Hai Ik wil graag even mijn verhaal kwijt, misschien dat er herkenning is of dat jullie tips hebben. Ik loop soms best tegen het feit aan dat ik geen echte beste vriendin heb waar ik lief en leed mee kan delen. Vroeger had ik dit wel, maar doordat mijn leven in een hele andere fase kwam, samenwonen, kinderen kreeg etc is dit verwaterd. Ik heb wel een paar vriendinnen, maar die zie ik dan maar een paar keer per jaar en daar buiten spreek ik ze ook maar weinig. Een daarvan ken ik sinds vroeger, maar woont nu ook ver weg. En de andere ken ik van mijn opleiding 10 jaar geleden. Verder is er nog 1 vriendin waar ik wel een goede klik mee heb, ken ik nu 5 jaar, maar dit is vooral een vriendschap via Whatsapp. We wonen ongeveer 8km uit elkaar, maar zien elkaar eigenlijk alleen maar op verjaardagen of als ik naar haar ga. Het moet altijd van mijn kant komen. Dit heb ik al eens aangegeven bij haar, maar dat helpt niet. En dan zijn er nog wat oppervlakkige contacten via school. Ik vind het gewoon zo moeilijk.. ik ben iemand die eerlijk is en vind dat je in een hechte vriendschap alles met elkaar zou moeten kunnen delen. En dit gevoel heb ik dus niet, alsof zij altijd een gefilterde versie laten zien tegenover mij. In het kader van geen vuile was buiten hangen ofzo? Vorig jaar is mijn vader overleden en toen heb ik ook echt de steun van vriendinnen gemist. Toen werd ook wel duidelijk wat ik verwacht van vriendschap en dat ik mede hierdoor steeds teleurgesteld word. Ik zet me er voor in, steun ze etc en dat krijg ik dus niet terug en dat doet pijn. Ik mis het soms zo om iemand te hebben waar ik alles mee kan delen of t nou groot of klein is, verdrietig of leuk.. En dat diegene mij ook zo ziet. Het is soms net of ik overal naast vis.. of dat mensen me "gebruiken" voor een tijdje dat ze daar behoefte aan hebben.. Ik ben nu zelf 29, ik maak op zich makkelijk contact, maar om nu echt een goede vriendschap te ontwikkelen vind ik wel steeds moeilijker worden. Ik denk dan ook vaak dat iedereen al wel zo zijn vriendinnen heeft of er geen behoefte aan hebben. Misschien verwacht ik er ook te veel van ik weet het niet. Ik zit er wel mee en vraag me soms af wat ik verkeerd doe en wat ik anders kan doen. Rode draad in het verhaal is dat ik steeds gekwetst word. Door wat ik vind lompe acties in verschillende gradaties. (Van niet op kraambezoek, verjaardagen kinderen komen, me min of meer laten vallen omdat ze dan ineens een relatie kregen tot aan niks laten horen tijdens ziekenhuisopname en overlijden van mijn vader.) Situatieschets; 11 jaar samen met mijn vriend, wonen 8 jaar samen en hebben 3 kinderen. Ik ben nu thuisblijfmoeder en vriend snapt mijn situatie niet echt. Hij heeft zelf totaal geen behoefte aan vriendschap. Heeft natuurlijk wel contacten via zijn werk en hobby. Mijn sociale contacten in het dagelijks leven zijn vooral die van school. Sorry voor het lange verhaal
Wat ik nu ga zeggen klinkt helemaal niet zo aardig, maar ik bedoel het goed.. Zolang je needy bent sluit je geen vriendschappen. Alsof mensen dat aanvoelen en daar geen behoefte aan hebben. Je stelt best hoge eisen aan een vriendschap, wat opzich begrijpelijk is maar daardoor sluit je jezelf ook enorm af, het wordt er niet makkelijker op zeg maar. Misschien kun je voor jezelf uitzoeken wat jij leuk vindt om te doen in je vrije tijd, wat activiteiten ondernemen. Like-minded mensen tegenkomen is altijd heel fijn en verlaagd de drempel tot contact. Nu geef je zelf al wel aan dat dat het probleem niet is, maar merk wel in je verhaal dat je het jezelf zo lastig maakt door jezelf gekwetst te positioneren. Ik herken je situatie wel goed hoor, maar vanuit de negatieve impuls dat je maar geen goede vriendin kunt vinden en omdat je dat nodig hebt etc werkt averechts! Ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel, nogmaals totaal niet vervelend bedoelt. Wil je inspireren om er met andere ogen naar te kijken zodat je vanuit een positief gevoel vriendschappen sluit.
