Ik vind dit eng...

Nou nou, moet dat nu zo. Ts geeft toch ook aan dat ze niet weet wat ze ermee moet. Ik kan me wel voorstellen dat ze dat bedje confronterend vond, ook al is het misschien wel "normaal" dat het er nog staat. Misschien kun je advies geven over wat ze dan wel moet doen ipv iets te zeggen waar ze niks aan heeft.

 

Misschien komt t zo over......mr een kind verliezen is niet zomaar iets en al helemaal niet al je die net 9 maanden lang gedragen hebt, ja sorry maar vind 1 maand echt heel kort.

Dat ze vraagt of hij naar haar meegaat okay mr je laat toch niet filmpjes/geluidjes horen?Hoe relaxed die collega ook is...

 

jeeetje heftig! Nu snap ik je wel beter........

Het is iig onmenselijk dat je in 1 maand alles verwerkt hebt edus vroeg of laat komt ze zichzelf tegen.
Ik weet niet hoe close je met haar bent maar ik zou een serieus gesprek aangaan en ook zeggen dat er niets mee is om haar emoties te tonen en of ze het niet fijn vind om er met iemand over te praten.

Praat ze er uberhaupt met iemand over haar vriend?Ik vind het nu ook wel eng

 

Wij hebben ook onze dochter moeten begraven. Niks helpt zo goed, als mensen je gewoon aanspreken. Van: Goh, wat erg. En Hoe komt het nou? En hoe gaan jullie nu verder?

Nog liever dat mensen gewoon vragen, dan dat ze je negeren. Ga je jezelf niet ongemakkelijk voelen, als zij het moeilijk vinden, dan zullen ze dat echt wel zeggen.

Een andere kant van de medaille is namelijk dit. Mijn broer heeft sinds die tijd geen enkele keer gebeld, heeft me een keer gezien en zelfs die ene keer niet aan ons gevraagd hoe het gaat. Hij kan de pot op. We zijn nu zeven maanden ver en als ie al niet het fatsoen kan opbrengen om te condoleren, dan kan ie de pot op. Al belt ie een keer op (bij mijn verjaardag bijvoorbeeld) en al zegt ie maar: Ik vind het vervelend voor je, maar ik weet niet goed hoe ik moet reageren. Prima, dan praten we over iets anders. Maar nee.... een reaktie duurt te lang en ben daar intussen boos over geworden. Zo boos, dat ik hem niet meer hoef te zien.

 

Iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Ik weet het zo net niet, of ze zich nog tegenkomt. Het zal altijd moeilijk zijn, dat klopt. Maar ze hoeft er niet aan onderdoor te gaan.

 

mijn vriendin deed ook heel normaal. Ik helemaal over mijn toeren huilen op de begrafenis, ging zij me troosten. En omdat de baby bij de geboorte was overleden had ik dr nog nooit gezien. Ik stond naast haar kindje alsof ik op kraamvisite was. Ze zei dingen als "wat een lange benen heeft ze, en wat een mooi gezichtje.."
Ik heb toen gewoon gezegd dat ik niet wist wat ik moest zeggen en dat ik het heel erg vond.

Nou werd dit later mijn beste vriendin. Ik bleef gewoon contact met haar houden terwijl veel mensen afhaakte. In het begin was het gewoon nog normaal, net als anders. We waren vaak op de manege, ik kwam bij haar thuis etc. Ik vroeg gewoon dingen over de geboorte en de zwangerschap en liet haar gewoon 10 keer vertellen als ze dat wilde... en ik merkte dat het kwartje pas later viel. Dat ze in een heel diep dal kwam.
Toen zijn wij eigelijk heel erg naar elkaar toegegroeid. Ik kwam daar heel vaak en eigelijk was altijd het gespreksonderwerp haar dochter. Ik vroeg gewoon open wat ik wilde vragen. Ook gewoon andere dingen als "hoe voelt dat nou om zwanger te zijn?" en nog een keer voor de 100e keer de fotos kijken en horen hoe het gebeurd was. Haar verwerking was heel lang. Dat ze eindelijk, net als jouw vriendin dus nog niet heeft gedaan, na een half jaar de babykamer ging uitruimen.
Dat ze weer zwanger was en niet gefeliciteerd wilde worden. Dat ze me midden in de nacht belde dat ze zeker wist dat het niet goed was met dit kindje en dat direct naar het ziekenhuis ging. En dat een paar keer.
Nu is het 12 jaar later bijna. Elk jaar op DE dag stuur ik haar een kaartje en soms bellen we even. Nog praten we er eigelijk nog best vaak over.

