 kreeg ik een infuus met wee-opwekkers en daarna werden mijn vliezen doorgeprikt. Elk half uur werd het infuus met de opwekkers opgeschroefd. Ik heb geen idee gehad van tijd, Marcel heeft het gelukkig allemaal voor me opgeschreven. Om een uur of half 7 had ik nog maar 3 cm ontsluiting, dat schoot niet heel erg op. Dus het infuus ging nog hoger. Vervolgens heb ik een weeenstorm van 2 uren gehad. Toen de verloskundige me vroeg of ik misschien een ruggenprik zou willen heb ik deze heel snel aangenomen! Ik had er zelf nog niet eens aan gedacht. Om 9 uur is de ruggenprik gezet en dat viel me alles mee. Misschien ook wel omdat je andere dingen aan je hoofd hebt dan die ruggenprik die gezet gaat worden. En wat een opluchting! Na 10 minuten zat ik weer lachend in mijn bedje De verpleegster rolde nog een bed in mijn kamer en zo hebben mijn mannetje en ik nog lekker even geslapen allebei. Rond 12 uur kwam de vk weer kijken en had ik ineens 10 cm Dat was snel gegaan. Helaas voelde ik de persdrang niet en ik kon niet zonder persdrang persen. Dus moest ik wachten tot de ruggenprik was uitgewerkt. Dat duurde bijna 2,5 uur. Het persen viel me alles mee, al had ik wel ontzettend last van maagzuur. Dat is geen goede combinatie, persen en maagzuur. Na 35 minuten persen was mijn kindje er! Het kleine mensje werd omhoog gehouden en begon te huilen. Wat een prachtig moment! De navelstreng hing precies in t midden dus kon ik nog niet zien wat we hadden gekregen Een MEISJE!!!! Wat een verrassing. Aangezien wij allemaal dachten dat het vast een jongen zou zijn. Jara is geboren op 30-11-2008 om 3.10 met 37 weken en 6 dagen. Mijn bevalling heeft zo'n 18 uur geduurd maar ik kan niet zeggen dat ik het heel zwaar heb gehad. Achteraf denk ik: had ik die ruggenprik nou wel nodig?? Maar ja, heb m vast niet voor niks aangenomen. Marcel heeft de familie om 4 uur 's nachts gebeld, ze hadden toch al geen oog dicht gedaan, haha! Om 6 uur ben ik pas gehecht, ik ben van binnen 2x uitgescheurd. Het hechten was best pijnlijk, maar mn kleine meisje maakte zoveel goed. Om 7 uur was ik pas op de kamer en heb ook niet meer geslapen. Heb alleen maar naar dat kleine mensje liggen kijken. De hele familie is die zondagochtend langsgeweest (ouders/broers/zussen) haha, het was even druk maar wel fijn. En gelukkig mochten we diezelfde dag nog naar huis. Het is niet allemaal gelopen zoals ik het graag had gewild. Ik kon niet thuis bevallen en de borstvoeding is ook niet gelukt. Jara was gewoon te klein om de kracht ervoor op te kunnen brengen. Maar ik heb er geen probleem van gemaakt: Als het niet gaat zoals ik het wil dan moet het maar zoals het wel gaat. Ik zou het allemaal zo nog 10x doen. Misschien dat het bij een 2e allemaal wel anders gaat, wie weet. Jara doet het super, een echte lachebek en een vrolijk en pittig meisje. Een echte meid dus!
