Ik kan je ook geen advies geven, alleen een tip. Volg je hart. Ga niet ongelukkig wezen als het niet nodig is.. tijd is kostbaar en het leven is maar kort.. ik wens je heel veel sterkte
Mischien een hele brutale vraag en je hoeft het ook niet te beantwoorden maar ben je oprecht gelukkig of is het nu meer je manier van leven geworden en u just go with the flow
Ik weet niet of ik echt gelukkig ben, of ik durf het misvhien niet toe te geven. En dan bedoel ik gelukkig met hem, met de kindjes ben ik echt gezegend en ze zijn mijn alles. Want wanneer ben je nou echt gelukkig? Ben ik al lang ongelukkig dat ik niet eens meer weet wat gelukkig zijn is? Ik lach, geniet, doe nog leuke dingen voor mezelf, verzorg mezelf ( heb het nu alleen over mezelf) ik heb gezonde kinderen, werk en een leuk huis. Is dat geluk of heb ik nog veel te leren? Welke vragen zou je jezelf moeten stellen om erachter te kunnen komen of je wel echt gelukkig ben. Ik ben gelukkig met mezelf en de kinderen maar ik weet niet of ik dat ook met mijn vriend ben
Lieve meid, het zit jou echt heel erg hoog. Wat is je gevoel als je je vriend ziet? Word je er blij ben of denk je pfff.. Zie je hem nog steeds als je geliefde? Blijft ie je elke keer teleurstellen? Wat jij beschrijft over jezelf en je kinderen ik vind dat geluk!
Ik vind het een moeilijke vraag maar ik zal proberen hem te beantwoorden. Ik denk niet dat ik oprecht gelukkig ben nee. Het is idd een manier van leven geworden, maar ik ben ook niet ONgelukkig. Ik heb van huis uit eigenlijk heel weinig meegekregen, en dit voelt eigenlijk wel veilig. En ik ben een knokker. Wil nooit het voorbeeld van mn eigen ouders volgen. Met mn kinderen en mn katten ben ik dolgelukkig. En met mn man KAN ik gelukkig zijn. Ik kan je toch wel 1 advies geven: als je echt zo blijft twijfelen, dan kies voor jezelf.
Het zit me idd erg hoog, we hebben twee kleine kindjes en ze zijn dol op papa Als ik hem zie wordt ik niet echt blij, het is meer van hai.. Ik heb echt niet meer dat verliefde gevoel, ik weet dat het na een tijd minder wordt maar bij mij lijkt het weg te zijn. Hij stelt me teleur op de gebieden die voor ons als gezin belangrijk zijn. Ik voel me zo schuldig dat ik dus waarschijnlijk niet gelukkig ben met hem, als hij dat weet gaat hij er echt kapot aan
Bedankt voor je antwoord, zo is het ook bij mij ik ben dolgelukkig met mn kinderen en mezelf en met hem zou het kunnen maar ik geloof er na al die jaren niet meer zo in en hoe hard ik ook probeer hoopvol te blijven.. Zakt het toch langzaam aan weg en dan is er niks meer
Van huis uit heb ik ook weinig van geluk meegekregen. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik twee was en heb verder nooit een stiefmoeder gehad. Mn vader stond er alleen voor met 4 kinderen. Jongste was ik van twee en oudste was mn broer van 10. Het was dus meer een kwestie van wees " overleven" en tevreden zijn met..
Jeetje, das ook nie niks. Maar meid, als er echt niks meer tussen jou en je vriend is dan zul je toch een keuze moeten maken. Of je praat nog een laatste x met hem! Of je kiest voor jezelf en de kids en maakt er iets moois van!
Nou dit dus... Ik heb er al heel lang geleden voor gekozen dat dit dus mijn leven is. En nee: ik ben niet zielig en ik snap dat velen mij voor gek zullen verklaren, maar nogmaals: ik ben een knokker en ja; ik zet mezelf heel vaak op de laatste plaats. Mijn man en ik zijn allebei eigenlijk zo'n beetje verschoppelingen, en op onze manier zorgen we toch wel goed voor elkaar. Ik alleen meer voor hem dan hij voor ons. Ik KEN geen andere manier van leven, en ik vind het goed zo, met zn ups en downs.
Ik vraag me serieus af waarom je uberhaupt met hem wil trouwen. Hij komt op mij over als een luie, egoistische man. Zeg het maar als ik er naast zit. Ik krijg een beetje het gevoel dat je je grenzen/normen/verwachtingen al een beetje bijgesteld hebt. Zo zeg je bijv dat je het lief vindt dat hij met de kinderen opstaat. Sorry maar dat is toch niet meer dan normaal?!? Hij werkt niet en jij draait avonddiensten en ligt pas om 03.00 uur op bed. Kinderen zijn niet alleen jouw verantwoordelijkheid (aangenomen dat hij de vader van de kinderen is).
Hij is lui alhoewel het vroeger echt erg was, nu is het minder. Egoistisch ja idd op sommige vlakken wel. Ik weet het ook niet, mischien om het plaatje.. Om het mee te maken.. In de hoop dat.. Ik weet het niet. Nu ik het zo lees is het dus echt compleet belachelijk. Je trouwt niet met elkaar om die redenen. Ik zie niet eens meer in wat acceptabel is ik vind het lief idd omdat hij dat voorheen nooit deed ( toen hadden we nog eentje) en werkte hij ook niet. Ik hoogzwanger en na de bevalling fulltime.
Dat is ook wel zo, maar daar groei je vanzelf zo in, dat je het eigenlijk niet eens meer in de gaten hebt.
