Ik ga iets zeggen wat je niet wilt horen... Hier vergelijkbare situatie. Toen de middelste geboren werd had ik een uur erna alweer zoiets van: ik wil er nog 1! Het gevoel ging niet weg. Ook hier twee kindjes kort op elkaar, ook anderhalf jaar. Mijn man wilde eigenlijk niet. Of twijfelde in ieder geval heel erg. Uiteindelijk ging hij om. Er kwam een derde. Ook ik sta er alleen voor. Mijn man werkt heel veel en ook merk ik toch hij toch moeite blijft houden met een derde. Zo veel drukker! Hier ook geen opa's of oma's die kunnen inspringen. Ik loop inmiddels op m'n tandvlees. Het breekt echt op. Mijn huwelijk is, oa door een gebrek aan support (door emotioneel minder betrokken te zijn en het vele werk), in een ernstige crisis en af en toe bekruipt me het gevoel van 'spijt'. Niet van mijn zoon, want nu hij er is wil ik hem vanzelfsprekend niet meer kwijt, maar wel van de keuzes van die tijd. Advies: als je het ter sprake brengt en zijn ogen beginnen niet gelijk te glimmen: Doe het niet! Dit mag je je twee kinderen en jezelf niet aandoen. Kinderen verdienen twee ouders die door het vuur gaan voor hun kinderen.
Je kinderen "moeten" financieel wel voor gaan vind ik. Dus beter die flinke Volvo wegdoen en voor hun gaan sparen
Heel verstandig gesproken en een waarheid als een koe ben ik bang. Vaak moet je bij hormonale/emotionele beslissingen je VERSTAND gebruiken en niet je gevoel. Zoals hierboven al is geschetst is jullie situatie nou alles behalve stabiel en al helemaal niet voor een derde kindje....noch emotioneel, noch financieel. Want als jullie het nu NET financieel redden met twee kinderen hoe wil je dat dan doen met drie kinderen?! Ze worden echt niet groot van liefde alleen en ze zullen alleen maar duurder worden narmate ze ouder worden. Ik zou mij ook vreselijk schuldig voelen ten opzichte van de eerste twee, die gun je toch meer dan 'net genoeg' mag ik hopen. Ik zou in jullie geval dankbaar zijn met de twee gezonde kinderen die jullie hebben en hulp gaan zoeken voor jou mbt tot je (obsessieve) wens voor een derde. Heel veel sterkte!
Ts, je hoeft je echt niet te verantwoorden. Ik snap jou helemaal. Hier willen wij allebei heel graag een 3e erbij, maar is gewoon weg niet mogelijk op dit moment. Ik studeer nog en huis is eigenlijk te klein. Wij hebben 3 slaapkamers. De meiden slapen al samen en er is een grote kans dat mijn stiefzoon (16) bij ons intrekt. Wij hebben daarom ook afgesproken dat wij wachten totdat ik een baan heb (na het behalen van mijn diploma) en groter kunnen gaan wonen. Wat ik zou doen is wachten totdat allebei de kindjes naar school gaan. In de tussentijd gezellige momenten plannen met mijn man. Zo te horen klinken jullie allebei best wel gespannen. Doe leuke dingen met elkaar, wanneer jullie de kans krijgen. Al is het maar voor eventjes. Wanneer de spanning begint te verdwijnen zie je dat alles begint te lopen.
Jouw verhalen baren me elke keer zorgen voor de toekomst, maar goed, dat is een discussie voor in een ander topic Ik vind het wel oprecht heel rot voor je, maar ik denk echt dat het binnen nu en een jaar zoveel beter zal gaan! Als ze zo klein zijn is het zwaar, maar als ze groter worden, wordt het makkelijker. Echt waar (althans, daar houd ik me maar aan vast!)
