Toen mijn dochtertje werd geboren was mijn zoontje 18 maanden. Hij begon meer te slaan, schoppen, bijten. Hij kon zich gewoon nog niet uiten denk ik, het was frustratie. Ik had het er regelmatig over, totdat ik me opeens bewust was dat ik het er gewoon over had als hij erbij was. Hij begrijpt heeeel veel! Dus vanaf toen ben ik het over positieve dingen van hem gaan hebben. Dat hij zo lief is voor zijn zusje. Dat hij leuk met het treintje speelt. etc. Langzaam is het slaan en schoppen minder geworden, doet het nu voornamelijk alleen als hij moe is. Verder heeft hij daarna ineens echt verlatingsangs gekregen. Overstuur als hij in bed gelegd werd, wilde bovenop 1 van ons in slaap vallen. (Naast ons in bed liggen was niet genoeg, moest erbovenop). Goed, wij willen ook graag slapen dus dat hebben we gedaan. Ging gelukkig weer over. De komst van een baby heeft heel zijn wereld op de kop gezet. Nog steeds krijgt hij meer aandacht dan zijn zusje, daar voelde ik me wat schuldig over, maar het is normaal (dat hij meer aandacht krijgt). Dat is bijna altijd zo met de oudste, alles wat hij meemaakt / zijn ontwikkeling is nieuw voor ons. Hij voelt inderdaad spanningen aan, reageert op negativiteit. Misschien is jouw zoontje ook moe, kan hij zich niet goed uiten, mist hij je, is hij bang je aandacht kwijt te raken en denkt hij strijd leveren de enige manier is om aandacht te krijgen. Voor dingen om met hem te doen, zie het topic: "wat doe jij deze laaaange winter met je dreumes?" http://www.zwangerschapspagina.nl/baby-dreumes/429080-doe-jij-deze-laaaange-winter-dreumes.html Bezoekjes kunnen ook een uitkomst zijn trouwens, ik was blij (selfish me) dat een vriendin werkloos was en op donderdag vaak langskwam (ik was meestal do+ vrij thuis met de kids). Dan is hij toch anders. Als je toevallig bij mij om de hoek (Den Haag, Bezuidenhout) woont wil ik best een keertje gezellig langskomen hoor! (Komen er wel nog een baby en druk peutertje mee als je dat niet erg vind!).
oh en *knuffel* Ik heb ook wel eens met tranen op mijn kamer gezeten met de baby in mijn armen. Hem wegzetten hielp niet, ik wilde hem niet in zijn bed zetten als straf, of hem opsluiten. Dan maar mezelf even opsluiten. Even adem halen, en dan weer bedenken dat ik zijn halve wereld ben, ik ben zijn zekerheid, 1 van de belangrijkste personen in zijn leven. En dat het nog maar zo'n klein manneke is dat nog zoveel moet leren. Hoe hij frustratie kan uiten, hoe hij moet zeggen wat er is, hoe hij gevoelens herkent en ermee om moet gaan. Dat hij een rustige, positieve mamma nodig heeft om hem daar goed in te begeleiden. En dan even tot 10 tellen. Dat helpt echt. Laat hem meetellen desnoods. Sterkte!
Lees het topic nu pas.. heb ook niet alles gelezen eerlijk gezegd.. weet ook niet of je nog op tips zit te wachten of ondertussen wel genoeg heb, maar wil toch even reageren. Wat hier goed helpt is letterlijk ophangen op een briefje hoe het ook weer zit.. en wat wel helpt. Zoals voor mezelf herhalen dat ze nog klein is het niet expres doet en ik het goede voorbeeld moet geven om rustig te blijven. Verder dat humor vaak helpt grapjes maken.. als ze haar schoenen niet aan wil en boos haar voet wegtrekt ga ik niet in op het boze gedrag, maar zeg bv; Wat is dat nou met dit voetje.. dat doet het niet goed..dat gaat maar niet in het schoentje.. kijk nou Sanne dit voetje doet zoo gek.. uiteindelijk moet ze meestal lachen en is de bui voorbij. Ik negeer haar boze gedrag ook regelmatig. Ga er gewoon echt niet op in. Maar klets gewoon verder over wat anders. Kijk nou de zon schijnt.. en heb je die vogel daar al gezien ? Het duurt vaak even maar uiteindelijk kletst ze gewoon mee en is de boze bui weer weg Een doekje heb ik hier liggen waarmee ik boze gezichten weg poets... als ze boos is pak ik het doekje en zeg ik; "oh oh een boze snoet .. die zullen we eens wegpoetsen.. " eindigt meestal in een lachbui HEt zijn geen wondermiddelen, maar misschien zit er iets bij wat helpt.. sterkte !
heel erg bedankt voor alle reacties. Gisteren begrafenis gehad dus had even niet de kans om te reageren. Ik moet gewoon aan mezelf gaan werken en eraan blijven denken dat hij niet zo doet om mij ( ons ) te pesten. Al voelt dat soms echt wel zo. Luisteren blijft een ellende maar ik blijf gewoon hoop houden. Het zal vast beter worden voor hij een meisje is hihi. Nu even verder weinig te melden, nog een beetje van streek. Maar wou nog wel even van me laten horen.
