Het 12 maanden verhaal

Ik schrijf mijn bevallingsverhaal op mijn blog maar wil het ook hier plaatsen. Mijn baby is op 7 november 2013 in Turkije geboren. En eigenlijk heb ik niet zo'n mooi verhaal voor jullie. Het ontzwangeren en het opknappen ging samen met veel tranen. Het verhaal begint met mijn zwangerschap gaat verder met de bevalling en eindigt met hoe ik het ontzwangeren beleefd heb. Ik schrijf het in delen op en het is terug te vinden op mijn blog onder de subcategorie 'zwangerschap'.

 

Inleiding: Het 12 maanden verhaal

Voor het eerst ga ik schrijven over mijn zwangerschap, bevalling en het ontzwangeren. Eerlijk en zonder met de vinger te wijzen. Natuurlijk is elke zwangerschap weer uniek en zo ook de bevalling. Allemaal hebben wij ons eigen verhaal. Over hoe het is verlopen. Ik hoop voor alle vrouwen en stellen met een kinderwens dat zij op de meest fijne en gezonde manier een baby kunnen omarmen. Gelukkig is na afloop van alles ons dit ook gegund. Wij hebben samen met mijn man, Mira gekregen. Ons meisje, prinses en geluk. Maar hoe wij de afgelopen 12 maanden hebben ervaren is een lastig verhaal. Waar woorden soms kunnen ontbreken en alleen tranen spreken. Waar het hart zeer doet. Maar waar ook geluk is, geluk dat uniek is. Geluk en verdriet samen.

Ik wil het verhaal in delen gaan vertellen. Het wordt anders veel te lang en dus ook zwaar om te lezen. En bovendien zal ik over verschillende zaken schrijven. En ook probeer ik er soms fotoreeksen doorheen te posten. Voor als afwisseling maar ook om mijn verhaal te versterken. Ik schrijf het van mij af en straks worden de herinneringen alleen maar minder en vager. Of niet?

 

Deel 1: Buikbaby is ziek?

Mijn man lag die middag op de bank. Hij zag mij als een gek door de kamer springen, dansend en schreeuwend. Hij wist eerst niet waarom maar al gauw hoorde hij de magische woorden. Ik ben zwanger! Ik ben zwanger! Eerst was het een grap voor hem maar toen wilde hij geloven. Ik werd de kamer rondgedragen en toen we uitgeblust op de bank lagen sprongen we niet lang daarna op om zekerheid te hebben. Wij reden naar het ziekenhuis en er werd een bloedtest afgenomen. De dag daarna was het 100%. Onze buikbaby leefde in mijn buik met 1407,5 beta HCG hormonen.

Maar al gauw werden wij overspoeld met angst. Bloedverlies hebben veel zwangere vrouwen. Een reden hiervoor zou de innesteling van het eitje kunnen zijn. Na een week wachten was het voor ons toch wel serieus. Ik kreeg helder rood bloedverlies dus gingen wij samen voor controle langs bij de gynaecoloog. Ik kreeg hormoonpillen mee en die heb ik tot week 14 geslikt. Dit zou een miskraam moeten voorkomen al maakte het mij ook vreselijk ziek en misselijk. Of het zonder medicijnen echt een miskraam zou zijn weten wij natuurlijk nooit. Toen kwam de tijd dat wij ons nieuwsgierig maakten over het geslacht. Ik wilde heel graag een meisjesmama worden al vond ik een babyjongen ook fantastisch. En als hij net zo knap zou worden als zijn papa? Niet heel lang daarna kregen wij het nieuws te horen. Wij werden ouders van een meisje maar zij was ook ziek. Twee mededelingen op dezelfde dag. En het was alleen maar afwachten. Ik weet nog dat de lift mij te benauwd werd en met tranen ik naar huis terug ging. Mijn man belde ik onderweg op want hij was natuurlijk hartstikke nieuwsgierig. En aan mijn stem hoorde hij dat het niet goed zat. Ook hij heeft die dag gehuild wat hij nauwelijks doet. Ja, al is het een nog maar een piepkleine buikbaby. Je bent er al van gaan houden.

Een buikbaby al voor de twintig weken ziek? En wat had zij dan precies? Deed het haar pijn? En zou onze baby wel genezen? Weken zijn wij ziek en verdrietig geweest. Elke dag weer staarden wij naar de echo foto’s. Daar was een babylichaampje te zien. En dan keken wij naar de gekleurde echo’s waar wij de cyste zagen zitten. Want dat had zij namelijk, een tweezijdige choroid plexus cyste in het hoofdje. En elke dag weer was het bidden en wensen dat het zou verdwijnen. Wat zou er anders gebeuren was de vraag voor de gynaecologen en ons. Om dit te weten moest er eerst een triple-test gedaan worden. Dit hadden wij nog niet gedaan. De uitslag kwam en het was voor ons allemaal schrikken. De kans op een open ruggetje en schedeltje was er haast niet maar de kans op het Down Syndroom was 1-87. Bij mijn leeftijd hoorden daar andere getallen bij als 1-1401. En wat zouden wij nu gaan doen?

Wij gingen voor meer duidelijkheid bij drie gynaecologen op bezoek. Waaronder een kennis van ons. Hij stelde ons gerust tegen alle regels in. Een halfuur heeft hij onze buikbaby zitten bestuderen en zei: 99,9% geen Down Syndroom baby. Maar de triple-test geeft een andere kans aan. In zo’n geval zeggen wij gynaecologen dat vruchtwaterpunctie nodig is voor zekerheid. Maar ik laat het geheel aan jullie over. Wat wil je, ondanks alles de baby dragen en eventuele afwijkingen accepteren of kiezen voor abortus? Nee, nooit maar wij wilden wel voorbereid zijn en niet maanden liggen piekeren met vragen. Maar wat een spijt achteraf.

Deel 1: Buikbaby is ziek? | Moetloe

 

Deel 2: Vruchtwater in de hand

Vruchtwater afnemen was voor ons als stel een verdrietige ervaring. Vooraf wisten wij natuurlijk niet wat het met ons zou doen. Abortus was voor ons geen optie maar toch wilden wij voorbereid zijn al was de uitslag negatief. Een negatieve uitslag zou betekenen dat onze buikbaby een fout heeft in een of meer van haar chromosomen. Wij dachten dat het moeilijker zou zijn als wij hier bij de geboorte mee geconfronteerd zouden worden. Maar het blijft bij denken en vermoeden want je kent en weet het niet. Toch probeer je jezelf te informeren over wat je te wachten staat. Wij deden dit door te luisteren naar familie en te lezen op het internet.

