Het kindje van mijn vriendin overleden

Ik kan me nog herinneren dat ik haar tegenkwam op de trap richting school. Haar borsten waren zo groot, en ik maakte een grapje:'' zo wat zijn ze groter geworden' Waarop ze me toen het nieuws vertelde. Het was juli 2011.

Ze was al 3 maanden zwanger.. wat was ik toen blij voor haar. Ze was in april zwanger geraakt, een jaar na mij. Ik in april 2010.
Ze was dus ook uitgerekend op 24 december 2011, en ik destijds 20 december 2010.

De zwangerschap verliep goed, alleen haar buikje zag je maar heel weinig. Alleen de baby zou iets meer vocht in het hoofdje hebben dan de meeste babys maar niets ernstig zei de verloskundige.

2 januari 2012 werd ze ingeleid omdat ze geen ontsluiting had en ook geen last van voorweeen. Ze was al overtijd.

Na een zware bevalling werd haar kindje op 3 januari middels een keizersnee geboren. Ik ontving het bericht dat haar prachtige zoontje was geboren en dat ze graag iedereen in het ziekenhuis op kraamvisite wilde.

Ik ben toen niet meteen geweest i.v.m drukte.
Een week of twee na de geboorte kwam ik haar tegen, ze stapte de metro uit net als ik.. Ik liep opgewekt naar de kers verse moeder, ik sprak haar die dag namelijk voor het eerst weer.
En mijn vraag met een big smile, wat kom je op school doen? moet je niet bij je babytje zijn, hoe is het met hem? Niet zo goed antwoorde ze, hij ligt in het ziekenhuis, ik schrok, hoezo dan vroeg ik?

Hij heeft de stofwisselingsziekte en ligt op de IC.
Maar ik wist op dat moment niet wat de ziekte precies inhield en had niet stillgestaan bij de afkortingen IC.

Ik vroeg of ik op bezoek kon, ja dat mocht.
In de middag bij de kleine wezen kijken.
IC= Intensive Care OMG is het zo erg? dacht ik...

Een andere vriendin en ik gingen tussen de middag vanuit de hogeschool naar het Sofia kinderziekenhuis. We kwamen boven en moesten handschoenen aan of ringen afdoen. handen goed wassen..
Ik kreeg mijn ringen niet uit dus had ik handschoenen aan.

Ik zag zoveel artsen, en twee babys op dezelfde ruimte.
Mijn vriendin zat daar met haar kind op schoot die net melk had gehad en in slaap was gevallen. Hij had allerlei buisjes aan zijn armpjes en neusje.

Ik kreeg de gelegenheid om wat meer te vragen over de ziekte.
Ze zei dat de artsen nog niet wisten wat hij had. Wel dat de stofwisselingsziekte er was en dat hij niet zo heel oud zou worden., ze vertelde dit zo sterk en zonder enige traan. Zoveel respect.

We kletsen over de bevalling en hoe pijnlijk dat was geweest en maakten nog grapjes tussendoor. Daarna ben ik weggegaan.

Via whatsapp, vroeg ik naar haar en haar kindje.
Gaat soms wel en dan weer minder... geen vooruitgang eigenlijk.
Ze mocht twee weken geleden naar huis met hem.

Toen ik dinsdag 7 februari aan haar dacht en een whatsapp stuurde hoe het met haar was en haar kindje, ontving ik het vreselijke nieuws dat hij die nacht was overleden..

Ik had meteen geen eetlust meer en belde haar. Ze moest ook zo huilen wat logisch was, en vertelde dat hij de ziekte Syndroom van Zellweger had.. Een ernstige ziekte waarin je misschien net een half jaar oud wordt. Maar deze kindjes worden nooit ouder dan 1 jaar.
Hij kwam zuurstof tekort en is overleden met 1maand en 3 dagen.

Die avond ben ik naar haar toe gegaan, ow zo verdrietig, ze moest zo huilen en ik uiteraard ook.
Gisteren was er gelegenheid om afscheid te nemen van de kleine man. Wat was het kistje zo klein en wat lag hij er zo vredig.
Hij had een glimlach in zijn gezichtje. Zo klein... hartverscheurend..

En zij, ze zat zo machteloos en moest zo vreselijk veel huilen...
Ik kon ook niet stoppen.. Haar kindje, die volgens de verloskundige iets meer vocht zou hebben in het hoofdje maar niets ernstigs, lag daar.

Toen het eind naderde moesten we de familie de gelegenheid geven om volledig afscheid te nemen van hem en toen schreeuwde ze het eruit, met tranen.. dat moment blijft me bij voor altijd. Hoeveel pijn, verdriet, haar tranen kwamen diep van binnen van heel ver uit haar hart.

Maandag zal hij begraven worden.. I. 03-01-2012 **07-02-2012**

Tegen het Syndroom van Zellweger is er geen medicijn. En de ziekte is tijdens de zwangerschap te opsporen.

Mijn lieve vriendin toch...

Verdriet, veel verdriet.

 

Vandaag is I. begraven.
Voor de begrafenis, was er een laatste gelegenheid om afscheid te nemen.

Het kistje lag open op een tafeltje, met een beertje en een kaarsje. Bij het zien van het kindje kreeg ik weer onophoudelijke tranen. Tranen voor hem maar ook voor haar en haar vriend.

Zo jong als ze zijn 23 jaar. En nu al zo een confrontatie.

Deze dag zal me altijd bij blijven. Zeker het moment dat de priester vroeg of zij plaats wilde nemen om haar laatste woord te doen voor haar kind.

Ze las een 'voor het slapen gaan' boekje. Ze had haar hand bij haar kind en deed net of ze hem in slaap suste en voorlas. Zo knap dat ze dit heeft kunnen doen. Ik krijg weer tranen bij het schrijven en bij het denken aan dat moment. Zo een klein wezentje...

Ik kreeg een brok in mijn keel toen het twinkel twinkel liedje afspeelde.. Ik zing dit liedje altijd voor Cristiano als hij moe is en niet kan slapen.

Aan het eind, kwamen ze bij het kistje en gaven ze hem zijn laatste kus en het kistje ging dicht.. Het dekentje bleef erin zitten en hij had een mutje op. Zo warm ingepakt voor de koude winterdagen.

De vader tilde het kistje op en bracht hem naar zijn rustplek.
Opnieuw een brok in mijn keel. bij de gedachten dat je je kindje alleen achter zal laten, in deze koude winterdagen.

Ik vind het zo erg voor haar. Zeker omdat ik me zo had verheugd op de kraamvisite zoals zij en mijn andere vriendin me die gegeven hebben.

Mac donalds meegenomen, wat al lekker koud was en een super fijne kraamavond samen.
Wat had ik dit opnieuw met haar en onze kindjes willen beleven.

Waarom moest dit ernstige syndroom haar kind treffen.. waarom
I. 03-01-2012 geboren nu een ster in de hemel 07-02-2012
Rust zacht I. voor altijd zal ik de dag herinneren dat ik je voor het eerst zag...

Tranen.