Zwanger willen worden

Wow een half jaartje is wel kort.

Wij wilden eerst alles voor elkaar hebben: goede baan, auto, eigen huis en spaarcentjes En natuurlijk weten we allang van elkaar dat we kinderen willen ooit, dus het is bij ons ook niet plotseling op tafel gegooid. Dat scheelt sowieso wel.

 

Als jullie alles voor elkaar hebben en er allebei achter staan waarom dan niet! Ik heb zoveel stellen om me heen gezien die pas na een aantal jaar bij elkaar te zijn met kinderen zijn begonnen en die nu jammergenoeg uit elkaar zijn, en ik heb ook vrienden die na een paar maand erachter kwamen dat ze een beeb kregen en die zijn dolgelukkig saampjes. Ligt helemaal aan julliezelf, zijn jullie er klaar voor dan ga je er toch lekker voor. Het enige waar ik je voor zou willen 'waarschuwen' is dat een baby alles veranderd, het verandert jou, jullie leven samen en jullie vrijheid, hou daar wel rekening mee. Heb het er nog eens met hem over (voorzichtig) en laat hem zelf beslissen of hij er klaar voor is of niet. Ik denk dat er sowieso weinig mannen echt 'klaar' zijn voor het vader worden...die van mij nadat we 10 jaar bij elkaar waren had nog niet echt het gevoel van ik ben er klaar voor...nu denk ik dat hij ondertussen wel dit gevoel heeft aangezien we de derde verwachten

 

Ik vind persoonlijk een half jaar ook wel kort, ik ben nu 5 jaar samen en we zijn pas getrouwd maar ik had de tijd die wij samen hebben gehad geen seconde willen missen. Ik was er twee jaar geleden ook wel klaar voor en heb dat toen kenbaar gemaakt, hij vond het ook heel eng en moest er toen niets van weten. Ik zou je vriend ook even de kans geven om het te laten bezinken, begin er over een paar weken weer over of laat hem er zelf over beginnen.

Mijn vriend heeft echt wel twee jaar de tijd nodig gehad om aan het idee te wennen, ik denk dat je jouw vriend ook wel tijd moet geven.

 

Ik ben 27 en mijn vriend is 43, we zijn nu ongeveer 2.5 jaar samen...
We zijn bij elkaar gekomen nadat we beiden bedrogen zijn uitgekomen in onze vorige relatie; wat maakt dat we toch ook wel 'zeker' zijn van elkaar. Hij is al wat ouder en van hem weet ik dus dat hij niet zomaar met iedereen een relatie wil aangaan, hij kiest werkelijk voor mij. Ik heb na mijn vorige (kapotgelopen) relatie heel depressief geweest en heb dus ook zoiets van 'ofwel gaan we ervoor ofwel niet'. Om mijn punt duidelijk te maken, wij zijn zo goed als zeker dat we met elkaar oud willen worden (ookal kan je in relaties nooit voorspellen hoe ze zullen lopen!)...

Ik heb mijn vriend vanaf het begin al vertelt dat ik ooit wel heel graag kindjes zou willen (ik wou hem dat laten weten, want indien hij er geen meer zou willen omwille van zijn leeftijd, dan had ik de relatie waarschijnlijk niet laten 'ontspringen' of hoe noem je dat ). Hij was er op dat moment helemaal nog niet klaar voor en heeft me dat ook duidelijk laten merken. Ooit zag hij dat zitten, maar dat was niet voor meteen.

Na 1.5 jaar samen begon het bij mij toch te kriebelen... Alles zat goed, beiden een vaste job, een woonst samen...alles voor mekaar eigenlijk. Maar voor hem was het idee toch wel erg wennen; hij wist dat ik héél graag kindjes had en de ene keer wou hij wel, de andere keer niet meer... Ik heb het dus wat laten rusten, want hieruit kon ik merken dat hij het wel voor mij wou doen, maar dat hij er zelf nog niet klaar voor was. In de plaats hebben we dan maar wat huisdieren gehaald (2 katten en 1 hond), zodat we ook een beetje aan het idee van 'opvoeding' en 'verantwoordelijkheid' konden wennen. Ik denk dat dit laatste vooral handig was voor mijn vriend

We hebben dan beslist om langs mijn specialist te gaan (omdat ik epilepsie heb), langs de gyneacoloog, huisarts en dergelijke... Gewoon om te bekijken of het mogelijk was voor ons om aan kindjes te beginnen, dit wel zonder dat we al beslist hadden om ervoor te gaan. We wilden gewoon alle omstandigheden zo geschikt mogelijk houden, voor moesten we willen starten. Ondertussen kon mijn vriend al wat wennen aan het idee en er nog over nadenken, terwijl ik gewoon mijn medicatie ging afbouwen om te zien of het mogelijk was voor ons.

