ik trek het niet meer

+1! Al is het wel moeilijk in zekere zin om de stap HELP te nemen (is mijn ervaring) en n.a.v post van TS denk ik dat TS zelf die stap nemen ook in zekere zin moeilijk vindt. En dat begrijp ik wel. Neemt overigens niet weg dat hulp zoeken een goede oplossing is. Dat is het, dat blijft het.

TS kop op!

 

Dat is ook moeilijk, toegeven dat het niet goed gaat. Maar je hebt dat al gedaan door dit topic te openen. Zou je dan niet ook beter op DE plek waar je zijn moet om goede hulp voor je kind te krijgen, die hulp vragen?
Hier op het forum kunnen mensen van alles roepen, maar de praktijk wijst uit dat adviezen van anderen vaak maar weinig helpen in situaties waarin gedrag van een kind al uit de hand gelopen is. Je hebt dan echt hulp nodig van iemand die IN de situatie ook ziet wat er fout gaat, en niet enkel af hoeft te gaan op wat jij zelf snapt van wat er fout gaat, (waar wij het hier op dit forum wel mee moeten doen). Want het gaat juist fout, omdat jullie bepaalde dingen niet zien van jezelf en je zoontje...

Verder: je hoeft toch niet jan en alleman te vertellen dat je hulp vraagt? Dat zou ik persoonlijk vooral doen bij mensen die jou er niet om gaan veroordelen.

 

nou mijn jongen durfde niet uit n openbeker te drinken. toen hij bij psz bijna uitgedroogd raakte omdat hij niet durfde uit open beker te drinken en zich schaamde dat even aan de leidster te zeggen...ik kreeg van cb n telefoonnummer en ging met zo een pedagoge praten. helemaal geen stempel of wat dan ook. alleen vragen stellen oplossingen bedenken. zo hebben we binnen 2-3 weken was het probleem opgelosd. met fiets erheen en helemaal gratis. 1 gesprek was al goed.

 

Ja, tuurlijk. Maar dat neemt niet weg dat als je hier de stap durft te zetten, het toch ook handig is om dat in het echie te gaan doen he?
Het is het beste wat je op dit moment voor je zoontje kunt doen. Nu de stap zetten om hulp te krijgen, is een enorme daad van liefde voor je zoontje, en zal jullie allemaal gewoon heel veel opleveren
Doen dus!
(Bij jeugdzorg kun je gewoon aangeven op welke dagen jij afspraken kunt maken, dan zorgen zij dat er iemand langs komt die op die dagen ook kan!)

 

Dan raak je inderdaad al een stukje spanning kwijt, als je hier je verhaal neer schrijft.
Ik herken je verhaal voor een gedeelte. Zelf vond ik de peuter + babytijd van mijn dochters ook erg pittig. Zelf nog boordevol hormonen en mijn oudste dochter was een pittige peuterpuber die de grenzen opzocht. Tegelijk voelde ik me gespannen en kon ik daar niet goed mee om gaan. Ik kreeg depressieve gevoelens en zat een neerwaartse spiraal. Uiteindelijk hulp gezocht en door middel van gesprekken meer inzicht in mij zelf gekregen en ook hoe ik mij kan ontspannen. Nu gaat het geweldig thuis.

Eén van de 'lessen' die ik uit die periode heb geleerd is dat ontspanning voor mij op nummer 1 staat in de opvoeding. Stress en haast werken alleen maar tegen. Je kind voelt het aan en gaat met de hakken in het zand staan. En geef ze is ongelijk? Dus zorg ervoor dat je zelf ontspannen bent. Zoek uit wat daarvoor zorgt bij jou.

Ik heb het al eerder in een topic genoemd maar, ik heb zelf superveel gehad aan het boek How2talk2kids how2talk2kids - effectief communiceren met kinderen | how 2 talk 2 kids, how2talk2kids, effectief communiceren met kinderen, opvoedcursus, opvoeden, opvoedmethode, kinderen, communiceren met kinderen, effectief communiceren, how2talk, ouders, profess . Het is een boek met praktische oefeningen en is het echt waard om door te lezen.

Als je iets wilt veranderen aan het gedrag van je zoontje dan moet je bij jezelf beginnen. En dat boek is echt een geweldig hulpmiddel.

Heeeeel veel succes!!

