Ja, ik mis hem zo. Maandag was de crematie van mijn vader. Hij is na een heel gevecht overleden aan kanker. Ik ben nu 37+4 Weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden en wat ik ermee moet. De lol in mijn zwangerschap is weg, die bestond meer uit zorgen om mijn vader. Zwanger zijn kwam erbij maar heeft geen hoofdrol gespeeld. Mijn SO zijn niet mensen waar ik veel contact mee heb en wil. Dus ik zoek het nu bij mijn lieve moedertje.
Wat een verhalen, en voor sommige van jullie nog maar zo kort Heel veel sterkte voor allemaal. Het zijn de kleine dingentjes die ik echt heel erg mis, als ons kleintje een nieuwe mijlpaal haalt, of iets leuks doet, wil ik zo graag even bellen met mijn vader, om alles te vertellen. Ik hou me vast aan het idee dat hij er wel is, mijn kleintje wel gezien heeft en over hem waakt. Maar wat had ik graag nog een keertje met hem willen kletsen, of gewoon laten zien wat een fijn gezinnetje ik nu zelf heb. En wat een van jullie al zei, er gewoon nog 30 jaar op gemoeten en het is niet eerlijk.
ik voel de pijn gewoon uit jouw stukje...volgens mij had jij echt een hele sterke band met jouw vader. En soms heb je gewoon van die periodes dat het allemaal wat harder aankomt. Sterkte!! Hier is het ook andersom, mijn vader is er nog maar mijn schoonvader heb ik zelfs al nooit mogen kennen. Mijn schoonvader heeft zijn zoon met een gebroken hart achtergelaten en heeft niet meer mee mogen maken dat het helemaal goed is gekomen. Mijn meiden kennen maar 1 opa, en dat vind ik zelf ook zo jammer.
Ik herken je verdriet heel erg.Wij hebben hier hetzelfde gemis.Mijn schoonvader is met 50 jaar plots overleden.Mijn vader met 57 jaar,4 weken na de geboorte van onze meiden.Tot op de dag van vandaag mis ik hem zo.Elke dag denk ik aan hem,en heb soms zelfs het idee dat ik hem moet bellen.Het is een ontzettende leegte in mijn leven.Ben ook altijd zo jaloers als ik opa's in het park met hun kleinkinderen zie spelen.Vooral op de verjaardag van de meiden heb ik het extra zwaar,dat was de dag dat hij weer opgenomen werd,en te horen kreeg dat het aflopende was.Wens je veel sterkte met het verwerken van je verdriet.
Biccy: Het verlies van je vader (zeker als dit onverwacht komt) is niet niks... De klap komt hard aan. Hou de herinnering aan je vader levendig, heb het met de kleine gewoon over opa, kijk foto's, vertel verhalen over wat je met je vader gedaan hebt toen je klein was. Zo klein als ze zijn, ze nemen toch al dingen op! Wat je moeilijke momenten betreft, hou je gevoelens niet voor jezelf. Bespreek ze met je man, schrijf ze op en eens lekker huilen lucht ook op! Sterkte meid, knuffel! Mijn verhaal: Ik was 11 maanden toen mijn opa overleed. Echte herinneringen aan hem hem ik niet, maar mijn moeder en oma hebben veel vertelt over hem en hoe hij was met mij (als ik daar was mocht niemand mij aanraken of te ver over de kinderwagen buigen, hij was erg beschermend over zijn eerste kleinkind ). Verder is mijn vader ook al overleden. Mijn vader is overleden in 2003 aan een hartstilstand. Ik was nog net 17, had net 3 dagen een relatie met (inmiddels) mijn man en zat net voor mijn eindexamens. Tijdens de diplomauitreiking en met onze bruiloft miste ik hem best wel. Ik ben nog niet zwanger, maar vermoed dat ik hem dan ook echt zal gaan missen. Hij zou zo trots zijn, het was een man van weinig woorden, maar zijn gezicht zou boekdelen spreken