Joh niks van aantrekken!!! Tis ff klote nu maar denk dat het idd een sprong is, hier was het ook zo een hel hoor maja kan het me nu niet eens meer voorstellen Gelukkig haha... Komt allemaal wel goed hoor!
Inderdaad.... al is het maar een half uurtje, een bakje koffie, foldertjes doorkijken even tijd voor jezelf. Maar dat valt niet mee als je meisje niet even een half uurtje alleen kan spelen. Ik heb daar helaas geen tips voor.... zo ver zijn we nog niet. Wij zitten nog met hele "kleine" trubbels. Ik weet niet of dat je meisje naar een kdv gaat? Al is het maar 1 ochtend in de week? Daar leer ze misschien ook om zichzelf even te vermaken?
goede morgen gonnie hoe gaat het vandaag met je? hopelijk heb je je de negatieviteit niet teveel aangetrokken en blijf je proberen hier jezelf te uiten tegen de meiden die je wel opbouwend willen helpen. sommige dames hier denken dat ze de jeugdzorg zelf zijn daar moet je proberen jezelf niet al te zeer door van slag te laten maken. natuurlijk hou je van je dochter want anders zat je er niet zo mee en zou je ons ook niet om raad vragen. ik denk dat je zelf gewoon ff niet goed in je vel zit. die miskraam kan onbewust nog veel impact hebben en dat is niet gek, de veranderingen van een babymeisje naar een dreumismeisje vraagt veel aanpassing van de mama's. de ene mama groeit er gemakkelijker in dan de andere. eht ene kindje is wat gemakkelijker dan het andere. ik denk dat jou meisje op dit moment heel erg met zichzelf overhoop ligt eigenlijk een beetje net als mama. je meisje voelt deels aan dat jij je niet prettig voelt en deels voelt ze bij zichzelf vanalles veranderen. probeer voorlopig het huishouden op tijden te doen dat ze slaapt en ga lekker met haar zitten, desnoods wat tv kijken. geef haar veel warmte en aandacht end at hoeft niet perse door te spelen alleen te zijn. probeer er zoals al gezegd is opuit te trekken, heb je bijv een zitje op de fiets? je kan ook zomaar wat gaan fietsen zonder bepaald doel. eventjes in de buitenlucht. of ga een betje stappen aan het handje door de straat (kan ze al lopen trouwens) de sprong gaat echt voorbij meid en dan kan je meisje weer nieuwe dingetjes. probeer samen te ontdekken wat ze met die nieuwe dingetjes allemaal kan. maar blijf hier vooral van je afschrijven laat je niet uit het veld slaan. ook negatieve mensen en reacties horen erbij. hoeveel pijn ze je ook doen, soms kun je er toch iets goeds uithalen. nog een laatste tip. heb je al over je miskraam gepraat met lotgenoten hier op het forum? misschien lucht je dat ook wel op omdat je denk ik in je thuis omgeving daar ook vrij beperkt bent in het erover kunnen praten. hier zitten vast meiden die hetzelfde doormaken. ik wens jullie samen een rustige en fijne dag.
(Ik heb in dit topic nog niet alles gelezen) Wat ik altijd deed, is gekke dingen geven om te spelen, bv. zooitje reclamefolders/tijdschriften om te scheuren, pan met pollepel, dvdhoesjes die ik niet meer nodig had etc. etc. etc. Dit vonden ze vaak veel leuker dan hun eigen speelgoed en waren ze even zoet. En wat ik zeker nooit deed, is huishoudelijk werk als ze sliepen. Als ze slapen dan was het mijn tijd. Je hoeft je niet schuldig te voelen als je je een keer ergert, dit zal nog wel vaker voorkomen, totdat ze uit het huis zijn
jeetje het is niet de bedoeling dat je je rot voelt om mijn bericht... en wat ik op het einde zeg, dat ik het met liefde doe is niet zo bedoeld dat jij dat niet doet hoor... je zit ermee anders maak je geen topic erover dus dat geeft al duidelijk aan dat je het beste wilt voor je kindje.... sorry dat ik mijn bericht heb doen overkomen als negatief naar jou.. maar het klonk gewoon zo sneu... en misschien moet je eens een hele andere weg inslaan om het patroon te doorbreken... kinderen leren heel snel dus als je wat nieuws doet met je kindje dan hebben ze dat gauw genoeg door.... en verder hoort je kindje ook alleen te spelen en ga je er niet de hele dag bijzitten... dat doe ik ook echt niet hoor!