Met de jaren zal het idd hopelijk beter worden. Maar ik wil toch graag een tegengeluid laten horen. Ik lees hier te gemakkelijk dingen als: 'leuk! Een derde is zo gezellig!' 'Waar twee kinderen kunnen eten kunnen er ook drie aan tafel.' 'Geld. Ach, prioriteiten stellen' 'kinderen kunnen makkelijk bij elkaar op de kamer. De grootte van je huis is niet belangrijk' etc etc. Naar mijn smaak lijkt het of er soms te makkelijk over wordt gedacht. Je kunt nog zo veel geld en ruimte hebben, als twee harten er niet voor 200% volledig achterstaan, dan zijn de kinderen daar de dupe van. Gebroken harten (ouders of kinderen) kan niet de bedoeling zijn.
In mijn hart wil ik heel graag een derde. Maar ik heb hetzelfde als jij, ik vind 2 kinderen druk zat. En het wordt heel veel makkelijker als ze ouder worden (ze zijn 7 en 5), maar nog steeds ben je er toch druk mee. Hier zou het financieel wel kunnen, maar het is goed zo, we hebben het goed, kunnen op vakantie, kunnen makkelijk dagjes weg, ze zijn beste maatjes, de kamers zijn gevuld en eigenlijk is het prima zo met 2 kindjes. Mijn man wil trouwens geen derde, dus nog een reden om er niet over beginnen
Oh Merah, wat vind ik dit erg om te lezen! Ik hoop echt dat jullie huwelijk hier doorheen komt. Dikke knuffel.
Tja, begin eens met het aankaarten bij je man. Of hij nu wel of niet wil, praat er over. Wellicht wil hij het niet, maar misschien ook wel (op korte of lange termijn). Maar dat jij wel de wens hebt maar die gewoon nog nooit hebt uitgesproken, tja, dan schiet het niet op. Misschien heeft je man ook wel de wens voor een derde, maar durft hij het niet te uiten naar jou omdat (zoals ik begreep uit je verhaal) jij altijd hebt gezegd dat je er niet aan moet denken enzo? Kijk, ik ben het er helemaal mee eens dat je er beide volledig achter moet staan en dat het financieel ook mogelijk moet zijn. Maar als je niet van elkaar weet hoe de ander er in staat, tja, dan raak je denk ik wel gefrustreerd denk ik ja. Hier hebben man en ik het er de laatste tijd ook wel eens over of we toch niet een derde willen. Ik moest er tot een half jaar geleden echt niet aan denken, maar de laatste 2-3 maanden is het toch wel flink gaan kriebelen. Ik ben er dus gewoon een keer tussen neus en lippen door over begonnen tegen mijn man (in de auto of tijdens eten koken - dan is 1 van beide geconcentreerd bezig en hoef je elkaar niet aan te kijken). Gewoon es gevraagd hoe hij er in staat, hoe hij de toekomst voor zich ziet, of ons gezin voor zijn gevoel compleet is. We hebben vooralsnog geen definitieve keuze gemaakt, maar afgesproken nog minimaal een half jaar te wachten, misschien nog een jaar. Dit ivm praktische zaken, maar ook om te kijken hoe we er dan in staan. Misschien is de wens dan nog sterker bij ons beide, misschien is de wens er dan niet meer. We hebben geen haast. We worden beide binnenkort 30, de oudste wordt binnenkort 5 en de jongste 3. Stel dat we nog een jaar wachten, en stel dat het dan weer anderhalf jaar duurt (zoals bij de eerste het geval was), zijn we 2,5 jaar verder en dan nog bijna een jaar. Jongste dan dus 6 en oudste 8. Dat is voor ons (mij) nog acceptabel. Maar hey, misschien besluiten we over een jaar wel dat het zo goed is. Maar af en toe hebben we er wel gesprekken over, en dat is toch wel het begin.
