na 2 weken van heeeeell veel vocht vasthouden, constant harde buiken , zwangerschapsichias en onophoudelijke huilbuien ivm pijn in het bekken en de rug hebben mijn man en ik net besloten mijn werkgever op te bellen en te zeggen dat ik waarschijnlijk niet meer aan werken toe kom . ( tot mijn verlof dan he ?) Maar ondanks dat ik met mijn nuchtere verstand weet dat dit de juiste keuze is ..... voel ik mij altijd zo schuldig . ik werk als kapster dus het is gewoon een zwaar vak . en ik zou 29 mei voor het laatst werken . dus .................. hoe gaan jullie hiermee om? grtz edith oja mijn banner klopt niet meer hoor loop een week verder inm .
Lieve schat, Je moet je niet schuldig voelen ( oke makkelijker gezegt dan gedaan ik ben ook zo dat ik me schuldig voel) Maar je baas heeft er ook niks aan als je er wel bent maar toch niks kan.. Het is voor jou ook beter om je rust te pakken nu je krijgt het dadelijk met zo`n kleintje al zwaar genoeg.. Denk aan jezelf en je baby.. Heel veel sterkte, en ik hoop dat je toch lekker kunt genieten van je zwanegrschap dikke knuffel xxx
Je moet echt aan jezelf denken, al is dat makkelijk gezegd. Ik zou het ook lastig vinden. Maar blij maar denken: rondom zwangerschap krijgen werkgevers alles vergoedt. Dus moeten ze maar op zoek naar een tijdelijke andere werknemer. Sterkte!
Meid! Denk aan jezelf... als het je te zwaar wordt dan IS het gewoon te zwaar, lastig en niet goed voor je! Daar hoef je je niet slecht om te voelen. Het is zooo belangrijk om te luisteren naar je eigen lichaam (hoewel ik me ook schuldig maak aan te druk bezig zijn). Maar heb zelf vandaag beslist dat ik maar eens meer naar m'n eigen lichaam moet luisteren... je hebt er maar één. Succes en niet balen! Je tempel heeft rust nodig
Ik vond het ook verschrikkelijk om al een dag minder te gaan werken ook schuld gevoel ed dus kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt
Ik zat zelf in de thuiszorg... Op een dinsdagmorgen vorig jaar in april, na een stuk of wat douche-beurten ( veel krom staan-> tenen wassen, drogen, kousen/sokken/schoenen aantrekken, douche vloer drogen) was ik kapot en ben ik linea recta na de laatste cliënt naar kantoor gegaan.. M'n manager zat aan de telefoon, maar t eerste dat ze zei nadat t gesprek beëindigd was was "Jij ziet er afgepeigerd uit".. Toen barste ik ook in tranen uit ( fijn.. zwangerschaphormonen)en zei dat t niet ging.. en dat ik er enorm van baalde, ook al omdat ik na t verlof zou stoppen met werken en dat ik t zo niet eens fatsoenlijk af kon maken.. Gelukkig begreep ze t probleem direct en is dezelfde middag aan de slag gegaan om alle ochtenden bij collega's onder te brengen.. Het is een enorme drempel ( zo heb ik t althans ervaren) om aan te geven dat t niet meer gaat, maar nadien was t zo'n opluchting...
Je schuldgevoel is rot en dat is niet zomaar aan de kant te schuiven, maar je moet jezelf op nummer 1 zetten want je bent verantwoordelijk voor een kleine en wie wat of weet ik veel wie ook zeggen.' Je moet zelf ondervinden dat je voor jezelf moet kiezen. ALs het met hun minder gaat zullen ze het ook niet laten je te ontslaan! Ik heb hetzelfde gehad en is zelfs onenigheid geworden. Maar arboarts was super lief en zag het helemaal niet zitten dat er hele dagen gewerkt werd.
Ik kan me je gevoel goed voorstellen hoor. Je hart zegt wat anders dan je hoofd. Maar ik denk dat je het juiste besluit hebt genomen! Sterkte de komende tijd! Ik hoop dat je je fitter gaat voelen nu je meer rust hebt.