Wat goed dat je je verhaal zegt. En ik snap dat je hiermee zit. Een vriendschap is belangrijk. Gen idee of je te veel verwacht, dat haal ik er niet direct uit als ik het lees. Heeft iemand dat wel eens gezegd of op gehint? Een vriendschap is natuurlijk niet direct zo close, dus het kan zijn dat de een eerder daar is dan de ander. Of iemand het op andere manier laat blijken. Maar goed, dat haalt niet jouw gemis weg natuurlijk. Wat zou je willen? Een hechtere band met de mensen die je al kent, wat kun je daar zelf aan doen? Of nieuwe contacten?
Heel herkenbaar. Ik heb een paar vriendinnen, maar niemand die in mijn woonplaats woont en ook niemand aan wie ik echt mijn diepste gevoelens zou vertellen. Via school wel genoeg moeders waar ik eens een praatje mee maak, maar niks waar een dieper contact uit voortkomt. Ik weet niet waar het aan ligt. Mensen hebben, naar mijn idee, ook weinig behoefte om nog nieuwe vriendschappen aan te gaan. Ik snap dat wel als je voor je gevoel voldoende vriendschappen hebt, maar ik vind het jammer, want ik voel me dus best wel eens een beetje eenzaam. Ik heb wel eens een moeder van school uitgenodigd om een koffie te gaan drinken, hebben we ook gedaan en was hartstikke gezellig. Maar daar blijft het dan bij. Ik word niet terug uitgenodigd en het voelt toch niet goed om iemand dan wéér te vragen. Mijn gevoel zegt dan toch dat als de ander het ook voor herhaling vatbaar vindt, dat zij dan zelf ook initiatief zou tonen. Een beetje meer tweerichtingsverkeer zeg maar. En omdat ik dus al een paar keer zo’n situatie heb meegemaakt, dat ik iemand uitnodig en dat er dan ondanks toezeggingen elke keer niks van komt, of dat het dan bij 1x blijft maakt dat ik ook weer terughoudender wordt om mensen uit te nodigen. Dus nou ja, moeilijk. Ik weet ook niet hoe ik het verder anders aan zou moeten pakken.
Heel herkenbaar! Vroeger had ik altijd vriendinnen. Maar ik heb in instellingen gewoond en ben daardoor vaak verhuisd en dat is dus allemaal verwaterd. Ik heb 1 vriendin die ik vanaf m’n 15e ken maar sinds zij is gescheiden van haar man is het contact ook veel minder. In de vakanties proberen we wel altijd met elkaar af te spreken en wat te doen. En afentoe gaan we wat drinken of ontbijten. Maar verder heb ik niemand en voel me daardoor wel eenzaam. Op de 1 of andere manier kan ik wel goed met mensen overweg maar het komt nooit tot een vriendschap. Vriendschappen opdoen klinkt vaak simpeler dan dat het is. Ik heb dus geen tips oid maar herken het wel. Mocht je in omgeving rotterdam wonen wil ik best eens afspreken hoor als je dat leuk vind.
