Mijn vriend en ik zijn volgende maand 8 jaar samen. Ik herken je gevoel helemaal, 100%........... Ik snap je volkomen.. Je hebt twee gezonde kinderen, een huisje, baan, je kan nog lachen, etc. Maar ergens is er altijd dat sombere gevoel..een gemis, een hunkering naar méér. En dat meer is bij mij het gevoel dat ik al een hele poos mis in mijn relatie. De verschillen breken mij op. Vooral het feit dat hij zo passief is en ik proactief in het leven sta zorgt voor vele problemen binnen de relatie... En daarnaast beginnen de cultuurverschillen een probleem te worden. Op dit moment praten we bijvoorbeeld helemaal niet meer met elkaar. Gaat het een week goed (en dan kunnen we ook echt lachen samen) dan is er weer iets en komt er weer ruzie (deze week WEER door mijn schoonmoeder...ook weer zoiets ppfff)...hij schreeuwt, ik schreeuw en vervolgens zwijgen we elkaar soms wel 3 weken dood. JA ECHT! Zo diep zijn we nu dus gezakt. Het is een vicieuze cirkel.. Ik word er doodongelukkig van want ik wil diep van binnen wel gelukkig zijn met hem, maar ik weet niet meer hoe. wat me wel erg stak is dat mijn dochtertje zo woedend werd op mijn vriend toen we tijdens de ruzie van deze week best luid tegen elkaar praatten. 'Papa jij mag niet schreeuwen tegen mama!!'. Mijn hart brak gewoon.......... ze is 3,5 jaar oud. Ondanks dat ik gelukkig wil worden met hem verdwijnt elke keer steeds meer de wil om eraan te werken. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar elke ruzie en teleurstelling maakt het steeds weer een beetje meer kapot.. Eerlijk? Heel eerlijk??? Ook vanuit mijn vriend bekeken...? Wij zijn nu vooral samen voor de kids...omdat het zo financieel makkelijker is, praktischer...als ik tot laat werk vangt hij de kids op thuis. Ik betrapte me erop dat ik gister nog dacht: mocht ik een baan vinden met meer praktische werktijden ben ik bij hem weg!! Maar dat is dan ook weer zo een gedachte uit woede... dan ben ik weer zó boos om iets. En Lennylenn...hier ook het idee dat we NOOIT vooruit komen. In alles! We zijn in die 8 jaar nooit samen op vakantie geweest...we zijn 2 jaar geleden verhuisd naar ons huidige woning en dat er nog dingen gebeurd moeten worden boeit hem niet, hij is best lui.. Vorig jaar zomer heb ik niet 1x in mijn achtertuin gezeten want het ziet eruit als een ramp. In de lente 2012 alle tegels eruit gehaald want hij zou de tuin opknappen...nu...winter 2013 ligt het er nog net zo bij!! Wanneer hij thuis is zit hij vastgeplakt achter zijn laptop, aan de eettafel. De kinderen kennen hun vader niet anders dan ' die man achter dat scherm'. En dat maakt me dat ik zo op hem afknap!!! Erg lastig allemaal.
O meid dat heb ik ook gehad dat mijn zoontje riep dat we niet zo stout mochten doen. Verschrikkelijk!! Paar maanden geleden gebeurd en laatst, zimaar uit het niets begon mn kleine jongen tijdens het avondeten er weer over. Ja dat breekt je hart. Hij is ook 3,5. Onze kids zijn rond dezelfde leeftijd zie ik. Wij zijn ook nooit samen op vakantie geweest. Ok vorig jaar een weekje naar een bungalowpark maaaar zijn vader had ons uitgenodigd. Nooit alleen als gezin erop uit getrokken. Nalatigheid ken ik maar al te goed. We wonen hier nu bijna twee jaar, de schuur staat nog steeds bomvol rotzooi. De zijkamers ook. Ik vind het niet eens meer leuk als hij me knuffelt. Laat staan sex Wat is het toch moeilijk allemaal. Elke keer die stomme sorry als we ruzie hebben maar die sorrys doen me niks meer.
hier ook heeeel erg herkenbaar allemaal!! Wat is dat toch met die mannen? waarom zijn ze zo passief? zien ze het niet? willen ze het niet zien? Ik zit ook zooo in twijfel op dit moment
Hier nog iemand met veeeeel herkenning. Mijn man en ik zijn nu bijna 13 jaar samen, waarvan 4,5 jaar getrouwd. Sinds we kinderen hebben is het echt hard, heel hard, bergafwaarts gegaan. Hij is ook zo ontzettend passief, om moedeloos van te worden. Hij gaat rustig op de bank liggen terwijl ik nog de was doe en stofzuig en als ik dan vraag/zeg dat hij ook wel even wat kan doen is het zuchten en met de ogen rollen . Ook wij trappen elke keer weer in dezelfde valkuilen en ik ben er zo moe van. Zoals ik van jullie ook lees: ik wil zo ontzettend graag dat het werkt tussen ons, maar ik krijg er steeds minder vertrouwen in. Zei ik pas in het topic dat iemand anders had geopend over een soortgelijke situatie nog dat ik nooit van hem zou scheiden, omdat ik dat niet wil voor de kinderen....momenteel laait de twijfel weer erg op. Ik voel voornamelijk ergernis en afkeer . Oh enne...sex? Dat is hier niet aan de orde. Dit tot grote frustratie van mijn man. En ook 1 van de vicieuze cirkels waar we in zitten... Ik wil geen sex, kan me er niet toe zetten, omdat het gewoon zo kut (excuseer mijn taalgebruik) gaat tussen ons. Hij wordt hier doodongelukkig van en dus ook niet gezelliger en denkt dat het allemaal vast beter gaat als we maar weer sexen. Was het maar zo simpel... *HUIL*
Ik had al even privé bij iemand hier gereageerd.. Maar hier in hetzelfde schuitje. Wij gaan nu starten met relatietherapie, we zullen zien hoe dat uitpakt. Of we komen weer nader tot elkaar, of we gaan gezamenlijk uit elkaar als "vrienden".