En als je voelt dat je op het punt staat om tegen hem uit te barsten: Ga zelf de kamer uit, neem baby en laptop mee (als dat kan) en typ je frustraties hier van je af. Of gewoon in notepad ofzo. Lekker met hoofdletters en uitroeptekens. Schrijf het van je af. Als je dan terugleest wat je geschreven hebt kan je het vaak toch wel wat relativeren (oftewel, je schrikt wat van jezelf). Met hoofdletters en uitroeptekens enzo mag hier niet, maar het bericht typen en het bericht plaatsen zijn 2 verschillende dingen! Oja, je zegt dat je zoontje wel lief is als er anderen bij zijn - bedenk dat andere kinderen ook vaak zo zijn. Dus die lieve kindjes in de speeltuin, supermarkt, op het kinderdagverblijf, peuterspeelzaal etc die kunnen thuis ook best eens behoorlijke duiveltjes zijn. Af en toe eens een andere ouder zien of horen die z'n geduld verliest en uit z'n slof schiet helpt ook, want op dat moment zie je dat zoiets niet is wat het kind nodig heeft. Sterkte, en laat ons weten hoe het gaat!
Ik vind het heel moedig van je dat je zo ontzettend open en eerlijk over je gevoel bent. Betrek hem bijvoorbeeld eens wat meer bijj de dagelijkse dingen, laat hem eens zijn boterham zelf smeren, laat hem wat meer los hierin.. ipv op zijn lip te zitten, irriteer je eens niet aan hoe hij het doet maar leg hem uit hoe het moet. laat hem het flesje voor de baby maken.. ga eens samen knutselen. Misschien vindt hij het niet leuk de eerste keer, ook dat moet hij leren. Geef hem die ruimte, dan geef je jezelf ook meer ruimte. Let hierbij eens op jezelf.. corrigeer hem niet telkens op een negatieve manier. Hij weet amper iets van het leven af en moet alles nog leren. Dat hij een eigen ik krijgt wil niet zeggen dat hij dan ineens niet meer leuk is. Dat wil zeggen dat jij moet leren openstaan voor een persoontje in ontwikkeling. Hij verveelt zich misschien rot. Weet niet wat hij met zichzelf aanmoet, alles is al nee want ik ben twee.. en dan is zijn belangrijjste steun en toeverlaat ook ineens niet meer daar want ze is alleen maar boos en hij krijgt alleen maar het gevoel niet gewenst te zijn... Vergeet niet dat het lijkt alsof ze heel wat zijn.. maar een peuter kan nog net niks... als ze denken je te helpen, maken ze het altijd erger.. als ze denken je ramen te wassen, kun je niet meer naar buiten kijken.. Wil niet zeggen dat hij jou daarmee pest.. dan denkt hij dat echt.. en dan ben jij de verantwoordelijke die hem die weg naar hoe het wel moet, moet leren. Maar als jij hem die kans niet geeft omdat jij met je eigen gevoel in de knoop zit.. en jij je het gedrag van een 2 jarige persoonlijk aantrekt.. creeer je een rotkind in je hoofd.. en bied je door jou gedrag hem niet de veiligheid en geborgenheid die hij op deze leeftijd zo hard nodig heeft.. ook al lijkt het alsof hij die afwijst... des te meer zoekt hij die waarschijnlijk op een negatieve manier... Je legt jezelf beperkingen op om al te zeggen dat je niet naar buiten kunt. Dat snap ik niet zo goed. Baby in de wagen en peuter aan de hand? en leer hem onderweg de dingen vd lente... zo'n frisse neus zal goed doen... en kijk niet naar de stress van voor het weggaan.. of het thuiskomen. Dat hebben alle ouders met kleine kinderen.. bij een peuter moet je in zijn ritme meegaan.. hem ophaasten werkt ook weer averechts.. en dat doet hij niet omdat hij niet leuk is.. of im jou te pesten... dat doet hij omdat hij het leven ontdekt.. met al zijn indrukken en gevoelens. En nogmaals, heel moedig van je om er zo eerlijk over te zijn!
waarom lukt het zo moeilijk om je kind meerdere keren te knufelen?waarom krijg je geen kans om je kind te knuffen?
Hoe ziet je dag indeling er uit? Kan het zijn dat hij zich enorm verveeld? Je hebt natuurlijk sinds kort een kleintje erbij, en misschien heeft hij moeite met jou 'delen' ?