je kindje wil nu waarschijnlijk opstaan, zich optrekken. we hadden ook 2 weken waarin hij echt vervelend was voordat hij zich begon op te trekken. heb je bank waar je kussen van de bank weg kan halen?als je dat doet gaat ze makkelijker zich op trekken tot staan. frustratie wordt echt aanzienlijk minder als ze opstaan en langslopen. en dan heb je daarna ook een fase voor het echt los lopen. ik lees hier dat mama's uren lang met hun kindjes spelen. dat doe ik zelf niet. ik zit op de bank waar hij op de grond speelt en als hij iets wilt vraagt hij of hij komt me zelf knufffelen. ik leer hem hoe een spelgoed werkt of zo, of iets voordoen. ik praat vanuit bank veel met hem. soms komt hij met handpopjes en wilt een poppenspel, dat soort dingen doe ik met hem. mama is hier zeker geen spelmaatje. ik laat hem vaak alleen spelen. hij vindt altijd wat om te doen. maar hij had ook van die fases waarin hij nergens mee tevreden was.dat komt omdat ontwikkeling doorzet en ze weten niet wat ze met zichzelf moeten doen.
Hey Gonnie, ik wil je even een hart onder de riem steken. Het is helemaal niet raar hoor dat je er even doorheen zit. Mijn zoontje zit nu ook in een fase dat hij bijna niet alleen wil spelen. Het liefst wil hij de hele dag op de arm of op schoot en dat probeer ik ook zo veel mogelijk, maar dat gaat natuurlijk niet altijd. Ik hoop dat deze fase snel over gaat bij je meisje. Knap van je dat je, je gevoelens hier kan uiten op het forum. Je krijgt een boel steun en dat vind ik fijn om te lezen. Soms zijn de meiden hier keihard op het forum, maar dat zijn meestal de meiden waarbij het zogenaamd allemaal altijd op rolletjes loopt. Toch ook knap van Mora dat ze haar excuses aanbied. Veel sterkte meis, liefs loes
Misschien een heel gek idee, maar als ze heel lief speelt na de ochtendfles, is het misschien wat om haar die fles te geven als ze in de box zit? Dus eerst aankleden, in de box en dan pas fles? Dan asocieert de de box ook met iets leuks en heeft ze er minder moeite mee om in te zitten.
Mijn eerste reactie was ook: jeeee zeg, je dochter is zo klein, geef haar wat ruimte en aandacht. Maar ik heb wat verder gelezen en zie dat het allemaal een beetje anders zit dan ik eerst dacht. Je openheid en de manier waarop je je zo kwetsbaar opstelt vind ik eigenlijk wel ontroerend. De manier waarop jij in het leven staat, en de druk die je misschien vanuit je omgeving voelt ken ik niet. En ik denk dat ik het net zo zou kunnen ervaren als jij het beschrijft, als ik thuisblijfmoeder zou zijn. Voor mij een reden om dat nóóit te worden; daar zou ik mezelf én mijn kinderen geen plezier mee doen. Maar goed, je leeft je leven op jouw manier en dat respecteer ik uiteraard. Weet je, mijn dochter is een hele tijd niet zo'n gezelligerd geweest. Snel huilen, vooral als ik even uit beeld liep. Of al wanneer ik haar op de grond zette terwijl ik nog naast haar stond. Bij haar ging dat beter toen ze doorkreeg hoe ze moest kruipen en nog weer beter toen ze kon lopen. Misschien heeft jouw dochter nu ook zo'n fase, dat ze iets wil wat nog niet lukt en dat ze daar héél erg gefrustreerd over is. Of dat idd haar wereld ineens veel groter is geworden en ze daar een beetje bang of onzeker over is. Het blijft belangrijk er voor haar te zijn, en haar vertrouwen mee te geven. Maar tegelijkertijd: wees er ook voor jezelf! Jij bent ook belangrijk. Hoe je dat moet doen, daar heb ik ook geen pasklaar antwoord op (als het makkelijk was geweest, had je er geen topic over hoeven openen), maar houd