 

Hier heet dat onderdeeltje Cardea, maar is van jeugdzorg,kijk maar op hun site. Ik heb hulp van hun uit het zkh meegekregen toen mijn zoontje 3 maanden was en toen hij 2 werd is het afgerond. Het is echt heel fijn om hulp van hun te krijgen, had echt niet geweten hoe ik zonder mijn begeleidster door die 2 jaar had moeten komen.

Cardea heeft verschillende manieren van hulp, op hun site staan de mogelijkheden. En het kost niets!

 

heel herkenbaar voor mij, hij is ook nog niet oud.
hier al problemen v.a de psz (eigenlijk al eerder) en wij hebben het ook steeds uitgestelt hoor maar we kunnen nu 3jr verder er echt niet meer onderuit, we zijn kapot, prive dingen spelen dan ook weer mee.
wat hier allemaal gedaan: observatie psz, even aankijken hoe t op de basisschool gaat, accupunctuur volledig melk en suiker vrij gehad, filmopname op school gehad en toen kwam er veel naar voren. klas bestond uit meer dan 37 kids, andere school gezocht en gevonden,
filmopname op school, filmopnames thuis gehad en nu, nu is mijn zoon dan aangemeld om verder te testen.
je zoon ondanks dat je alle hulp krijgt echt niet zomaar een stempel hoor deze mensen mogen dat niet eens uitspreken, ze kunnen denken aan maar zijn ze niet bevoegd toe.

waar staan wij nu ondanks prive omstandigheden die hebben plaats gevonden en onze zoon erbij, we hebben nu hulp in onze relatie, ik en mijn man zijn erg uit elkaar gegroeid , hulp bij onze jongste en de oudste nog en echt ik denk vaak wanneer houd s op maar blijkbaar begint t nu net, het verwerken en nu wel moeten testen.
hier hulp van VTO-vroeghulp en stichting-mee.

is het mogelijk om nog positief naar jullie zoon te kijken? zo, ja ga dan elke avond eens na wat die dag wel positief was, waar geniet je nog van? desnoods schrijf je het op.

wat ging er niet goed, schrijf het op met steek woorden en overleg met je hulp, zelf meer filmen thuis het hoeft niet altijd in beeld te zijn maar je kan dan wel horen hoe en wat.

waar is hij bv gevoelig voor als beloning?
dikke duimen kaart
sticker plakken
geld

wat vind de psz leidster van hem? eventueel een filmopname daar doen indien nodig.

en echt schaam je niet (doe ik wel hoor) maar zet nu door voor je zoon en jezelf en je relatie, achteraf had ik het ook eerder moeten doen.
sucses als je nog vragen hebt dan graag via pb.

 

En wat dan nog als hij wel een stempeltje zou krijgen? Wij redden het ook niet meer met ons zoontje; hebben hem laten onderzoeken en heeft nu diverse stempeltjes. Ben ik daar blij mee? Nee, natuurlijk niet! Heb de ogen uit m'n kop gejankt....Maar wij, en nog belangrijker híj, worden nu wel geholpen....

Succes meid; zet die stap en ga naar de huisarts!

 

Ik heb zelf jaren in de opvoedingsondersteuning gewerkt en begeleide ouders in de opvoeding. Als ik jou was, zou ik contact opnemen met de huisarts of bureau jeugdzorg . Je hoeft je nergens voor te schamen, maar ik zou wel actie ondernemen. Bureau jeugdzorg hoort je verhaal aan er bespreekt de verschillende hulpvereningsvormen en kan hier ook een indicatie voor schrijven.

 

