Ik wil graag een 2e kind. Mijn man zei vlak na de zwangerschap van de 1e dat hij maar 1 kindje wilde. Ik had toen nog zoiets van: ach, dat trekt nog wel bij als hij ziet hoe leuk het is. Maar dat trek dus niet bij. Mijn dochter is nu ruim 6 maanden en ik zou het leuk vinden als er niet zoveel leeftijdsverschil tussen zou zitten. Het maakt mij best bang dat hij dit niet wil, want ik wil het graag. Niet eens zo zeer verstandelijk, want ik zie ook wel dat het voordelen kan hebben als je er 'maar' 1 hebt. Het is vooral dat binnen-in-je-buik gevoel. Dat je er al zenuwachtig van wordt als je eraan denkt. Dat als ik mijn man samen met onze dochter en bv het kind van een ander stel samenzie dat ik dan denk: 'kijk zo ziet het er dan uit, wat lijkt dat leuk en gezellig'. Ik ben bang dat dit grote verschil (ik heel graag en hij totaal niet) problemen voor onze relatie op gaat leveren. Ik vind het ook heel moeilijk om er met hem over te praten. Ben bang dat ik het dan helemaal verpest en dat hij het dan helemaal niet meer wil. Juist doordat ik zo bang ben om erover te praten, weet hij niet hoe ik me voel. En dan denk ik ook wel weer: da's ook niet eerlijk, ik neem het hem kwalijk, terwijl hij niet weet wat dit allemaal met mij doet en hoe ik mij eronder voel. Het stoort mij wel dat hij nooit aan mij vraagt waarom ik het wel! wil. Ik heb het hem al een aantal keer tussen neus en lippen door gevraagd en de antwoorden varieren tussen : 'ik wil nog wel financieel lekker willen leven' tot 'ik heb gewoon altijd al gezegd dat ik er 1 wil' En daar moet ik het dan maar mee doen. Ik vind niet dat hij zomaar kan beslissen dat het bij 1 kind blijft. Net zoals ik niet kan beslissen dat we voor een 2e gaan. Ik weet niet hoe wij hieruit moeten komen en heb zelfs al op internet gezocht naar tips hoe ik mijn man kan overhalen. Terwijl ik mijn man helemaal niet wil overhalen, ik wil dat hij ook een 2e wil! Mijn man had er overigens ook een handje van om aan iedereen die er naar vroeg gewoon keihard te zeggen dat hij absoluut geen 2e wilde en dat die er ook nooit zou komen. Terwijl wij er samen nooit echt over hebben gesproken, laat staan dat wij er samen een besluit over hadden gemaakt. Ik heb dit een aantal keer tegen hem moeten zeggen. Nu is het wel zo dat ik het ook niet eerlijk vind tegenover de eventuele 2e (blijf toch hoop houden...) als mijn man dit echt absoluut niet wil. Behalve het binnen-in-mijn-buik gevoel speelt bij mij wel heel erg de gedachte mee dat ik mijn dochter ook voor later een broertje of zusje wil geven. Stel dat mij of mijn man later iets overkomt, dan blijft mijn dochter wel heel erg alleen achter vind ik. Dat maakt mij ook best verdrietig. Laatst had ik de moed om het er met hem over te hebben. Maar ik wist echt niet hoe ik dit aan moest pakken. Ik was met name bang voor een wel heel definitieve nee.....en die heb ik ook gehad.... Het gekke is dat mijn man toendertijd het initiatief heeft genomen om te proberen zwanger te raken. Hij wilde het heel graag en daarom vind ik het ook nogal vreemd dat hij het dus hier bij wil laten. Ik vind het wel vervelend om dit allemaal te zeggen, want ik weet dat er veel mensen zijn die hemel en aarde hebben bewogen om een kindje te krijgen, dus dan klinkt dit erg ondankbaar. Toch kan ik mijn gevoel hierbij niet uitzetten en vergeten. In elk geval was dit een fijne aanleiding om mijn ietwat verwarrende gevoelens ff kwijt te kunnen. Liesje
he meid, ik wilde je even sterkte toewensen en hoop dat je vent bij draait..ik moet zeggen in het begin wilde mijn man ook niet gelijk een 2de, hij wilde wachten totdat mijn kleine 1 jaar of 2 jaar zou zijn, maar op een gegeven moment zag hij gewoon hoe graag ik het wilde en stemde erin toe dat ik de pil weg zou doen.. ik denk dat jouw vriend/man ook bang is dat er straks gewoon geen vrije tijd meer voor jullie alleen is, hij zal zeker niet de eerste man zijn die zo reageert... ik hoop dat je vent gauw bijdraait gr.