bevalling nr 3: Na een zware zwangerschap had ik me enorm verheugd op een thuisbevalling.. helaas verliep dit anders. Met 40 weken en 2 dagen moest ik weer op controle bij de VK.. ik gaf aan dat ik het gevoel had, dat beebje in stuitligging lag.. wel nee, zei ze, maar maakte voor zekerheid een echo.. en ja hoor..hoofdje lag boven, billetjes beneden.. dag thuisbevalling. ik heb die dag alleen maar gejankt, zo teleurgesteld was ik dat ik deze zwangerschap niet kon afsluiten op de manier zoals ik graag wilde doen. 's middags kon ik bij de gyn terecht die ging kijken of het mogelijk was een draaipoging te doen.. hier moest ik dag erna voor terugkomen. 11 juni meldde ik me smorgens heel vroeg in het ziekenhuis.. om 8 uur kwam de gyn en die besloot een draaipoging te ondernemen.. gut, wat deed dat pijn!.. hij hing met volle gewicht een paar minuten lang op mijn buik.. maar helaas poging mislukte. volgende optie was een keizersnede.. en daar had ik dus helemaal geen trek in.. dus ik heb gyn gesmeekt een 2e poging te ondernemen... dat deed hij en gelukkig... dit keer schoot beebje door en het hoofdje lag onderin. omdat ze zo laat in stuit was gedraaid wilde de gyn geen risico lopen dat ze terug zou draaien, dus ik mocht het bed niet meer uit en hij deed een inwendig onderzoek om te kijken of er al ontsluiting was. hoe groot was de ontgoogeling dat ik helemaal geen ontsluiting had.. maar dat ook mijn baarmoeder nog zon 4 cm was.. toch besloot de gyn op dat moment om mij te gaan inleiden. Doordat mijn baarmoeder nog hoog zat, deden de inwendige onderzoeken erg veel pijn, en op gegeven moment na het zoveelste onderzoek lag ik brullend in bed... ik wilde niet meer. er werden allemaal kabels aan me gehangen, zowel in als uitwendig.. en ik kreeg een weeeninfuus. De gyn zei, als je eenmaal ontsluiting hebt.. en de baarmoeder is verstreken, dan zal je bevalling beginnen zoals het normaal zou verlopen.. toen dacht ik al van oooo, dat ging laatste keer heel snel. om 10 uur werd het infuus open gezet.. en het wachten kon beginnen. al snel begonnen de weeen te komen, maar die waren goed te doen.. dus ik kon nog babbelen, lachen etc. 2 uur later had ik 1 cm ontsluiting.. het begin was gemaakt. om 6 uur savonds werd er weer gekeken, ik zat toen op 4/5 cm, maar de baarmoeder was nu in zijn geheel verstreken.. hoeraa dacht ik nog, nu gaat het beginnen. ik hing nog steeds aan allerlei kabels, mocht nog steeds bed nit uit, omdat beebje ondanks alles.. niet was ingedaald dus draairisico was er nog steeds. al de hele dag moest ik heel veel plassen, maar had ik ook enorme drang om te poepen.. plassen ging nog op de po, maar poepen, dat ging me te ver dus ik hield het maar op.. half 8 savonds.. weer werd er gekeken inwendig.. inmiddels 6 cm, mijn vliezen werden geprikt, maar men vergat het weeeninfuus uit te zetten.. dus ik ben in een mega weeenstorm terecht gekomen. Ondertussen moest ik nog steeds plassen en poepen, en terwijl ik op handen en knieen op het bed zit, zegt de VK van het zh me dat ik dan maar alles moet laten lopen op het bed, dat werd wel weer opgeruimd.. dus alle schaamte aan de kant.. en ik begon te plassen.. als je moet poepen riep ze.. dan laat het gaan.. je hoeft maar leeg te zijn.. dus ik ben gaan persen om te poepen.. ineens moet ik me snel omrollen roept ze.. dat lukt nog net.. het poepen doet pijn.. en ineens is die pijn weg.. op mijn buik ligt mijn dochter.. mijn keutel was een mooie 7 ponder.. doordat de VK me niet had verteld dat ik aan het bevallen was, heb ik verkeerd geperst.. ja, ik weet dat persdrang gelijk kan aanvoelen als poepen, maar omdat ze zei dat ik pas 6 cm had.. heb ik anders geperst en daardoor nu nog steeds veel pijn in bekken en stuit.. ik heb ook veel moeite met feit dat de uiteindelijke geboorte volledig langs me heen is gegaan.. en daar baal ik enorm van..zeker ook omdat dit mijn laatste bevalling zou zijn. Na dit drama mocht ik gaan douchen en moest ik nog nachtje in ziekenhuis blijven... omdat het heel rustig was, mocht mijn mannetje de nacht ook doorbrengen daar.. en dat vond ik na het hele gebeuren wel heel erg prettig.