Ik las op een blog van een mama dat vol trots vertelde dat hun zoontje met Downsyndroom voor hun het grootste geluk was. Dat hij hun zoveel leert want zijn kijk op het leven is toch anders dan dat van gewone mensen. Maar dat wij juist dit missen. Het eerlijk en zonder kwaad leven; bewust leven. Hoeveel van ons weet en denkt dit over mensen met het Downsyndroom? Maar ook las ik een verhaal over ouders die ervoor gekozen hebben hun buikbaby niet ter wereld te brengen. Dat zij dit oneerlijk vinden voor het kindje. In een wereld vol kwaad en narigheden zou de baby onbeschermd zijn. En zeker als zij niet meer leven en een eventuele broer of zus met de zorg belasten zou ook oneerlijk zijn. Iedereen heeft recht op een eigen mening en keuze hierin.

Internet informeert je zeker maar uiteindelijk is het ons eigen plicht om verantwoordelijk te zijn voor de gevolgen van onze keuzes. Al was dan je informatiebron het internet of een goede vriendin. Of een verhaal via via en anders wel uit een boek. Ik schrijf mijn ervaring dan ook niet om vruchtwaterpunctie in het kwade daglicht te zetten. Integendeel, vruchtwaterpunctie kan ook veel verdriet voorkomen! Neem samen met je partner de tijd en volg ook je hart. En soms is er gewoon spijt achteraf. Hoezeer je je best ook deed.

Bij ons was er sprake van een spoedprocedure want onze buikbaby was bijna over de 20 weken. In het Academisch Ziekenhuis Balcalı in Adana is toen nogmaals onze buikbaby onderzocht. Wij kregen toegang tot de afdeling prenatale onderzoek en moesten terug komen na een week. Met twaalf andere vrouwen maakte ik kennis bij de deur en allemaal waren ze hartstikke zenuwachtig. Ik was op het moment pas 24 jaar en zij waren allemaal tien jaar ouder en mama van meer kindjes. Leeftijd schijnt ook een rol te spelen dus kreeg ik steeds te horen dat ze het sneu vonden voor mij als jonge mama. Ik weet niet wat ik gezegd heb.

Nog wat handtekeningen en wij mochten naar binnen. In een ruimte mochten wij ons samen omkleden en de groene jasjes aantrekken. We hielpen elkaar nog bij het vastmaken van de touwtjes want het was niet de bedoeling om half bloot rond te lopen op de gang. En toen mochten wij gaan wachten op de professor en zij kwam. Een wat oudere dame die ons interactief informeerde over de ingreep. Ze stelde ons vragen over wat wij al wisten over vruchtwaterpunctie. En waarom er angst was voor iets wat wij nooit eerder hadden ervaren. Ik was vrij stil en stelde maar een vraag en dat was over cysten en het Downsyndroom.

En toen mochten wij om de beurt weglopen voor het afnemen van DNA-materiaal. Omdat je na afloop toch moest gaan liggen en dat gedurende twee uurtjes besloot ik als laatste te gaan. Wat maakt het ook uit al hadden alle vrouwen erg veel haast. Toen ik mocht was ik het wachten echter ook wel zat. Van mij mochten ze wel gaan prikken. Ik ging liggen in een donkere kamer met een groot scherm aan de muur waar mijn buikbaby op te zien was. Vijf personen waren er maar de professor zou het vruchtwater afnemen. Ze stelden mij wat vragen en er werd weer een opmerking gemaakt over mijn leeftijd. Nog maar 24 jaar en wat een hoge kans.

En hup daar ging de lange naald er in. Natuurlijk deed het zeer maar omdat je je baby niet wil beschadigen lig je er doodstil. Ondertussen keek ik naar het scherm waar ik de beentjes zag. Er boven zag ik de naald naar binnen komen. En toen was het klaar, de naald werd netjes terug getrokken. Ik moest nog even liggen en mocht toen met het buisje naar de kamer. Daar ging ik liggen naast een andere vrouw omdat er geen bed meer vrij was. Ik was duizelig en had buikpijn. Ik hield het buisje stevig in mijn hand. En terwijl ik dit deed werd ik hartstikke ongelukkig. Het was warm en de kleur van het water was lichtgeel. Ik deed mijn ogen dicht en wilde alleen maar dat ik de tijd kon terug draaien. Het deed mij pijn dat mijn baby in contact was gekomen met de buitenwereld. Dat ik gestolen had van het water waar zij in leefde. Erg emotioneel en overdreven misschien maar wat kan je anders denken en voelen op zo’n moment? En tot slot was ik bang voor het gevaar op een miskraam al was het nog een Downsyndroom kindje. Natuurlijk zouden ze ook andere chromosoom afwijkingen onderzoeken maar dat was ook geaccepteerd. Zo voelde het daar. Al zijn er afwijkingen die niet verenigbaar zijn met het leven en waar het kindje ook veel pijn aan zal hebben.

Na het aankleden liepen we de ruimte uit en zag ik mijn man op mij wachten. Ik kreeg een kus en ik liet hem het buisje zien. Hij schrok er best van. Hij had niet verwacht dat ik er mee naar buiten zou wandelen. Maar dat moesten wij allemaal doen. Het buisje overhandigen aan onze partners die het binnen no-time naar een ander gebouw moesten brengen. Mijn man deed dit lopend en ondertussen zat ik in de wachtkamer op hem te wachten. Hij wist niet dat het ver was anders had hij de auto gestart. Toen hij terug was werd de baby nogmaals gecontroleerd door een gynaecoloog en mochten wij gaan. Voor thuis kreeg ik medicijnen mee en toen was het wachten. Het heeft vier weken geduurd en toen hadden wij de uitslagen binnen. Geen afwijkingen aan het DNA.

Al hadden wij toen de DNA tekeningen echt blij konden wij niet zijn. Wij hebben het ook niet gevierd. Het deed ons niks eigenlijk. De afgelopen weken hadden ons best moe gemaakt wellicht dat dit een reden was. Of dat het vruchtwater in de hand ons geraakt had ergens. Geen idee. Maar het kan toch niet zoveel geld kosten voor de overheid om dit door een persoon in dienst te laten vervoeren. In een veilige en afgesloten box? Want zonlicht zou het vruchtwater kunnen beschadigen was de waarschuwing. geen gebrek van het ziekenhuis hoor want zij hebben gigantisch hun best gedaan. Bedankt.

Deel 2: Vruchtwater in de hand | Moetloe

 

Deel 3: Zwanger zijn is niet leuk!

Jammer dat ik geen dagboek heb bijgehouden van mijn zwangerschap. Ik heb wel naar citaten van mij gezocht op het forum waar ik destijds actief was. Graag deel ik ze hieronder met jullie want het maakt mij ook blij om terug te gaan in de tijd.