Wat moeilijk.. Misschien kun je proberen het gesprek in elk geval op een open en eerlijke manier gaande houden. Maar dan ook beiden een mening mogen en kunnen uitspreken zonder er meteen een oordeel of conclusie aan te verbinden. Wij hadden dat zo afgesproken omdat we alle gevoelens en gedachten rondom een derde kindje rustig een plaats wilden kunnen geven. Ik moest tijdens die gesprekken ook altijd erg slikken als mijn man aangaf dat hij er niet erg om zat te springen.. En ik was er zelf ook echt lang niet uit hoor. Toen mijn man op een gegeven moment aangaf dat hij het wel wilde schrok ik me rot. 'Wil ik dit wel?!?' Dacht ik. Maar ook die twijfels heb ik weer uitgesproken. Ook al was dat ook weer eng; 'dalijk haakt hij weer af' dacht ik dan.. Nou ja een heel verhaal. Maar jullie zijn ook al heel lang samen; geef elkaar de ruimte voor de gevoelens en meningen. Je moet er toch allebei achter staan, probeer je ook in te denken hoe je verder gaat als het niet tot een derde kindje komt! Veel succes samen..
Het hoge woord is eruit.... We gaan samen iig meer praten en wieweet waar het toe lijdt hij zegt geen nee staat er wel voor open... had soms ook doen gedachten We zijn beiden realistisch op financieel gebied en of t haalbaar is . Wat het word ik weet t zelf echt nog niet...maar iig opgelucht.
Precies, er wordt vaak véél te makkelijk over gedacht. De neiging om zich (verder) voor te planten is groot en er wordt makkelijk toe gegeven aan de hormonale en emotionele impuls zonder daar ook maar enig verstand of rationele argumenten bij te hanteren. En dan is kind 1,2,3,4,5,6 er en is de ellende niet te overzien, maar dan zij de kinderen al de dupe...... Ik vind het ook oprecht sneu voor jullie én alledrie de kindjes Merah, ik hoop tóch dat jullie hieruit kunnen komen. Heel veel sterkte.
Fijn dat je met je man hebt kunnen praten. Ik hoop echt dat jullie bj jullie beslissing vooral ook met rationele en realistische argumenten komen en het belang van de twee kinderen die jullie al hebben vóórop stellen! 😑
Mee eens! En dan maar geen studiekosten sparen? Wat als je kinderen dan wel willen studeren? Dan maar niet? Hier financieel ook niet breed. Ergens ook de wens voor een derde. Maar het KAN niet. Ik geef die twee van ons liever een goede toekomst met MOGELIJK alles dat ze wensen, dan dat we met 3 kids overal op moeten besparen en mogelijk niet meer op vakantie kunnen en hun mogelijke studies in gevaar komen. Het heden is niet alleen belangrijk als je kinderen hebt, maar je moet ook aan de toekomst denken. Vnd ik!
En ook wij zijn groot geworden zonder de spaarrekening van mijn ouders! En gelukkig als ik nu ben gaan we nu voor een derde😄 Financieel gaan we er iets op achteruit. Maar ik zeg liever; volg vooral je hart! (En een klein beetje je verstand😉 dan komt het vast wel goed. En bij elk gezin is het anders. Dus niet te vergelijken.
Mee eens. Ik ben er ook niet ongelukkig van geworden . We zijn er uiteraard niet uit dergelijke zaken beslis je niet even. Wat ik al vermoedde is dat hij er ook wel eens aan gedacht had. Toevallig gister ochtend nog. Neemt niet weg dat ik opgelucht ben. Samen bedenken is een stuk makkelijker. En we kunnen nu de emotie delen. Welke uitkomst het ook zal hebben. Dan is t gezameijk.
Daar heb je gelijk in, samen ergens achter staan is het belangrijkst wat er is, wat de uitkomst ook is! Ik-wij, hebben ook een hele tijd getwijfeld. Zelfs gedacht na mijn 2e nooit meer een kind te willen aangezien ik een dikke depressie had. Maar dat is allemaal goed gekomen.. Sinds een paar maanden had ik de gevoelens ook, ook eerlijk mijn mening uitgesproken. We wisten toen wel dat we een derde willen maar nog niet wanneer, maar op een of andere manier kwam het moment daar dat we er nu echt voor gaan! En daar ben ik ook super blij mee😄 Daarom leef ik meer vanuit mijn gevoel, je verstand kan nog zo gelijk hebben, het hoeft je niet gelukkiger te maken!