Ik overweeg om geen 20-weken echo te laten uitvoeren

Met het dikgedrukte ben ik het helemaal eens! Ik ben ook van mening dat je deze keuze echt zelf moet nemen en niet klakkeloos de mening van anderen volgen. Maar volgens mij is dat helemaal niet de bedoeling van ts: ze is gewoon benieuwd hoe anderen er over denken en vraagt onze mening. Prima toch, ik ben vaak ook nieuwsgierig waarom mensen dingen op een bepaalde manier doen, zonder dat ik nu direct van plan ben om iets aan mijn eigen manier te veranderen.

 

Natuurlijk heb je recht op een eigen mening en heb je het recht om je eigen keuze te maken.

Maar je kan wel het leven van je kind in gevaar brengen omdat je gewoon niet weten wilt of het kindje iets aan zijn niertjes, hart, longen, groei achterstand, cystes e.d. heeft.
Terwijl dit toch extra zorg en kontrole behoeft en een hierop afgestemde medische assistentie tijdens en na de bevalling.

 

Zoals ik het lees is ts bang dat artsen, na een eventuele slechte 20 weken echo, haar onder druk zetten om de zwangerschap af te breken.
Als dat de enige reden is om geen echo te maken zou ik zeggen doe maar wel, om de bovengenoemde reden.
Wat als er iets met je kindje is wat relatief goed op te lossen is, maar wel gelijk na geboorte moet gebeuren? Dan is het fijn dat je dat weet, en dat er naar gehandeld kan worden.

Ik heb tijdens mijn zwangerschap hierover nagedacht en vond dit toch erg belangrijk, zo belangrijk dat ik de echo wel heb gedaan.

Sterkte ts, en succes met je beslissing.

 

Topic verplaatst.

 

nee bij mij werd juist gezegd dat het allemaal goed te behandelen was enzo..
Maar hun bepalen toch niet wat jou keuze is?
je kan zelf altijd bepalen om het te houden als het niet gezond is, daar heeft een arts niks over te zeggen.
En als je een negatieve arts heb, dan kan je altijd om een andere arts vragen, of op internet googlen of het echt zo is wat de arts verteld.

Maar ben je bang dat je kindje niet gezond is?

 

Het is idd iedereen haar eigen keuze en wij zijn wel blij dat we het van te voren weten zodat we ons en ons kindje kunnen voorbereiden.
Alles en iedereen staat klaar voor ons en we krijgen meteen de zorg die nodig is.

Hier geen druk ervaren van de artsen, ze hebben ons er alleen 2x op moeten wijzen dat het kindje laten weghalen een mogelijkheid was, dat schijnen ze te moeten doen maar wij waren daar heel duidelijk in, dat gebeurt dus niet.

 

Ik wil je mijn visie wel even laten weten.

Wij zijn tegen abortus van het eigen kind. Ik noem het dus ook kind.

Ik was 36+ toen ik zwanger werd en heb geen combinatietest en dus ook geen vwp/vlokkentest laten doen.

Wel een 20-weken echo, want dat vinden wij een medische echo. Stel je draagt een kindje met een afwijking, dan kan dat kindje dat jij op de wereld zet wél beter geholpen worden. Zo kan het eerder gehaald worden zodat medische zorg verleend worden zodat het betere overlevingskansen heeft. Zo ken ik een verhaal van een kindje dat in de baarmoeder al geopereerd is en van een kindje dat met 32 weken is gehaald en meteen werd geopereerd. Weet je dit alles niet, kost dit alles veel meer tijd en tijd kan een doorslaggevende factor zijn.

Als je voor je kind gaat, dan ga miz dus ook voor de 20-weken echo.

