Ik schiet snel in de verdediging. Dat weet ik van mezelf. Ik weet ook (onbewust) dat mensen dat ook van mij weten. Als ik een opmerking krijgt (goed bedoeld of niet) kan ik er meteen m'n klauwen in zetten zodat een ander met een raar idee weggaat. Zeker op het werk weet dan natuurlijk de hele afdeling het, én het hele pand. Ik krijg dan rare blikken (denk ik, voel ik, weet ik!) maar vervolgens wordt het niet uitgesproken. Niet door mij, maar die ander komt er ook niet meer op terug. Ik vind het vervelend om mensen hierover opnieuw aan te spreken, zeker omdat ik bang ben dat het dan weer gebeurd. Heb het nl eerder gehad dat ik excuses aanbood voor het gedrag en dat diegene helemaal tekeer ging hoe onterecht het niet was en dat ik echt even normaal moet doen. Ik vond dat onterecht maar heb het zo gelaten (toen). Hoe kan ik dat bijv. anders aanpakken? Ik heb ooit eens maatschappelijk werk gehad om een eigen mening te leren vormen maar dat heeft niet echt meer geholpen (toen wel). En aan een assertiviteitstraining had ik niet echt veel, er wordt meer slap gepraat dan dat je er echt wat aan hebt (meer hart luchten enz). Heeft iemand tips ofzo?
Icm je andere topic over je werk zou ik echt hulp gaan zoeken. Het is echt niet normaal zoals ze op je werk tegen je doen en door in de verdediging te schieten wordt je een makkelijk slachtoffer.. Als de maatschappelijk werkster toen heeft geholpen, zou ik daar zeker nu nog een keer heen gaan.
Misschien moet je onderzoeken of mensen op het moment dat jij in de verdediging schiet echt tegen je zijn, of dat hun gedrag ook anders geïnterpreteerd kan worden. Misschien kun je het beste er rustig over praten (dus ja idd heel slap "ik heb het gevoel dat... klopt dat?"), realiteitstoetsing op je gedachten toepassen, en dan simpelweg benoemen wat je dan verwacht/wil. Voor jezelf opkomen is niet slecht, maar het hoeft vaak geen ruzie te worden.
Dat is inderdaad een goede tip, thnx! @overige reacties: het is niet normaal dat ze zo reageren en het schijnt al jaren zo te gaan onderling. Iedere keer is het weer raak op bepaalde momenten. Ik krijg meer het idee dat ze gewoon zo zijn ipv dat ze eens een keer gewoon depri zijn.
Je kunt het beste je manier van denken proberen om te gooien. Het is niet het probleem van die anderen dat jij snel in de verdediging schiet. Jij trekt het je meteen persoonlijk aan, dus het zegt puur iets over jou en je onzekerheid. Als het je niets interesseert wat anderen van jou vinden, dus je ook niet in de verdediging schieten. Niet iedereen hoeft jou aardig te vinden om ermee samen te kunnen werken. Maar ik denk wel dat het handig is als je daar hulp bij zoekt, die kan je dan precies aangeven wat je gedaan hebt, wat er gebeurde en hoe je het kunt omdraaien. Dat is alleen toch lastig.
Nee dat klopt, dat is niet hun probleem. Daar heb je gelijk in. Het ligt grotendeels ook bij mij natuurlijk, dat klopt. Wat ik wel belachelijk vind is dat er mensen meteen 'misbruik' van maken voor hun eigen plezier zodat ik mij weer onzeker voel. Is het dan zo leuk om daar plezier aan te beleven? Iemand kan toch ook zeggen of bij zichzelf denken: laat ik daar eens mee stoppen?
Nu leg je het direct weer bij de ander neer. Hun moeten maar denken laat ik daar eens mee stoppen. Ga eens naar de huisarts en vraag om een verwijzing naar een psycholoog. Dat is helemaal geen schande en juist die kan je goed helpen om je gedachtepatroon om te gooien.
Misschien is dat idd wel een goede oplossing. Nu kan ik de huisarts overslaan want maatschappelijk werk heeft gezegd: zit je ooit nog met iets, moet je gewoon ff bellen. Mijn gedachtegang is gewoon over het algemeen wat negatiever momenteel. En of het nu de blaadjes zijn die gaan vallen (mijn moeder heeft er ook altijd echt last van)..... ik weet het niet. Ik ben over het algemeen vrolijk, lief, gezellig, etc. Maar ik merk ook dat ik kwetsbaar ben. Als ik bijv. op mijn werk ben en ik kom binnen in kantoor is het plotseling stil. Dan denk ik al: ja hoor, zeg het maar! 't Ging zeker weer over mij ? Ik let dan met name op non-verbaal gedrag. Collega's kijken dan heel even en als ik kijk, kijken ze snel de andere kant op. Ik denk dat er een hoop mensen zijn die best goed onderling ook privé contact hebben. (dat weet ik wel zeker aan de facebook-foto's te zien). En als er dan iemand nieuw is, is het makkelijk om daar even wat op af te schuiven. Misschien zijn het mijn hormonen wel...?! In dat geval ben ik er misschien over een paar weken vanaf