@ Blondsteenbokje: wat vervelend dat je er alleen voor staat. Je hebt een moeilijke beslissing moeten nemen om jullie relatie te beëindigen lijkt me. Wat ik me wel afvraag wat versta jij onder geen verantwoording nemen van de vader t.o.v. zijn ongeboren kindje? Ik heb nl ook zelf kraamzorg, kdv etc. geregeld. Ik ben een echte regelaar dus ik regel het liefst alles zelf Maar daarvoor alleen zou ik mn relatie niet verbreken.
Ben 'blij' te lezen dat je er in ieder geval wel 'rekening' mee houdt. Het is helaas niet precies te testen of je het wel of niet hebt, het kan zijn dat je er een aan het ontwikkelen bent. Het komt me namelijk zo ontzettend bekend voor....! Want het is nu je zwanger bent toch, dat je deze gevoelens zo hebt (even los van hoe hij doet/is, want als hij zijn verantwoordelijkheden nu niet neemt dan lijkt het me dat hij dat eerder ook al niet deed?) Ik heb met mijn man ook een hoop gedoe gehad toen ik zwanger was, nl ook over ALLES wat geregeld moest worden en bedacht moest zijn, maar ook over wie welke dagen zou zorgen en zo..... oh wat was ik kwaad, en dat heeft hij toen ook echt niet goed aangepakt! maar daarnaast/daardood ging ik zo'n enorme hekel aan hetm krijgen en dat kwam dus achteraf wel door die depressie.... Maar er kunnen natuurlijk ook meer dingen naast elkaar spelen, dus houd jezelf ook heel goed in de gaten hoor! et verbreken van een relatie is niet niks, nooit, en al helemaal niet tijdens een zw. schap! Fijnd at je HA er wel alert op is, die van mij was een EI die er nog amper van had gehoord en wat bleek achteraf........nog geen 2 km verder zit een hele afdeling voor mensen met pre en postnatale depressies! Sterkte hoor!
Dikgedrukt stuk komt heel verwijtend over. Verwijt je hem diep vanbinnen ook dat je zo'n moeilijk traject door moest gaan om je kinderwens te verwezelijken? En dat hij weinig medeleven heeft getoont, kan dat niet liggen aan een schuldgevoel vanuit zijn kant. Te moeten zien dat zijn vrouw zoveel moet ondergaan voor een kindje van jullie samen, terwijl hìj degene is waar de problemen vandaan komen. Mss te moeilijk om te accepteren voor hem, dus stopt hij z'n kop maar in het zand? En ik ben eigenlijk ook wel benieuwd naar welke verantwoordelijkheden hij zou moeten nemen ten opzichte van jullie ongeboren kindje. Eigenlijk heb ik ook alles zelf geregeld tijdens mijn zwangerschap. Mijn man was wel mee met het kopen van de grotere dingen (kamertje, wagen bijvoorbeeld), maar verder heb ik het meeste gedaan. Hij ging ook niet mee naar de vk (ja 1x), wel naar de echo's. Toen mijn kids geboren werden en het kindje voor hem ook tastbaar werd, sloeg hij als een blad aan een boom om. We deden alle zorg samen, inclusief luiers verschonen, troosten etcetera.... We hebben het er weleens over gehad, dat ik hem erg passief vond tijdens mijn beide zwangerschappen en daar kwam wel uit dat hij het heel moeilijk vond om zich op dat moment aan het kindje te hechten. Dat hij bang was dat het kindje of mij iets zou overkomen. Bang voor de bevalling (die ik ook nog eens thuis wilde doen, iets wat hij helemaal nìets vond) en bang voor de toekomst en de verantwoordelijkheid voor zo'n wezentje (dit alleen bij de eerste). Hij raakte ook amper mijn buik aan als het kindje daarin zich bewoog. Heb me ook best vaak eenzaam gevoeld in deze periode..... Nu is hij de supertrotse vader van onze kids. Gaat mee met schooluitjes (neemt daar desnoods vrij voor). Huppelt en rent door ballorig. Leest ze voor. Brengt ze naar bed. Gaat mee naar 10 minuten gesprekken. Kortom, hij is zeer betrokken, hij had om zijn eigen redenen alleen moeite met de zwangerschappen.. Mijn vraag is dan ook; Wanneer is het bij jullie fout gegaan? Al vòòr de zwangerschap of echt tijdens? Mss is er nog het 1 en ander te reparen mbv een eventuele relatie therapeut. Mss om inzicht te krijgen waarom iemand zich zo gedraagt zoals hij zich gedraagt.. Of ben je ècht 100% klaar met hem?
