Ik ben nu 2 maanden alleenstaande moeder. Mijn ex en ik hebben co ouderschap. Maar ik merk dat mijn kids bij mij veel minder goed luisteren (lees de boel op stelten zetten) wat ik ook doe en hoe consequent ik ook ben. Na 5 dagen met ze ben ik soms blij dat ik ze naar mijn ex kan brengen, om ze vervolgens vreselijk te missen en weer blij te zijn als ze er zijn etc... Ik vind het gewoon heel zwaar, het huis, de kids... ik kom soms nergens aan toe. Ik heb ook gewoon nog veel verdriet van de scheiding en ben er in mijn hoofd misschien te veel mee bezig. Soms kan ik mijn tranen niet bedwingen waar mijn kids bij zijn. Wie herkent dit? En hoe komt dit goed?
Ik herken het. Heb verder niet echt advies voor je, want loop zelf ook nog een beetje op standje overleven Mijn man is 3mnd geleden vertrokken, ik heb ook 2 kleine kindjes, ben full time thuis en de kinderen gaan 1x pw en om het weekend naar vader(als hij komt) Het gaat wel steeds beter, zowel met mij emotioneel als met al het 'praktische' (dat is natuurlijk ook wel aan elkaar verbonden) Ik heb wel echt tegen mezelf moeten zeggen, het is niet anders, je kan het, je moet het en het lukt je! Of ze nou slecht slapen, slecht gehumeurd zijn of ik het eigenlijk nirt zie zitten ik vertel mezelf elke x heel duidelijk dat IK de controle heb en het kan! Dat helpt mij wel, maar vind het ook erg zwaar! Ben trouwens veel de hort op en mijn vader komt 1 middag in de week op de kleinste passen zodat ik de grote boodschappen kan doen. Succes en sterkte!
Debby! Jeetje jij en je man ook uit elkaar, schrik ik van.. Ik lig ook in scheiding wij zijn nu 4.5 maand uit elkaar, mijn verhaal staat hier ook bij alleenstaande moeders.. Ik herken je verdriet, het is ook allemaal niet niks natuurlijk. Ze zeggen dat alles goed komt, maar zover ben ik ook nog niet. Hier gaat het enorm met ups en downs, de ene dag voel ik me onwijs sterk en goed en de andere dag ongelofelijk kut en zie ik het niet meer zitten. Kop op meid, dikke knuffel Helise (Truus21)
Het is niet niks wat je overkomen is. Ik heb ook wel eens met mijn handen in het haar gezeten. Geen traan gelaten om mijn ex, maar gewoon alles alleen moeten doen en geen tijd voor mezelf hebben e.d. Na een jaar ging het beter met mij en nu na 4 jaar heb ik echt mijn draai helemaal gevonden! Ik studeer nu weer en loop stage. ik heb een netwerk om mij heen opgebouwd voor oppas. Vriendinnen passen op en vooral mijn ouders zodat ik mijn diploma kan behalen. Echt het 1e jaar is gewoon rot daarna zal het langzaam beter gaan en vind je je draai en het ritme. beste advies wat mij ooit gegeven is: maak je niet druk... geen zin in de afwas 's avonds die staat er 's ochtends ook nog wel, zo ook met huishouden e.d. ben makkelijker gaan denken toen... ben ik moe 's avonds als mijn zoon op bed ligt dan zit ik op de bank en doe niks meer de volgende dag ruim ik het huis wel op en maak ik schoon... ik moest en zou ook alles doen op 1 dag en nu niet meer. Ik denk ook om mijzelf, en ja soms is het een ontplofte intertoys hier 's avonds... maar daar zien mensen maar doorheen die onverwachts langs komen en dit vinden ze ook echt niet erg haha ze zien dat er geleeft wordt en dat mag ook echt denk om jezelf, en denk makkelijker je ritme vind je wel en het gaat steeds meer bergopwaarts na een scheiding met jezelf.
Oh debby, wat naar voor je! Ik las net vorige week het berichtje van helise (ben heel lang niet op zp geweest) en nu jouw berichtje. wat erg voor jou en je kids. Een heel dikke knuf van mij en heel veel sterkte gewenst! Trouwens een verhaaltje van de moeder van een vriendin van m'n dochter. Zij is ook gescheiden (sinds 1.5 jaar nu) en zij vertelde ook dat haar dochter bij haar soms onhanteerbaar was, terwijl haar ex aangaf er weinig tot geen last van te hebben. (zij hebben ook co-ouderschap) Zij hebben daar toen gesprekken over gehad en hun begeleidster gaf toen aan dat het best zo zou kunnen zijn dat het meisje bij haar moeder afreageert wat ze bij haar vader meemaakt. In dit geval was het dus met name de vader die moest werken aan de relatie met zijn dochter (structuur ed) en niet de moeder. Ik weet niet of het vergelijkbaar is, maar ik wil in elk geval maar zeggen dat het echt niet aan jezelf hoeft te liggen! voor de kids is het ook een hele verandering. Liefs Ummie.
Jeetje, Debby (en ook Helise).. wat naar om te horen dat je nu alleen staat!! Ik kan je weinig advies geven (gelukkig), maar wil je wel het allerbeste wensen! Sterkte meid!!