Ik herken veel van jullie verhalen. Vooral dat passief zijn. Moe word je er van om altijd maar die kar te trekken. Wij zijn verder gaan kijken wat het nu precies was en zijn er achter gekomen, dat mijn man pdd-nos heeft. Het is dus niet altijd luiheid, maar hij ziet het gewoon echt niet. Als ik hier heel de week buitenhuis zou werken, dan zou hier ook echt niks gebeuren. Ik weet nu, dat ik de kar moet blijven trekken, anders komt er helemaal niks van terecht. De tuin moet gedaan worden. Ik plan wanneer en zorg dat alles er is en dan gebeurt het wel. Is zeer vermoeiend, maar ik weet nu waar het vandaan komt en we hebben ook minder irritaties.
Ik wil je ff een knuff geven.. Vind je echt een stoer wijf! Hoop dat je vriend werk vind en jij wat minder kan gaan werken.. Blijf vertrouwen in de toekomst hebben en ga af op wat jou gelukkig maakt!
Wat moet dit vermoeiend zijn voor jou zeg! Mijn man had er ook een handje van (lui, ongemotiveerd/makkelijk) maar gelukkig zijn wij er uit gekomen. Wat bij ons het voornaamste probleem was, was dat wij elkaar steeds probeerden te veranderen. Maar hoe harder de één de ander in een bepaalde richting probeerde te duwen hoe moeizamer het ging. Van sommige negatieve karaktertrekken kun je nou eenmaal geen positieve maken. Wat wel kan is bepaalde trekken accepteren en soms zelfs maar negeren. Misschien dat er meer balans in de relatie komt als je elkaar wat vrijer laat in je eigen methode/gewoontes. Begrijp mij niet verkeerd je hebt absoluut gelijk om hem op dit moment spuugzat te zijn, maar als je alles tegelijk veranderen wilt zal hij misschien het gevoel hebben jou nooit tevreden te kunnen stellen. En als hij daarbij een passief karakter heeft gooit hij ws op voorhand al de handdoek in de ring. Zo komt niemand verder. Jij blijft het vuur uit je sloffen lopen en hij zit als een vogeltje op de bank.
Hier nog een ontzettend passieve vent.... Ik zeg vaak voor de grap dat ik samenwoon met een dreumes, een peuter en een kleuter (die laatste is mijn man), maar zo voelt het wel vaak voor mij. Soms word ik er ook echt doodmoe van, maar ik heb inmiddels wel geleerd om er beter "mee om te gaan". Toen ik van de zomer compleet instortte van vermoeiheid zijn mijn man zijn ogen toch wel open gegaan (en die van mij ook). Ik merkte dat ik het gewoon opgegeven had.... Hoe doet het toch niet, dus dan doe ik het zelf wel. Ik werd echt compleet moedeloos van het vicueuse circeltje en iedere keer weer dezelfde gesprekken..... Ik heb de laatste tijd echt geleerd om zelf ook wat gas terug te nemen en manlief aan het werk te zetten. Als mijn man zijn wekelijkse vrije dag heeft met de kids vraag ik hem gewoon of hij iets wil doen en dat doen hij dan ook gewoon (niets meer en niets minder ). Geef hem ook vaak genoeg gewoon een opdracht (als jij dit doet dan doe ik ondertussen even dat) of ik zet hem voor het blok om iets met de kids te gaan doen (gaan jullie met papa een sneeuwpop maken!?!?) EN eens in de zoveel tijd krijgt ie een flinke schop onder zijn kont We zijn er nog niet, maar ik merk wel verschil.... De kids beginnen nu ook wat meer naar papa toe te trekken, en ik merk dat hij soms uit zichzelf wat met ze gaat ondernemen (en er echt de lol van inziet) dus dat is een goed teken Laat naar bed gaan is hier ook herkenbaar.... Vrijdag ging ie pas om 1:30, nou dan komen de kids dus gewoon om 7:00 gezellig bij ons in bed Moe? Jammer dan, had ie maar eerder naar bed moeten gaan...
Even een update; ik heb besloten ermee te stoppen want het zou echt niet beter worden. Hij heeft het geaccepteert en begreep mij ook. Hij was zelf ook niet helemaal gelukkig