Herkenbaar! Jank ook om alles, of iets nou leuk is of niet, janken zal ik en ik stop pas wanneer ik mijn snotneus irritant begint te vinden omdat ik geen lucht meer krijg
Kunnen jullie ook weleens moeilijk je tranen bedwingen in het openbaar? En hoe ga je daar dan mee om? Ik heb het een keer gehad dat ik in de metro stond en de tranen liepen telkens over mn wangen, hoe hard ik er ook tegen vocht.... Was er zo'n oud mannetje die kwam vragen of het wel ging, en telkens maar bemoedigend lachen en toen ik de metro uitstapte wreef hij even over mn arm en zei dat het allemaal wel goed zou komen. Heel lief natuurlijk en vond het ook niet erg dat hij dat zei, maar voel me wel opgelaten als ik mn tranen echt niet tegen kan houden.
ook ik kan om alles janken... ook bij de tv.... Twee weken terug een film gekeken (Marley & ME) die ik al eerder had gezien en dus WEET hoe hij afloopt... Vanaf het zielige moment heeft mijn man niet meer naar tv gekeken maar naar mij... bij mij kwamen de waterlanders alweer.... hij zei niks, alleen aan het einde noemt hij mij dan schattig en krijg een knuffel.... Tijdens het schrijven van dit huil ik alweer, wat ik vanaf gisteravond 9 uur aan een stuk door doe.... dit heeft dan wel weer een andere oorzaak.... Het verliezen van mijn kat gister... voelt toch alsof er een geiznslid van je afgenomen wordt....
Ik heb dit normaal niet snel maar vanaf dat ik zwanger en bevallen was is het echt heel erg geworden. Ik moest mn tranen wegslikken bij de zeeleeuwenshow van ouwehands dierenpark
heb het trouwens ook met sommige topics hier, Iemands hondje is overleden of een mooi verhaal dat hier verteld wordt, en de tranen komen hoor. En geen tegenhouden aan. Of als er iemand bijvoorbeeld verrast wordt, sta ik met tranen, lol... En ik heb een zwak voor huilende mannen, kan er niets aan doen, dan doe ik spontaan mee. Mijn eigen man huilt bijna nooit gelukkig, maar een andere dierbare vriend van het mannelijke geslacht, wel. En dan ook echt meteen ga ik er achteraan hoor. Cry baby's we are, hihi...
Ik lees alleen maar dat het erger wordt als je kinderen hebt.. Dat belooft nog wat, misschien kan ik m'n traanbuisjes dicht maken ofzo Nu ook weer een mooi nummer, dan duiken m'n gedachtes naar van alles en nog wat en ja hoor daar ga ik.. Tegenover mij zit een oudere vrouw die zich volgens mij in moet houden om mijn knie een aan te geven Het gaat wel hoor mevrouw, niks ernstigs
Ik wil je toch nog even extra sterkte wensen. Het is niet niks. Dikke knuffel. En in het openbaar wil ik het het liefste niet, maar hoe meer ik er tegen vecht hoe erger het vaak worden en dan zit ik uiteindelijk snikkend op de stoel
Als echte 'bikkel' vroeger, lachte ik mijn moeder en zusje regelmatig uit om al dat gesnotter bij films, liedjes en kaarten. Nu ben ik vaak de eerste waarbij te tranen rollen . Als er iemand trouwt, toen mijn zoon voor het eerst zonder zijwieltjes fietste. Bij een lieve verjaardagskaart, of bij de Lion King.. Ik heb het pas sinds ik moeder ben, dus geef ik de kindjes de schuld .
Ow ja hier nog zo een.. En vind het soms ook vreselijk.. Mijn vriend moet altijd lachen Bij een bruiloft hou ik het standaard niet droog.. En idd als ik iets liefs zie begin ik ook al te snotteren.. Als ik alleen ben vind ik het wel lekker maar als er iemand bij is vind ik het vreselijk haha
Ik heb dat ook... om de kleinste dingen schiet ik vol. Wil ik mijn man iets vertellen over ons dochtertje wat ze die dag voor leuks deed en dan heb ik ineens de tranen in mijn ogen. Lees ik iets moois of zie ik iets moois of juist verdrietig op tv dan ook janken... Wij vrouwen zijn gewoon erg gevoelig op bepaalde momenten
Ik heb dit ook, vooral op tv, ik huil al bij extreme home makeover als ze weer thuiskomen... Tja, hormonen?
Zeeeer herkenbaar. Ik kan al huilen om een mooie reclame 😉 Bij mij komt het helaas door alle hormonen..zie onderschrift.