”Vandaag lag ik rustig tv te kijken met mijn hand op mijn buik. Heb altijd dat een kant veel meer bol en dik is. Dus daar lag dan ook mijn hand op, geen idee of dit nu haar kontje of hoofdje is. Maar opeens schrok ik zo want de baby rolde even naar links dat mijn hand ook wel een duwtje kreeg. Haha, moest erg lachen want dit maakt je natuurlijk wel erg gelukkig. Hou al zoveel van mijn babymeisje en volgens mijn man is het wel duidelijk dat ze op papa lijkt. Zo beweeglijk en sterk.”

”Ik vind de hele zwangerschap lang duren. Nu mijn baby 32 weekjes is en we nog zoveel moeten doen thuis heb ik toch liever dat het bijna november is. Zwanger zijn vind ik maar niks of het is dat mijn zwangerschap zo moeilijk is geweest en nog is. Wel geniet ik van alle bewegingen en leef ik echt naar onze ontmoeting toe.”

en dit

”Ben vandaag bij de dokter geweest en ben gelukkig wat wijzer over het bloedverlies en het gewicht van mijn baby. Haha, ze weegt dus geen 2495 gram bij 32 weken dacht al met mijn buik dat is best krap voor zo’n dikkertje. ”

”Lichtelijk bloedverlies is van de vaginale infectie afkomstig heb er weer zetpillen en een creme voor gekregen. Alleen nu wel 4 zetpillen genaamd Zalain. Elke avond 1 inbrengen en de hele nacht laten inzitten zonder te plassen samen met de creme die je overal waar mogelijk smeert.”

en verder

”Ik ben totaal niet bang voor de bevalling. Weet niet wat voor soort pijn het is maar weet wel dat het ook voorbij gaat. Weet niet hoe anders te omschrijven. Maar waar ik echter wel vreselijk bang voor ben is een normale bevalling dat omslaat in een keizersnede. Zie het al helemaal gebeuren, het opensnijden en de wond later.. Of dat er geknipt wordt en dit dus op deze manier irritatie of pijn geeft. Of een totaalruptuur. Hoop zo graag dat er netjes geknipt en genaaid gaat worden…”

en tot slot een van mijn laatste berichten voor de bevalling op 4 november:

”Had weer een controle deze ochtend bij mijn gynaecoloog. 40 weken + 4 dagen zwanger, CTG was goed en geen ontsluiting. Wat deed dat zeer! Ik voelde echt dat iets van binnen werd aangeraakt. Is dit normaal? Het kan toch geen strippen zijn geweest?Aangezien mijn arts volgende week maandag weer dienst heeft mag ik op de geboorteafdeling langskomen. En dat donderdag, geen idee wat dan gaat gebeuren?”

En terwijl ik las tot aan de bevalling en iets later werd ik steeds meer verdrietig. Ik ben maar gestopt want de bevalling is voor later. Ik moest ook wel lachen hoor want terwijl ik las speelden wat momenten zich in mijn hoofd af. Maar toch zoals de titel ook luid en ik weer zeg: Zwanger zijn vind ik niet leuk! Natuurlijk vond ik de bewegingen en de groei van mijn buikbaby wel bijzonder en geweldig. Als iemand mij vraagt wat een wereldwonder is dan kan ik dit wel als eerste wonder opnoemen. Ik was zelf elke dag weer verbaasd over hoe het kon dat in mij een mensje leefde. Ik deelde alles met haar. Echt alles wat ik had in het leven. Maar toch vind ik zwanger zijn ook niet leuk! En ik ben van mening dat dit ook gezegd mag worden. Dit betekent niet dat ik dankbaar ben voor dit geschenk. Natuurlijk ben ik vervuld van blijdschap maar toch is die bolle buik soms even te zwaar.

Het begon met overgeven. Elke nacht weer niet kunnen slapen van de misselijkheid. Overdag natuurlijk ook maar het is echt niet leuk meer als de misselijkheid je wakker maakt. Zo van ‘sta op en ga kotsen nu!’ En dat deed ik netjes elke dag weer tot de drie maanden voorbij waren. Dus zo zijn die drie maandjes al overschaduwd van elke dag door en door misselijk zijn.

Mijn buik groeide pas na de vijfde maand. En echt groot en zichtbaar was mijn buik in maand zes. Als ik een winkel babykleertjes wilde kopen werd dan ook gevraagd voor wie ze waren. Een cadeau dat ingepakt moest worden? Verbaasd dat ze waren als ik vertelde dat ik zwanger was. Echt? Maar u heeft geen buik! En was ik er gelukkig mee en rustig. Een kleine buik zou beteken dat ik geen striae zou hebben. Maar toen begon mijn buik te exploderen en werd ik bang. Aan scheurtjes op mijn buik ben ik weten te ontkomen al was ik in week 41 echt veel aangekomen! Op het internet lees je dat het krijgen van striae erfelijk bepaald is. En dat de omvang van de buik niet bepalend is. Al denk ik zelf dat er verschillende factoren meespelen.

Maar ik denk dat de zon mijn buik gered heeft want met 45-50 graden hitte kon ik elke dag weer een emmer vol van zweet vullen. Of je nu smeert of zweet voor een soepele en vochtige huid het maakt denk ik niet veel verschil als ze maar de striae op een afstandje houden. En als laatste reden is het eerder meegemaakt hebben van overgewicht. Ik ben altijd tussen de 57 en 65 kg geweest maar in een jaar kwam ik 10 kg aan. Ik was dus 75 kg. Ik denk dat mijn buikomvang door rustig te groeien al ‘gewend’ is geraakt aan het proces uitrekken.

In totaal kwam ik zo’n 20 kg+ aan. Na de bevalling verloor ik in een klap 10 kg en in de weken er na nog eens 5 kg. Maar goed je loopt wel maanden met die extra kilo’s. Je weet niet meer wat je kunt aantrekken. Mijn gezicht werd boller en wisten jullie hoe opgezwollen benen en voeten aanvoelen? Je loopt er beslist niet heerlijk mee rond. En sowieso kon ik maar ruime slippers aan dus dat was ook minder. Ik vroeg mij heel vaak af hoe mijn man mij nog aantrekkelijk kon vinden door hoe ik eruit zag.

Natuurlijk deden de hormonen veel aan dit gevoel samen met mijn stemmingen die regelmatig konden veranderen. Ik was onrustig en kon om veel dingen zorgen baren. Ik bleef liever thuis broeden dan dat ik in drukke plaatsen was. Al vond ik het vaak ook weer gezellig en fijn om te delen. Wat ik dan wel heel irritant vond is dat mensen zonder te vragen aan je buik gaan zitten. Of dat ze steeds vragen naar wat het is. En hoever je al bent. Soms wil je ook gewoon kunnen doorlopen zonder dat je interesse opwekt.