je zelf voor ogen dat jij er ook toe doet. Niet alleen als moeder-van-je-dochter, maar ook als mens-op-jezelf. Misschien helpt het om af en toe eens heel gericht en bewust met je dochter bezig te zijn, zonder afleidingen. En daarna ga je dan weer iets voor jezelf doen. Leg het ook uit aan je dochter; ze is nog maar klein maar ze begrijpen veel meer dan je denkt. Nú gaan we samen spelen. en als je klaar bent: klaar! nu ga ik ... (stofzuigen, telefoneren, weet ik het wat je allemaal doet). Dat geeft haar duidelijkheid en jezelf ook. Misschien is het ook een bepaald moment op de dag dat ze het moeilijker heeft. Probeer dat moment dan echt van haar te maken. Bij ons is dat vooral aan het eind van de middag / begin van de avond. Ik ga dan voor en na het eten wel op de grond met ze spelen. Vooral de jongste klimt dan over me heen, zoekt heel veel contact. Maar dat wil niet zeggen dat ik de hele dag zo met ze moet (of kan of wil) spelen. Nou ja, ik weet het ook allemaal niet... Ik wil je in elk geval sterkte toewensen, en geduld. En je zeggen dat ik het moedig van je vind om dit topic op deze manier te openen.
Hallo allemaal, bedankt voor jullie reacties. Vanochtend heb ik mijn schoonouders geholpen en mijn dochter was mee. Het ging best goed, dwz beter dan thuis. Maar dat is ook een beetje het probleem, ik kan als ik werk (ook bij anderen doe ik HHwerk) niet continu met haar bezig zijn. Mijn schoonouders en ouders vinden het heel normaal dat ze in de box zit, zijn van een andere generatie ook. Als ze steeds huilt enzo zeggen ze wat is er nou, krijg je een kies, o wil ze wat aandacht, (lief bedoeld hoor) ze halen haar er alleen niet uit. Ze spelen wel met haar. Zo was dat toen ook misschien.. Maar ze wil er oo weleens uit.. dat heb ik op een gegeven moment zelf gedaan, maar ja hun moeten er op letten dus ik kan dat niet te vroeg doen.. Verder, @Mora, fijn dat berichtje nog even. Als de emoties gezakt zijn zie je het soms iets beter weer. @Blup, dankje, heel fijn wat je allemaal schrijft. Daar kun je goed over nadenken zo. Ik had ook broertjes en zusjes en ben wel wat gewend, maar dit is toch heel wat anders! En misschien zijn de kinderen van nu ook wel anders.. @Belize, ze kan zichzelf al optrekken en ook weer gaan zitten. Niet lopen, ook geen stapjes aan de hand. Proberen we wel hoor. @Rianne, ik ga het weer eens proberen, maar we hebben dat al eens gedaan.. ik wil ook niet dat ze van slag raakt en dat niet meer wil.. zelf vind ik dit juist wel lekker zo, maar ik snap wat je bedoeld.
Oja @Bri, jij ook bedankt voor je begrip. De gevoelens enzo zoals jullie beschrijven (van een dreumes) vind ik heel mooi. Zelf denk ik daar nooit zo bij na, ik ben gewend dat een kind er wat 'tussendoor' mee opgroeit, zeg maar. Snap je wat ik bedoel. Ik ga er anders over denken nu. Jij hebt het dus ook gehad, dat op de grond zetten en meteen huilen. (Ach ja iedereen her natuurlijk wel ) Ik heb gistermiddag meer dan anders met har gedaan en het was ook echt leuk. Maar telkens als ik dan zeg: Nu even bij het vlees kijken, straks weer spelen. (Bijv.) dan gaat ze alweer huilen en me achterna.. Ook als ik op de bank zit zoals Belize zegt, wil ze er perse bij. En het is niet dat ik dat niet begrijp, maar ik kan toch niet alles maar toegeven? Ze moet ook weten waar ze aan toe is.. Die grens vind ik best moeilijk. Opzich is aandacht geven geen verwennen, maar als ik haar wel veel aandacht geef wordt ze er niet anders door.. Misschien verwacht ik nog teveel en moet ik het loslaten.