Ik denk dat jij haar zin verkeerd (en te letterlijk) leest. Ze schrijft dat ze hem knuffels zodra ze de kans ervoor krijgt (ik lees dat dus als: vaak/ als het maar even kan). En als je meer als 1 kind hebt komt het weleens voor dat de handen even vol zijn, en dat ze dus op bepaalde momenten even niet kan knuffelen met kind A, omdat ze bezig is met kind B.
Ik wil alleen nog even zeggen, dat je het negatieve gedrag zoveel mogelijk moet negeren, maar wel bij positief gedrag reageren. Als hij bijvoorbeeld lief aan het spelen is, dan zeg je wat ben jij lief aan het spelen wat goed van jou. Als hij zijn broodje opheeft, dan bijvoorbeeld... waar is je broodje nu gebleven? dan kijken ze meestal heel verbaasd en wijzen ze naar hun buikje. Heb je het al op? echt waar? super zeg!! oid... Dus doet hij het goed, hier heel enthousiast op reageren, minder reactie geven bij negatief gedrag.
Ik sluit me bij Tjilpje aan. Hier een terror dochter, die hier alle energie probeert weg te zuigen (ze is ook wel lief hoor). Ben attent gemaakt op Triple P door het KDV. Nu is die methode helemaal niks voor mij. Maar door de methode door te lezen besefte ik me wel dat we te negatief met Lizzy om gingen. Concreet probeer ik nu inderdaad veel mee positieve dingen te benadrukken. Kleine ergernissen laat ik gaan, ik kies echt de strijdpunten uit en zeg niet meer bij alles Nee (best moeilijk af en toe). Ik "straf" haar nog steeds wel door haar in de hoek te zetten, maar zeg gewoon rustig dat ze de hoek in moet en waarom en wordt niet meer boos. Verder probeer ik haar haalbare doelen te stellen. Concrete haalbare doelen die ze met een beetje moeite ook echt kan halen. Het werkt hier echt en het werkte ook al heel snel. Zelfs op het KDV begonnen ze afgelopen week erover dat ze veel makkelijker was. Natuurlijk zit het draakje er nog steeds in en zodra ze slaap heeft, steekt het de kop weer op, maar over het algemeen gaat het echt beter. Ben met vlagen echt helemaal verlieft op haar en daar ben ik zo blij mee!
ja, ok. ik dacht dat hij haar niet wilde knuffelen. soms heb je van die dagen dat het kindje zich niet laat troosten, knuffelen. niet op schoot wil. boze kind dagen(of uren).
hey meiden. Bedankt voor alle reacties. Even hele drukke dagen gehad dus vandaar dat ik nu pas weer kan reageren. Wat adi zegt klopt idd. Ik bedoelde dat ik hem heel vaak knuffel. Er zijn wel momenten dat mijn zoontje zich afzet en niet wil maar vaak is dat snel weer over. Verder weet ik nu eigenlijk niet zo goed meer wat ik moet zeggen. Het is van niet luisteren naar onhandelbaar gegaan de afgelopen week ( wel ook een hele heftige week achter de rug ) en we weten echt niet meer hoe we met hem om moeten gaan. Ook al doen we leuke dingen, het blijft gedonder. Ik weet het gewoon echt ff niet meer
Inger ook niet de combi met dat hij jullie stress aan voelt? Je zegt zelf al.. Heftige tijd op het moment. Daar prikken kinderen feilloos doorheen. Mag hij niet een nachtje logeren bij iemand? Jullie allemaal een een dagje rust... Lost niks op maar dan kun je zelf even wat leuks doen en even opladen zodat je er weer met verse moed tegen aan kunt?
hij is al meerdere keren uit logeren geweest maar het helpt niet. Want zodra we weer thuis zijn is het weer hel op aarde, zoals nu ook. Hij voelt echt wel stress aan maar maakt het ons niet makkelijker, alleen maar ontzettend moeilijk. Voel me nu alleen maar ontzettend k*t door hem
Mja maar dat is wat kinderen dus dien.. Ze voelen jouw stress.. En worden daar narrig en lastig van. Niet om te pesten.. Denk dat kinderen gewoon van nature zulke gevoelens oppikken en ze door de war halen met hun eigen gevoelens. En zich dus min of meer gaan gedragen zoals jij (of ik..) je voelt. Klinkt beetje zweverig als ik het zo typ.. Maar toch
ik weet wel dat kinderen juist met spanning in huis moeilijk gaan doen maar zoals nu is gewoon niet leuk meer. Ik weet echt niet meer hoe ik met hem om moet gaan en wil daar echt hulp bij hebben, weet alleen niet waar ik daarvoor terecht kan. Maar dit gaat echt niet langer zo.