 

ik heb vanaf hier geen andere reacties gelezen, dus excuses als er nu 50x hetzelfde gezegd gaat worden.

bij 20-weken heb je doorgaans de kinderkamer etc. nog niet klaar, en de paar dingen die je hebt geregeld kunnen "makkelijk" geannuleerd worden.
ik heb het nu over t geval als er bij de 20 weken echo geconstateerd wordt dat je kindje 0% levensvatbaar is.
wil je dit dan niet weten, je verheugen op de komst van je kindje, alles al helemaal ingericht en geregeld hebben terwijl je bij de bevalling direct afscheid kan nemen van je kindje?
natuurlijk kan je hier alsnog voor kiezen, alleen zul je niet alles geregeld hebben lijkt mij als je het weet van te voren.
je kan je er wel mentaal op voorbereiden, weet je helemaal niks zal dit alleen maar een nog grotere klap voor je zijn.

zelf laat ik wel een 20 weken echo uitvoeren, mocht er iets aan de hand zijn met ons kindje, dan weten we het en kunnen we ervoor zorgen dat de juiste zorg geboden wordt en klaar staat bij de bevalling mocht dit nodig zijn.
ik zou mezelf echt voor mn kop slaan als ik t niet zou doen, niet zou weten, thuis zou bevallen en vervolgens afscheid van je kindje kan nemen omdat je te bang was voor eventuele slechte uitslag van de 20 weken echo.
en mocht uit deze echo komen dat ze 100% zekerheid kunnen zeggen dat t kindje 0% levensvatbaar is op het moment dat deze ter wereld komt, dan zeg ik nu heel stoer dat ik de zwschap zal laten beeindigen....waarom mezelf nog 20 weken kwellen met de wetenschap dat ik ons kindje nooit mee naar huis zal kunnen nemen.
ja het is moeilijk, en natuurlijk doet het verdriet...

juist omdat het bij jullie zo speciaal is om zwanger te zijn zou ik hem zeker uit laten voeren. het kan je namelijk ook gerust stellen dat je kindje helemaal gezond en in orde is.

maar anyway...ik zou liever kunnen zeggen dat we er alles aan gedaan hebben (mocht er een afwijking zijn), dan dat je jezelf ook nog eens een schuldgevoel aan gaat praten "hadden we nou toch maar", omdat je door je eigen angst die echo niet hebt laten uitvoeren. maar misschien had je dan wel je kindje kunnen redden...

bovenstaande om even in extreme gevallen te praten natuurlijk, maar dit is wel iets waar je rekening mee moet houden.

combinatietest, nee die doen wij dan weer niet. het is een kansberekening en ik zou sowieso geen vlokkentest of vruchtwaterpunctie laten uitvoeren, als er echt iets aan de hand is horen we dit wel bij de 20 weken echo.



en ja ik snap ook wel waarom je zegt dat je het liever niet zou willen doen, maar denk ook aan de gevolgen als je het niet doet en er blijkt iets mis te zijn waardoor je misschien alsnog je kindje verliest na de geboorte terwijl je dit had kunnen voorkomen...hoe ga je daarmee om? vraag jezelf dat ook af...

 

Vrienden van mij hebben alle echo's gehad en wisten vanaf 16 weken dat het niet goed zat met het kleintje. Toch de zwangerschap voortgezet met de wetenschap dat het kindje het waarschijnlijk niet zou halen en zou overlijden. De kleine is met 39 weken zwaar gehandicapt geboren dmv een keizersnee, hij heeft 1 nacht geleefd. Ze zijn blij dat ze hem hebben mogen ontmoeten.

Het is dus een keuze die je alleen zelf kan maken, ik zelf keek juist heel erg uit naar mijn 20 weken echo. Ik vond het geweldig om de kleine te zien!

 

Mijn dochter zou er niet meer geweest zijn zonder de 20-weken echo. Ze heeft een hartafwijking en ik kreeg met 20 weken de vraag of ik de zwangerschap wou afbreken.

De artsen hebben echt niet geprobeerd om mijn keuze te beinvloeden. Daar zijn ze ook niet voor, ze zijn er om je te informeren en te begeleiden bij de keuze die je maakt.

Ik zou er nog even goed over nadenken. Ik heb dankzij de alerte dame die de 20-weken echo deed, hier een heerlijke vrolijke peuter rondlopen.