En dan al die zwangerschapskwaaltjes waar je het maar mee moet doen. De bevalling die je op staat te wachten. Wat een pijn! En wat als de zwangerschap niet soepel verloopt en er vragen zijn. Serieuze vragen en veel verdriet over de gezondheid van je buikbaby? Of je eigen gezondheid? En wat als het leven soms zwaar is op het moment van je zwangerschap. Een geliefd persoon dat komt te overlijden? Stress op je werk? Relatieproblemen? Wij hebben het ook even zwaar gehad tijdens mijn zwangerschap. Maar het is allemaal wel goed afgelopen gelukkig. En wat doe je aan het leven dat even gaat onweren? Helaas houd het geen rekening met een zwangerschap.

En wat het ook mag zijn. Ik hoop met heel mijn hart dat het snel voorbij is en dat er ook wat geluk is. Dat het ons blij maakt en dat herinneringen ons doen glimlachen. Dit is dan ook weer een onderwerp voor de volgende keer.

Deel 3: Zwanger zijn is niet leuk! | Moetloe

 

Deel 4: Als de echte weeën er zijn!

Weken gingen voorbij in totaal 41 weken en 2 dagen. Het ging niet zo snel als dat velen zeggen integendeel als er met veel ongeduld gewacht wordt duurt het des te langer allemaal. Met twee maanden kon ik al niet wachten moet je nagaan hoe het was na week 37. De baby kon namelijk al komen maar zij kwam niet. Koppig als dat ze was besloot ze pas in november mijn lichaam te verlaten. De avond er voor hebben wij samen nog voor het laatst een truitje voor haar gekocht. Nee, niet meer in maat 56 maar voor als ze anderhalf zou zijn. Rood met witte strepen met op de voorkant een beer geloof ik. Tijdens het teruglopen zei ik nog ‘morgen lopen we niet meer met de baby in de buik maar met de baby bij ons’. En dat gebeurde ook.

In de ochtend stond ik met mijn man op om naar het ziekenhuis te gaan want ik had een afspraak bij mijn gynaecoloog. Hij zou kijken of de baby al wat had geopend want tot die dag was het netjes afgesloten. Dus gingen wij de samen de deur uit. Na 500 meter lopen gingen wij uit elkaar omdat ik echt met de bus wilde gaan. Het deed zo zeer allemaal! Ik zag het niet zitten om nog een kwsrtier met die pijn rond te waggelen. Een kus en hij liep verder. Ik stond er te wachten maar bus nummer 2 kwam maar niet. En het kwam maar aanzetten die pijn maar wel met pauzes. Pauzes? En toen viel het kwartje. Ik had weeën en smste dit nog even netjes. Mijn man belde terug en vroeg of ik het wel zeker wist. Ik riep al weken dat het weeën waren dus niet gek die vraag. Nee nu was het 100% echte weeën want voelde net de zee in mijn lichaam. Golven die zich hard tegen je onderrug slaan maar dan met wat minuten er tussen.

En toen zat ik in de taxi want ik kon nog moeilijk staan. In het ziekenhuis vroeg ik bijna huilend naar een bed want kon de weeën niet meer staand opvangen. Maar aangezien ik eerst nog mijn gynaecoloog moest zien vroegen ze of ik dit eerst wilde doen aan de balie. Goed, liep ik twee trappen omhoog. Halverwege drukte ik mijzelf tegen de muur aan om weer een wee op te vangen. Mijn gynaecoloog had die dag dienst op de afdeling verloskunde dus wat een geluk. Mijn eigen gynaecoloog zou er bij zijn en dit maakte mij blij want dit zou betekenen dat we in veilige handen waren. Ik had het al eens gevraagd maar dat kwam haast niet voor of je moest net die dag bevallen als hij op de afdeling Verloskunde dienst had. En dat deed ik!

Hier komen alle zwangere vrouwen binnen die plotseling moeten bevallen of op afspraak een keizersnede moeten ondergaan. Zo ook die dag tussen acht en negen uur kwamen zij zich netjes aanmelden. Alleen kon ik gaan wachten want zij moesten gereed gemaakt worden binnen op de afdeling. Toen na een halfuur mijn gynaecoloog kwam vroeg hij heel rustig naar mijn toestand. Of het pijn deed? Ik was wat boos en liep naar beneden met een papiertje. De medewerkers van de balie beneden zouden mij op ‘passief’ aanmelden voor een bevalling. Ik vroeg niet verder en plaatste onder alle papieren mijn handtekening. Ik mocht gaan liggen en wat was dit voor eventjes een opluchting. Het CTG apparaat kon ik deze keer niet meer bekijken want ik ademde door er bij te denken. Een keer in ademen, tellen en uitademen. Ik dacht dat ik het niet goed deed daar liggend op het bed. Immers was die pijn niet eens een beetje verminderd. En wat doe je dan?

Ik liep weer naar boven met 1 meter aan papier in mijn hand geklemd. Boven moest ik weer wachten maar ik belde mijn man op. Of hij wilde komen want ik was aan het bevallen. Hij was nogal in paniek en belde een paar keer terug. Of het echt was? Of ik het wel zeker wist? Gelukkig waren ze nog niet weg op zijn werk dus kon hij meteen komen. Ik werd wel wat boos moet ik eerlijk toegeven. Net toen een wee kwam drukte ik weer op de groene toets van mijn telefoon. Dat ik moest volhouden en hij zou komen. ‘Bel dan niet meer en kom want ik ben hier helemaal alleen en verga van de pijn’, snauwde ik hem toe. Weer in paniek, ‘oke oke ik kom’ hoorde ik net nog want daar was weer een wee. Vervolgens belde ik mijn schoonzus op en ging ik onder aan de trap zitten want er was geen vrije plek meer om te gaan zitten.

Ik keek de beveiliger aan die mij vroeg op te staan want het was verboden er te gaan zitten. Dus liep ik gauw naar beneden om te vragen of ik er mocht gaan liggen. Dit lopen deed ik vliegensvlug om zo de wee voor te zijn. Net toen ik weer naar boven wilde lopen kwam een wee. Hoe langer ik in het ziekenhuis was, des te vaker dat ze kwamen en des te meer ze pijn deden. Ik stond weer tegen de muur aan maar deze keer vroeg een lieve verpleger of ik hulp nodig had. God had een engel gestuurd maar ik maakte er geen gebruik van. Ik wilde immers nog mijn man kunnen zien voor ik achter gesloten deuren zou gaan bevallen. Eenmaal binnen was binnen dus moest ik gewoon wachten. En bovendien was mijn gynaecoloog er nog niet.