We hebben veel gepraat over zwangerschap, kinderen, de verantwoordelijkheid, tijdsbesteding, centen... Mijn vriend had vooral schrik dat hij zijn 'vrijheid' zou moeten opgeven en dat hij zijn hobby's niet meer zou kunnen doen omwille van de geboorte van een kindje... We zijn dan ook met vrienden gaan praten die kindjes hadden (mensen van zijn leeftijd) en gewoon heel praktisch gaan denken en gaan kijken of we de mogelijkheden hadden en of andere ouders erg beperkt waren door hun kinderen... De vrienden waar wij kwamen, waren allemaal erg 'vol' van hun kinderen en ze zouden ze niet meer kunnen missen (wat normaal is). Hun leven is weliswaar veranderd en is niet meer zo onbezorgd als voordien, maar toch kunnen ze nog doen wat ze graag doen én nu wel mét hun kinderen...

Beetje bij beetje begon mijn vriend te beseffen uit anderen hun ervaring, dat het eigenlijk toch niet zo schrikwekkend hoeft te zijn... Dat zo goed als al zijn vrienden geld genoeg hadden om hun kinderen op te voeden, dat ze tijd genoeg hadden ook buiten hun dagelijkse job en hobby's... Hij zag het stilletjesaan zitten, hoewel hij nog altijd wel een beetje schrik heeft of hij het wel zal kunnen (wat normaal is en wat ik ook soms voel).

Dus in oktober hebben we beslist om te stoppen met mijn pil, om mijn cyclus op gang te laten komen (weeral een stap verder), maar zonder verplichtingen, want we gebruikten nog condooms. Rond kerstmis en nieuwjaar begon hij er zelf over tegen mij, hij zag het wel degelijk zitten en voelde zich klaar om aan het avontuur te beginnen. Dus in januari ben ik gestopt met de pil en zijn we meteen gestart, want alles wat betreft doktersbezoeken en medicatie was tegen toen 'op peil'.

Er is dus heel wat tijd overgegaan bij mijn vriend vooraleer hij wou starten. Het was vooral een kwestie van hem zijn angsten te laten uiten en erover te praten. Te praten met andere koppels in dezelfde situatie en hem aan te tonen dat er eigenlijk niks is waar hij schrik voor moet hebben, iedereen wordt wel eens voor de 1ste keer ouder en iedereen heeft daar wel wat angst voor. 'zal ik het wel goed doen' enz.

Op dit moment is hij helemaal voor, voor hem duurt het nu al te lang terwijl we nog maar net in ronde 5 zijn aanbeland. Voor hem had het vele sneller mogen gaan en hij dacht ook dat het vele sneller zou gaan.

Wat ik wil zeggen is; als jullie je er klaar voor voelen en jullie zijn zeker van elkaar, dan moet je dat doen. Maar het is wel belangrijk dat jullie allebei 100% zeker zijn, niet dat je vriend 95% zeker is en jij 100%. Nee, want je moet er beiden staan voor zo'n kleintje.

Anderzijds kan ik ook nog wel de tip geven; probeer ook nog van elkaar te genieten zolang dat kan, eens er een kleintje is kunnen jullie dat niet meer missen... Maar dit is de periode waarvan jullie beiden kunnen genieten van enkel elkaar, dat zal nooit meer hetzelfde zijn. En praat met je vriend of laat hem erover beginnen... Je moet er beiden klaar voor zijn, anders loopt het misschien toch sneller mis tussen jullie dan jullie zelf gedacht hadden.

Succes!

 

Ik vind 6 maanden ook wel heel kort.
Maar dat is ieder zijn eigen keus natuurlijk !