Het zal ook niet van de ene op de andere dag over gaan.... Maar hopelijk gaat het voor haar beter als ze de ontwikkelingsstap heeft gezet waar ze nu misschien zo druk mee is. Het is ook zeker niet de hele dag leuk&gezellig hier, dat kan gewoon niet (c.q. dat kan/wil ik niet). En als ze even moet huilen, ja, dat is dan zo. Dat is bij ons de "pech" voor onze dochter; soms ben ik bezig met haar broer en die laat ik ook niet uit mijn handen vallen als zij me roept. Zelf ben ik de jongste van 9, over dat 'tussendoor' mee opgroeien weet ik dus ook wel wat. (ben zelf nakomertje, met één zus van mijn leeftijd, dus niet te vergelijken met de oudsten natuurlijk).
Hoi, laat je inderdaad niet uit het veld slaan door negatieve reacties. Een pas klaar antwoord is er gewoon niet. Het is een hele moeilijke fase voor zowel kind als ouder. Wat hier goed werkt is vertellen wat er gaat gebeuren. Geef duidelijk aan (volgens mij doe je dat ookal zoals je beschreef bij het voorbeeld over het vlees) wanneer het speel moment over is. Dit doe ik ook met mijn dochter. Ik zeg bijvoorbeeld wij gaan nu eerst samen met de blokken en daarna eten. Of ik moet eerst even M verschonen en daarna gaan we puzzelen. Eigenlijk vertel ik altijd alles drie stappen vooruit. Dit doe ik wel al sinds de geboorte. Zo weet ze waar ze aan toe is. Misschien is jou dochter dit niet gewend maar het is nooit te laat om er mee te beginnen. Je geeft haar dan uitgestelde aandacht. natuurlijk zal ze het niet gelijk accepteren (als je dit consequent doet duurt het ongeveer drie weken) Misschien is het niet helemaal duidelijk dus zal hieronder even voorbeeld uitschrijven: Je gaat met je dochter met de blokken spelen en daarna moet je eten koken. Voordat je begint zeg je zo nu gaan we even gezellig samen met de blokken en daarna gaat mama eten koken en mag je er in je stoel bij zitten of je kan even nog zelf verder spelen. Tijdens het samen spelen zeg je nog 2 a 3 keer dat je hierna eten gaat koken en dat ze er bij mag zitten maar dat mama wel bezig is. Na het spelen ga jij je ding doen gaat je dochter hier een drama van maken wijs je haar op vriendelijk toon op jullie afspraak verder negeer je haar negatieve gedrag. Positief gedrag beloon je natuurlijk door er iets over te zeggen. Ik hoop dat je het idee een beetje voor je kan zien. Het ligt natuurlijk ook aan hoe verbaal je dochter al is maar je kan zelf wel inschatten wat ze wel en niet begrijpt. Wat ook erg belangrijk is (maar wel moelijk) negeer negatief gedrag en beloon positief gedrag. succes........
Hoi LS, Dat doe ik eigenlijk ook altijd al zo ja.. Mooi beschreven. En positief belonen en negatief negeren doe ik ook wel, maar het is nu vaak meer negatief gedrag als eerst natuurlijk, beetje driftig zijn of drammen. Daarnaast kan ze sommige dingen (zelf eten of mij dingen aangeven) wel goed, dat beloon ik dan ook met een compliment.