Ik ben 27 en zoek op zich ook mijn besstie maar wat ik daar voor doe is regelmatig met mensen afspreken die ik leer kennen in de indoorspeeltuin de waterspeeltuin of die ik leer kennen met de hond uitlaten dan gaan we een keer samen haha , Maar tot nu toe verwatert het altijd maar het is net als date de ware komt niet voor iedereen uit de lucht vallen sommigen hebben al 100 keer gedate willen ze iemand vinden , Dus ik raad aan als je toch al makkelijk contact legt gewoon wat vrouwen de kans geven er zijn er veel die een goede vriendin zoeken alleen een vinden waarmee het klikt en je de kinderen niet stront vervelend vindis best moeilijk. En niet bang tezijn afgewezen te worden en er moet wel eerst een gesprek zijn anders lijk je een engerd
@Beausecret ik snap wat je zegt mbt needy overkomen. Dat is het alleen niet. Want niemand weet eigenlijk dat ik meer behoefte heb aan contact (op mijn vriend na dan) Bij die ene vriendin heb ik wel eens geopperd dat het meer van 2 kanten mag komen, meer niet. Mijn andere vriendinnen weten het niet en op school schijn ik juist over te komen als iemand die genoeg vriendinnen heeft naast school of niet zo'n behoefte heeft aan vriendschap. (Dit hoorde ik afgelopen donderdag van een moeder waar ik wel contact mee heb) Maar ik moet wel bekennen, dat doordat ik bepaalde verwachtingen heb van een vriendin, dus ook niet iedereen "een optie" is. Dus needy kom ik niet over denk ik. Maar ik snap wel je insteek. Maar het is dus meer een probleem waar ik zelf mee loop, dit laat ik niet merken naar anderen. Het is echt niet dat ik hunker naar aandacht en mensen claim. Ik zou denk ik juist meer kunnen doen aan mijn houding zodat ik meer open overkom.. @Me26 nee er is nooit iets uitgesproken dat ik te veel verwacht. Dat denk ik zelf doordat ik iedere keer teleur word gesteld. Je vraag of ik liever deze contacten verbeter of nieuwe mensen leer kennen vind ik een moeilijke. Ik denk dat ik liever ook nieuwe mensen leer kennen en dan het liefst mensen die zelf ook echt behoefte hebben aan een goede sterke vriendschap. En natuurlijk moet zoiets groeien, maar er voor open staan is wel de eerste stap denk ik. Mijn andere vriendinnen zijn druk met hun eigen leven, werken fulltime, wonen nog niet zo lang samen etc. En dan nog die ene vriendin in dezelfde levensfase die eigenlijk niet ver woont, maar ik ook bijna nooit zie. ik weet ook niet goed of ik weer extra wil investeren in een vriendschap waarbij het vooral van mijn kant moet komen. Daarbij is het extra moeilijk omdat zij psychische problemen heeft oa diagnose borderline wat het ook maakt dat zij het moeilijk vind om helemaal open en eerlijk te zijn + initiatief te nemen. Ze "wil zich niet opdringen" maar na onze gesprekken daarover, verandert er nog niks. @Ffion ahh ja dat is dan vervelend. Maar wel super goed dat je wel het initiatief neemt tot contact. Ik vind het ook maar een moeilijk iets.. terwijl ik eigenlijk helemaal niet hou van moeilijk gedoe. Of mensen in jouw situatie dan geen behoefte hebben aan meer contact of dat ze zelf niet goed het initiatief durven nemen.. die zijn er ook genoeg denk ik. Ik heb dat ook weleens gehad met een moeder op school. Onze dochters waren vriendinnen, zij oogde heel afstandelijk maar had toen ineens een keer een breekpunt toen we de kinderen voor het eerst af zette op een kinderfeestje. Toen was ze heel open dat ze eigenlijk geen vriendinnen heeft (hierheen verhuisd) en dat ze het moeilijk vindt om contact te maken. Toen ook meerdere keren voorgesteld om een keer iets te gaan doen met onze dochters er bij, maar het kwam er nooit van. Dan houdt het voor mij ook een keer op. Wat ik verder wel merk is dat ik dus mensen zoek die een beetje hetzelfde zijn als ik. In de zin qua karakter, interesses etc. En zodra iemand dan heel anders is, dat ik al een soort van afhaak. Zoals met een aantal moeders op het schoolplein.
