Ik kan mijn gevoel wat ik erover heb ook zo kunnen omschrijven. Mede omdat je al zegt dat je hond heimwee heeft naar je als je opvakantie bent, zijn eten laten staan en afvallen. Ik hoop dat hij snel zich thuis gaat voelen bij zijn nieuwe eigenaar
sorry ik sluit me hier bij aan. Kan me moeilijk voorstellen dat je trouwe vriend weg hebt gedaan naar 11 jaar. Natuurlijk heb je er goed over nagedacht, maar ik zou het nooit doen. Beestje is 11 jaar bij je geweest, en even rot gezegd zoveel jaren leeft hij ook niet meer, ik zou hem daarom nooit meer weg doen.
Ik sluit me bij bovenstaande aan. Na 11 jaar bij je geweest te zijn, is hij misschien niet gelukkiger met z'n nieuwe situatie, maar was hij liever bij jou en in zijn vertrouwde omgeving
hier sluit ik me ook bij aan. ik snap de reden waarom je hem hebt weggedaan, maar je zei, hij legde zich wel bij de situatie neer. hij is al 11, dat is al een hele leeftijd voor zo'n grote hond. hij moet nu op die leeftijd nog wennen aan nieuwe baasjes en andere omgeving.......... weet niet, maar denk dat hij liever bij jou was gebleven, dan maar met wat minder plek. ik vind het sneu voor hem.
Ah dat vind ik zo zielig, op het laatste moment in zijn leven wordt die nog weggerukt uit zijn omgeving.. Ik ben het ook met het boven staande eens.
Het spijt me maar ik dacht precies hetzelfde,ik vind het vooral erg sneu voor het arme beestje.. Ik had dit nooit gedaan.
Sorry,ik vind het tegenover het diertje met zo'n hoge leeftijd erg egoistisch! Ik ben zelfs bang dat hij er aan onder door gaat. En zeker als hij zo aan je was gehecht. Ik zou hem terughalen!
@ moonfairy: Ik geef je gelijk! Je ziet indd bij (vooral oudere) dieren dat als ze heimwee hebben ze eraan onderdoor gaan
tja als ik zo na denk...dat is de redne waarom wij dus niet op vakatie kunnen...onze hond stopt met eten en gaat janken....erg gehecht....kan zich wel snel aanpassen aan een nieuwe suituatie..maar wel met ons... onze hond is sinds de kleine ook niet veel meer in d woonkamer, omdat ze dat geloop en druk gedoe maar niks vind...en hebben igenlijk ook minder aandahct voor haar...althans ik (nou goed mijn man loopt wel met haar, maar ook nie altijd uren).... maarja kijk TS heeft nou eenmaal die beslissing genomen...ze heeft wel bijna fulltime heel veel oppaskindjes aan huis en dr eigen kindjes...en doet alles alleen....dus ik snap haar besluit wel..al zou het niet de mijne zijn..maarja om haar nou een onwisj schuldgevoel te geven is ook nei erg aardig toch.. maar ik vind wel..als je echt onwijs twijfelt aan je beslissing, zou ik em toch terug halen dat wel..