Ik snap die angsten wel een beetje, hier ging het juist andersom.
Wij praten en dromen al jaren over een kinderwens. (8 jaar een relatie) nu wonen we sinds ander half jaar op ons zelf! En ja dan gaat het helemaal kriebelen en mensen vragen ook steeds vaker wanneer er een kindje komt. We zaten heerlijk op het balkon en we hadden het daar over tot mijn vriend ineens zei 'Gooi je pil maar weg, we zien wel wanneer het komt'
Ik wou het heel graag, maar maakte me op dat moment ook wel onzeker en bang ! Je weet dat er heel veel gaat veranderen ..

Maar op dit momend word mijn vriend soms gek van mij, zit elke dag op zwangerschappagina te neuzen, ben elke maand bezig met ovulatietesten en daarna komt de test drang ! Van mij mag het nu best raak zijn haha

Heel veel succes met de keuze, en geef elkaar de tijd ! Het komt van zelf

 

Het is voor mannen gewoon anders. En sterker nog: jij weet ook niet waar je 'ja' tegen zegt bij een eerste kindje. Je hebt wel een idee natuurlijk, maar de praktijk is echt nog wel wat anders.

Dus: als het goed voelt en jullie zijn zeker van elkaar.... Go for it.

 

Ik denk dat je pas na een jaar of 4/5 samen zijn kunt zeggen of hij de ware is en of je er kinderen mee wilt of trouwen etc...
Tuurlijk, iedereen die verliefd is denk dan ook direct of hij of zij de ware is..
Helaas loopt het na een jaar of 2 alsnog spaak.
En moet je dan eens zien hoeveel scheidingen er zijn en/of kinderen die geen papa en mama meer in huis hebben.
En ja, ik snap heel goed dat het allemaal kriebelt en goed voelt..maar geniet eerst eens van het samen zijn, voor je je overal in springt!

Zelf ben ik nu 5 jaar samen en nog steeds hoteldebotel verliefd... Wij zijn pas sinds kort bezig met kinderen en trouwen.
Ken ook een verhaal van iemand die zooo gelukkig was met has vriend.
binnen jaar verloofd en huis gekocht.
nog geen half jaar later konden ze alles weer afblazen!
Of collega die binnen jaar zwanger is, kinds nog geen 5 weken oud en ouders zijn uit elkaer.
Sorry dat dit misschien allemaal zo hard klinkt, maar jeetje je beslist niet alleen voor jezelf..maar ook voor je evt. kinderen

 

Hier ook binnen een jaar zwanger. Ik vind als het goed voelt waarom niet. Ik had al 2 kindjes van 6 en 3 en nog 5 jaar wachten zag ik niet zitten. Nu zit bij alle 3 straks 3 jaar tussen en dat vond ik mooi. Ik dacht ook vooral ik ben ook geen 16 meer (29) en het voelt goed. Iedereen vind er wel wat van maar doe wat jullie gelukkig maakt.
Volgens mij is het voor alle mannen eng. Maar komt het altijd goed.

ps de vrouwen die zeggen dat je elkaar lang moet kennen voor je aan kinderen begint die snap ik wel. echter was ik 10 jaar samen met mijn man en overleed toen ik 25 was en zwanger was van de 2de. We hadden alles perfect voor elkaar. Niemand houdt er rekening mee dat ook zulke dingen kunnen gebeuren. Dus ik kan alleen maar zeggen leef je droom en niet droom je leven want je weet nooit wat de toekomst je brengt.

 

Super nieuws! Blij voor je!
Natuurlijk is een half jaar ook kort maar wat maakt het uit? Als je het allebei echt wil waarom zou je dan wachten omdat andere mensen dat vinden. als je echt zeker bent van je relatie dan moet je het doen meid!
Ik wens je veel succes en hopelijk snel een positieve test in handen!

