Ik zit al een tijd met een probleem en ben benieuwd of er meer mensen zijn die hier last van hebben of tips hebben.. ik ben een jaar geleden tijdelijk gestopt met mijn werk omdat ik steeds miskramen kreeg trok ik mijn werk als kraamverzorgende niet meer, maar nu wil ik weer wat gaan doen, denk in de thuiszorg maar ik heb gewoon angst! ik ben bang dat ik het allemaal niet kan, ik durf de stap gewoon niet te zetten!! ik blijf maar piekeren ik wil super graag maar durf op één of andere manier gewoon niet! heb gewoon angst voor het nieuwe! het speelt ook mee dat ik nu iets "moet" gaan doen wat ik eigenlijk niet wil, het liefst zou ik gewoon in de kraamzorg werken maar dat trek ik nou eenmaal niet als ik zelf steeds miskramen krijg! en in de thuiszorg kan ik ochtenden of avonden werken ivm met onze hond die niet heel de dag alleen thuis kan blijven. heeft iemand misschien tips voor mij?? of heeft één van jullie misschien zelf ook last hiervan.. het lijkt namelijk of ik echt de enige hierin ben.. en weet ook echt niet wat ik moet doen!
ik kan wel begrijpen dat het voor jou heel confronterend is om met baby`s te werken terwijl je zelf alleen maar miskramen krijgt en zo hoopt op een eigen kindje. en dat moeten ken ik ook heel goed, ik zou gewoon gaan proberen, wie weet bevalt het je toch, en idd je kan gewoon halve dagen werken dat is wel lekker.
ik heb er geen ervaring mee maar kan me wel enigzinds voorstellen hoe het moet voelen. je doet werk waarin je dagelijks met de neus op de feiten gedrukt wordt van wat jullie steeds zo wreed ontnomen wordt natuurlijk is dat bijna niet te doen. ik kan me haast niet voorstellen dat er niemand anders is die dat mee maakt.wellicht vind je hier een lotgenoot. ik gegrijp uit je verhaal dat je dat thuiszorg werk eigenlijk niet zo ziet zitten. als je nu eens helemaal iets anders gaat doen dan? misschien voor een paar jaar. tot je misschien wel kindjes hebt of sterker bent en terug in de kraamzorg wilt? heel veel sterkte.
bedankt voor jullie antwoorden meiden! yinte weet eigenlijk niet wat ik anders zou moeten doen, opzich zie ik het wel zitten de thuiszorg, het is meer dat ik bij al het nieuwe werk wat ik zou moeten doen, dat ik daar tegen op zie.. snappen jullie het nog?? hahah ik hoop echt dat iemand dit herkent.. ik heb vaak ook zoiets van ik doe het gewoon!! maar dan toch houdt de angst me weer tegen ik denk ook dat het met mijn miskramen te maken heeft, hierna ben ik heeel erg onzeker geworden!!
draak heb je ook angst voor het nieuwe of andere redenen? ben erg benieuwd, voel me hierin namelijk erg alleen!! bijna niemand weet dit ook alleen m'n vriend en zus
Voor het nieuwe, voor het feit dat ik er op dat moment alleen voor sta voor dat ik uit mijn vertrouwde omgeving ben. Voor het feit dat ik niet weg kan wanneer ik wil. Maar goed heb dit ook met verjaardagen waar veel onbekende mensen zijn. Voel me dan ook niet op mijn gemak en wil het liefste weg (doe dit niet, je hebt toch bepaalde verplichtingen) Je mag altijd pb-en hooor als je het hoog zit. Ik stuit ook alleen maar op onbegrip. En de meeste mensen denken dan ook dat ik thuis ben omdat ik voor de kleine wil zorgen. Ik maak nu schoon bij mensen (die dan zelf niet thuis zijn) 3 ochtendjes in de week en zo verdien ik nog een zakcentje (hoognodig)
ik heb ook wel angst om bijv. gemene collega's te krijgen en dat ze me heel rot laten voelen heb dit namelijk met stages weleens meegemaakt. ik zit er weleens aan te denken om misschien hulp te zoeken misschien bij een psycholoog of iets.. heb jij ook hulp draak van iemand?