En toen kwam mijn vent met een glimlach. Hij mocht niet lachen van mij want het was helemaal niet leuk. Hij gaf mij een kus want ik moest nu wel naar binnen. Nog even tekenen en toen liep ik huilend weg. En de herinnering aan zijn gezicht nam ik mee. Een verlegen en verdrietige waas over zijn gezicht met daar onder een glimlach om mij rustig te houden. Ik wist niet wat er gedaan zou worden maar vertrouwde zo ontzettend veel op hun. Stel je eens voor, je hebt een doos vol vertrouwen en mag dit gebruiken. Ik gaf de hele doos aan ze want ze hadden mijn vertrouwen gewonnen.

Weken heb ik dit ziekenhuis bezocht en ook een rondleiding gekregen op de afdeling Verloskunde. Ik hoorde haast altijd van vrouwen dat ik gek ben al zou ik in een staatsziekenhuis gaan bevallen. Maar mijn gynaecoloog was goed in zijn vak en daarnaast speelde geld ook een rol. Een prive ziekenhuis vraagt bij elk bezoek 40 TRY. Maar daar komen nog de testen, onderzoeken en apotheekkosten bij. De bevalling is vrij goedkoop namelijk 500 TRY ongeveer. Maar na al mijn bezoeken dacht ik dat het wel goed zou zitten. De medewerkers zijn niet de schuldigen hoor. Persoonlijk denk ik dat het gebrek aan personeel (dus geld) een grote rol speelt. Het ziekenhuis barst van de grote aantallen patienten maar het is er niet op ingericht. Wachtkamers zijn zo net markten. Maar goed, ergens eigen schuld dikke bult toch? Dan had je maar moeten betalen al zocht je wat comfort. Nee, nog altijd hoor ik mijn eigen stem samen met die van andere vrouwen. Smeken en krijsen om het te stoppen. Niet tijdens de weeën maar na de bevalling. en dan vraag ik mij af waarom al deze vrouwen zoveel moeten lijden.

Deel 4: Als de echte weeën er zijn! | Moetloe

 

Deel 5: Toucheren en huilen van de pijn

Voor ik echt ‘verdween’ op 7 november had mijn gynaecoloog al de ontsluiting bepaald. Drie centimeter! Toen de schuifdeuren zich voor mij openden zag ik een ruimte waar van alles gebeurde. Rechts was de kant voor spoedeisende hulp en achter gesloten deuren werden elke dag weer veel keizersnedes gedaan. En links was waar ik de komende uren zou zijn. Een ruimte met kleine en grote kamers. In de kleine kamers met aan drie kanten muren en aan de voorkant een gordijn vonden de bevallingen plaats. In de grote kamers stonden bedden waar vrouwen lagen en schreeuwen van de pijn. Er waren ook een paar vrouwen die op een bed zaten te praten. Een enkele liep over de gang maar het waren de witte en groene jassen die druk heen en weer liepen. Ik werd een beetje bang. Op een bord werd mijn naam onder de verpleegkundige Duriye geplaatst, Ik moest wat formulieren invullen en toen ze zagen dat het niet lukte met de weeën nam een assistent de pen over. En toen kwam Duriye, een kleine vrouw van rond de 45 jaar. Ze had een kort en donker kapsel. En terwijl ik haar bekeek hoopte ik op een vriendelijk karakter. En dat was ze zeker maar niet tijdens haar werk. Eerder gehaast, druk en kortaf. En ik geloof dat we nooit oogcontact hebben gehad want ik kan ze niet meer voor de geest halen.

Ik moest mij ontdoen van mijn laarzen, broek en meer. En terwijl ik dit deed kwam er samen met een wee ook een verpleegkundige naar binnen. Of ik niet wil opschieten. Ik deed gauw wat ze vroeg al had ik nog zoveel pijn. Ik propte mijn kleding bij elkaar en hield ze voor mijn benen om zo minder van mijzelf te laten zien. De deur stond open en af en toe liep er haastig iemand naar binnen. Ze wierpen een blik op mij en zeiden verder niks. Ik stond er maar en wist me geen houding aan te geven. Gelukkig kwam deze keer een verpleegkundige voor mij naar binnen lopen. Ik werd gevraagd om in de stoel te gaan zitten. Dit is een stoel waar je beide benen gespreid moet neerleggen. Beangstigend maar ook vreselijk onaangenaam met de weeën die komen en gaan. Ik deed het met veel moeite want net dat ik wilde klimmen met mijn zware buik kwam er weer een wee. Toen ik er zat kreeg ik een kleed om mijzelf te bedekken.

En toen heb ik zeker wel een halfuur of meer gewacht op mijn gynaecoloog. Steeds werd bij binnenkomst gevraagd op wie ik aan het wachten was. En toen was hij er eindelijk. Ik werd vriendelijk begroet en hij excuseerde zich. Hij was druk geweest met de operaties en was mij vergeten. En terwijl hij zijn handschoenen om deed begon ik al te huilen. Ik wist dat het toucheren weer erg veel pijn zou doen en vond de weeën al ondraaglijk. Ik schreeuwde het niet uit maar schreeuwde het in, al zouden deze woorden bestaan hebben die dag. Echt waar, ik was zo niet op mijn plek dat ik gewoon bang was om wat te zeggen. Of wat te vragen. Ze waren zo gehaast en druk waardoor ik dacht dat ze het niet op prijs zouden stellen. Heel eerlijk gezegd vond ik de sfeer ook ‘onvriendelijk’. Zo voelde het voor mij aan. Ik had niet willen huilen deze keer maar het was alleen maar pijn. Ik hield zijn arm stevig vast om het weg te duwen en toen hij dit zelf gedaan had keek hij mij aan. Met tranen die zich lieten gaan keek ik terug: ”Wees niet bang, wees moedig. Je lichaam is er op gebouwd om een kind op de wereld te zetten net als alle andere vrouwen. Straks heb je jouw baby in je armen.”

En ik mocht mij weer omkleden. Met alle weeën die tussen door kwamen was het mij toch gelukt. Ik deed mijn spijkerbroek aan en dat terwijl ik niet meer kon bukken. Mijn man hielp de laatste weken met het begin van mijn broek of mijn sokken. Ik had mijzelf die moeite kunnen besparen want Duriye kwam en gaf mij het bevel mij snel uit te kleden. Nu helemaal bloot en ik kreeg van haar mijn groene jas aan. Ik moest weer in die akelige stoel klimmen en deze keer bracht ze een infuus binnen. En toen wist ik niet wat mij overkwam. Op een vreselijk hardhandige manier werd een spuit ingebracht om zo mijn darminhoud te kunnen legen. Niet direct maar straks op het toilet. En toen ging ze weer toucheren en ik kon alleen maar huilen en huilen van de pijn. Ik wist niet wat ik erger moest vinden. Het toucheren tijdens een wee en de pijn die het gaf. Of haar brute manier van doen en de onvriendelijkheid. Ze keek mij geen moment aan en werd boos omdat ik reageerde op de pijn. Ik duwde mijn benen bij elkaar en zij trok ze hard weg. ‘Open je benen, 5.5 cm!’ hoorde ik haar zeggen al zou ze er straks geen woorden meer bij gebruiken. Ik mocht opstaan en meteen al moest ik naar het toilet. Ik snelde met de wee die weer eens kwam naar de gang op zoek naar een schone toilet. En ik hoorde weer mijn naam ‘Esra!’..

