ik wil hier toch ook mijn verhaal kwijt: ik ben nu 25 weken zwanger van mijn vriend, waar ik een half jaar een relatie mee heb.op zich niks mis mee zou je denken maar onze relatie word niet of nauwelijks geaccepteerd en dan vooral door zijn (stief)vader niet. die mag mij vanaf het begin af aan al niet, om wat voor vage reden dan ook terwijl die man mij niet eens kent. als hij erachter komt dat mijn vriend en ik nog bij mekaar zijn, heeft hij de grootste ellende.alles moet stiekem gebeuren en dat is echt heel moeilijk. Daarbij zit mijn vriend nog op school en wonen we straks bijna 2 uur van mekaar vandaan.ik in het westen en hij in het oosten van nederland. ik heb nu nog 3 weken om samen met hem te zijn voordat zijn school weer begint,daarna ga ik naar Rotterdam toe.(waar mijn familie woont) Eigenlijk ben ik heel erg bang,dat het na deze 3 weken samen afgelopen is.zo voelt het voor mij omdat we dan mekaar nog maar zo weinig zien kunnen,hooguit het weekend als dat al lukt en verder alleen msn contact kunnen hebben. ik zou eigenlijk wel in contact willen komen met meer meiden/vrouwen die er alleen voor staan en hoe hun het aangepakt hebben of aanpakken. het probleem is ook nog dat ik geen goede woonruimte heb. woon op 2 kamers zonder voorzieningen zoals water enzo. ik moet daar weg zijn voordat mijn kindje komt en nu blijf ik voorlopig bij familie straks en maar hopen dat ik toch woonruimte vind op een of andere manier! ik weet niet of dit de plek is om heel mijn verhaal neer te zetten. zo niet mag het verwijdert worden...maar ik moest het echt van me afschrijven!
Dan is de vage reden waarom zijn familie jullie relatie niet accepteerd wel onthuld denk ik zomaar?!? Ze weten wel dat je zwanger bent? Hoop dat je snel woonruimte vindt voor jou en de kleine, denk dat dat het belangrijkste is nu. Je hebt wel een inkomen? Sterkte...
zijn moeder accepteerd het nu wel nadat hij heeft gezegt mij niet kwijt te willen...alleen zijn stiefvader is erg bevooroordeeld...hij denkt dat ik me express zwanger heb laten maken. de problemen zijn ook ontstaan vanaf dat ze weten dat ik zwanger ben. eerst was zijn moeder best positief maar vraagt nu ook totaal niet meer hoe het gaat...is toch best jammer maar goed...mijn vriend en ik blijven ondanks dat samen en hopen maar dat het ooit wel geaccepteerd word. woonruimte is nu prioriteit 1...alleen door de vakantie's van meerdere hulpverleners duurt het nu wat langer bedankt voor je reactie in ieder geval
Geloof wij zitten in hetzelfde schuitje. Gedeelt leed is half leed zal ik maar zeggen De toekomst maakt vrees indien veel ongewis is als het niet volgens de norm gaat. Maar schijnt achter de wolken niet de zon 18 jaar met komend kindje en ongehuwd, boem daar ga je
nou dat is wel prettig om te weten dat het jou dus ook overkomt. nou ja in de zin van dat er iemand is die weet hoe ik me voel. leuk is het totaal niet ben jij 18 of is je vriend ook van die leeftijd? en hoe oud ben jij dan? als je niet wilt hoef je me vragen niet te beantwoorden hoor...
Misschien een brutale vraag, maareuh.... hulpverleners? En waar zoek je naar woonruimte? Welke regio?
ik zoek woonruimte in Rotterdam, waar mijn familie ook woont. ik heb via het ziekenhuis waar ik loop hulp ivm mijn situatie. (onder andere maatschappelijk werk) maar beide zijn op vakantie geweest. dus dan duren de dingen langer!
mijn vriend is daar heel duidelijk in ja. daar is vaak genoeg over gesproken! hij wil alles doen (voor zover mogelijk) voor mij en straks ook voor de kleine.
voor de toekomst wel waarschijnlijk maar zolang als ik niet word geaccepteerd door zijn ouders, is het erg lastig. zijn stiefpa accepteerd mij niet, hij weet niet eens dat we nog samen zijn...dus tja hij wil niet kiezen tussen mij/kleine en zijn ouders...en die kans is er wel als we samenwonen.
Bij voorbaat sorry als ik nu wat bot overkom, is iig niet mijn intentie. Maar vind je niet dat jij maar vooral jullie kind wel wat meer waard zijn dan dat? Hij is natuurlijk nog wel erg jong, dus op zich kan ik best begrijpen dat het allemaal wat rauw op zijn dak valt, maar hij is wel oud genoeg om zich te gaan beseffen dat ie hoe dan ook een keus zal moeten maken. Wat als je bv nooit geacepteerd zal worden door zijn ouders? Ben je echt bereid om telkens stiekem met hem af te spreken en het spelletje te gaan meespelen? Vind je niet dat je iemand verdient die jou en je kindje' s bestaan niet ontkent tegenover de buitenwereld en jullie op de 1e plek zet ongeacht wat een ander er van vind? Als je er zelf geen moeite mee hebt dan heb ik natuurlijk niets gezegd. Maar persoonlijk vind ik dat ie zich te veel laat beinvloeden door zijn ouders en dat vind ik niet eerlijk naar jou en je kindje toe. Hoe gaat dat dadelijk als jullie kind er is eigenlijk? Willen zijn ouders wel iets met jullie kindje te maken hebben? Hoop dat jullie er alsnog uitkomen en dat je snel woonruimte zult vinden! sterkte!
