Hoihoi! Het leek me fijn om even alles op te schrijven en te delen met mensen. Ik ben over het algemeen niet zo'n goede prater en soms durf ik ook gewoon dingen niet te zeggen. Hier heb ik die angst niet en kan ik gewoon vrij praten haha Ik ben Julia en ik heb een kinderwens. (Nou pff dat is hardop gezegd haha). Mijn hele leven lang was ik er van overtuigd dat ik geen kinderen of serieuze relatie wilde. Ik had mijn hele leven al gepland; goede opleiding, nog betere baan.. Eigenlijk heel materialistisch ingesteld dus. Vol moed begon ik dus ook aan een goede baan binnen defensie. Al snel kwam ik erachter dat dit toch niets voor mij was. Ik ben een typische doener, kan niet stilzitten en ben meestal nogal aanwezig. Is een goede baan wel echt wat ik wil? Ik heb liever een leuke baan met weinig geld, dan een goede baan en elke ochtend tranen omdat ik er niet heen wil. Op dat moment besloot ik om een ander pad te gaan volgen (wel binnen defensie) en nu ben ik zoveel gelukkiger. Ook heb ik (indirect) via deze functie mijn vriend leren kennen. En hoe koud en afstandelijk ik altijd was tegen mannen, tegen hem kon en wilde ik het niet. Van het een kwam het ander en alles ging heel snel. Toen we twee maanden officieel iets hadden (en ik hem elke dag zag/we zo ongeveer samen woonden) had ik een (of zeg maar gerust vijf) positieve test in mijn handen. Weer iets wat mijn leven op zijn kop zette. Ik was zó blij. En dat terwijl ik de dag ervoor nog stug volhield dat ik geen kinderen wilde. Zijn reactie ga ik ook nooit meer vergeten. Wij gingen er 100% voor. Alles gebeurd voor een reden. Steeds meer spullen gingen van mijn huis naar zijn huis en we struinden heel internet af naar een nieuw huis. Iets dat groot genoeg zou zijn voor ons, het kindje en voor alles wat nog zou komen. Ik weet dat dit alles erg gedetailleerd is, het volgende stukje is nog iets te pijnlijk om zo te beschrijven. Het komt er opneer dat ik een miskraam kreeg. We waren er allebei zo kapot van, mijn familie en vrienden ook. Ik had het idee dat zijn familie (moeder en tante) opgelucht was en dat maakte me een beetje onzeker. In het begin veel verdriet gehad. En er zijn nog vlagen van emotie en verdriet. Een ding is ons wel duidelijk geworden: we willen dolgraag een gezin stichtten. We zijn allebei nog jong (hij wordt in oktober 26) en krijgen van veel kanten negatieve reacties. Ook is het op dit moment niet heel handig. We zijn nog op zoek naar een nieuw huis, en ik heb een functie op Aruba aangeboden gekregen. Wij kunnen samen voor drie jaar op Aruba gaan werken; dit betekent echter wel dat onze kinderwens op een laag pitje komt te staan. Hier voel ik eigenlijk weinig voor. De moedergevoelens die in mijn korte zwangerschap naar boven kwamen zijn niet meer helemaal weggegaan. Dat is een beetje hoe het op dit moment zit haha. Het is een lang verhaal en ik zou uren door kunnen typen maar daar wordt niemand blij van! Liefs Julia
Wat een verhaal. Fijn dat je dat wil delen hier. En leeftijd... tja, je kunt je hele leven doen wat anderen willen en leven naar hun denkbeelden, maar of je daarvan gelukkig wordt? Ik denk dat leeftijd niks zegt over hoe verstandig iemand is en of iemand kan inschatten of zij klaar is om een kind te krijgen. Ik was 27 toen ik mijn dochter kreeg. Niet super jong, maar de meesten rondom mij heen zijn de 30 gepasseerd en beginnen 'pas' aan kinderen. Als jij maar weet dat je je kindje alles kunt geven wat het nodig heeft, dan komt alles wel goed
Ik weet hoe je je voelt, ik herken een groot deel van je verhaal! Ook ik dacht nog niet aan het krijgen van kinderen (omdat ik nog jong ben en studeer), totdat ik onverwacht zwanger raakte en ook een miskraam kreeg. Ik heb nu een hele sterke kinderwens maar ik moet eerst mijn studie afmaken, vind het best wel moeilijk om dat te accepteren Ik hoop dat jullie samen tot een goed besluit kunnen komen Ik snap dat je niet zoveel voor die baan op Aruba voelt omdat je zo graag een kind wilt..
Wat een fijne reacties! En inderdaad, ik weet dat ik moet doen wat goed voelt maar soms wordt je zo onzeker gemaakt. Het enige dat ons nu echt tegenhoud is ons appartement. Als we een groter huis hebben weet ik zeker dat wij ons kindje alles kunnen bieden. Onze banen zijn toch nooit te voorspellen, defensie.. En die functie op Aruba is er over een paar jaar ook nog. Dan kan hij of zij gewoon mee! Voor de eerste paar jaar is het denk ik wel fijn om in Nederland te zijn, relatief dicht bij familie. Ik had het er net nog met mijn moeder over, zegt ze 'ach meid, Aruba kan ook met kids.' Ik kan echt niet beschrijven hoe blij ik ben dat ze me zo steunt en zo goed begrijpt. Ze zei ook dat ze stiekem altijd wel dacht dat ik jong moeder zou worden door hoe ik ben met kinderen en omdat ik erg zorgzaam ben. @Zeepje3: Gelukkig ben ik niet de enige die dat heeft. Ik snap wel hoe je je voelt, ik ben in ieder geval behoorlijk ongeduldig geworden erdoor haha. Maar het is wel een goede motivatie om je studie zo snel mogelijk te halen denk ik dan Heel veel sterkte & succes met je studie. Onze tijd komt <3