Deel 5: Toucheren en huilen van de pijn | Moetloe

 

Deel 6: De kracht van weeën

Ik hoorde mijn naam een paar keer en riep dat ik zou komen. En terwijl ik nog een wee probeerde op te vangen trok ik het groene jasje over mijn dikke buik heen. Ik liep terug en vroeg wat er aan de hand was. Er moest nog een handtekening gezet worden door mij want dat waren ze vergeten. Eindelijk mocht ik een bed gaan zoeken. Ik liep met nog een wee van kamer naar kamer. Overal waren de bedden bezet en alle vrouwen keken mij even aan. Ik hoorde woorden als pijn en zielig. Ik geloof dat ze het met mij te doen hadden terwijl ik overal mijzelf aan probeerde vast te houden. Dat zij op het moment geen pijn hadden was omdat ze aan het wachten waren op de keizersnede. Ik dacht verder niet na en keerde gauw terug om te vragen waar een bed vrij was voor mij. De verpleegkundige maakte een bed vrij door de vrouwen voor een keizersnede naar een ander bed te sturen. Niet heel ver van mij vandaan, gewoon er naast. En toen ging ik liggen want ik hield het echt niet meer uit. Het was vreselijk. Ik weet echt niet hoe ik dit ga vertellen want woorden schieten te kort. Al denk ik terug dan doet het mij pijn.

Ik lag op mijn zij en keek heel even naar de vrouwen die allemaal een blaaskatheter hadden. Niet lang want ik kneep mijn ogen stijf dicht en voelde de kracht van een wee. Ik begon te huilen maar in stilte. En toen het langzaam verdween dacht ik na over mijn leven. Ik bekeek mijn arm en het polsbandje. Mijn hand hing er slap bij en de tranen stroomden over mijn gezicht. Ik bewoog mijn vingers en voelde mij hartstikke alleen. Ik had de afgelopen maanden zo intens samen geleefd met mijn buikbaby maar inmiddels voelde ik haar niet meer. De pijn begon rustig en inmiddels had het een punt bereikt dat ik het niet meer kon hebben. Het was niet meer een pijn in het lichaam maar het raakte mijn ‘zijn’. Ik weet niet hoelang het duurde voor een tweede wee zich aandiende maar niet lang hooguit een minuut. Zeker weten doe ik niet maar zo voelde het als ik terug denk. Ik had mijn ogen nog steeds gesloten en kromp ineen van de pijn en het verdriet. En toen raakte een engel mijn hand aan en ik opende mijn ogen. Ik stond oog in oog met prachtige ogen, groen en glanzend van kleur en ze keken vol liefde.

Het was een kennis, verpleegkundige in het ziekenhuis maar op een andere afdeling. Ze kwam speciaal voor mij langs omdat mijn man dit had gevraagd. Ze had Duriye op het hart gedrukt dat ze extra aandacht aan mij moesten schenken. Ze vertelde nog veel meer en toen moest ze weer weg. ”Ik kom terug wanneer ik er even tussenuit kan glippen”, zei ze terwijl ik haar hand stevig vasthield. Ik smeekte haar niet weg te gaan want ik had haar nodig. Terwijl ze weer over mijn haren streek zei ze ”Esra, strijd niet tegen de weeën maar schreeuw het uit. Zo kunnen de weeën hun werk doen en ben jij hier snel weg met jouw baby. ” Ik was namelijk veel te bang dat Duriye weer zou toucheren waardoor ik mijn pijn in mijn lichaam hield. Maar het mocht en het moest want anders zou ik het niet aankunnen. En mijn engel liep weg en daar was ik weer alleen.

Ik maakte geluid en dit deed mij goed. De vrouwen hoorden dit natuurlijk en ze stelden wat persoonlijke vragen. Ik knikte wat en gaf kortaf antwoord omdat ik door en door weeën had. En toen begon ik weer te huilen want ik voelde veel meer kracht dan eerst. Ik hoorde een knakkend geluid en voelde mijn buikbaby zakken. En de weeën volgden weer maar deze keer wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Ik huilde en schreeuwde bij elke wee en was doodstil op momenten van rust. Voor mij was een wee dat op mijn rug sloeg. Keihard en zonder genade, alsof het al mijn botten en organen vastgreep. Er op bonkt en dat dit verder gaat naar heel mijn lichaam. Misschien klinkt het erg overdreven maar zo voelde het al ben ik niet meer onder de indruk van de pijn. Je vergeet het gewoon en dat al wanneer het over is.

En toen was Duriye er weer, ze trok mijn benen uit elkaar en tijdens een wee toucheerde ze weer. Ik begreep niet waarom ze zo ruw en hatend was. Natuurlijk begreep ik dat het toucheren geen pretje is maar waarom tijdens een wee? Waarom moest het meer pijn doen dan een wee veroorzaken kan. Ik begreep het niet en voelde mij des te meer alleen. Ik had graag wat liefde ontvangen al deed ze dit door wat te zeggen. Wat kost het en wat zou het haar aan tijd schelen?

En terwijl ik mij probeerde om te draaien op een moment zonder weeën in mijn lichaam keek ik nu naar het glazen raam. Daar achter lag een vrouw net als ik pijn te lijden. En op het bed zag ik weer een paar vrouwen wachten op de keizersnede. En ik probeerde te doen wat mijn engel verteld had. Ik had een plastic bekertje gevonden en kneep het stuk om zo de pijn weg te leiden van mijn rug. En toen hoorde ik iets knappen en stroomde er een berg vruchtwater weg. Ik schrok ontzettend en vertelde het aan de vrouw op mijn bed. Zij wilde het gaan vertellen aan het personeel maar ik smeekte haar dit niet te doen. ”Ik moet wel, je baby kan in gevaar zijn”, zei en ik gaf haar gelijk. En samen met haar kwam Duriye om weer eens te toucheren. Ze gaf nog wat kraamverband om tussen mijn benen te klemmen. Maar wat zou het helpen aan al het water, slijm, bloed en meer. Ik rilde van de kou en dacht aan een deken over mij heen. Mijn sokken waren inmiddels ook nat. En het was koud. De plek waar ik was maar ook mijn lichaam en geest.

Deel 6: De kracht van weeën | Moetloe

 

Deel 7: Mira is geboren maar..

