Ja dat is echt hartverscheurend! Nee geen bacterie inderdaad, maarja wat wel? Toch die gen afwijking? Wat heeft dat voor gevolgen? Mwah het gaat wel, kan het nu wel een beetje een plekje geven en durf haar af en toe even alleen te laten maar de zorgen en angsten blijven voorlopig en bij alles wat ze doet (of niet doet) vraag ik mij af of het normaal is. Ik probeer ook niet met de toekomst bezig te zijn, maar vandaag was ik op verjaardag van een kindje wat 1 werd en die liep net los en dan denk ik: nou ik hoop zo dat zij dat ook gewoon kan straks. Hoe gaat het nu bij jou? Goed dat je alles opschrijft, wilde ik hier ook doen maar dat is er bij ingeschoten, of naja ik probeerde het wel maar kreeg gewoon niets op papier. Gelukkig heb ik wel veel foto's van die periode.
Jeetje mama, gefeliciteerd allereerst maar ook JEMIG. Je schrikt je kapot, absoluut niet hoe je een kraamperiode voorstelt. Wat goed dat jullie zo alert reageerden! Hopelijk knapt jullie kleintje snel op en kunnen jullie na eventjes allemaal op adem gekomen te zijn saampjes apetrots jullie kleintje laten zien. Wij hadden een klere zwangerschap en een horrorbevalling en lactose en reflux ellende dus de eerste weken hebben we t vooral t minimum van t minimum gehouden. Eenmaal de boel wat op de rails en emoties enigzins beheersbaar hebben we t bezoek wat breder gezet. Sommigen kwamen pas na 3 maanden hoor, aantal zelfs nog later, anderen helemaal niet (ook niet echt verbaasd over). Echt kraambezoek is t dan niet meer maar goed beschuit met muisjes toveren we zo naar voren! Neem de tijd voor jullie zelf, echt. Wees gerust selectief in wie eerst en spreek t ook uit. Het is echt niet niks en bezoek mag daar best even rekening mee houden, maar moet t dan wel weten dat de kennismaking even op zich laat wachten door de heftige toestanden. Dat wij drager konden wezen stond mij niet eens op t netvlies, dus mocht t nog voorbij komen gaat die GBS desnoods uit eigen zak. (E.Coli kan ook nog uiteraard maar GBS is kleine moeite).
Jouw reactie nu is heel normaal. Deze emoties en angsten zullen voorlopig komen en gaan. De ene keer kun je het hele verhaal vertellen, de andere keer kun je je tranen niet beheersen. Daar hoef je je niet voor te schamen. Sterkte, hopelijk knapt jullie meisje snel helemaal op.