 

Los van dat jullie nog zo kort samen zijn herken ik in jou verhaal heel erg mijn vriend (Mijn vriend en ik zijn overigens wel al 4,5 jaar samen) in het begin deed hij precies zoals jou vriend.. zeggen dat het wel goed dat en ja oké we doen het wel.... maar uiteindelijk kwam het hoge woord eruit en hij zei dat hij er echt nog niet klaar voor was.
Dit was 2 jaar geleden ongeveer voor mij.
Ik heb het toen laten rusten en ben er langzaam aan weer over begonnen en we hebben er echt wel een half jaar goed over gepraat en alles goed overlegd voordat hij zei dat hij dacht dat hij er wel 'klaar' voor was.. hij zal er nooit helemaal klaar voor zijn zoals wij vrouwen dat aanvoelen. Dat wil niet zeggen dat hij er niet voor wil gaan en dolblij zal zijn als je zwanger bent en als het kindje er is..

Weetje wat het is met mannen, die zijn er nooit echt klaar voor. Wij vrouwen krijgen kriebels en hormonen slaan op hol en eierstokken gaan klapperen.. bij mannen is een kindje wel iets wat ze willen maar ooit en dat ooit blijven ze uitstellen... totdat de vrouw ermee aankomt en dan opeens moet hij erover na denken of hij het echt wel wilt! Ja hij wil kinderen maar hij had dat eigenlijk geparkeerd in zijn hoofd en daar hoede hij niet zo serieus over na te denken.
Nu komen wij vrouwen opeens aan met ik wil het en ik wil het nu!! Haha. Dat is best even schrikken voor een man en zodra hij zegt ja ik wil wel kinderen weten wij dat meteen om te zetten in hij wil nu meteen beginnen! Woehoeee! Terwijl hij misschien nog een paar maanden (weken of jaren?) nodig hebt om een goed alles op een rijtje te zetten en zich zelf er bewust voor klaar te stomen om het zomaar te zeggen...

Dus wat ik wil zeggen is dat je er goed aan doet om nog even een maand (of langer..) door te gaan met de pil en er die maand goed over te praten. Niet teveel want daar houden mannen niet van en ik bedoel ook niet om de tafel gaan zitten en het nog eens bespreken want dan jaag je het hem op. Nee ik bedoel in de loop van de dag gewoon relaxed een beetje dagdromen. Dan creëert hij er een beeld bij hoe het zal zijn om een eigen kindje te hebben. Bijvoorbeeld wat ik deed is als we op de crossbaan waren (mijn vriend deed altijd quadcrossen) en als er dan een kindje voorbij kwam op de crossmotor dan zei ik van; kijk schat kan je voorstellen dat jij later hier staat met je kleine meid of jongen om dat te leren.
Zo kreeg hij een beeld in zijn hoofd van hoe het zou zijn, dat beeld wat wij allang hebben haha.
En als je dan tegen je nieuwe stopweek nadert kan je hem weer vragen of hij er klaar voor is als je na je stopweek niet verder gaat.. als hij twijfelt zeg hem dat je dan nog een maand door gaat en dat jullie het er dan opnieuw over hebben. In die tussentijd kan je verder met een leuke beeld creëren voor hem, maar hou het subtiel en niet opdringerig want dat hebben ze zo door.. geloof mij haha.

Succes meid en doe het rustig aan! Is ook beter voor je relatie.

 

Helemaal met jou eens!!

Het is niet niets!
Terwijl wij vrouwen er echt klaar voor zijn duurt het voor de heren nog even..jaag hem niet op hoe graag je ook kindjes wil.
Jullie moeten het samen willen en doen. ..
En wees reeel!!!

 

Hier was mijn vriend er meer klaar voor dan ik. Haha die zat al 3 jaar over mijn buik te aaien als ie neefjes en nichtjes zag.

Kinderen van ander zijn natuurlijk wel anders. Maar hij raakte er steeds meer vertrouwd mee door te helpen met verschonen, flesje geven etc. Handig die echte "babyborns " waar mijn vriend mee keuveld.

Maar voor hem wel heel leerzaam wat kindje inhoud. En hilarisch om te zien toen ie melk proeft uit een flesje.

Ik weet niet of jij ook geluk hebt met neefjes en nichtjes kleine kinderen in de omgeving. anders zou ik je vriend daar eens bij betrekken. Als ie ziet hoe vanzelfsprekend en makkelijk dat gaat voelt ie zich misschien wat zekerder.

 

Spannend, heel veel geluk in jullie nieuwe huisje straks en succes met klussen