 

Na alle miskramen die mijn man en ik gehad hebben kon ik heeeel moeilijk in deze zwangerschap geloven.
Ik heb bewust wel de 20 weken echo laten doen en wat ben ik gaan genieten nu ik weet dat alles goed was.

Ga dus niet van het slechtste uit meid!

 

Ik denk dat je vergeet dat het hoe dan ook pijn doet als je afscheid moet nemen van je kindje.

Als je met 20 weken erachter komt dat er een ernstige afwijking is en daar een zware beslissing uit moet laten komen, doet dat pijn.

Maar als je niets van een afwijking weet en je kindje komt met 40 weken te overlijden in je buik, kan ik je zeggen dat doet ook pijn!

Wanneer je weet wat er is, weet je ook wat je te wachten staat als het levensvatbaar zal zijn. Hierdoor kunnen artsen ingrijpen en jullie wonder redden.

Ook kan de 20 weken echo jou rust geven, want misschien is alles wel prima in orde!
Jij kunt dan genieten van je zwangerschap en onbezorgd een bevalling in gaan....

Meid, haal je kop uit het zand en zet je gevoel opzij....
Doe wat jou goed lijkt

 

Hier is trouwens ook helemaal geen druk opgelegd door artsen. Ze laten de keuze echt volledig bij jou en je partner. Het is tenslotte jullie kind. Ze vertellen je alleen wat er komt kijken bij een zwangerschapsafbreking, de levenskansen en wat ze gaan doen als je het kindje wel zou voldragen en dan zou leven. Ze moeten vanaf 26 weken tenslotte alles doen om het te redden.
Het is dat hier 0% levenskansen waren voor mijn dochter* en ze al in mijn buik leed, anders had ik de zwangerschap uitgedragen.. maar dat wachten tot ze zou sterven, was psychisch erg zwaar.

 

Bij mijn dochter is met de 20 weken echo een longafwijking geconstateerd. Daarom moest ik in het ziekenhuis bevallen, want anders was ik thuis bevallen. Maar goed dus dat ik het wist van tevoren. Als het fout was gegaan, omdat ik die echo niet had gedaan, had ik met het gevoel moeten leven dat ik het had kunnen voorkomen, maar zo nodig 'de natuur z'n gang moest laten gaan'. Dat lijkt me veel erger.
Een (kleine) afwijking hoeft niet meteen te betekenen dat je je zwangerschap af moet breken (je MOET sowieso niks natuurlijk), maar je kunt wel voorzorgsmaatregelen nemen en je voorbereiden.
Het is jouw beslissing, maar ik raad je sterk aan om de echo wel te doen.

 

Vrienden van ons, (zij zijn christelijk en wij ook), hebben hiermee te maken gehad. In hun geval kwamen ze er bij de termijnecho al achter en was het advies van de artsen om de zwangerschap af te breken.
Zij hebben dit niet gedaan, vanuit hun christelijke levensovertuiging, omdat ze hier niet achter konden staan.
Dat was heel zwaar: hun kindje heeft nog 6 weken geleefd voor het overleed. Daarna hebben ze de bevalling wel op laten wekken.
Dat zou ook ten allen tijde onze keuze zijn geweest.

Wij hebben dus beide keren de 20-wekenecho wel gedaan, omdat je, naast de hele kleine kans op een afwijking die niet levensvatbaar is, ook andere afwijkingen opspoort, waarop je dan gewoon voorbereid bent. Dat kunnen hartafwijkingen zijn waarvan het noodzakelijk is om direct na de bevalling al te gaan opereren. Dan is het fijn om dat te weten, zodat je in het ziekenhuis kunt gaan bevallen.
Maar een collega van mij heeft bijvoorbeeld een zoontje met een hazelipje gekregen. Ook daarvan is het heel erg fijn om voorbereid te zijn. Een neef van mijn man heeft een hazelip, en die was echt heel erg ernstig, en destijds werd dat nog niet opgespoord met echo's. Zijn ouders (van die neef dus), zijn zich echt wezenloos geschrokken direct na de bevalling.... Voorbereid zijn betekent in dat geval in de eerste plaats weten wat je kunt verwachten bij de eerste aanblik van je kindje, maar -nog belangrijker- ook hoe de zorg voor je kindje eruit zal gaan zien, (speciale flessen en manieren van voeding bijvoorbeeld, de operaties die gaan volgen).