@Strandbal Jammer genoeg woon ik niet in omgeving Rotterdam. Ik woon in noord Brabant. Maar inderdaad. Het contact maken gaat altijd wel, maar om echt tot een vriendschap te komen is dus lastig. Ook omdat ik dus bepaalde verwachtingen heb denk ik. En dat is het dus ook met die vriendinnen die ik al heb, zijn op zich goede vriendinnen, maar een paar keer per jaar afspreken en verder af en toe een berichtje via Whatsapp vind ik gewoon niet genoeg. Tenminste.. Ik zou gewoon graag een vriendin willen met wie het contact intensiever is. Maar eigenlijk weet niemand dat.. Wat dat betreft stel ik me ook niet zo kwetsbaar op misschien. @joepy hahaha nou inderdaad "wil jij mijn beste vriendin zijn??" Hahaha nee dat snap ik. Maar dat is het bij mij ook niet. Ik maak op zich goed oppervlakkig contact, al is dat ook niet altijd. Want soms laat ik de situatie gewoon zoals het is omdat ik denk dat de ander geen behoefte heeft aan meer. Zoals bijv in een speeltuin ofzo. Ik weet niet waar dat vandaan komt, misschien een stukje zelfbescherming, bang voor afwijzing, teleurstelling? Je hebt wel gelijk.. Ik moet zelf ook open staan, initiatief tonen en wie weet vind ik dan een keer een goede vriendin waarmee het echt klikt. Maar door alles wat er in mijn verleden gebeurd is mbt vriendinnen en het schorten aan steun daarvan, vraag ik me soms af of ik iets verkeerd doe, of dat ik gewoon altijd de verkeerde mensen tref..
Ik heb soms zelf niet juist gehandeld in een vriendschap en soms werd er niet juist gehandeld naar mij komt omdat je in de tijd van opgroeien liefdes banen school kinderen krijgen gewoon zoveel meemaakt lukt het nu eenmaal niet dat iedereen een beste vriendin houd en er zijn ook mensen die geen behoefde hebben in beste vriendinnen of die vriendschap eerder zien in een ander dan in ons ja dan ben je het niet altijd meer waard om in iemands drukke leven te passen. En voor zoveel mensen is iemand steunen ook moeilijk en dat voelt rot maar dan ben je iemand beter kwijt uiteindelijk en is er weer plek voor een nieuw persoon maar je moet gewoon echt niet bang zijn voor afwijzing want afwijzing kan aan zoveel dingen leggen en wat is er nu erg dat iemand denkt dat is niet iemand waar ik mijn koffie ga drinken beter dat dan dat je elke maand een lieve vrouw die geen nee durft te zeggen met tegenzin op de koffie heb en niet snapt waarom het toch nog ongemakkelijk is
@joepy ja dat is waar. Dan liever duidelijkheid Ja ik zal zelf ook meer initiatief moeten tonen en dan zien hoe het gaat. Een goede vriendschap zal niet zomaar uit het niks komen aanwaaien vermoed ik Maar ja dat is dus wel het lastige.. Ik kan nooit zo goed inschatten of iemand daar wel of geen behoefte aan heeft. Soms merk ik aan mezelf dat ik ook echt kinderachtige gedachten kan hebben, gevoel van jaloezie.. Jammer dat ik dat niet heb. Of als je bevriend met iemand bent en diegene benoemt steeds "ja mijn beste vriendin dit en dat" (over iemand anders) dat ik dan in gedachten al een soort van afstand neem ofzo? Omdat ik dan denk van oh die heeft al een goede vriendin.. zit dan niet op mij te wachten. Stom eigenlijk