Hoi! Ik wil ff duidelijk zeggen dat ik je niet veroordeel! Ik merk echter wel een paar tegenstrijdigheden in je verhaal...je zegt bijvoorbeeld dat je er nooit samen een besluit over hebt gemaakt. Toen jullie voor een 1e gingen heeft je man je echter altijd (en nu nog) duidelijk gezegd dat hij geen 2e wil. Je bent met hem verdergegaan en jullie hebben nu een kindje. Eigenlijk heb je hem wel de indruk gegeven dat je akkoord ging met hem. Ook zeg je dat je dat je naar tips zoekt om je man te overhalen, maar je wilt hem niet overhalen maar je wilt wel dat hij ook een 2e wil... Tja, dat is proberen hem te overhalen... Je man was idd enthousiast om aan een kindje te beginnen, zeg je. Je vind het gek dat hij dit nu niet heeft. Nee, want hij wilde graag EEN kindje. Nu wil hij er geen meer... Ik begrijp je gevoel en ik begrijp dat het moeilijk is om te aanvaarden dat hij geen 2e kindje meer wil maar je man is altijd eerlijk tegen je geweest en jij eigenlijk niet tegen hem. Ik begrijp dat je indertijd dacht..."goh, hij draait wel bij" maar dat is een risico dat je toen genomen hebt en het is in jouw nadeel uitgedraaid... Hoe spijtig en vervelend dit ook is. Ik hoop dat ik het allemaal goed begrepen heb en dat ik je niet het gevoel heb gegeven dat ik je veroordeel want dat doe ik echt niet. Ik heb alleen getracht de feiten op een rijtje te zetten... Liefs..
hier wilde manlief graag 1 kindje en ik graag 3. Al lang voor ons trouwen bedacht dat we dan 1 kindje wilden met een optie voor een nummer 2 Ik was bij de eerste poging zwanger van onze dochter. Toen ze 1,5 was bleek ik zwanger van nummer 2 (wederom door 1 onveilige poging). Gelukkig was manlief er heeeeel blij mee (inmiddels smoorverliefd op dochterlief natuurlijk ). Maar daarna moest ik toch echt aan de pil, want hij wou absoluut geen derde meer en verkondigde dat ook aan iedereen. Terwijl ik die optie nog wel erg graag open wou laten Affijn, om een lang verhaal kort te maken: toen onze zoon ongeveer 1,5 was was ik er voor mijzelf uit dat ik heel graag nog een derde zou willen. Maar ik heb er nog 1,5 jaar over gedaan voor ik het mijn man durfde te vertellen En toen ik het hem eindelijk vertelde was dat met tranen met tuiten omdat ik er gewoonweg niet meer tegen kon. Hij was totaal in en we hebben wel een uur liggen praten over hoe dat financieel en qua ruimte zou moeten enzo. Vervolgens heb ik het bij hem neergelegd. Ik was zo moe van de spanning die ik dagelijks had gevoeld over het zo graag willen, maar niet kunnen uitspreken van die gevoelens dat ik op het punt was dat ik me er bij zou neerleggen wat hij zou willen. We hadden al een prachtig gezin maar een derde leek me nog zo'n toegevoegde waarde geven. Hij heeft er ruim een maand over nagedacht en uiteindelijk toegestemd. Na het stoppen met de pil bleek mijn cyclus compleet van slag en hebben we over deze derde ruim een jaar gedaan (inclusief zh/gyn-bezoeken en al). Ik ben nu zwanger van de derde. Onze jongste is inmiddels net 5 geworden. Ik raad je aan niet al te lang te wachten met vertellen hoe je je voelt, maar geef wel even de ruimte aan je man om aan het pappa-gevoel te wennen. Je kleintje is pas 6 maand. Even tijd heb je nog wel. En ga dan met 'm om de tafel zitten. Vertel hoe je je voelt en probeer voor praktische zaken vast een oplossing te bedenken. Geef 'm de tijd om er goed over na te denken. En denk eraan: je moet het wel samen willen. Anders blijf je voor de rest van je leven denken dat je tweede alleen van jou is en kan je man zich er altijd van afmaken dat JIJ nog een kindje wou en dat hij het voor JOU heeft gedaan. En da's geen leuk gevoel Succes! Ik hoop dat je man er nog eens goed over na wil denken
Misschien is het voor je man nog heel erg snel. Onze kindjes zijn bijna even oud en ik moet zeggen dat IK pas langzaam aan het denken ga over een tweede. Niet iedereen is er even snel klaar voor, iedereen beleeft de (gigantische!) veranderingen anders. Dat hij iedereen verkondigt dat hij geen tweede wil is wel heel vervelend...kan me voorstellen dat je daar een rot gevoel van krijgt. Ik hoor altijd om me heen (van mannen) dat naarmate hun kindje ouder wordt ze er meer mee 'kunnen'. Misschien is dat alles wat je man nodig heeft...tijd. Ik hoop het in ieder geval heel erg voor je! Succes ermee!