Ik voelde mijn buikbaby naar beneden zakken in mijn buik en voelde tegelijkertijd een plons vruchtwater langs mijn benen stromen. Het was prettig warm van temperatuur maar eenmaal buiten maake het alleen maar koud. En terwijl ik er lag stroomde het water beetje bij beetje weg. Ik was bezorgd voor mijn baby want ik had al best wat water verloren. Zou ze niet droog komen te liggen? Net als een visje dat aanstroomt aan het land maar het water nodig heeft. De weeën hadden geen medelijden meer. Ik wist niet meer waar hun grens lag. Net als ik dacht dat het maximum wel gegeven was, gaven zij koppig meer. Ik begon nu meer te huilen van de pijn en ik maakte er zachtjes een geluid bij. Niet lang want wanneer een wee zich weer aandiende hield ik het niet meer uit. Ik moest het wel uit mijn lijf schreeuwen om zo niet stuk te gaan. Maar toch voelde ik mijzelf langzaam oplossen en stuk gaan. Wat was het vreselijk om zonder pijnstillers en verdoving te bevallen.

Ik werd aangestaard door een dame die ook aan het bevallen was. Een angstige blik had ze. Ik weet niet wat zij op het moment in mijn ogen kon zien maar ik kon niet veel meer nadenken, Ik probeerde de weeën op te vangen, alsof ik op het stond mijn laatste adem uit te blazen. En ik voelde weer een wee, nu sterker dan allemaal. Ik greep naar mijn haren die zonder een elastiek langs mijn gezicht hingen. En ik trok ze en kneep in mijn hoofdhuid. Hoe krachtiger de wee werd met zoveel kracht trok ik. Gelukkig was het weer weg want anders had ik vast een kale plek na afloop van dit allemaal. En toen begon ik hard te huilen want ik voelde mij alleen en in de steek gelaten. Niet op het moment van de zwangerschap alleen maar ook ergens in een diep verleden. En ik begreep dat de bevalling vrouwen tot op hun ziel pijn deed maar het kan geen excuus zijn. Een excuus om hierdoor een leven slecht te doen. Of een reden om zo in de hemel te zijn. Niemand mag haar kind pijn doen en als het wel zo is dan moet ze oprotten. Echt waar, gewoon wegwezen. Zo duidelijk en zo eerlijk ben ik er in. En ik huilde en vroeg in mijn hart af waar ze was gebleven. En net op dat moment voelde ik een vuist op mijn onderrug. Er kwam een wee en zij duwde koppig maar met liefde terug in mijn rug. En ik raakte haar arm aan en huilde van heimwee.

Ik voelde de wee naar een ander punt zakken en probeerde hetzelfde te doen met mijn vuist. Maar het lukte niet echt want ik had nog maar weinig kracht in mijn arm. En ik bedankte de dame op mijn bed. Ze zou net als ik straks bevallen maar dan met een keizersnede. En terwijl ze aan het wachten was hielp ze mij. Ik vroeg om een deken want ik had het echt ontzettend koud. Mijn sokken waren ook nat en ik schrok van het bed. Bloed, slijm en overal was het nat. En toen bracht een gynaecoloog een deken en ze was lichtelijk geirriteerd. ”Waar zijn de verpleegkundigen, moet ik dit doen terwijl het niet mijn taak is hier”. Maar wat fijn dat ze het wel deed terwijl ze de dames voor de keizersnede kwam controleren. En ik trok de deken over mijn hoofd heen en voelde weer een wee aanspoelen en daarna nog veel meer. Ik weet dat er wat tijd voorbij ging en de vrouw aan mijn bed hielp door haar vuist te gebruiken. Ondertussen kwam een verpleegkundige de riemen om mijn buik binden om ze de hartslag van mijn buikbaby te kunnen horen. Haar hartslag was in de kamer te horen en ik luisterde mee tijdens het opvangen van de weeën.

En toen was mijn engel er weer. Ze had limonade gebracht want ik had zo’n dorst.en mijn lippen waren hartstikke droog. Ik dronk een klein beetje want er was weer een wee. Ik trok mijn benen tegen mijn lichaam aan en hoorde op de achtergrond dat er een vraag gesteld werd. Mijn engel hoorde ik antwoorden: ”Zet als de wee komt kracht en probeer mee te persen”. En toen deed ik dit ook maar terwijl ik huilend vroeg wanneer het zou ophouden. Ik had nog maar 6 cm ontsluiting de laatste keer maar het zou niet lang meer duren want bij 8 cm begint de geboorte al. Pijnstillers kreeg ik niet want dat zou de werking van de weeën tegengaan. En toen ze weg was deed ik met mijn laatste krachten mee. Ik perste mee wanneer de wee er was en stopte als de wee langzaam uit mijn lichaam verdween. Ik weet niet hoe dit in woorden verteld kan worden maar ik was daar niet meer. Ik voelde mijzelf, mijn bestaan en dat stukje ‘ik’ niet meer. Er was alleen maar pijn en God want de pijn vroeg om hulp. Het persen tegen een wee maakte mijn heupen en onderrug stuk. Ik wist niet meer wat ik voelde want het nam mij weg en wat bleef was pijn. En toen hield ik het niet meer uit en schreeuwde kei en keihard.

Wee op wee volgde alsof ze mij wilden straffen voor wat ik deed. Er was geen rustmoment meer en ik dacht dat mijn onderrug zou breken want dat moest wel met zoveel kracht. En terwijl ik schreeuwde als een gek, kwamen zij rennend de ruimte in. ”Snel, de baby is er, draai je om”. Ik kon niet meer en hierop draaide zij mij in een beweging om en opende mijn benen. Ik voelde toch al niks meer en terwijl zij weer een poging deed tot toucheren riep ze nu dat het hoofdje er stond. Ik moest opstaan en naar de ruimte lopen waar de stoelen staan. Drie muren en een gordijn aan de voorkant. En niet een kamer maar ik denk wel tien of meer. İk liep en was verbaasd over de pijn dat opeens weg was. Ik voelde geen enkele wee meer maar had nog wel een baby in mijn buik. Ik stond maar naast de stoel en ze commandeerde mij snel er op te klimmen. Ik deed het maar zo snel als ik kon. Toen ik er met benen wijd open zat was ik nog steeds hartstikke verbaasd over het zomaar kunnen verdwijnen van alle pijn. Ik keek toe naar de verpleegkundige Duriye die binnen een paar minuten van alles probeerde klaar te zetten en zichzelf aan het omkleden was.