Mama1616: hoe ziet je week er verder uit? Al structuur aangebracht en ergens ook rustmomenten ingebouwd?
Ik ga zelf aan de slag met wen stappenplan. Dus op het moment dat er iets heftigs gebeurd, dan niet gelijk erbovenop zitten. 1. Benoem jezelf wat er gebeurd. 2. Waarom gebeurd dit? Ging er iets aan vooraf? 3. Neem de juiste actie door te waarschuwen, time-out in te lassen, af te leiden, om te buigen. Zorg ervoor dat jezelf ook rust hebt en tijd voor jezelf op momenten dat dit kan. Als je jezelf niet meer in de hand hebt, ga zelf even weg om tot 10 te tellen en in en uit te ademen. Bedenk verder de dag vantevoren en beetje wat je gaat dien die dag. Kijk of er bezigheden zijn waar je kind rustig van wordt (tekenen, kleien, tv kijken en zet dit ook in als het te druk wordt) zorg ervoor dat je bijv fruit en drinken en koekje en maaltijdmomenten aan tafel doet zodat iedereen even rustig kan zitten. Ga naar buiten bij drukte en overbeweeglijkheid. Zoek echt hulp als je nog niet genoeg uit de contacten met de orthopedagoog hebt gehaald. Krijg je genoeg slaap? Zo niet? Kijk evt den net de huisarts of zelf of je hier zelf of met hulp iets kunt verbeteren.
Ik zou zegge..... Haal eruit wat wat voor je is. Sterkte! En maak er wat leuks van met elkaar!!! Zorg ervoor dat het niet verder uit de hand loopt. Doorbreek de negatieve spiraal en dat betekent dat je moet investeren op wat voor manier dan ook. Even wat alleen gaan doen met je kindje helpt ook wel. Even alle aandacht voor je drukke kind. Het vraagt ook aandacht, is misschien ergens gefrustreerd over, misschien ergens door overprikkeld?!

 

Ik heb ook niet t makkelijkste mannetje, prive stress en ik stress voor mijn school prestaties. Ik heb heel regelmatig het huishouden alleen. Moet dan ff alles goed doorzetten dus koken/afwassen/kleine op bed/leren voor toetsen enz.

Hij test me bijna steeds uit/doet dingen waar hij nog te klein voor is of doet gewoon dingen die irritant zijn. Soms moet ik hem wel 3 keer waarschuwen en luistert hij nog niet terwijl ik van alles nog moet doen. Helpt me maar doet het verkeerd waardoor ik nog meer werk heb en ik ben al zo moe. Hij huilt ook heel snel om hele kleine dingen wat mij soms erg zwaar valt. Of klimt op me alsof ik een speeltoestel ben en als ik al moe ben kan ik dat gewoon niet hebben.

Wat wij wel heel sterk hebben is onze knuffel en kusjes momenten meerdere keren per dag. Als hij iets fout heeft gedaan en ziet dat ik goed boos ben dan zegt hij snel sorry/geeft me een kusje en een knuffel.
Ook verrast hij me elke dag wel met iets wat ie nou weer kan en dat steekt echt de kop op.

Ik ben verder gewoon duidelijk: als ie gaat huilen om onzin? Prima mag hij op de gang gaan huilen is het gauw over hoor!

Ik een speeltoestel? Dacht het niet! Je mag bij me liggen maar lig wel rustig.

Ik ben gewoon heel duidelijk en heb er geen moeite mee om hem om kleine dingen te "chanteren": eet je je avond eten niet op? Ok maar dan krijg je echt geen toetje! En daar houd ik me aan. Echt niet dat ik mn grenzen ga overschreiden en hij luistert ernaar.

Als we ergens zijn en hij wilt niet komen dan tel ik tot 3, bij de 3e sec haal ik hem zelf en echt niet op een lieve zachtaardige manier.

Wilt ie niet bij me blijven terwijl dat moet? Dan hou ik zn hand vast en maakt het me niet uit of ie bijv de hele winkel bij elkaar schreeuwt zolang hij maar niet door gangpaden gaat rennen.

Ik ben streng en weet wat ik doe en geef duidelijk mijn grenzen aan ben dr consuquent in en laat duidelijk weten waarom ik bijv boos ben.

Ik denk dat je ook echt tijd voor jezelf nodig hebt.

Ik heb bijna elk weekend kids vrij en kan dan of rusten of leuke dingen doen. Dat is een luxe natuurlijk maar t is wel belangrijk om er tussen uit te kunnen en doordeweeks werk ik keihard.

Trouwens ik zat een tijdje bij een maatschappelijk werkster. En dat het zwaar was kwam ook ter sprake. Ook doordat ik heeeeel veel prive stress had en dan een peuterpuber en er toen meer of min alleen voor stond. Daar zeiden ze dat als ik het nodig had ze wel via het cb konden aanvragen voor 4 dagdelen peuterspeelzaal als ie niet naar de opvang zou gaan. Miss iets voor jou?