Dank voor je reactie. geen verantwoordelijkehid bedoel ik niet iets te hebben egregeld binnen onze relatie ten aanzien van een basis voor osn. geen samenlevingscontract of iets in die trend. Voor de kleine meid bedoel ikd at ind e zin dat hij geen erkening heeft aangevraagd, niet in de regels avn het gezag is gedoken of wat dan ook. En als laatste bedoel ik zijn verantwoordelijkheid als persoon en helemaal als vader door niet de hele tijd te blowen ect... maar dat laatste is moeilijk want ja...ze is er nog niet.
Hoi hoi, ik overweeg het zeker. Ben al bij mijn vorige huisarts geweest, heb het gisteren aangekaart bij de VK. Ze denkt van horen zeggen van niet maar mede op mijn verzoek gaat ze vandaag wel in contact met een maatschappelijk werkster. Hierover maar ook over de gang van zaken gezien de situatie ten aanzien van mij. dus die gene praat met mij over mijn deel van de situatie en is er dus voor mij snap je. dus even afwachten wat dat wordt. Ik heb vanmorgen ook HA veranderd dus kan hier ook zo binnenlopen en houd het dus in de gaten. moet zeggend at ik me beter voel maard at beloofd niets en dus houd ik het nog zeker in mijn achter hoofd
Hoi hoi, Dank ej voor je reactie. Je htb gelijk kwam heel verwijtend over. ik was heel erg boos toen ikd at schreef. ik verwijt hem dat niet maar wel dat die er niets aan doet terwijl die dat wel kan. Schuldgevoel speelt mee maar nu het groeit en bloeit kan die er welw at aan doen vond ik en vind ik nog steeds. ik ben ook verder gegaan en ook niet in ddat gevoel blijven hangen. het si gelukt, dus kijk vooruit denk ikd an. Maar goed het si niet meer te lijmen dat is geaccepteerd. nu dus het ebste voor haar. bedankt voor het meedenken!
Loetje heeft het prima verwoordt zoals ik het denk Het lijkt wel alsof je hele hoge verwachtingen hebt van je partner, die niet waargemaakt kunnen worden. Mannen zijn nou eenmaal anders dan vrouwen, het besef dat je een kindje draagt dat voelt voor een vrouw anders dan voor een man. Logisch ook want je voelt je kind trappen en alle bewegingen, maar een man ziet alleen maar een buik die dikker wordt, meer niet. Ja via de echo en als hij de hand op je buik legt met het trappen. Maar ik kon zelfs met een echo de link heel moeilijk leggen dat dat wat ik zag in mijn buik zat. Het regelen van dingen zoals erkenning aanvragen is zeer frustrerend als je het al vaak hebt gevraagd, maar was het geen optie geweest als jullie dat samen gingen doen en het daarna gingen vieren met een kopje koffie en gebak? Dan lijkt het al minder op standaard papierwerk. Ook denk ik dat je man meer zoiets heeft van: Tuurlijk ben ik de vader, die erkenning komt wel dat is meer papierwerk(ik vind het moeilijk om uit te leggen ) maar voor jou voelt het wel weer heel belangrijk, want het is ook heel belangrijk. Kijk, als je niet meer van je partner houdt en als het gewoon niet meer hoeft van jou dan is dat zo en kun je er niks aan doen maar als het alleen maar gaat om de redenen dat hij weinig regelt en voor jouw gevoel te weinig meeleeft dan kan ik je vrij zeker vertellen dat je niet de enige vrouw bent die dat zo voelt omdat dat misschien gewoon een moeilijk punt is bij mannen Ik wens je heel veel sterkte!