Ik lees mee sinds gisteren en was in eerste instantie niet van plan om te reageren, omdat je al heel wat goede reacties hebt gehad. Ik sluit mij vooral aan bij de adviezen die Adi jou heeft gegeven. Ik wil je toch ook even een hart onder de riem steken.. Je zegt dat het nu een aantal weken zo is en daaruit maak ik op dat het daarvoor wel goed ging. Het is dus een fase en daar komt ook weer een eind aan. Ik besef dat je daar nu niet zoveel aan hebt. Ik denk dat het voor jou (en alle moeders) belangrijk is dat je naast je gezin, ook een "eigen leven" hebt. Zoals anderen ook al als tip gaven, plan tijd voor jezelf in! Spreek eens lekker met een vriendin af om naar de bios te gaan, uiteten, shoppen, wijntje drinken.. maakt niet uit, maar gewoon even jezelf zijn, ipv. alleen mama zijn. Als je die negatieve gevoelens houdt, zou ik ook eens met je HA gaan praten, daar zijn ze namelijk ook voor.. het lucht op en misschien kan hij/zij nog adviezen aandragen. Ik heb het trouwens ook een tijdje gehad dat ik het niet meer zag zitten.. m'n kraamtijd was niet zo leuk, m'n dochtertje bleek reflux te hebben, ik was alleen maar met haar bezig en was zo vreselijk gespannen de hele tijd. Ik ben toen ook weer dingen voor mezelf gaan doen, heb een paar weekjes iets rustgevends gekregen, omdat ik niet meer tot rust kon komen, slapen was ook een drama, ik lag er wakker van. Mijn HA is zelf moeder van 2 kids, haar dochtertje had ook reflux, dus zij begreep mij heel goed. Ik ben een leukere/betere mama, als ik goed voor mezelf zorg, door ook dingen voor mezelf te doen.. die IK leuk vind. Daarbij werk ik drie dagen en dat vind ik fijn, je kan je dan richten op anderen en bent even weg van thuis. Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt. Liefs Huismus @Adi: Ik heb ontzettend veel respect voor de manier hoe jij je verhaal verwoordt. Je lijkt mij een hele goede mama en niet heel onbelangrijk, een goed mens. Je leeft je echt in, in anderen en hun gevoelens en dat pleit voor je.
@Huismus dankjewel Ik slaap gelukkig wel goed en het ging de eerste maanden ook erg goed, op veel (nacht)voedingen na.. Dat was zeer vermoeiend maar nu voorbij. Verder ga ik niet veel 'uit' zou niet weten wanneer en met wie.. helaas. Komt misschien wel eens. Wel heb ik vanmiddag lekker met mijn dochter gefietst en gespeeld, ze was ook best lief Bedankt verder! En wat betreft @Adi, ben ik helemaal met je eens!!
Ik herken veel in jouw verhaal aangezien mijn zoontje in dezelfde fase zit. Niks is goed en hij huilt veel. Bovendien hangt hij voortdurend aan mijn been. Ik probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan. Lukt niet altijd maar blijf mezelf maar voorhouden "dat het een fase is" en haal maar weer eens diep adem. Als hij bijv aan mijn been hangt, ga ik raar maar met mijn been schudden zodat hij meeschudt. Uiteindelijk moet hij zo hard lachen dat hij loslaat en kan hij weer even zonder mij. Je geeft aan streng gelovig te zijn en daarom niet te dansen of iets dergelijks. Misschien kun je je dochter christelijke liedjes leren met gebaren erbij. Vond ikzelf als kind geweldig. Ik weet niet of het binnen jullie stroming past maar mijn favoriet was "Mijn God is zo groot, zo sterk en zo machtig". Je kunt daar zoveel op uitbeelden. Ik herken ook veel in de beschrijving van jouw ouders en heb bewondering voor je. Je schrijft dat je moeilijk je gevoelens uit maar ondertussen doe je het toch maar hier. Chapeau meis. Tussen jou en je dochter komt het wel goed. Het loopt misschien nu wat moeizaam maar het feit dat jij hier een topic hebt geopend zegt voldoende. Je bent je er bewust van en wilt graag dat het verandert. En dat is de eerste stap! Succes meis!!