bedankt voor je reactie maar in mijn verhaal staat duidelijk dat na de 1e zwangerschap hij verkondigt er maar eentje te willen en voor die tijd wilde hij er altijd 2 hebben....dat valt me erg rauw op het dak... neemt niet weg dat hij misschien meer tijd nodig heeft, maar hij schatte zelf de kans op gedachtenverandering op 10%
Ik zie dat Rihanna nog 7 mnd moet worden! Echt waar...het eerste jaar is een heel pittig jaar, ook voor de man. Geef hem de tijd Elmo *ik verplaats je topic naar zwanger worden*
ik denk ook dat je hem de tijd moet geven, mijn vriend heeft het nu al over een 2e (beetje andere uiterste) maar eerst maar even afwachten hoe dit straks allemaal gaat lopen want het best heftig zijn allemaal! wat ik wel vind, is dat hij zijn keuze had moeten overleggen met jou, het aantal kinderen dat je krijgt is niet een beslissing die je alleen kan nemen. daarnaast geeft hij geen argumenten voor zijn besluit en daar heb je recht op. dus "ik heb er altijd maar eentje gewild" is geen argument. financieel lekker willen leven hangt van jullie financiele positie af, daar kan ik natuurlijk niets van zeggen. laat hem even met rust, en als je het weer ter sprake gaat brengen dan leg je gevoel duidelijk uit. je man is toch de eerste naar wie je open kan en moet zijn?
ik geef mijn man ook zeker wel de tijd, maar wat mij gewoon het meeste steekt is dat hij altijd graag 2 kindjes wilde en daarmee zijn ook aan de eerste begonnen...toen de 1e er was sloeg hij als een blad een de boom om..... zonder mij eerst te vragen verkondigde hij aan iedereen die het maar horen wilde of vroeg van er komt geen tweede hmmm en ik dan?
wij zitten bijna in het zelfde schuitje, allen mijn man wil wel een 2de maar nu nog niet,hij is er nog niet aan toe terwijl ik nu dolgraag weer zwanger zou willen zijn, ze zeggen ook dat als je net bevallen bent dat je z'n ontzettend leeg gevoel heb, nou heb ik dat dus ook,,maar even financieel gezien gaat het gewoon even niet, we hebben het de afgelopen maanden echt krap gehad omdat ik mijn baan verloor omdat ik ja typisch omdat ik ZWANGER was, en heb nou sinds bijna een maand weer een baan, en we zijn dus bang stel we zouden gaan voor een 2de dat ik weer me baan kwijt raak, en dan wordt de klap alleen maar zwaarder en gaan we financieel er dus meer op achter uit. dus ik zou het even op zij moeten zetten maar ik kan er niks aan doen dat ik er elke dag aan denk en hoop dat als ik ongesteld moet worden dat ik het niet word ( want ik ben niet aan de pil vanwege menstruatie problemen)
Dat was ook het eerste wat ik dacht, en sluit me bij Elmo aan... Geef het de tijd, en who knows what the future brings! Een 6 maanden oude baby lijkt al heeeeeel lang terug in de tijd (gevoelsmatig) maar dat is het natuurlijk niet. Voor een vrouw voelt dat tijdsbestek sowieso heel anders dan voor een man, omdat een man ook heel anders in het ouderschap staat (over het algemeen bekeken) Laat het even rusten, en kijk rond de eerste verjaardag of er ruimte is voor 'onderhandeling' om het dan maar even zo te noemen Althans, zo zou ik het aanpakken...
misschien moet je je man de kans geven te onderbouwen waarom hij het bij 1 wilt laten. misschien is hij bang voor financiele gevolgen.. of is het zwanger zijn van jou incl bevalling traumatisch geweest voor hem, zodat hij nu zoiets heeft van 1 keer en nooit meer.