Ja soms moet je jezelf gewoon een ouderwetse schop onder je hol geven en als je dan eenmaal het doet valt het vaak reuze maar (het is meer de stap NAAR die dan moeilijk is) Thuiszorg is momenteel handig te combineren met je hond en straks als je zwanger (bent geweest) kan je altijd nog terug naar kraamverzorgster want ja het lijkt mij ook erg confronterend om dat werk te doen als je zelf steeds miskramen krijgt.. dus dat snap ik wel. Verder qua angsten die je leven zo beïnvloeden dat je je leven niet kan leiden zoals jij dat graag zou willen, is misschien professionele hulp wat goed want het is bewezen dat kids vaak de angsten van hun ouders overnemen of hieraan flinke klap kunnen krijgen, ik ben vaak bang geweest in mijn leven maar ik pak het leven bij de ballen en blijf gaan ervoor.... want ik ben gelukkig veel te eigenwijs om door een angst mijn leven te laten beïnvloeden (daar heb ik al een chronische ziekte voor )
Nee, heb momenteel geen hulp. Heb een heel naar verleden achter de rug waar ik nu net een beetje goed aan uitkomen ben en heb dus al een hele reis achter de rug. Dus voor nu vind ik het wel even goed. Maar wellicht over een aantal jaar dat ik er toch hulp voor zoek als ik daar de behoeft aan heb. Als jij dat wilt moet je dat gewoon doen meid. Je kan er alleen maar beter van worden hoor. Iig een heel vervelend iets. De meeste mensen snappen het ook niet. Als ik dan vertelde van ik durf niet te werken door een hoop toestanden uit mijn verleden krijg je alleen maar vage blikken. Dus nu vertel ik het bijna nooit meer.
een paar jaar geleden had ik ook wel deze angsten maar gaf mezelf dan inderdaad die trap onder me kont en als ik het eenmaal deed was er niks aan de hand en dacht ik altijd nou was dit nou al dat piekeren waard!! maar op een of andere manier kan ik me hier nu echt niet over heen zetten en het gewoon doen! maar elke dag dat ik niet werk voel ik me slechter! heb altijd wel iets te doen maar toch voel ik me echt nutteloos! wil ook gewoon werken en geld verdienen!! nu doen we het allemaal van één salaris wat wel makkelijk gaat maar toch! ik wil gewoon werken!!:x
Lana, ik herken mij volledig in jou. Gelukkig niet wat de miskramen betreft, maar wel je angst voor het nieuwe. Ik moet na bijna een jaar thuis zitten ook weer op zoek naar werk omdat we een stukje maand overhouden aan het einde van het geld Ik vind het doodeng, en heb net als jou die wisselende gevoelens. De ene keer denk je: HOPPAAA, en nu ga ik ervoor! Maar het volgende moment overvalt de angst je weer. Heel, heel erg herkenbaar! Ik heb mezelf een dikke schop onder mijn kont gegeven en ben nu heel druk met solliciteren en nu ik daar eenmaal weer helemaal inzit heb ik weer ECHT zin om aan het werk te gaan. Toen ik een paar weken terug een mail of brief kreeg waarin stond dat ik het NIET was geworden, voelde ik alleen maar opluchting. Pfieuw... Gelukkig, ik hoef nog even niet... Maar nu ben ik vooral teleurgesteld als er weer zo'n brief komt. Het heeft bij mij wel een maand of 4 geduurd voordat ik was waar ik nu ben hoor. Je moet een knop omzetten en dat is heel erg moeilijk. Maar geloof me. Dat angst gevoel gaat weg. Ik kijk vaak op vacaturekrant.nl en reageer daar alleen op de dingen die aan mijn eisen voldoen. Zodra ik een goed gevoel heb bij een vacature, dan reageer ik. Als ik ook maar een beetje twijfel, dan kijk ik verder. Succes meissie! Weet hoe moeilijk het is. En als 1988 klopt, dan zijn we ook nog eens even oud, dus ik begrijp je echt!!
ow wat ben ik blij met jullie reacties! voel me nu al veel beter!! rammel 1988 klopt idd! echt super knap van je dat je gewoon die stap hebt gezet!! echt goed!! als ik er al aan denk krijg ik het al spaans benauwd ppff het is ook echt super vervelend, ik verzin ook elke keer smoesjes tegen over anderen van ik ben op zoek of weet niet wat ik wil! terwijl ik gewoon heel graag wil maar niet durf! mensen denken volgens mij echt dat ik lui ben! wat ik totaal niet ben!! draak bij mij zijn er ook heel veel nare dingen gebeurd de afgelopen tijd en voel ook dat het daardoor nog veel erger is geworden! voel me gewoon niet meer mezelf!
dan toch hulp zoeken, want je wilt wel graag werken toch? Tenzij je denkt van ik kom zelf eerst even op orde en zie later wel of ik ga werken maar anders zul je er toch iets mee moeten.