Wat ik dus eigelijk wil zeggen... je collega/vriendin heeft iemand nodig met wie ze open kan praten. Iemand die niet afhaakt omdat ze zichzelf ongemakkelijk voelt. Ja, ik voelde me ook ongemakkelijk, ik heb haar dat zo vaak gezegd. En ja ik moest ook huilen als we het er over hadden en toen haar 2e dochter geboren was. Maar als je echt goed met haar omgaat dan helpt het jullie beide om gewoon open tegen elkaar te zijn.

 

dit verwoord eigenlijk precies zoals ik het voelde belangrijkste is haar duidelijk te maken dat je voor haar klaar staat en het begrijpt allemaal

 

Wat ik denk is dat ze in de verdoofde fase zit.
Je weet dat je verder moet, maar eigenlijk wil je niet. Dus uit zelfbescherming zal ze dit masker opzetten en verdoofd de dag doorkomen om de pijn niet te voelen.
Maar die pijn en verdriet komt er denk ik wel uit
Ik heb mezelf iedere avond in slaap gehuild, maar de volgende dag stond ik daar weer als de "sterke" vrouw (die het vanbinnen uitschreeuwde van pijn).
Ik zou als ik jou was echt niet teveel over je zoontje praten en al helemaal geen filmpjes of geluidsopnanes laten horen.
ZeZal het je waarschijnlijk niet zeggen omdat je niet te kwetsen, maar het zal haar door merg en been gaan....
Dat het bedje er nog staat is heel normaal, je wilt alles vasthouden waar je kindjes in gelegen heeft. Hier staat ook alles nog zoals het was.

Maar praat erover met haar, ga eens alleen naar haar toe zonder kind en laat haar vertellen. Zeg dat ze niet sterk hoeft te zijn....

En in het algemeen, het heeft ons heel veel pijn gedaan dat mensen ons negeerden , dat mensen angstvallig niet over ons verlies praten om ons te sparen.
Dus mochten jullie ooit twijfelen stap op de ouders, af, en laat hun bepalen of ze er over willen praten en vul dat niet voor hun in.......

 

Precies!
Praat er met haar over, ipv het te negeren omdat je niet weet wat je moet zeggen.
Ze heeft zelf de keuze om aan te geven of ze er wel of niet over wilt praten.
Verschrikkelijk btw wat er gebeurd is met haar kindje.

 

Dit is voor mij heel herkenbaar . Mensen weten niet hoe het is om met de angst te leven dat er misschien geen kinderen komen.
Het is ook een heel rouwproces waar je continu weer doorheen moet.
Helaas kiezen een heleboel mensen ervoor om het te negeren en dat doet pijn.

 

ze verwerkt het op haar manier maar denk dat de klap nog zal komen en dat ze dan echt beseft wat er gebeurd is. mischien is ze nu in shock ofzo en uit ze het op deze manier.

 

Ze klinkt in mijn ogen een sterk iemand , respect voor haar!
Als zij niet erg vind dat je over je kind praat prima! Maar ik zou het niet overdreven doen en om eerlijk te zijn zal ik het niet nu doen! maar pas later ! ze heeft net haar kind verloren en je weet maar nooit mensen kunnen doen net alsof ze sterk zijn maar zodra ze thuis is of alleen is ze wel emotioneel ! Ook al wilt ze normaal leven en verder gaan met leven maar vind wel dat het toch wel logish is om niet nu over je kind te praten.

Ik praat ook erg graag over mijnd kind maar er is ook limit hmm

 

Inderdaad, wij hebben de babykamer ook helemaal intact gelaten, en hopelijk mag die nu eindelijk echt gevuld worden met een lief klein babytje in november. We hebben alleen over het bedje plastic gedaan, anders word het allemaal zo stoffig en kruipt het stof in het matrasje. Maar ik kom eigenlijk ook nooit op die kamer, niet onnodig.Word er verdrietig van als ik daar ben. Maar straks zal het anders zijn. Hoop ik!