Er hing een klok aan de linkerkant dus ik kon het nu bijhouden. Ik schrok van de tijd want het was bijna drie uur! Ze opende een groen kleed met allemaal messen en meer er tussen. Ze legde het gereedschap op het metalen tafeltje en het kleed gooide ze over benen heen. En terwijl ze een paar keer riep naar de balie dat de gynaecoloog moest komen. ”Je gaat nu persen bij een wee, begin nu maar”. Ik vertelde dat ik geen wee meer voelde en zij kwam toen op mijn buik drukken. Ze gaf toen de opdracht om gewoon te gaan persen. Ik probeerde te persen maar vond het zeker niet prettig. En toen ik weer op de klok keek waren er vijf minuten voorbij gegaan. Er kwam een jongedame om een fles aan het infuus te koppelen. Ik smeekte om een verdovend middel in de fles want was echt vreselijk bang voor de knip. Maar wat je vreest schijnt je te overkomen. Duriye stond nu voor me klaar. Het moment dat ze bij me stond was gelijk aan het moment dat ik een zacht brandend gevoel in mijn vlees voelde. Ik was geknipt.

En nu mocht ik gaan persen maar deze keer samen met Duriye. Er stond een krukje waar ze dan weer op stond en dan weer tussen mijn benen ging kijken. Haar elleboog plaatste ze op mijn buik en drukte hard om mijn baby naar buiten te duwen. En dan ging ze weer kijken om snel weer verder te drukken met haar elleboog. Ik had geen pijn, geen wee maar er was een brandend gevoel en sterk ook. En toen ze weer riep om de gynaecoloog verscheen hij deze keer gelukkig wel. Ik was blij dat hij er was want ik kende hem tenslotte al maanden. En wat een bofkont was ik om net op de dag dat hij dienst had te gaan bevallen. Dat kun je echt niet inplannen want ze hebben een keer in de maand dienst op de afdeling. Ik mocht verder gaan met persen maar deze keer stond Duriye met haar handen tussen mijn benen. ”Pers maar want de haartjes kan ik al aanraken”, waren woorden die mij deden glimlachen. Mijn gynaecoloog was twintig keer sterker dan Duriye met zijn sterke armen. Het was een lange man, zeker wel 190 cm en slank van postuur. Hij keek altijd serieus en had alle vrouwen die ik zag verschijnen op de kamer met respect behandeld. Hij keek ze aan, stelde ze vragen en dat hij dan nadacht was duidelijk te zien aan hem. En tot slot vroeg hij of het duidelijk was en het goed was zo. En dat in een ziekenhuis van de overheid waar het hartstikke druk is.

 

Ik mocht verder persen en Duriye gaf mij het compliment dat ik het goed deed. Nog meer, haal even diep adem en terwijl ik de elleboog van mijn gynaecoloog voelde gebeurde het. Mira was geboren. Net na drie uur. Het is niet de bedoeling dat de baby direct aan de moeder gegeven wordt maar ik kon het wel vragen. Maar daar was geen tijd voor. Duriye keek geschrokken en mompelde iets en knipte direct de navelstreng door. Terwijl ze aan haar voetjes werd vastgehouden zag ik dat die paarsblauw van kleur waren. De navelstreng werd doorgeknipt en ze plaatsten haar op de tafel waar een grote lamp boven hing. Dit ging allemaal hartstikke snel, hooguit tien seconden waren er voorbij. En er was al geroepen voor een kinderarts. Een dame in het groen kwam aanrennen en nog twee andere personen. Apgar 1, 1 en 1. En ze plaatsen van alles op haar gezicht. Ze riep van alles en stelde mij vragen over ziekten en meer. Ik hoorde dingen als erfelijke ziekten, familiehuwelijken en meer. Nee, nee, nee waren mijn antwoorden. Mira deed niks, helemaal niks. Ze lag er maar en ik begon nu te huilen. Mijn gynaecoloog stond naast mij toe te kijken en ik pakte zijn arm vast. Ik wilde wat doen en wilde niet dat ze dood zou gaan. Ik huilde maar voelde mij schuldig. Ik hoorde mijzelf van alles zeggen en keek naar de mensen die van alles aan haar lichaampje deden. Maar ik wist dat het goed zou komen want ik had er over gedroomd. En toen hoorde ik mijn prinses.

Eerst was het een gorgelend gelid en toen haar eerste huil. Ik voelde het geluk in mijn hart en in heel mijn lichaam. En zij lag daar te huilen en de kinderarts was heel even uit het zicht. Ik keek naar Mira die nu wel aan het huilen was en voelde mij schuldig dat ik niet wilde opstaan. Ik was helemaal leeg en voelde niks meer. Ik bekeek haar en heb toen en maanden er na spijt gehad. Waarom was ik niet opgestaan? Ik vond het aanslag op mijn moedergevoelens voor mijn kind. Hoe kon een moeder dit nu doen? Toen werd ze in een dekentje gewikkeld en hoorde ik nog ’4 kilogram’ geboren. En toen was Mira echt weg uit de ruimte. Ik raakte nu wel in paniek. Ik werd ‘wakker’ en wilde opstaan om naar mijn baby toe te gaan. Maar het was te laat. Ik was te laat.

Duriye kwam de nageboorte doen en mompelde dat het toch niet nodig was om de baby mee te nemen. En een andere verpleegkundige feliciteerde haar om haar werk. Hoe heb je een baby van 4 kg laten geboren worden?, was haar vraag aan Duriye. En zoals gewoonlijk gaf zij geen antwoord. Ik had nu echt veel pijn door wat Duriye deed. Ik trok mijn benen bij elkaar en zei dat het niet hoefde. Ik wilde mij omkleden en zo weggaan. Maar het moest en ik voelde mijn buik ‘leeg’ worden. Dat was echt een fijn gevoel. Een opluchting. Ik keek naar mijn buik en zag dat het hing. Het was net een zachte pudding of een dikke soep al moet ik het ergens mee vergelijken. En Duriye liep weg en ik moest er wachten. Ik voelde dat er bloed en vast ook meer weg vloeide. Zo in de grote emmer onder mijn benen. En ik keek naar de klok want het was al half vier maar ik zou er tot bijna vijf uur nog zitten. En waar Mira was wist ik niet. En leefde ze nog wel? En het was allemaal mijn eigen schuld. En ik sloot mijn ogen.

Deel 7: Mira is geboren maar.. | Moetloe

 

Dank je Indy, heel lief van je dat je mijn verhaal hebt gelezen en nog veel fijner vind ik je steun. Ik waardeer je woorden maar ik ben wel van plan hier wat mee te doen. Al is het maar iets in de vorm van fotografie. Ik wil het verdriet van alle vrouwen die op zo'n manier bevallen niet laten vergeten. Misschien helpt het als ik het in beeld breng want wat ik merk is dat veel vrouwen er over zwijgen. Dat ze met beelden durven erover te praten.

 

Je bedoelt deel 8 t/m 12? Die moet ik nog schrijven of in elkaar zetten. Ik post ze op mijn blog als een bericht.