Wat het ook moeilijk maakt is dat niemand hem kent zoals hij thuis is. Niet gemeen of geweldadig hoor maar zoals ik al zei, hij staat op met de kids maar gaat zelf laat slapen dus hij is moe. Als iemand bv zn moeder dan vraagt van ben je moe?? Jaaa kids waren vrieg wakker ( half 7-7 uur) laatste dagen 6 uur maar goed. Ze denken dat hij zo moe is van " al" het werk thuis maar dat is niet zo. Hij doet twee keer per dag de afwas soms stofzuigen en eens per week strijken. Oja en koken en boodschappen ( soms doe ik dat) de rest doe ik. Bv nu; ik heb griep hij moest trainen. Hij vroeg of hij kon gaan maar ik had geen antw. Gegeven want ik sliep. Toen ik wakker werd kwam dat doordat mn dochter steeds huilde en hij geirriteerd raakte, ik ging dus naar boven om haar te vermaken nou een berg afwas stond me aan te kijken van de dag ervoor ( had toen de hele tijd op bed gelegen) een mand kleren die in de kast moest er moest gestofzuigd worden, rommel op de eettafel enz. Mou eerst mn kids goedemorgen gezegd en geknuffeld, hem niet eens aangekeken en begon de keuken op te ruimen. Hij ging weg naar de training. Nou het huis helemaal opgeruimd daarna samen met de kinderen gaan baden want ook dat was niet gedaan en toen nog boodschappen want er was echt niks!! Ik voelde me echt ellendig en ben ook tegen mn zoontje uitgevallen omdat hij de badkamer helemaal had nat gemaakt door bekers water te gooien. Maar dat ziet de buitenwereld allemaal niet, als ik er een punt achter zet ben ik de boeman want zij zien alleen de leuke momenten
Maar je moet je absoluut niet druk maken om wat de buitenwereld denkt. Dat is totaal niet van belang, en die ben je ook geen uitleg schuldig. Misschien toch maar een poging doen voor therapie samen? Wie weet opent dat wel echt zijn ogen.
Wat een moeilijke situatie. Ik herken het een beetje. Ben uit een relatie gestapt van 7jaar en in die kerel zat ook echt niks. Vanalles roepen maar actie ondernemen en wat doen..ho maar! Zoveel gepraat, maar uiteindelijk bleef alles bij hetzelfde. Ik merkte dat de liefde voor hem hierdoor begon te verdwijnen en plaats maakte voor irritatie en afkeer. Zo begon ik ook te denken van...wil ik dit over 10jaar nog met hem? Nee... Dit sluipt er dan langzaam in. En die gedachtes komen op een gegeven moment vaker. Uiteindelijk dus ook punt achter gezet. Nooit 1sec spijt gehad. Ondanks dat ik het nu veel zwaarder heb financieel. Maar ik voel me er nu zo opgelucht over. En heb een heerlijke man nu. Maar...mijn ex en ik hadden geen kinderen, en misschien maakt het dat wat anders en een stuk moeilijker.
Wat maakt het uit wat de buitenwereld ervan denkt, als jij er gelukkiger van wordt?!? Weet je; ik vind dat mensen tegenwoordig veel te snel uit elkaar gaan, we voelen ons niet meer gelukkig, we hadden meer verwacht, we zijn niet meer verliefd en ga zo maar door... (mijn mening) En ondanks dat ik er zo over denk, vind ik wel dat er oprecht naar elkaar in een relatie gekeken moet worden! Omdat je even niet meer gelukkig bent, gooi je een realtie niet weg... MAAAR er moet wel verandering in kunnen zitten om er nog meer energie in te steken! Ik denk dat je jezelf moet afvragen of je denkt dat hier verandering in zal zitten. Blijft hij zo lui, zo nonchalant met de kids en werkloos? of zal hij na een flinke schop onder zijn kont toch wat meer moeite gaan doen?? En boven al ervoor zorgen dat er wat meer geld binnen komt vanaf zijn kant, zodat jij straks iets minder hoeft te werken! Ik weet niet of je wat aan mijn relaas hebt, maar wil je in ieder geval sterkte en wijsheid wensen! en ik hoop oprecht dat hij wat meer moeite voor zijn gezin wil doen.
Nee dat is het juist, ik wil er niet zomaar mee stoppen echt niet vooral omdat we kindjes hebben. Het gaat nu al 4 jaar zo. Praten ruzies irritaties enz veel woorden maar geen daden. Afgelopen jaar ook een periode uit elkaar geweest. Niks schijnt te helpen want we zijn nog geen stap verder
Ik bedoelde ook jou daar niet mee hoor meis, ik bedoelde in het algemeen... Ik lees ook terug dat ik het niet helemaal heb helder neer gezegt wat ik in mijn hoofd had! (ga ik ook niet meer precies doen, wordt een te lang verhaal ) Kijk als je nu al zo lang (dus niet pas een maand of 3) aan het proberen bent, praten, irritaties, ruzies ed verder bent zul je toch eens heel goed moeten gaan nadenken. Tuurlijk vinden je kids de papa en mama leuk... Maar vinden ze de irritaties, ruzies, ergenissen ed ook leuk?? Tuurlijk vinden je kids de tv leuk. Maar herinneren ze zich later niet de lapzwans die op de bank lag en lag te zeuren?! tuurlijk is het fijn dat papa thuis is, maar denken ze later niet; mama was vaak veel gezelliger, maar die was vbijna altijd werken?!? Ik bedoel dit niet lullig hoor meid, echt niet... Maar volgens mij wordt het echt tijd dat er wat gaat gebeuren.. En dan hoef je idd niet meteen te kappen met jullie relatie. Maar bijvoorbeeld nu toch echt die relatietherapie beginnen, een heel goed gesprek waarin je hem echt heel duidelijk maakt dat jij veel kan hebben, maar dat dit echt de laatste kans is of zoiets?