Zo kijken wij er dus tegenaan: de uitslag van de echo zouden wij nooit hebben gebruikt om een zwangerschap te beeindigen, maar dus wel om goede voorbereidingen te treffen.
En, belangrijk: uiteindelijk is de kans dat er wat mis is met je kindje, vele malen kleiner dan de kans dat het 'gewoon' goed is.
Dat je schrik hebt door de situatie met je vriendin, is logisch, maar maakt niet dat jij ineens ook te maken zult hebben met een afwijking die niet verenigbaar is met het leven...

 

Ze heeft een gezond kind mogen krijgen. Omdat haar man vanuit het geloof geen ingrepen wilde, heeft zij hiervoor gekozen om geen kennis te hebben waar ze niets mee zou kunnen. Ze was bereid om alle consequenties te aanvaarden. DAAR gaat het om. Je neemt vanaf dag 1 de beste maar vooral je eigen beslissingen voor je kind. En in die beslissingen moet je geloven en op vertrouwen

 

Jij gaat meteen uit van iets verschrikkelijks.

Er zijn mensen die hem laten doen en dat er iets uit komt wat goed onder controle gehouden kan worden of met een kleine operatie verholpen is.
Zonder die echo komt het misschien pas te laat aan het licht met alle gevolgen van dien.

Nee een 20 weken echo is geen leuke echo maar vreselijk spannend en eng.
Wel ben ik van mening dat je er zoveel mogelijk aan moet doen om je kindje en jezelf te laten controleren en daar hoord de 20 weken echo ook bij.
Mijn nichtje is 8 uur na de geboorte overleden omdat ze vanalles bleek te hebben.
De 20 weken echo was toen nog niet standaard en ze hebben het dus nooit geweten tot ze geboren was.
Als ze het eerder hadden ondekt hadden ze eerder kunnen handelen en had de ontwikkeling anders verlopen.

Enne een beperking is er in allerlei vormen en maten he.
Ik laat ook geen zwangerschap afbreken omdat mijn kindje down zou hebben of een klompvoetje.
Echter vind ik het anders als ik te horen zou krijgen dat mijn kindje buiten de baarmoeder nooit zou overleven om welke verschrikkelijke afwijking ook.

 

Ik vind het ook je kop in het zand steken. Het gaat toch niet meteen om zwangerschapsadbreking, maar om, als er iets aan de hand is je kindje een zo goed mogelijke start te geven.
Voor hetzelfde geldt kunnen ze prenataal al iets doen om te zorgen dat je kindje na de geboorte geen pijn oid heeft. Ik zou het mijzelf nooit vergeven als mijn kindje extra moet lijden omdat ik zo eigenwijs was.

 

Ik begrijp dat je het moeilijk vind na zo'n ervaring!

Toch vind ik dat je je 1 ding moet realiseren. Ik vind het niet juist om tegenover je kindje weg te lopen voor je eigen angsten. Ik begrijp dat je zo'n beslissing eigenlijk niet wilt en durft te nemen, maar indien het zo zou zijn zul je dat toch moeten. Je kunt het t.a.v. je kind niet maken om dan niet te beslissen. Je kunt er niet voor weglopen.
En of die beslissing afbreken is, of juist je alvast goed voorbereiden op wat komen gaat, hangt van de situatie en/of ernst af. Het kan er ook voor zorgen dat je kindje die een afwijking heeft juist goed behandeld kan worden. Zou je je niet voor de kop slaan als je je kind die zorg onthoudt?
En vergeet niet dat het meestal gezonde kinderen zijn, dat geeft veel rust in jouw situatie.

In zo'n situatie gaat je eigen belang helaas naar de achtergrond, het belang van het kind gaat voorop.

Ik zeg niet dat je die 20 weken echo moet laten doen... dat zul jezelf moeten bepalen. Kijk echter niet alleen naar je eigen behoeften.