Die van mij ook maar Aangezien de roddel te ronde ging dat seks een bevalling zou kunnen opwekken (of iets dergelijks) was ik aan het einde van de zwangerschap nogal hongerig Ik had het behoorlijk gehad namelijk en van mij mocht Tobe vanaf de 37 weken wel echt komen. De gedachte dat hij tot 42 weken zou kunnen blijven zitten benauwde me echt enorm. Zodoende hadden we dinsdagavond, toen ik 38 weken zwanger was, seks. Toen ik daarna opstond om naar de wc te gaan, druppelde wat vocht langs mijn benen naar beneden. Anders dan sperma Ik dacht meteen 'he, zijn mijn vliezen gebroken?' en snelde me naar het toilet. Maar daar bleef het eigenlijk bij. En het was sowieso al niet zoveel... Dus ik dacht dat ik me het had verbeeld en liet het daarbij zitten. Toch verloor ik die nacht vaker een paar druppels vocht (alsof ik mijn plas niet zo goed kon ophouden). Maar het bleef weinig. Woensdag hetzelfde verhaal en donderdags ook. Donderdagnacht werd het echter een stuk meer en vrijdagochtend toch maar de verloskundige gebeld. Zij dacht ook dat het waarschijnlijk gewoon vocht zou zijn en ze vroeg me om te proberen wat op te vangen zodat zij kon kijken of het wel of niet vruchtwater was. Dat bleek echter een onmogelijke klus. Met pijn en moeite wist ik een heel klein druppeltje in een potje op te vangen, maar dit was voor de verloskundige niet voldoende. Ze vroeg mij daarom om een uur of 4 's middags naar het ziekenhuis te gaan en het daar te laten controleren. Daar aangekomen werd ik aan de ctg gezet en gaf ik de arts het potje met het ieniemienie druppeltje En toen bleek al snel dat het vruchtwater was en dat mijn vliezen toch wel waren gebroken. Inmiddels waarschijnlijk al bijna 3 dagen. Omdat ik daarom de 24 uurs grens en de 72 uurs grens had overschreden, besloten ze me de dag daarna op te nemen en de bevalling op te wekken. De kleine had het nog goed in mijn buik, vruchtwater was helder en voor de zekerheid werd er nog een uitstrijkje gemaakt om te kijken of ik geen infectie had opgelopen. Vol zenuwen vertrok ik weer naar huis. De volgende ochtend moesten we het ziekenhuis even bellen om te checken of er plek was en dat was er gelukkig. Het OLVG in Amsterdam zat bij mij letterlijk om de hoek maar was een heel populair ziekenhuis. Ik had eerder in mijn zwangerschap er ook al gelegen vanwege uitdroging door extreme misselijkheid en voelde me daar echt heel prettig. Ik wilde om die reden daar erg graag bevallen. Sowieso al zonder de medische indicatie. Ik kwam daar om half 8 aan en werd direct weer aan het ctg gelegd. De baby maakte het nog steeds goed en ik had nog geen weeen. Om kwart over 8 werd ik getoucheerd en ik bleek 3 cm ontsluiting te hebben. Dat was erg prettig want daardoor konden ze me direct een infuus met weeenopwekkend middel geven. En toen begon de ellende. Van tevoren werd verteld dat het wel even kon duren voordat dit infuus zou aanslaan en dat ik beter nog even kon rusten. Echter had ik binnen 5 minuten al de eerste heftige wee te pakken en binnen mum van tijd zat ik al op een hele grote piek. Ik had ontzettende pijnlijke rugweeen en wist ze door de intensiteit en door het snelle doorzetten ze niet op te vangen. Ik gilde het uit en wist niet waar ik het moest zoeken. De verpleegkundige was gelukkig erg lief en is er heel veel bij geweest om me er doorheen te slepen. Doordat ik niet kon puffen, zou dit de ontsluiting kunnen remmen. Gelukkig bleek dat niet het geval en vorderde de ontsluiting zeer gestaag. Na zo'n 2 uur weeen riep ik al dat ik het niet meer trok. De verpleegkundige zei mij toen dat ze dacht dat ik voor 3 uur 's middags wel zou bevallen. Dat was toen echter nog zeker 3 uur verder. Ik zag dat absoluut niet zitten. Maar voor pijnmedicatie ging het allemaal veel te snel en ik had ook helemaal niet de puf om daar uberhaupt over na te denken. Tussendoor viel ik constant weg. Ik was zo op, zo moe, mijn lichaam schakelde zich gewoon een soort van uit. Een hele mooie natuurlijke werking want hierdoor kon ik toch nog op adem komen, terwijl mij dat zelf absoluut niet lukte. Daardoor kon ik de volgende paar weeen weer veel beter aan. Om half 2 bleek ik gelukkig al zeker 9cm ontsluiting te hebben. Ik moest op mijn zij gaan liggen omdat Tobe er niet goed voor lag. Dit was echt vreselijk