Hey Catwoman... ik wil niet lullig overkomen hoor... maar ik snap het niet helemaal... wat hieraan vooraf is gegaan... Want een half jaar geleden probeerde je toch ook al zwanger te worden? En jullie zijn pas een half jaar bij elkaar? Ik kan me wel een beetje voorstellen dat de stiefvader van je vriend achterdochtig is (ik wil hiermee niet beweren dat hij gelijk heeft! Maar als je alles bij elkaar optelt... Je probeerde al zwanger te worden vóór je een relatie kreeg met je huidige vriend, en binnen een maand dat jullie een relatie kregen, wórd je ook daadwerkelijk zwanger.... Snap je hoe dat er uitziet voor de buitenwereld?
sorry maar deze zwangerschap was niet echt gepland. zeker niet in de situatie waarin ik zit... ik snap wel wat je bedoelt...maar mijn vriend was er net zo goed bij toen hij me zwanger maakte... ik heb ook de nodige reacties van mijn familie gehad..ze waren er niet echt blij mee maar steunen mij nu wel. het is de keus van mijn vriend om bij mij en de kleine te blijven...dus wat meer begrip van zijn ouders had wel fijn geweest. @jessy: ik begrijp jouw reactie ook totaal.heb er gister ook nog met hem over gesproken. hij wil alles doen voor mij en die kleine maar van zijn ouders hoeven we niks te verwachten. ik zal het wel zien in de toekomst hoe alles gaat...ik verwacht niet dat ze straks wel iets van ons kindje willen weten. misschien over een aantal jaar als we nog samen zijn wel, maar ik verwacht totaal niks van die mensen. wel ben ik van plan hun een brief te schrijven...zeggen hoe of wat....en verder laat ik het daarbij! @LadyXochi: hoe weet jij trouwens over mij van een halfjaar geleden? pluis je helemaal uit wat ik doe ofzo?
Valt niet zoveel uit te pluizen hoor. Je zegt zelf dat jullie een half jaar bij elkaar zijn en dat je 25 weken zwanger bent (dat is op een week na een half jaar). Ik vond dat opvallend en keek daarom hoe lang je al op het forum was. Er zijn namelijk genoeg mensen die een account aanmaken en een of ander verzonnen verhaal neerzetten. Ik en vele anderen leven oprecht mee met de mensen met problemen hier en dan is het heel naar als blijkt dat alles verzonnen is. Ik zeg dus niet dat je alles verzonnen hebt, maar dat is de reden waarom ik keek hoe lang je op het forum bent. En toen zag ik dat je eind vorig jaar al dacht dat je zwanger was (je eerste bericht hier). Dat kan dus niet van je huidige vriend zijn geweest. Die conclusie is makkelijk getrokken. Maar nee, uitpluizen is het niet... Geloof me, er is hier op het forum genoeg gebeurd om achterdochtig te worden als een verhaal niet helemaal klopt. Maar nu even terug.... Ik kan me goed voorstellen dat als je al een kinderwens had, een abortus bij een niet-geplande zwangerschap geen optie is. Maar ik kan me dus óók voorstellen waarom zijn familie denkt dat je bewust zwanger bent geworden. Is allemaal wel heel toevallig, zo snel. Maar hoe dan ook, feit is dat je nu zwanger bént en dat kindje gaat er gewoon komen. Je vriend zal vader worden en zijn ouders dus opa en oma. Ze kunnen zich er beter bij neerleggen en proberen het beste er van te maken. Het is gewoon hun kleinkind en of ze jou nu mogen of niet, daar hoeft je kind niet de dupe van te zijn. Is het trouwens een jongen of meisje? Of houd je dat nog geheim?
okee ik begrijp het.maar goed niks van dit alles is verzonnen. ik heb zelf erg veel moeite met heel de situatie en het enige waarom ik mijn verhaal neerzet is dat ik hoopte dat er meer zijn die dit meemaken. ik heb idd eind vorig jaar hier voor het eerst gepost toen ik dacht zwanger te zijn van inmiddels mijn ex.deze relatie was toen al niet heel goed meer.en ik ben verliefd geworden ongeveer tegelijk met dat mijn vorige relatie eindigde op mijn huidige vriend. ik snap wel dat er dan even vreemd gedacht word misschien maar helaas is mijn situatie toch echt zoals ik hier neerzet. ik had idd al een kinderwens, alleen totaal niet op deze manier. wonend op 2 kleine kamers, een prille relatie, geen goed inkomen en ik moet nu dus straks nog verhuizen ook. helaas zullen zijn ouders zich er niet bij neerleggen vrees ik..ze willen er gewoon niks van weten. gelukkig zijn mijn ouders wel zo dat ze de kleine accepteren, dus heeft de kleine wel 2 opa's/oma's want mijn ouders zijn gescheiden en beide een partner. wat het word is niet helemaal duidelijk nog helaas...bij 20 weken echo gokte ze een meisje..volgende week bij groei-echo ga ik het opnieuw vragen of ze willen kijken.
mijn vader heeft hem nog niet gezien mijn moeder wel en kreeg wel het idee dat ze hem wel mag daarbij zie ik sowieso mijn ouders weinig dus zien ze hem ook niet. er zal binnenkort nog wel een keer kennismaking volgen met heel mijn familie maar is er nog niet van gekomen.