Ik herken het deels. Mijn kring: 1 heel goede vriendin. Die ik al ken sinds mijn 3de (we worden er eind van de maand allebei 31). Zij heeft wel nog een boel vrienden en kennissen weet ik. Maar geen die ze zo lang kent en met wie ze zoveel heeft meegemaakt. Eer ik iemand echt vertrouw en "vriend" noem en echt vertrouw ... dat duurt tijden (maar dan is 't normaal gezien ook "levenslang"). Dat is echt niet na een paar maal koffie drinken of 1 activiteit. Mijn man heeft gewoon niemand overigens. Maar mist het ook niet. Af en toe vloek ik er wel es op dat onze kring zo klein is. Dat we zelden feestjes hebben. Dat bijna alles wat we ondernemen onder ons twee of een enkele keer met die beste vriendin is. Dat ik bij heel weinig volk terecht kan. Dat beste vriendin ver weg woont, alleenstaande moeder is, we allebei werken en we elkaar dus weinig zien. Dat ik niet vrolijk een sms'je kan sturen aan een aantal mensen met "weet je wat ...". Of "ik organiseer X, kom je ook?" of "afspraak met zijn 4'en in de stad?". Maar langs de andere kant ... ik hoef ook geen 10 vriendinnen, want daar kan je toch niet (met alle 10) close mee zijn. En als er iets is wat ik haat dan zijn het vriendschappen waar je nauwelijks iets aan hebt. Waar je continu je tong 7 keer moet draaien of je wel iets kwijt kan aan die persoon en wat dan. Hier overigens ook wel het schuldgevoel tegenover mijn man als ik alleen afspreek met beste vriendin. Want gezien de afstand is dat dan meestal voor een hele middag / een hele avond. Zit ie weer alleen thuis. Terwijl hij het dus bijna nooit doet (1 à 2 keer per jaar gaat ie es op café met een collega of een oude kennis en meestal is ie na 2 uur alweer thuis). Ik spreek dus geregeld ook gewoon met ons 3 af. Of met haar dochter er ook bij.
Wat zijn veel vrouwen toch eenzaam. Geven alles voor hun gezin en vergeten zichzelf. Hou er rekening mee dat je relatie uit kan gaan. Die man kan je laten vallen en nog erger en dan heb je helemaal niemand en ben je je kindje ook een paar dagen per week kwijt. natuurlijk een doemscenario, maar mij is het overkomen en het overkomt heel veel vrouwen heb ik nu ontdekt. Een vriendin heeft nu misschien wat minder tijd, of ze is niet zo attent als jij, maar als je in nood bent zal ze er voor je zijn!
Ja mjah dan moet je wel zo'n vriendin hebben gevonden he. Ik heb dat geluk wel gehad dat ik 2 hele lieve vriendinnen heb maar veel vrouwen dus niet.. Echt meiden ik hoop voor jullie allemaal dat jullie een lieve en leuke vriendin vinden.
Nou sorry hoor, maar dan maar liever alleen dan een 3e rangs vriendschap. Ik heb zoveel voor veel vriendinnen gedaan, maar de meeste waren gewoon egoistisch. Vriendin die ik 10jr heb gehad heeft altijd alles tegen mij gezegd, hele mails voor verwijten maar als ik wat tegen haar zei was het huis te klein. Heb haar zoveel kansen gegeven, maar toen wij een huis gekocht hadden en zij maanden niks had laten horen, niet eens een like op FB of een appje met een felicitatie kon ze van mij in de stront zakken. En zo heb ik nog meer vriendinnen gehad die ooit eens blij voor me konden zijn of er écht voor me zijn. Altijd hadden ze wel andere vriendinnen die belangrijker waren.
Ja dat is het ook, maar ach je leert ervan en je word er wat harder van. Soms doet het wel zeer, maar ik ben liever alleen dan nep vriendinnen te hebben. Soms denk ik ook dat ik daarom beter met mannen om kan gaan, die zijn niet zo backstabberig.
Ja je leert er idd van maar leuk is het niet.. Heb je altijd voor iemand klaargestaan en alles en dan laten ze je keihard vallen.. Zelf kan ik er iets beter mee omgaan en denk dan bij mezelf: het is graag of niet. Maar pijn doet het idd. En ik geef ook niet meer zo snel iemand een 2e kans. Ben me niet gek 😉
Het deed zeker in het begin wel pijn, maar als het voor mij klaar is is het ook klaar Ik geef eigenlijk nooit iemand een 2e kans. Behalve bij mensen waarbij het 'moet' (lees schoonfam), maar die vertrouw ik sowieso nooit meer. Ik ben al wantrouwig, maar als je mn vertrouwen beschaamd hebt komt het nooit meer goed. Ik tolereer je en zal gewoon aardig zijn enzo, maar verder nee.
Ik zou dat toch wel missen.. Heb toch afentoe nood aan girlstalk Wij hebben al jaaaren een vaste meidenkliek, we zijn met 11.. Met elke verjaardag is er een feestje, tussendoor spreken we afentoe af en jaarlijks gaan we op weekend.. Sommigen van het groepje zie ik wel vaker dan anderen. We zijn met 4 mama's intussen, ook wel fijn..
Hier helaas ook geen 'echte' vriendinnen. Ik had vanaf de basisschool een hele goede vriendin, maar die heeft het contact verbroken omdat ik verder weg woon waardoor we elkaar niet zoveel meer zien en ik een ander leven heb dan haar Verder nog een oud collega waar ik wel eens mee afspreek. Ik ben ook best wel op mezelf maar af en toe voel ik me een saaie doos dat ik niet zo 'gezellig' ben
Ik heb via het forum hier wat leuke contacten in de omgeving En deze kan ik toch echt wel tot vriendinnen benoemen ( ook al zie ik ze bijna nooit!! ) Kan er toch lief en leed mee delen
Ik ben vaak verhuisd in mijn leven. Ik ben best spontaan en heb overal zo wel snel mijn contacten opgebouwd (door mijn kindje en door mijn hondje leer ik snel nieuwe mensen kennen) maar die mensen hebben vaak zelf al ECHTE vriendinnen. Nu gaan we binnenkort weer verhuizen dus dan zal ik opnieuw alles op moeten bouwen. Ach ik vind het ook wel weer leuk. Ik heb ook een paar goede vriendinnen die ik juist minder zie dan mijn buurmeisje bijvoorbeeld. Toch zullen ze altijd in mijn hart een goede vriendin blijven (Ze komen dan ook echt wel langs bij bijzondere gelegenheden etc) Dat gevoel in mijn hart vind ik belangrijker dan dat ik elke dag met iemand koffie zou gaan drinken of iets dergelijks. Ik vind het wel fijn dat je door social media en whats app toch altijd het gevoel hebt dat je dicht bij iemand bent ook al wonen ze uren van je vandaan.