TS, ik merk in je bericht dat je vooral aan het externaliseren bent; waar ik mee bedoel dat je vindt dat anderen blijkbaar in jouw ogen iets niet goed doen waardoor het niet lukt om vriendschappen op te bouwen. Ik ben heel erg benieuwd naar wat jouw eigen aandeel hier in is. Want is het wel opvallen dat dit als een rode draad door je leven loopt.. anderen zullen ook vast iets geks er in doen, maar als het toeval zou zijn overkomt het je niet iedere keer Het komt op mij over dat je je snel gekwetst/teleurgesteld voelt en dat je een bijzonder beeld van vriendschap hebt. Ook al zeg je de teleurstelling namelijk niet; de ander voelt dat wel omdat je dat non-verbaal kunt uitstralen. Ik merk dat ik denk; wow als je teleurgesteld raakt om al die zaken, zal ik nooit je vriendin geworden. Het voelt nogal beklemmend. Voor mij heb je nogal hoge eisen over vriendschap. Vriendschap is voor mij alles tegen elkaar kunnen zeggen, maar ook dat je band onvoorwaardelijk is en dat het haast niet uit maakt dat je elkaar een jaar niet ziet. Ik wil niks weten van verplichte suffe verjaardagen of op de koffie. Ik heb een hoop vriendinnen door heel Nederland. De meeste wonen niet eens bij mij in de buurt, maar desondanks verwatert het contact niet en staan ze in moeilijke tijden altijd voor mij klaar. Ik en mijn vriendinnen komen nauwelijks bij elkaar op verjaardagen of visite, zien elkaar soms maar eens per 3-6 maanden. Als we elkaar zien doen we iets wat we echt leuk vinden. Een dagje pretpark, uit eten, stappen. Niet alle verplichtingen rondom moetjes en zeker geen kinderen in de buurt. Ik bel ze ook als ik verdrietig ben. Als ik niet bel, dan weten ze ook dat alles goed met mij gaat en gaan ze er niet teveel actief naar vragen. Zo werkt dat bij mij en al Mn vriendschappen. Ik zeg niet dat het voor anderen ook zo zou werken, maar ik ken veel mensen voor wie het wel zo werkt. Dus misschien kun je wel vriendschappen sluiten als je er wat meer zo in zou staan. Ik vraag mij dan af: is er iets wat je belemmerd om er zo in te staan?
@Flamingo1990 ja zo'n vriendschappen heb ik ook. Maar ik mis persoonlijk wel dat intensievere contact. Ik heb ook vriendinnen waar ik een paar keer per jaar mee afspreek en leuke dingen doe, maar ik mis het samen door dik en dun gaan. Alles kunnen delen. Niet na 3 maanden horen wat er allemaal gebeurd is in de tijd dat ik ze niet heb gezien. Snap je? Ik denk dat het ook voor iedereen anders is. Misschien ben ik ook te snel teleurgesteld maar als iemand niks laat horen als je vader overlijdt dan zet ik toch wel mijn vraagtekens bij een vriendschap. En ik denk dat dit wel echt een ding is, waarin mijn teleurstelling wel terecht is en dus niet overdreven. Maar ja iedereen is anders. Mijn zus is ook zoals jij jezelf beschrijft, hekel aan verplichtingen etc.
Het feit dat je het mist zegt denk ik meer over jou dan over die anderen of over de vriendschap. En niet vervelend bedoeld; maar dat jij er op zon manier behoefte aan hebt betekent niet dat het normaal is om zo extreem die behoefte te hebben. Het is wel opvallend dat jij er tegenaan loopt en heel veel anderen niet. Dus er moet iets in jou zijn wat niet helemaal klopt (je beleving, je houding). En wat is door dik en dun gaan? Alles kunnen delen? Dat is echt zon vaag iets. Ik denk dat het meer een gevoel is dan echt in gedrag uit te drukken, dus ik vraag mij oprecht af wanneer jij vindt dat anderen door dik en dun gaan. Oke, na het overlijden van je vader niets laten horen is oprecht niet fatsoenlijk en heb je een punt maar over verjaardagen etc hoort dat er ook bij? Ik vind door dik en dun gaan de ander opbellen en zeggen dat je haar nodig hebt en ze komt meteen. Heb je dat überhaupt wel eens gedaan? En dan bedoel ik letterlijk zeggen: ik heb je nodig op dit moment want ik voel me klote. Je omschrijft dat je thuis moeder bent; heb je overwogen toch iets te gaan doen? Een hobby baantje of vrijwilligerswerk? Vaak zie je dat mensen contact missen omdat ze eigenlijk altijd thuis zijn. Dan zit de leegte in jezelf en kleurt die ook alles hoe je naar andere dingen kijkt. Dat verschil merk je ook bij jou en je partner; hij heeft geen behoefte omdat hij simpelweg een leven heeft buiten het gezin om.