Hoi hoi, Bedankt voor je reactie! iki herken wat je zegt in het eerste stukje en geloof em zo heb ik eerst ook gedacht. Hij is wel elke keer mee geweest naar de VK ect om het beleefbaar et amken zeg maar. daar ehbbenw e het samen over gehad. Dat hij de dingen niet heeft willen regelen vond ik en vind ik achteraf gezien nog steeds erg fusterend inderdaad. Ik heb alle mogelijkheden uitgeprint, besproken, besproken en besproken. Dan bedoel ik dus ooke cht om er een feestje van et maken dus neit alleen het domme papier werk ect en nooit kwam er een reactie. Misschien een vrouwending, misschien mijn ding maar ik kan daar op een gegeven moment niet meer tegen. Dit alles staat even buiten het feit dat ik niet meer van mijn partner houd. Ik wil wel het allerbeste voor onze dochter! nog steeds. dus die redenen hebben een rol gespeeld maar als je dan een tijdje weg bent en er anders tegen aan kan kijken, zie je dat er meer is en dat het dus niet meer goed komt...helaas. Dank je!
Och jeetje Blondsteenbokje! Wat een ellende zeg! Ik vind het vreselijk naar voor jullie dat jullie het niet gered hebben. Ik denk ook dat het zwanger worden/ICSI-traject meer impact heeft gehad dan gezond voor jullie beiden goed was. Dat is zo ontzettend intensief traject geweest en eindigt heel verdrietig. Ik denk dat het goed is om afstand te nemen en deze besissing te nemen. Jij en je steenbokje-in komst hebben rust en geluk nodig. Het hoe of wat en waarom is nu denk ik door al je zwangerschapshormonen niet eenvoudig te achterhalen. Het belangrijkste is om je nu te richten op de toekomst. Heel veel sterkte met alles wat je doet en gaat doen!
Oke eigenlijk is de liefde dus over van jou voor hem...... maar nogmaals blondsteenbokje, dat gevoel ha dik dus ook! En ik had toen acherafgezien al een beginnende depressie. Maar het uitte zich toen nog niet zo, het was vooral mijn gevoel naar mijn partner! Ik dacht echt dat de liefde over was!!! Ook ik ergerde me dan suf aan alles, en ja mijn man is ook zo dat hij dus met ALLES achter zijn kont aan gezeten moet worden. Al het regelwerk liep ik te doen, bedenken, uitzoeken en dat leidde tot grote irritaties..... Dit is trouwens voor t eerst dat ik hier op het forum iets hierover vertel, over de depressie. Tuurlijk is geen enkele situatie te vergelijken. Mijn man blowde ook niet, kan me goed voorstellen dat je dat nu heel vervelend vindt en missch. vraag je je ook af: als de kleine er straks is kan ie moeilijk ff gaan blowen tussendoor! Maar wat ik je dus wel blijf meegeven is dat je heel goed moet nagaan of je gevoelens wel 'echt'zijn in de zin van is de liefde echt helemaal over? Of zijn het hormonen, jij wilt een nestje bouwen hij doet niet lekker mee etc..... Echt hoor, denk er goed over na! Goed dat je ook gaat praten met iemand! Sterkte! Sas
Dank voor je reactie. Het ICSI process heeft inderdaad inpact op ons gemaakt, zeker waar. Afstand nemen is zeker goed want ik merk dat ik er van een ander punt tegen aan kijk. De situatie is echter dusdanig geescaleerd dat het echt over en uit is. Heel erg bedankt voor het meedenken
Woensdag heb ik een afspraak om aan mezelf te werken. ook puur en alleen voor mezelf. Verder (zie bericht hier boven) is het dusdanig over dat het ophoud. Thansk voor het meedenken