Ik wil, maar wat als hij niet wil..?

Ik zou gewoon eens op een goed moment het ter sprake brengen. Gewoon luchtig beginnen op een rustige dag. Niet een dag dat je net veel kinderen rond jullie hebben gehad.
Gewoon eerlijk zeggen wat jij voelt en zou willen en hem duidelijk maken dat je de keuze samen met hem wil maken maar dat er bij jou een echt oer gevoel bij is komen kijken.
Na het gesprek zou ik hem de tijd geven erover na te denken.

Ik zit een beetje in dezelfde situatie, al is het bij ons voor een 3 e kindje.

Ik hoop dat jullie er samen uitkomen want wat is er mooier dan kindjes krijgen met de liefde van je leven?!

 

Lastig, maar praten is de enige manieren achter zijn gevoel te komen. Dat je dit gevoel hebt, daar kun je niks aan doen en is ook wel logisch op rond deze tijd. Misschien denkt hij dat je er hetzelfde over denkt maar misschien houdt hij zich "groot" omdat hij denkt dat jij ook nog lang niet wil. Om dit te doorbreken zul je echt met elkaar in gesprek moeten.

Mijn man had ook zo'n instelling. Wilde nooit kinderen en toen ik er over begon, hooguit 1. Door praten over mijn gevoel is hij na gaan denken en nu....nu hebben we er 3.

Ik zou nu gewoon metvhet in gesprek gaan, van joh, jij noemde laatst 5 jaar, denk je er echt zo over? Ik zou eigenlijk niet zo lang meer willen wachten dan komt er vanzelf een gesprek op gang. Wees alleen in het eerste gesprek wel wat terughoudend over dat je het nu al wil, dat zou kunnen afschrikken.

Je vriend verlaten? Zou ik zeker niet doen. Als dat de enige hobbel is....die overwinnen jullie ook wel. Als je nu bij hem weg gaat om die reden is maar net de vraag wanneer en of je ooit iemand vindt die bij je past en daarna duurt het wel even voor je daaraan begint. Overigens heb je je vriend toch niet alleen voor een kindje? Tenminste....ik mag hopen dat je relatie meer inhoud heeft.

 

Zoooo enormmmm herkenbaar alleen ik wil het al een jaar of 3.. en ben er zo vaak over begonnen maar hij wildde echt NIET. Er was gewoon niet over te praten..
Maar ik heb goede hoop voor je.. ik ben er dus zo vaak over begonnen dat ik hem juist van me af werkte, hij werd knettergek van mijn gepush, ik kon hem niet overtuigen en ik zag mijn toekomst toch echt als gezin.. sterker nog hij wildde alleen met mij oud worden en geen gezin.. Later is hij bij gedraaid naar dat hij het OOIT wel wildde... Ja ooit wat heb ik daar aan?? Na heeel veel tranen en verdriet heb ik gepraat met vriendinnen en die zeiden dat ik het moest laten rusten en er niet meer over moest beginnen en dat heb ik met pijn en moeite gedaan maar dat werpte wel zijn vruchten af.. binnen een half jaar begon hij er zelf over en dezelfde maand was ik zwanger (ik was al 8 maanden van de pil af omdat ik mijn lichaam sowieso wilde ont pillen en hierin stemde hij mee met het idee dat als we een kindje willen de hormonen al uit mijn lijf waren en het sneller zou lukken)
Nu ben ik 24 weken en mijn vriend is 180 graden gedraaid.. ik vind het fantastisch en hij is super trots en heeft onwijs zin in ons gezin en de toekomst..
Dus er is goede hoop voor je.. begin er gewoon wel over, maad vooral NIET PUSHEN!!!!

 

Hi Hakoek,

Mijn vriend is 3 jaar jonger en ook al wist ik dat hij wel kinderen wilde, zo'n 3 jaar geleden wilde hij dit pas over 6!! Jaar! Wij hebben er inmiddels veel over gepraat (soms ook iets teveel) en onze vriendengroep heeft inmiddels ook al meerdere kindjes. Ik denk dat het bij ons een combinatie is van factoren dat hij bij is gedraaid. In een omgeving met veeeeeel kindjes, mijn wens die steeds groter werd, de tijd, mijn angst dat het niet zou lukken (bij mijn zus heeft het 2jr geduurd), de redenatie dat hij voor een jongere vriendin had moeten gaan ...