pijnlijk en Tobe reageerde daar acuut op. Zijn hartslag ging ontzettend naar beneden en daalde onder de 60 slagen per minuut (tot zover zijn de weeen te zien op het computerscherm) en mijn man raakte in paniek. De kamer stroomde opeens vol met 2 verpleegkundigen, een verloskundige en een gynaecoloog. De verloskundige zei tegen mij dat ik nu heel hard moest persen. Tobe moest er nu uit, anders zou het een spoedkeizersnede worden. De gynaecoloog pakte de vacuumpomp, zette een knip en begon mee te trekken. Ik zag een keizersnede absoluut niet zitten na al het harde werk en begon als een malle te persen. Wat een verademing! Wat is persen ontzettend fijn! Eindelijk kon ik wat met de weeen! Eindelijk kon ik ze wegpersen. Dus dat was een eitje. En binnen 15 minuten werd Tobe geboren, om iets voor 2en. Met een flinke bult op zijn hoofd maar met een apgarscore van 9 en 10. Gezond dus! Het meest bizarre was nog om te zien hoeveel kracht de gynaecoloog zette terwijl ze Tobe er uit probeerde te trekken. Ze hing er echt met het volle gewicht aan (althans, zo zag het er uit). Ik voelde Tobe ook echt heel snel door mijn lijf heen gaan, zo apart was dat. Verder had ik dus een knip maar ook nog een scheur. Het hechten vond ik vrij onaangenaam en het herstel daarvan ook zeer pijnlijk. Al met al heeft de bevalling overigens iets meer dan 5 uur geduurd. Tobe woog 4010 gram En daar stonden ze allemaal nogal van te kijken! Als ik later was bevallen en hij dus zwaarder was geweest, was het waarschijnlijk wel een keizersnede geworden. Dan hadden ze hem er waarschijnlijk niet snel genoeg uit gekregen...
Dit is mijn bevallingsverhaal. Ik lag nog op bed en om half 9 's ochtends voelde ik ineens iets knappen in mijn buik (net alsof er een ballon kapot knapte). Ik deed mijn ogen open en dacht verrek dat kunnen mijn vliezen wel eens zijn! Dus ik meteen uit bed gesprongen en ja hoor: Plons! (niet zo veel gelukkig) Me vriend dacht dat de hond op onze kamer stond te plassen haha. Ik riep hem en zei "mijn vliezen zijn gebroken!!" Dus me vriend gelijk klaarwakker. Ik riep daarna: Ik durf niet meer!! Ik ben bang..( hahaa) Dus ben ik ook meteen weer op bed gaan liggen met handdoeken, omdat de baby nog niet helemaal ingedaald lag. Dus me vriend heeft de verloskundige opgebelt..die op dat moment bij een andere bevalling was.. Hoorde ook een vrouw op de achtergrond keihard gillen Nou lekker dacht ik dan.. Staat mij ook te wachten.. Uur later kwam de verloskundige en had nog niet gevoeld hoeveel ontsluiting ik had vanwege infectie gevaar. Maar Chanell was al wel ingedaald gelukkig..dus kon gewoon lopen enzo.. Dus de verloskundige ging weer weg en om half 11 kreeg ik een beetje last van krampjes.. Toen het 3 uur was kreeg ik ineens hele erge krampen die ik echt weg moest puffen.. Nou toen is me zus nog even langs gekomen om te kijken hoe het met me was.. (die had ook al de hele ochtend lopen janken van de spanning) Toen ze dat vertelde begon ze weer.. Nou toen begon ik ook nog en toen hebben we samen nog even lopen janken haha Me zus ging weg dus toen kreeg ik echt super veel pijn..wist niet hoe ik zitten moest..Dus weer de verloskundige gebelt..Die zei dat dit nog het begin was Was inmiddels 4 uur. Om kwart voor 5 kreeg ik ineens een erge druk net alsof ik moest poepen.. Dus ik naar de wc haha..Toen kreeg ik persdrangen en heb ik 2 keer geperst (kon het echt niet meer tegenhouden) Dus ik daarna meteen naar boven toe heb me omgekleed en ben op bed gaan liggen.. En schreeuwde naar men vriend (die net aan het eten was) bel de verloskundige maar, ik moet persen! Nou de verloskundige gebelt en ze was er gelukkig binnen 5 minuten! Ze ging meteen voelen of ik al ontsluiting had..en tot haar grootste verbazing voelde ze het hoofdje al! Dus mocht meteen beginnen met persen..het was toen 5 uur.. Ik had zoveel pijn dus ik smeekte de hele tijd om een keizersnede! Haha Het was kwart voor 6 toen onze Chanell werd geboren.. Ik was niet uitgescheurt of ingeknipt, had alleen opervlakkige huidscheurtjes.. Ze vonden dat ik het super goed gedaan had..Ik heb ook niet zo hard lopen gillen en schreeuwen.. Ook vonden ze dat ik me erg rustig had gehouden. Nou dit was mijn bevallingsverhaal. Heb ook niet zo lang verhaal omdat het heel snel is gegaan hahaa..