Nou ja, extreem... dat valt nou toch ook wel weer mee hoor. Ik heb genoeg vrouwen in mijn omgeving die 1 of meerdere vriendinnen hebben die ze wekelijks zien, waar ze mee bellen, eens een weekendje weg mee gaan etc. Die vrouwen hebben daar dus blijkbaar ook behoefte aan, net als @Cookiedough (en ik) dat hebben. Dat jij daar geen behoefte aan hebt, betekent niet dat wat jij voelt of doet de norm is en al het andere afwijkend.
Ik heb hier in de stad 1 vriendin gemaakt, zij is de vriendin van een vriend van mijn man. Met haar ging ik wel eens lunchen of een wijntje drinken, maar uitgerekend zij zijn afgelopen najaar naar Australië geëmigreerd .
Ik heb ook her en der uit verschillende kringen een paar vriendinnen. Sommige zie ik veel, sommigen een paar keer per jaar of nog minder, maar toch is het als vanouds als we elkaar zien. Ik ben ook in de periode in mijn leven dat ik niet echt een beste vriendin nodig heb, lijkt me veel te intensief omdat ik nogal veel tijd voor mezelf nodig heb. Daarnaast heb ik ook gewoon een hele goeie band met mijn vriend en mijn zus en fungeren zij samen als "mijn beste vriendin". Ik denk dat het vooral is omdat je thuisblijfmama bent en zo veel contacten misloopt. Ik denk dat niet zo veel vrouwen echt die beste vriendin hebben die jij omschrijft. Lijkt me meer een beeld van school.
Je hoort mij niet zeggen dat iemand niet anders mag zijn. Een behoefte kan voortkomen uit iets wat vroeger gebeurt is; je opvoeding, weinig gezien of gehoord worden etc. Als dat speelt zit er dus ook vooral een leegte bij jezelf en moet je dat gaan oplossen. Niet de oplossing zoeken in een beste vriendin. Het is wel opvallend dat TS er blijkbaar dusdanig tegenaan loopt met allerlei verschillende mensen dat ze geen vriendschappen op haar manier vindt en dat haar probleem van eenzaamheid dus niet verandert. Ik denk dus dat het probleem mede in TS zit. En ik vind het dus heel externaliserend om te zeggen dat alles aan anderen ligt. Juist die manier van kijken laat mij zien dat er een deel van het probleem in TS zit. Interactie gebeurt met zn tweeen en TS is de enige gemeenschappelijke factor in al haar relaties. Zolang TS vooral blijft schoppen en zeuren over wat anderen niet goed doen en niet gaat reflecteren op haar aandeel komt ze geen steek verder.
Ik heb nog een deel toegevoegd hierboven omdat ik nog niet alles getypt had. Maar ik ben wel benieuwd waar jij TS ziet reflecteren op haar eigen aandeel. Ik lees vooral wat anderen volgens haar niet goed doen.
Wat iemand al zei, het geeft mij bij voorbaat al een beklemmend gevoel als ik vriendschap moest hebben op jouw voorwaarden/aan jouw verwachtingen moet voldoen. Probeer er een beetje relaxed in te staan, de beste vriendschap heb ik met een vriendin die ik heel onregelmatig zie en waarbij we ook gerust eens een verjaardag o.i.d. van elkaar kunnen overslaan. Zorg gewoon eerst dat je het echt leuk hebt met iemand zonder al te selecteren op of iemand ook ‘bff material’ is.