Bij het halen vd nieuwe pil voor een half jaar hebben we besloten daarna te stoppen. Maar ik heb ook altijd gezegd dat hij het altijd kan zeggen wanneer hij dan toch nog niet zover is... Een kindje moet toch een keuze zijn van 2 mensen. Van dat laatste half jaar heb ik uiteindelijk nog 1 Strip weggegooid (in overleg).

Nu 4 mnd aan het klussen en hij gaat er helemaal voor! Hij heeft zich zelfs ingelezen

Mijn advies: geduld, praat erover en misschien kun je dmv andere kindjes in je omgeving laten zien dat het ook anders kan!

 

Oh mijn banner klopt niet meer zie ik... Ben helaas alweer ongesteld geweest!

 

Heel herkenbaar dit. Mijn man riep ook altijd dat hij pas kinderen wilde over 5 jaar, heeft ie ook nog jaren geroepen. Inmiddels zijn we bijna 7,5 jaar samen en bijna 1 jaar getrouwd. Vorig jaar hebben we er vaak over gepraat, zeker omdat zijn broer bezig was met een tweede kindje en die helaas eindigde in een miskraam en omdat zijn zus ook al twee jaar bezig was voor de eerste. Het onderwerp 'kinderen' komt ook steeds dichterbij als er meer in de familie en vriendengroep geboren worden. Vorig jaar werd ik 30 en vond ik dat we moesten gaan beginnen. Helaas raakte ik mijn baan kwijt en ook al vond ik snel een nieuwe, ik had geen vastigheid meer. We hebben gewacht totdat ik een verlening kreeg. Mijn man wilde dan alsnog wachten tot het einde van het jaar dat ik ging stoppen met de pil. Uiteindelijk hebben we samen de beslissing gemaakt om per 1 maart te stoppen. Dit omdat ik hem kon overtuigen, dat het niet alleen zijn beslissing was. Ik wachtte inmiddels al jaren op zijn antwoord om te kunnen beginnen. En uiteindelijk snapte hij ook dat als ik met de pil zou stoppen er niet per direct een baby is. Uitgelegd dat ik eerst miet ontpillen en dat het dan alsnog 9 maanden duurt, als het gelijk lukt. Dat geeft een man rust, denk ik. Nu is hij wel om en leest zich ook in en vraagt zowat iedere week of ik al iets voel. Hij ziet het nu echt wel zitten om samen een gezin te zijn. Dus nu hopen dat ik snel zwanger mag zijn.

 

Ik heb ook een paar jaar moeten wachten voordat mijn vriend er aan toe was om actief aan onze kinderwens te werken. Hijnzag zichzelf nog niet als papa en was ook bang dat t ten koste zou gaan van zijn vrijheid.

Ik heb hem zeker niet gepush maar we hebben we wel over gepraat zodat hij in ieder geval wist wat mijn wens was.

Het feit dat hij zegt "over een jaar of 5" betekend wel dat ie een kinderwens heeft. Dus wat dat betreft zit je goed

Een beetje laten wennen aan jou wens en kneden... Ga eens samen op bezoek bij vrienden die wel een leuk kind hebben, vraag aan de papa's hoe zij erover dachten voordat ze eraan toe waren...

Succes & blijf genieten van elkaar. Praat erover en laat het nooit tussen jullie in komen te staan.


Ohja... In ons geval wilde hij ook liever wachten, als t aan mij lag waren we 3 jaar geleden al begonnen... Maar ik heb ook gezegd dat t niet komt aanwaaien, de pilstrip weggooien betekent niet dat er volgende maand een kind rondkruipt!! Alle tijd om er samen aan te wennen. In november zei hij ineens dat ie er klaar voor was! Jippie

 

Hé, je vergeet nog de kans dat jullie samen eigenlijk een spel omhoog houden. Het spelletje van "Elkaar overtuigen dat het voor ons nog lang niet zover is". Je weet echter niet wat hij echt vindt en of hij er wel eens echt over heeft nagedacht. Misschien zegt hij altijd gewoon "ooo, nog niet voor mij" uit een soort van gewoonte en gewenning.
Ik zou je denk ik daarom adviseren om heb binnenkort te vertellen wat jij voelt. Gewoon helemaal bij jou houden en niet van hem (meteen) verlangen dat hij daar ook zijn gedachte al helemaal op een rijtje voor heeft. Jij hebt er nu al zo'n 2 weken over gepeinsd, gewikt en gewogen. Voor hem is het misschien wel even helemaal nieuw die gedachte. Of misschien is staat hij er stiekem wel net zo in als jou.
Bij mij vond mijn vriend het eerst ook nog wel wat vroeg en iets voor 'wat later'. Ook ik wilde samen zo'n keuze maken en niet drammen of overhalen. Hij stelde een datum voor, dat vond ik uiteraard veel te laat, maar wilde het samen. Dus akkoord. Na veel inlezen besloten we dat het goed was om alvast te stoppen met de pil (dat rare ontpillen). Ik had zoveel mankementjes en was er heel emotioneel onder op een of andere manier. Dat maakte dat ik het eigenlijk nog liever snel wilde. Maar ik zei niks. Toen ik weer eens ongesteld was en toch wel wat droef. Vertelde mijn vriend mij ineens (toen ik in zijn armen in bed lag) dat hij eigenlijk wel wilde proberen om nu al zwanger te worden. Hij vind dat best wel iets heel groots en er kleeft meer aan dan gewoon een kind opvoeden natuurlijk.