Mijne ook dan maar: Ik werd al streng gecontroleerd omdat ik een te hoge bloeddruk had en had met kerst ook al in het ziekenhuis gelegen. 2 januari moest ik plots even in de middag werken omdat mijn vader tevens werkgever naar het ziekenhuis moest. 'S avonds had ik behoorlijk hoofdpijn dus hebben we het ziekenhuis gebeld. Ik moest meteen komen maar ben eerst nog even wezen douchen. Toen ik onder de douche stond, voelde ik iets knappen in mn buik. Ik dacht nog van zullen dat mn vliezen zijn? Maar ik kon er onder de douche geen wijs uit worden. Toen ik uit de douche kwam ook niet. Dus ik dacht heet zal wel. Om 23 uur waren we in het ziekenhuis en werd ik onderzocht. Ze konden niets vinden maar vanwege mn hoge bloeddruk besloten ze toch om me op te nemen. Dat was maar goed ook want om 7 uur 's ochtends liep ik met mn slaperige kop naar de wc en ik dacht wat is het toch nat hier!! Dat was dus vruchtwater. Ik mn man ingelicht en die was meteen helemaal hyper. Heeft thuis nog het een en ander voorbereid en is daarna naar mij gekomen. Ik had nog geen weeen dus ik kreeg gewoon bezoek van mn vader die ook opgenomen was. Om 4 uur begonnen de weeen en heb ik het bezoek weggestuurd. Ik had heel erg pijn in mn rug. De verpleegster legde me op een gegeven moment aan de ctg omdat ik het niet meer hield van de pijn (om 5 uur) Ik zei nog voor de grap tegen mn man: Zul je zien dat er geen activiteit te meten is. Maar dat was ook zo!!! Toen begon ik te huilen, was echt wanhopig. Ik dacht als di geen weeen zijn hoe moeten die dan aanvoelen? Ik moest maar gaan douchen. Ik met pijn en moeite in de douche zitten en dat ging voor geen meter ik had zoveel pijn!! Dus hebben ze me maar naar de verloskamer gereden. Ze zouden kijken of ik misschien al een klein randje had want misschien waren het voorweeen ofzo. Ik moest er maar niet op rekenen. Maar om 6 uur had ik al 6 cm!!! God wat was ik blij om dat te horen!! ik had dus rugweeen en die zijn niet altijd meetbaar. Ik wilde een ruggeprik maar die mocht ik niet meer omdat ik te snel ging. Ik was helemaal in mezelf gekeerd. Ik kreeg op een gegeven moment een infuus en ze knepen hele zakken met vocht (?) in me leeg omdat mn bloeddruk heel erg daalde. Elke keer als ik een wee had ging de hartslag van Sem ook naar de 60. Dus ik werd erg goed in de gaten gehouden. De verpleegster en gyn bleven ook steeds bij me. Op een gegeven moment kreeg ik persdrang. Wat was dat heerlijk zeg! Ik had 10 cm en mocht persen. Na 5 min. kreeg ik een knip omdat Sem het moeilijk had en de volgende wee werd hij geeboren. Wat is dat apart zeg!! Ik dacht nog: Wat is hij warm!! Ik ben met 37 weken bevallen en heb er 4 uur en 3 kwartier over gedaan. Hij woog 3130 gr en was 49 cm. Zn eerste bezoek was mn vader, die lag toch l in het ziekenhuis. Ik ben blij dat hij het was want hij heeft hem helaas niet veel mee kunnen maken. 2 maanden later is hij overleden.