Ach, wat moet dit moeilijk voor je zijn! Ik snap dat de reacties op je verhaal alle kanten op gaan. Het is zo dapper dat je een besluit hebt genomen om hem een beter leven te bieden, maar ik begrijp ook goed dat men ziet dat er geen beter leven te bieden valt, want zijn plekje was bij jou. Ik heb iets meer dan een jaar geleden afscheid moeten nemen van mijn 12 jaar oude stafford. Ik zou er alles voor over hebben gehad om hem nog een jaar, maand of dag langer bij mij te mogen houden. Je hebt het over missen.... Wat een gemis, echt. Dat laatste jaar was niet makkelijk, maar nu was het onze beurt om het hem zo comfortabel mogelijk te maken. Praktisch zijn hele leven stond in dienst van het blij maken van zijn baasjes. Dit was het minste wat we konden doen en het ging zo vanzelf. Zorgen doe je tenslotte voor elkaar. Ik sta er zo in; een hond is een gezinslid. Daar kies je voor. Voor de rest van je leven. Kinderen zijn je prioriteit. Zodra de hond een gevaar is voor je kinderen, dan lijkt de keuze me duidelijk. Alle andere redenen, buiten allergieen, zijn wat mij betreft niet legitiem. Waar een wil is is een weg, maar dat is mijn mening. Wat je verhaal zo verdrietig maakt, is dat je hond al 11 is. Wow wat een leeftijd. Zolang samen! Honden zijn bijzondere dieren. Zoveel hebben zij niet nodig, enkel wat waardering, een aai, een prakkie en een loopje. Ze geven daarentegen zoveel. Misschien denk je teveel voor hem? Als je hem de keuze zou laten; veel aandacht, liefde, ruimte en beweging bij een ander baasje, of af en toe wat minder tijd, aandacht, maar in zijn vertrouwde omgeving en bij het enige baasje wat hij kent? Ik denk dat jij je vooral af moet vragen, hoe jij je zou voelen als hij er over een paar maanden niet meer is. Heb je er dan vrede mee? Kan je dat naast je neerleggen? Of zou je alleen maar denken "Had ik maar..." Linksom of rechtsom. Jij moet ermee leven. De twijfel straalt af van je bericht, ik denk dat je nog een keer na moet gaan of dit wel echt is wat je wilt. Ik wens je veel succes.
Moeilijk he! Hoe gaat het nu na een paar dagen bij de nieuwe baas? Wij hebben ook twee honden waarvan 1 old english bulldog. Hij is heel groot en lomp, veel mensen zeiden tegen ons, doe die hond weg al toen onze eerste zoon geboren werd. Hij is erg lief voor ze, dus dat gaat niet op. Wel is het zo dat hij een stuk minder aandacht en beweging krijgt dan voorheen. Ik kan hem niet uitlaten omdat hij erg agressief reageert op andere honden en hi zich bij mij een keer los getrokken heeft omdat hij helemaal gek werd. Als je dan ook nog twee kinderen bij je hebt, is het echt geen doen. Mijn man kan hem wel uitlaten, maar die werkt veel wisselende diensten, aangezien we nu in huis alle zeilen bij moeten zetten omdat ons dochtertje veel last heeft van kwalen, heeft ook hij er soms geen fut voor. We hebben rondom huis wel veel ruimte, maar de gedachte is mij ook weleens door mijn hoofd geflitst. Doe ik er goed aan om hem naar een andere baas te brengen? Aan de andere kant heeft hij hier zijn vriendinnetje, een andere hond en is hij gek op de kinderen. Hij is vanaf dat hij 6 weken oud is bij ons dus ik kan hem niet weg doen. Ik denk dat mijn schuldgevoel om het leven dat hij nu heeft, bijna net zo groot is dan wanneer ik hem een nieuwe plek zou geven. Alleen mijn idee is dat hij zelf niet weg zou willen. Sterkte met het verwerken van je verdriet en hopelijk kan je hond zich goed aarden bij de nieuwe baas. *offtopic* mooie namen hebben je kinderen!
Poehhh... wat mooi gezegd! Ik krijg er een brok van in m'n keel... Ik deel al 13 jaar lief en leed met mijn Golden, we hebben alles samen meegemaakt, van het overlijden van m'n vader, mijn scheiding, met z'n tweeën zijn we verhuisd van Friesland naar Zeeland voor de liefde, toen nog 2 miskramen en de geboorte van Dennis... Er is niemand, geen enkele vriend, vriendin of familielid die zo dicht bij me staat als m'n eigen lieve ouwe Joy en waarbij ik zoveel troost bij heb gevonden al die tijd, al 13 fijne jaren. Er komt niets tussen ons in en ik kan me dus ook niet voorstellen waarom je deze keuze zou maken... In de tijd na m'n scheiding had ik helemaal niets, maar samen met m'n hondje kwam ik er doorheen. Ik begrijp dat het pijn doet zulke meningen te lezen en je zal het heel weloverwogen hebben besloten, maar meid... die hond hoort toch bij jou? Ik zou nog eens heel goed nadenken en ik weet bijna zeker dat jullie allebei gelukkiger zijn samen dan zoals nu, zo ver bij elkaar vandaan.