Wat ik je hieruit mee wil geven is dat het misschien een hele grote stap voor een man lijkt. Alles gebeurd ook buiten zijn lichaam om (behalve de spermazaadjes inbrengen). Houd dus in de gaten dat hij mogelijk allemaal kleine drempeltjes ziet, maar er ondertussen best wel klaar voor is. Samen kleine drempeltjes maken en de drempeltjes klein doen maken is denk ik wat jij nu het beste kunt doen. Dat doe je denk ik al door gewoon een beetje mild op te merken dat niet alle kinderen zulke draakjes zijn en dat jij graag een keurige opvoeding zou willen geven (dus brave kindjes, hetgeen hij vast fijn vind).
EN: Verwacht niet meteen een overenthousiaste reactie, hoewel dat niet hoeft te betekenen dat hij het echt niet wil.
Aangezien jij namelijk wel wil, gaat hij misschien (onbewust) iets van tegengas geven, omdat het anders wel heel snel komt.
Die mannelijke psyche....

O, ondertussen wil mijn vriend het geloof ik nog liever dan ik en heb ik geen irritante mankementjes meer (dus daar komt het niet van dat hij wil). Hij leest me info en artikeltjes voor, leest zich in en ... (het lijkt hem echt fantastisch).

 

Je zult er gewoon met hem over moeten praten. Wees eerlijk over je eigen gevoelens, en vraag hem hoe hij de toekomst voor zich ziet.

Wees je ervan bewust dat veel mannen meer tijd nodig hebben om tot een kinderwens te komen dan vrouwen. En dat ze veel meer bezig zijn met de praktische / financiële kant daarvan. Neem dat ook serieus.
En vooral: ga niet doordrammen, geef hem tijd en leef intussen samen verder. Laat jullie leven niet alleen om jouw kinderwens draaien.
Denk niet te ver vooruit. Ga gewoon eens serieus het gesprek aan en dan hoor je wel hoe hij er werkelijk over denkt.

Mijn ervaring? Ik was er 5 jaar eerder aan toe om een kind te willen krijgen dan mijn vriend. Al die tijd was het: niet nu, misschien ooit, ik weet het niet. Dat is nogal slopend, maar onder druk zetten helpt niet. Ik had veel eerder duidelijkheid gewild; liever 'nee' dan 'misschien'. Dan wist ik tenminste waar ik aan toe was.

Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt. Heb gezegd: ik stop nu met de pil, als jij niet wil dat ik zwanger raak moet je zelf maatregelen nemen. Ik weet niet of dat de beste manier is om een beslissing te krijgen, maar dat is wel de keuze die ik gemaakt heb. En ik moet zeggen dat ik gelukkig ben met de uiteindelijke uitkomst. Maar hier zou ik niet mee beginnen, dat zet een enorme druk op je relatie. Geef hem tijd om na te denken over een concrete kinderwens!

En o ja, in ons geval gaat 'zien trouwen doet trouwen' totaal niet op, ook niet voor andere thema's dan trouwen. Ik heb nogal een onafhankelijk denkende partner, die laat zich totaal niet leiden door wat een ander doet. Daar heb ik hem ook op uitgekozen...

 

Letterlijk ontpillen, als in 'hormonen van de pil kwijt moeten uit je lichaam' bestaat niet. Er blijven geen resthormonen van de pil rondzwermen in je lijf die je op de een of andere manier moet afbreken of uitplassen of zo.
Maar: na pilgebruik moeten sommige (of veel) vrouwen wel even wennen, en het kan een hele tijd duren voordat hun cyclus goed op orde komt op basis van hun eigen hormonen. Dat wordt ontpillen genoemd. Hoe veel last je daarvan hebt en hoe lang het duurt, dat verschilt echt van vrouw tot vrouw.