Ts, ik vind het knap van je vriendin zoals ze ermee omgaat, en ik denk eerlijk gezegd ook dat de klap nog gaat komen.

Jouw vriendin vind het kinderen om zich heen hebben dus niet zo erg. Ik was gastouder en begon de kinderen om me heen best confronterend te vinden. Dus ben ik er mee gestopt. Ook zwangeren en baby's kon ik gewoon niet zien. Gelukkig begin ik daar nu een beetje van te genezen. Misschien ook omdat ik nu weer zwanger ben.

Verder ben ik het met Lara1 eens dat je het voor anderen niet moet invullen, maar vraag ernaar.
Ik vind het zelf heel prettig als mensen beginnen met praten over onze dochter. Zo word ze niet vergeten en niet verzwegen.
Ik vind dat je alles in overleg moet doen en dus niks moet invullen.

 

Ontzettend triest wat je collega heeft moeten meemaken! Veel goede tips zijn al gegeven. Inderdaad: niet voor haar invullen (dus ook niet denken "ik vind het raar dat ze x y of z doet want ik zelf zou..." want je wéét niet wat je zelf zou doen). Vragen of je je zoontje mee zal nemen (dus niet "vind je het erg" maar " zal ik hem meenemen of zullen we met ons tweeën afspreken" op "vind je het erg"' is het supermoeilijk om dan "ja" te zeggen". Inderdaad niet onverwachts allemaal foto's, filmpjes enzo laten zien, maar wel gewoon vertellen als zij er naar vraagt. En vragen naar haar kindje, hoe het met haar gaat etc.

Ik herken het wel erg dat je naar de buitenwereld een schild ophoudt ook om jezelf te beschermen. Je wil niet elke keer zitten huilen, dat doe je dan wel privé.

Lief dat je je zorgen om haar maakt en dat je je om haar bekommert!

 

Iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Ikzelf heb mijn zoon ook verloren en hoe je vriendin reageerd komt me zo bekend voor. Ikzelf was ook erg luchtig. Tja wat kan je er immers tegen doen? Ze huilt vast wel en rauwd vast wel, maar dan in haar eigen tijd. Ikzelf wou niemand ermee opzadelen. Mijn zoon is op 20 nov geboren en overleden en 5 dec zat ik sinterklaas te vieren met de familie van mijn stiefmoeder.
Ik kan ook uren praten over mn overleden zoontje (voel mezelf af en toe bezwaard omdat ik denk dat ik teveel over hem praat).
Wil niet zeggen dat als ze niet openbaar om hem rauwd minder van hem houdt he.

Dus eng of niet. Vraag gewoon aan haar of ze erover wil praten en hoe zij erin staat. Denk dat ze dat wel kan waarderen

 

Ik heb een dergelijke situatie meegemaakt.
Een oud-collega en zijn vriendin konden moeilijk kinderen krijgen de laatste zwangerschap volledig uit de hand gelopen waardoor het nog moeilijker zal worden.

Ik met onze Jelle natuurlijk vol verhalen en kon eigenlijk nergens anders over praten. Dat is dan erg moeilijk. Het heeft altijd een grote kloof tussen ons gecreërd en natuurlijk was hij de collega waar ik elke dag een uur heen en een uur terug mee in de trein zat. Vreselijk.

Ik denk dat jouw vriendin het ook nog niet heeft verwerkt. Het lijkt me echt gruwlijk zoiets mee te maken. Praat met haar erover want alleen dan kom je van dat ongemakkelijke gevoel af.
Mijn collega zei ook altijd dat hij het niet erg vond maar zo voelde dat toch echt niet.
Sterkte

 

Klinkt mij als een typisch geval 'verdringen'. Die klap gaat nog wel komen. Daarnaast kan ik me voorstellen dat ze haar verdriet ook niet publiekelijk wil laten zien. Dat ze buitenshuis normaal doet wil niet zeggen dat ze binnenshuis niet de ogen uit haar hoofd huilt.