Wisselende gevoelens

Hallo Vuurvliegje,

Ik heb niet zoveel tijd om te reageren want ik moet zo nog een voeding doen, maar ik wil je een hart onder de riem steken. Je eerste kind krijgen is zó'n heftige ervaring! Voor mij was dat althans wel zo. Ik heb toen wel eens gezegd: ik heb nog nooit zoveel gelachen in m'n leven (om dat heerlijke ventje), maar ook nog nooit zoveel gehuild. De onmacht die je soms ervaart, de onrust, het overweldigende, de twijfel, het gevoel jezelf soms helemaal kwijt te zijn...

Ik kan vanaf hier natuurlijk niet inschatten of jij een PND hebt of daar naartoe gaat. Zelf heb ik achteraf gezien wel op het randje of eroverheen gezeten, daar kwam ik pas goed achter toen ik mijn tweede kindje kreeg en toen ineens ervaarde dat je je ook héél anders kunt voelen in die eerste maanden.

Zelf ben ik er zonder hulp (of liever gezegd: met hulp van mijn intens geduldige en rustige man) overheen gekomen, maar bij twijfel: trek aan de bel, ga naar je huisarts! Alleen al je hart daar luchten kan je misschien veel goed doen.

En dan nog iets: nu ervaar je het waarschijnlijk nog helemaal niet zo, maar het wordt echt, echt, écht beter! Als je kindje een maand of 3 is, zal je vast merken dat het meer vanzelf gaat, niet meer zoveel energie kost, dat je meer ritme krijgt en dat het echt makkelijker wordt. En vergeet vooral ook niet dat je nog één grote hormonenbom bent, dat heeft echt tijd nodig. Maar nogmaals, zoek hulp als je bang bent dat dit je boven het hoofd gaat groeien.

Nou meis, ik moet nu echt gaan voeden maar ik wil je veel sterkte wensen. En vergeet nooit dat je een goede moeder bent en dat je soms nare gedachten daar echt geen afbreuk aan doen!

 

Hallo Vuurvliegje,
In de grote lijnen herken ik je verhaal..
Ik heb er toen ook een topic over geopend omdat ik die roze wolk niet altijd even goed kon vinden en mn gevoelens alle kanten opvlogen.
Ik kon net als jij het ene moment heel blij zijn met mn kleine man maar had ook momenten dat ik dacht waarom wilde ik dit ook alweer zo graag. Ik kreeg ook "gekke" gedachtens die me bang maakten.
Ik heb toen met mijn huisarts gepraat en heb mijn gevoelens uitgesproken. Ik mocht met iemand gaan praten maar wilde het eerst op eigen houtje proberen.
Weet je wat het is.. Er veranderd ineens zoveel in je leven. Je weet dat het gaat gebeuren maar als je er eenmaal in zit..
De gebroken nachten, de continue zorg, je dagelijkse ritme is compleet veranderd, lichamelijk moet je nog herstellen enz. enz. Het is ook niet niks en dan te zwijgen over de hormomen.
Kortom ga met iemand praten en blijf hier niet mee lopen. Met jou zijn zoveel vrouwen die dit ook hebben ervaren of herkennen,
Er lijkt nog steeds een taboe op te heersen dat je niet meteen in de gloria bent van alles maar ik heb er geen geheim van gemaakt.
En idd na een paar maanden wordt het steeds leuker en vind je je oude ik weer terug. Ik vind het nu geweldig om moeder te zijn en geniet er echt van. Natuurlijk zijn er nog weleens momenten dat je dennkt men wat een dag maar dat weegt niet op tegen alle andere dagen!

Liefs koesje

 

Jouw verhaal is mijn verhaal.
Ik heb ook last van een milde PND gehad en toen ik weer kon gaan werken is het veel beter gegaan!
Gewoon even mama-af zijn en alleen mezelf zijn........denk dat jij daar ook wel baat bij gaat hebben als ik dit zo lees.

Heel veel herkenning dus EN........het wordt écht beter, daar moet je echt op vertrouwen.
Als jij en die kleine eenmaal een ritme te pakken hebben en je weer meer aan jezelf toekomt knap je een stuk op!

 

Duurde hie rook wel even hoor, Tweiffel of we er wel goed aan gedaan hadden om een kindje te krijgen. Hij huilde weinig maar soms als hij niet stil te krijgen was, zat ik er zelf huilend naast. Terwijl als hij lief keek, was ik weer helemaal verkocht.

En ook ik vond het heerlijk om weer te werken. Even niet de hele dag luiers verschonen, en er lekker uit zijn.

Het was bij mij met een maand of 3-3,5 vrijwel over gelukkig.

En met een maand of 6 krijg je nog een dip in je hormonen en kan je je weer 2-4 weken elendig voelen.

 

Ook hier niet alleen een roze wolk! Toen ik na een week of 6 op na controle moest bij de verloskundige vroeg ze of ik al op de roze wolk zat. Ben toen heel eerlijk geweest en gezegd dat het er dan wel een met een donker randje was. Alleen al door het eerlijk zijn en het kwijt te kunnen. En hierin serieus genomen te worden. Ook zei zij toen dat het niet altijd alleen maar leuk is. Daarna ging het al heel snel een stuk beter en kon ik ook veel meer hebben.

Mijn tip is dus spreek het uit. En ga eens een keer een uurtje alleen van huis. (rondje wandelen of iets dergelijks) Gewoon om even je gedachte te verzetten.

Hopelijk gaat het heel snel veel beter!

 

Hier hetzelfde verhaal bij de eerste qua gevoelens, heel herkenbaar.
Ook geen steun van partner op dat moment, maar hij worstelde ook met hetzelfde 'probleem' denk ik. Ons zoontje was nl een verrassing, en we hadden beide zeer veel moeite om om te schakelen. En eerlijk? Ik heb pas sinds een paar maanden 'vrede' met het feit dat ik mijn gezin al 5 jaar eerder dan gepland heb.

Bij mij werkte het gaan werken zeker mee. Ik ben na 10 weken weer aan de slag gegaan en vond het heerlijk om weer even mezelf te kunnen zijn. Zo voelde het in ieder geval. Op mn werk was immers niets veranderd

Ik krijg persoonlijk de kriebels als mensen zeggen dat het alleen maar geweldig, fantastisch en super is. Dat is gewoon niet waar, het is ook soms gewoon loeizwaar.
De een heeft alleen meer van die momenten dan de ander.

Maar blijf inderdaad erover praten. Ik was en ben nog steeds heel eerlijk naar mensen toe dat ik het vaak leuk vind, maar soms ook echt me afvraag: waar ben ik aan begonnen?