Zelf heb ik er totaal geen last van gehad. Ik heb jaren microgynon 30 geslikt. Na het stoppen kreeg ik gelijk een keurige cyclus van 27-28 dagen. Die had ik ook voordat ik begon met de pil. Geen last gehad van hoofdpijn of andere klachten. De eerste maanden hebben wij toen andere anticonceptie gebruikt omdat mijn vriend dus nog niet wilde. En vervolgens ben ik snel zwanger geraakt, al na 2 onbeschermde maanden.

 

Ontpillen is helaas voor iedereen verschillend. Je kan er weinig peil op trekken... De een is binnen een maand zwanger na jarenlang een zware pil te hebben gebruikt, de ander duurt het een jaar bij terwijl de pil veel lichter was....

 

Idd en het verschilt niet alleen per lichaam maar ook per tijd.
Bij de eerste was ik na een paar maanden zwanger (wel direct een regelmatige cyclus) bij de middelste was het direct raak en bij de jongste (zonder tussendoor de pil geslikt te hebben) duurde het het langst terwijl ik ook een regelmatige cyclus had. Ik heb het idee dat het al snel onder ontpitten wordt geschoven maar dat van veel meer factoren afhankelijk is.

 

Toen ik met de pil stopte (na 10 jaar) duurde het 8 maanden voordat ik voor het eerst weer ongesteld werd en mijn cyclus dus weer op gang kwam!

 

Been there, done that!

Mijn man en ik zijn nu 5 jaar samen en bijna een jaar getrouwd. Sinds een 1,5 jaar heb ik een kinderwens. Ik had het voor mijzelf al helemaal uitgedacht, opleiding afgerond, werk gevonden mijn man werk etc. en dan uiteindelijk een kindje. Maar ik wist dat mijn man wilde wachten tot we allebei een stabiel inkomen zouden krijgen en dat we goed rond konden komen.

Nu heb ik (gelukkig) werk en hij is sinds 3 maanden werkloos zonder uitkering. Maar op mijn werk kom ik steeds meer vrouwen tegen die zwanger zijn. Niet dat ik ze het niet gun, maar ik wil ook zwanger worden! Uiteindelijk lichtelijk het baby(taboe) ter sprake gebracht en hem duidelijk gemaakt dat ik al lang rondloop met een kinderwens. Hij wimpelde het af met de reden dat we zo krap leven en dat een kind veel geld kost en dat we het niet kunnen betalen. Toen heb ik het onderwerp even laten rusten zodat hij er over na kon denken. Uiteindelijk weer over gepraat en hem en ook gezegd dat het belangrijker is dat het kindje in een warm nest komt, dan geld. En dat ik waarschijnlijk niet in 1x zwanger raak en dat als het dan toch gebeurd dat er normaal gesproken 9 maand voor de zwangerschap staat en dat er in die 9 maand veel kan gebeuren.

Weer het onderwerp laten rusten en begin juni kwam hij er zelf mee dat hij er ook wel aan toe is! Nu ben ik gestopt met de pil en we hopen snel zwanger te worden.

Conclusie: vaak over praten en hem vooral laten nadenken, zodat het hem ook duidelijk wordt dat er wel degelijk een biologische klok is en dat die niet stopt met rammelen

 

Ik heb 4 jaar moeten wachten tot mijn man ook een kindje wilde... hij had er niet zo veel mee maar van het een op het andere moment draaide hij als een blad aan een boom om.
Helaas is t voor ons nu zo dat we alweer bijna 4 jaar samen bezig zijn voor een wondertje.

 

Hier ook eerder klaar voor een kleintje dan mijn vriend. Veel geduld gehad. Mede ook ivm mijn chronische vermoeidheid. Bij mijn vriend gaf dat toch extra beren op de weg. Nadat zijn broer een dochtertje had gekregen, heeft mijn vriend ook gezegd ervoor te willen gaan. Toen weer niet en wel en niet en wel. Uiteindelijk heb ik er met mijn moeder over gepraat of zij wilde helpen mocht het met mijn gezondheid niet lekker gaan. Na nog wat ruzies, want steeds dat ja, nee brak mij op, zijn we er toch voor gegaan. Helaas ivm pcos ook nog de mmm ingegaan, wat ook nogal energie koste. Gelukkig na 16 maanden een positieve test en inmiddels een prachtige dochter. Qua chronische vermoeidheid, gaat het over het algemeen super, dus dat is wel erg fijn.

Gewoon je gevoelens uit en hopelijk deelt hij deze wens ook.