Alsof ik mijn eigen verhaal lees! Ik heb afgelopen weekend ook mijn trouwe viervoeter weg moeten doen Ik ben er erg verdrietig om en voel me echt verschrikkelijk slecht. We hadden onze hond 3 jaar, maar door tijdgebrek kon ik hem niet meer de aandacht en liefde geven waar hij recht op had. Het is een moeilijke keuze geweest, maar ik weet dat hij het bij de mensen, aan wie wij hem verkocht hebben, ook veel beter heeft dan hier. Maar oh oh, wat doet het pijn zeg
Pfoeh..... Mijn mening is dat je wss teveel hebt nagedacht als mens en niet vanuit je hond zijn standpunt hebt gekeken... Waar zou jìj het liefst willen zijn.... Bij degene die je meeste liefhebt en wonen in een hutje op de hei of wonen in een gouden kooi met mensen waar je niets voor voelt? Ik geloof dat je er goed over na hebt gedacht, 't enige is dat je je teveel door je menselijke schuldgevoel hebt laten leiden. Een hond heeft geen menselijk gevoel, die leeft per dag en staat niet stil bij het feit dat hij vroeger grotere rondjes liep oid...Het enige wat zeker is, is dat een hond zich hecht aan zijn familie en dat hij beter af is met wat minder grote rondjes en iets minder aandacht, dan dat hij zijn familie moet missen. Ik denk dat je daarin een inschattingsfout hebt gemaakt.. Is het mogelijk om het terug te draaien? Zowel voor jou, als voor hem. Jullie missen elkaar zo erg, dit kàn toch niet de bedoeling zijn?
Het is en blijft een moeilijk onderwerp. Ook ik heb mijn hondje een paar jaar gelden weg moeten doen. Maar dit kwam omdat hij mijn dochter had willen bijten wat gelukkig niet is gebeurd. Mijn hondje was een hondje die erg bang en onzeker was en daarom ging hij bijten. Waarschijnlijk was hij al getraumatiseerd in de paar maanden waar hij hiervoor had geleefd. Ik kon hier niet mee omgaan en wist ook niet anders te handelen dan hem weg te doen! Nu had ik een bekende die studeerde voor dierenartsassistente en daarbij iets voor getraumatuseerde honden...haar zusje heeft hem overgenomen. Zij konden hem geven wat hij nodig had! Daarbij was ik gewoon te bang voor hem geworden.... Ook zouden er een hoop niet deze keuze hebben gemaakt...en de keuze van TS hadden er velen ook niet gemaakt maar wie zijn wij om te veroordelen? Anne lieverd heel veel sterkte meid!! Je hebt het uit liefde voor je hond gedaan...en dat is zo sterk van jou!
Mijn hond was overigs niet zo trouw aan ons. Hij liep met iedereen mee, ging met iedereen mee naar binnen en liep regelmatig weg. Dat maakte mijn beslissing iets makkelijker, toen ik afscheid van hem nam, keek hij mij amper aan en kwispelde vrolijk naar zijn nieuwe baasje. Hij is echt een allemansvriend. Als ik jou verhaal zo lees, was je hond erg trouw aan je. Dat maakt het veel moeilijker. Zeker omdat hij ook al 11 is.
11 jaar lang, lief en leed gedeeld, en nu zit ie bij een ander baasje terwijl die liever bij jou is...