Ja, ik denk ook dat je beter even kan wachten met de strijd aangaan... Ik heb het er (gelukkig) al met mijn vriend tijdens de zwangerschap over gehad. Ik wil absoluut meer dan 1 kind. Twee of drie, daar ben ik nog niet over uit en dat hangt ook van de situatie af. Maar hij vond een wel voldoende. Nu is hij zelf opgegroeid als enigskind (zijn broer woonde bij zijn vader), samen met zijn moeder. Hij vond dat prima. Maar ik heb een zusje en daar ben ik heel erg blij mee. Bovendien vind ik (sorry) enigskinderen vaak een beetje zielig. Bijvoorbeeld op vakantie zitten die dan gezellig alleen met hun ouders in een restaurant. Ze zijn altijd in de minderheid (2 ouders tegen 1 kind). Mijn vriend heeft dat anders ervaren, omdat hij alleen met zijn moeder was en zij vormden samen een soort duo. Maar als je ouders wel bij elkaar zijn is dat volgens mij wel heel anders. En daarbij, als ons wat overkomt is het wel fijn dat je met z'n tweeen bent. Bovendien heb je dan altijd iemand met wie je over je ouders kan praten. Iemand die weet hoe het is om in hetzelfde gezin opgegroeid te zijn. En als je klein bent kan je samen spelen natuurlijk. Naja, dit zijn een beetje de argumenten die ik gebruikt heb om mijn vriend te overtuigen. Uiteindelijk was hij het wel met mij eens, maar hij moet er nu ook echt niet aan denken om nu al aan een tweede te beginnen. Ik gelukkig ook niet... Ik zou, zoals ik al zei, gewoon even rustig afwachten en over een half jaartje de discussie opnieuw aangaan. Bovendien vind ik wel dat hij verplicht is om met iets van een argument te komen. En inderdaad, zorg dat je je van tevoren al indekt. Reken maar alvast uit wat een tweede kind kost, als hij zich druk maakt over de financien.
Hier was overigens ook een beetje hetzelfde idee hoor. Mijn man en ik waren altijd in een soort van 'discussie' omdat hij er 3 wilde en ik echt niet meer dan 2, hier hebben we tijdenlang voor de 'grap' discussie over gevoerd. Toen ik daar een paar maanden terug over begon kon hij zich bijna niet herinneren dat hij ooit 3 kindjes wilde aangezien het zo zwaar en intens was met onze zoon. Sinds kort is hij weer terug bij het 3 kinderen idee
mijn ex wilde ook absoluut geen tweede kindje en mede hierom en er zijn meerdere andere factoren die meespeelden zijn we uit elkaar.. Heb nu een vriend die wel heel graag een kindje wil en daar zijn we nu dus ook mee bezig.
Meid ik zou zeggen laat het even rusten. Je dochtertje is nog zo klein. Mijn man gaf toen onze dochter een baby was ook aan dat hij 1 kind misschien ook wel genoeg zou vinden. Nu kan ze steeds meer en deze maand gaan we voor een 2e.
Liesje, gun hem nog een of twee jaar, probeer het bij jezelf nog even op een laag pitje te zetten, want echt meid, als je het niet sámen graag wilt, zul je er ook niet van genieten als je hem dwingt. Bovendien is jullie kleintje nog maar een half jaar. Probeer maar heel goed en bewust van haar te genieten, want als je je nu al zo focust op een tweede kindje, zou je haast vergeten om van haar te genieten. Wie weet hoe hij er over een of twee jaar over denkt. Of misschien over vijf jaar. Dan is het echt nog net zo leuk!
kijk ik wil dus niet dat een 2e kindje krijgen tussen ons in gaat staan zodanig dat we uit elkaar gaan. dat heb ik er absoluut niet voor over... de hoofdreden dat mijn man niet meer wil is dat hij het gezin zo compleet vindt en hij nu 'weet' wat kinderen krijgen is voor mij is het gezin zoooooo niet compleet
dat geeft me wel een beetje hoop..maar mannetje was erg stellig in het zeggen van absoluut geen 2e kind! kans op verandering van gedachten schatte hij op 10%
het is zeker niet mijn bedoeling om hem te dwingen tot een 2e kindje. ik wil graag dat we er samen voor gaan! en genieten van ons kleintje doe ik zeker wel, dat vergeet ik echt niet!