Helemaal eens met KipKip, moet er niet meer aan denken en ben blij en uiteraard dankbaar dat we twee mooie kindjes hebben maar zwanger zijn liever niet meer....al dan niet voor het ontzwangeren....de vette haren en pukkels op mijn 38ste en de enorme haaruitval momenteel. Je krijgt er wat voor terug en ik realiseer me hoe bijzonder het allemaal is in je buik maar het is wel een aanslag op je lichaam. Charlie
Oohhh ik herken het gevoel zo erg! Na de bevalling van mn dochter wilde ik weer snel zwanger worden, miste mn buik, het gewriemel en ook wel een beetje de aandacht. Na 11 maanden was ik gelukkig weer zwanger en besefte tijdens deze zwangerschap dat ik na de bevalling waars weer hetzelfde gevoel zou krijgen dus extra van mn buik genoten. Mn zoontje is nu ruim een week oud en zag vandaag een aantal mooie dikke buiken voorbij komen toen ik op het terras zat... beetje jaloers gevoel toch wel, terwijl ik een prachtige dochter en zoon heb! Een 3e komt er miss niet, en zo wel dan pas over 2 of 3 jaar. Ik heb wel zin om zwanger te zijn maar niet in zo snel weer een baby!
Ik mis het wel, maar niet zo erg als na mijn eerste. Ik woon boven de vk en na mijn eerste kon ik echt janken als ik een zwangere of een vk zag lopen. Nu is het gevoel gelukkig minder, maar de gedachte dat ik nooit meer zwanger zou zijn vind ik verschrikkelijk. Gelukkig willen we over een paar jaar nog wel een derde, als de natuur het toelaat. (vrouwen in mijn familie komen vroeg in de overgang)
Sja... zwanger zijn is super, maar het duurt maar 9 maanden. Soms lijkt het net een verslaving, zwanger willen zijn. De aandacht, de spanning, ergens naartoe leven.. En dan is de baby er en komt de vk voor de laatste keer op controle...en dat was het dan weer..... dan gaat het leventje weer door. Dan maar weer zwanger raken? No way!!
Ik heb een vreselijke zwangerschap gehad...had erg veel klachten...had ook nooit verwacht dat ik dit gevoel zou gaan hebben...maar ik.mis het zwanger zijn dus ook als het aan mij ligt zsm weer
Heb ook een rot zwangerschap gehad met erg veel migraine. En had echt zo iets van eerste 2 jaar niet zwanger. Maar heb nu al zoiets van als mirthe 1 is gaan we misschien wel voor een tweede. Mis mijn buikje en het gevoel in je buik Alle ellende ben je zo snel vergeten na een mooi wondertje
Heel herkenbaar! Ik miste mijn buik ook zo ontzettend. Maar dat is nu gelukkig minder want nu heb ik m'n lijf weer terug zoals hij was en daar wil ik ook weer van genieten. Maar ik begin al wel naar een tweede kindje te verlangen en ik denk dat ik dan extra ga genieten van mijn zwangerschap.
Ik mis het ook, maar zie het niet zitten om nu al een tweede te krijgen haha Mijn zwangerschap was overigens vrij zwaar met veel complicaties, en toch mis ik het!
Heb al eerder gepost hier omdat ik het ZO herken en vandaag weer zo de kriebels kreeg toen ik langs de VK praktijk reed... maar toen ik dus met het zweet op me rug terug reed nadat ik boodschappen had gedaan met een kinderwagen en trekmandje en dan tijdens het inpakken van me tas erachter kom dat het toch wel zwaar is en dan de boel weer de auto in, parkeerautomaat die mn briefje niet wil pakken dacht ik hmmmmm hoe zou ik dat doen met 2 kleine kindjes??? Tuurlijk dan doe je het waarschijnlijk met partner of kids bij partner en dan boodschappen doen. Of als ik dan denk volgend jaar kunnen we misschien met zn drieetjes op vakantie naar spanje (o.i.d).. Zou dat ook zo makkelijk gaan met weer een baby... Het is een kwestie van gevoel (en hormonen vooral natuurlijk) en verstand ( de zaken waar ik het net over had) En wat iemand hier al zei, het is denk ik ook al die maanden leef je er naar toe, je gaat naar de VK, je zit op een roze wolk (ik dan) de aandacht, de voorbereiding.. Heerlijk en dat mis je dan gewoon. Je gaat op nacontrole bij de VK en dan is het afgelopen, dan zie je dus weer nieuwe zwangere vrouwen die daar naar binnen gaan. Nou heel verhaal hahaha
Idd dat had ik ook. De nacontrole en dan is het daarna afgelopen, en dan mis je dat toch wel weer.. Ik woon ook vlakbij de verloskundigenpraktijk en kom er dagelijks langs.
Heb de reacties nog niet eens gelezen!! Ik herken mijzelf zo in wat je zegt. Ik ben 5 weekjes geleden bevallen van een prachtige zoon, ik had HELLP syndroom en heb laatste weken in het ziekenhuis verbleven, ik ben zo ineens in geleid en volgens mij heb ik nooit afscheid kunnen nemen. Ik mis het gevoel zó, het afvragen hoe hij eruit zou zien? Mooie kleren aandoen die je buik uit doet komen, het trappen, en het hangen tegen de warme straal van de douche, en ook de aandacht; geef het eerlijk toe, ik voelde me heel speciaal, heel mooi zeg maar, alsof mijn zelfvertrouwen. een boost kreeg. Ik hield ervan als mensen naar mn buik keken, of als mensen vroegen hoe het ging, ik hield ervan als mijn vriend telkens bij thuiskomst zijn handen op mijn buik legde en even een gesprekje voerde kerels onder elkaar zei hij dan altijd. Ik mis het gevoel van samen zijn. Ik voel me heel leeg van binnen, heel alleen. Begrijp me niet verkeert ik ben stapel op mijn kleintje, maar had m nog graag ff in mn buik gehad. Het is ook gewoon de gedachte dat ik nooit meer zoiets intiems met hem delen zal. Want wat is er intiemer dan zijn overlevingsbron te zijn? Zo lekker veilig bij mij... het is zo erg dat ik jaloers word op zwangere vrouwen, zoals een vriendin van me, hoog zwanger.... Dat wil ik ook!! Om lang verhaal kort te maken; ik snap je ontzettend goed!! Ik geniet nu óók. vol op, en wil hem niet meer missen, maar aan de andere kant het warme gevoel bij de echos, die glimlach die omhoog borrelde, waartegen je gewoon niet kon vechten, wanneer je zijn hartje hoorde, de schopjes, zelfs de ctg scans in het ziekenhuis! Nu heb ik ook momenten hoor, absoluut, helemaal, kan letterlijk uren naar hem staren, gosh wat is ie mooi hihi, maar toch....
Oh nee, ik helemaal niet. Ik ben 9 maanden lang misselijk geweest en ben daardoor 11 kilo afgevallen (wat nu natuurlijk wel lekker is, want er kon best iets af ), en eigenlijk net toen het misselijke iets minder heftig werd de laatste weken begonnen de andere kwaaltjes (maagzuur, moe, niet kunnen slapen, veeeeel plassen) de kop op te steken. Ik vond zwanger zijn en het toe leven naar mijn kindje heel bijzonder, maar wel echt een middel tot een doel. Ik ben nog ieder dag blij dat de kleine eruit is en ik hem lekker live kan bewonderen en vertroetelen!