Zoals jij je man beschrijft is hij eigenlijk niet echt een deel van het gezin. Jij moet enorm aan hem duwen en trekken om zaken te veranderen. Dit kost jou veel energie. Daarnaast is het effect maar kortstondig. Ik denk dat je twee keuzes hebt -accepteren dat hij zo is. De stoornis gaat niet veranderen. Leef je eigen leven met de kinderen en heb van hem verder geen verwachtingen. Op die manier doe je de kinderen niet te kort, heeft hij zo min mogelijk prikkels en kost het jou geen bergen energie. - je gaat verwachten dat hij toch een leuke vader wordt. Je gaat veel tijd in therapie stoppen en thuis actief met hem bezig. Dit kost je veel energie en hopelijk zie je resultaten. Ik zou er persoonlijk niet voor voelen een volwassen man te moeten opvoeden en bijsturen. Als ik daarnaast alleen een heel gezin moet runnen en er zelf ook nog ben. En een cursus geeft jou meer inzicht maar geen verandering van de situatie. Hij kan en wil noet veranderen lijkt het.
Ik vind dit echt een reactie als: we zijn er achter gekomen dat de man een degeneratieve spierziekte heeft en je adviseert ts om man te verlaten, anders moet je hem straks verzorgen. Punt 1: mensen met autisme kunnen wel degelijk veranderen Punt 2: getrouwd of niet, als je samen kinderen krijgt is het for better and for worse. Als het niet gaat gaat het niet samen, maar ik vind zelf dat ik wel een verplichting heb om alles uit de relatie te halen voordat ik opgeef, omdat we kinderen hebben. Misschien wil de man wel veranderen maar weet hij niet hoe (denk aan de eenwieler met jongleren). En vlucht hij in de dingen die hij wel kan (werk en hobby). Ik ben ervan overtuigd dat hij wel een leuke vader kan worden (afgaand op ASS), stapje bij beetje, en met goede begeleiding. Er valt zoveel winst nog te behalen als hij wel goede wil heeft
Bedankt voor jullie reacties. Ik zal later wat meer inhoudelijk reageren, ben nu echt moe. Ik vind het fijn te lezen dat er toch herkenning is, en er concrete tips komen. Dat geeft me weer stof tot nadenken (in positieve zin).
Ik heb niet alles gelezen maar ik herken heel veel in wat je zegt en wat andere zeggen. Mijn man heeft ook ass en volgt nu psycho educatie om zo meer inzicht te krijgen in wat het nu eigelijk is en wat valkuilen kunnen zijn. Hij heeft in het begin van het (onderzoek) traject geschopt tegen groepssessies maar nu is hij wel blij,hij vind het fijn om te weten en te horen dat hij niet alleen is. Als dit af is gelopen,hoop ik dat hij ook 1 op 1 begeleiding gaat krijgen. Ook hebben wij gesprekken gehad met iemand van kind en gezin,en na een aantal gesprekken is eruit gekomen,dat wij hulp thuis kunnen krijgen. Volgens hun heb IK wel de wijsheid en zaken op orde omtrend ons zoontje,maar ik krijg het er gewoon niet in bij mijn man, en na bijna een jaar,kan ik het ook niet altijd meer opbrengen eerlijk gezegd. Elke keer draaiende ogen,zuchten, moeilijk doen,niks aannemen ect ect. Lijstjes voelen als een verplichting en alsof ik voor hem bepaal wat hij moet doen. Kregen we alleen maar ruzie door,ondanks dat hij zelf de lijst had gemaakt. Maar het ligt ook net aan zn bui, de ene keer kan ie het hebben en de andere keer niet en ik moet natuurlijk precies weten in welke bui ie is. En als hij niet om 10.00 kan stofzuigen om een of andere reden krijgt ie errors en loopt ie vast en is er niks meer met hem te bezeilen Hopelijk kunnen zij ons hierbij verder helpen. Het liefst trekt mijn man ook gewoon zijn eigen plan,doet dingen zonder te overleggen en wordt boos als ik zeg dat het niet uitkomt op dat moment en heeft eigelijk geen idee hoe ie met een kind/baby moet omgaan en hoe hij de signalen moet herkennen ect. Geen geduld met ons zoontje en vind eten geven zonde van zijn tijd, dus...... en Stelt honderden vragen per dag aan mij. Ook over dingen die hij eigelijk wel weet. We hopen door de begeleiding dat hij ook wat meer zelfvertrouwen krijgt. Net zoals jij wil ik deze kar ook niet alleen trekken. Momenteel doe ik dat wel. Ik heb ptss door de bevalling en kraamtijd, en helaas o.a. door mijn man ondertussen ook een burn out omdat ik alle ballen hoog moet houden en voor 3 personen moet denken en moet plannen. Owh en niemand van zijn familie mag het weten behalve zijn ouders... ik heb het mijn familie natuurlijk verteld en tegen zijn familie maar de halve reden verteld waarom ik thuis zit. Wellicht is hulp thuis ook een optie voor jullie. Iemand die van buiten af komt en waar geen oude irritaties mee zijn en een andere manier van benaderen heeft.
Herkenbaar verhaal wat binnen onze familie speelt. Ik raad mijn familielid absoluut een scheiding aan, ze heeft dezelfde twijfels als jij: hij kan niet voor de kinderen zorgen en financieen. Maar mijn familielid is nu in een psychiatrisch ziekenhuis beland, volledig opgebrand. Zorg dat het niet zover komt, je kunt niet verantwoordelijk zijn voor een ander als diegene dat zelf als volwassene niet eens kan.
Wat ik niet helemaal snap is dat jullie meerdere jonge kinderen hebben terwijl - lijkt mij - na de eerste al duidelijk was dat vaderschap lastig is voor hem. Waarom hebben jullie besloten om al zo snel voor meer kinderen te gaan? Jonge kinderen zijn trouwens ook tropenjaren hoor, en niet iedere ouder is even goed in elke leeftijdsgroep. Mijn vader (ook ass) begon op te leven als vader toen wij ouder waren, toen er gesprekken gevoerd konden worden op een bepaald niveau. Daarvoor vond hij het echt lastig omdat hij zich (oa) niet goed in kan leven in een (jong) kind. Ik kan me voorstellen dat het als partner van is echt zwaar is. Voor mijn moeder was het soms ook echt zwaar en zijn zelfs een tijdje uit elkaar geweest. (Dat vond ik echt verschrikkelijk trouwens, bijna traumatisch). Gelukkig hebben ze elkaar weer gevonden, en nu we allemaal volwassen en uit huis zijn zijn ze echt weer een team. Mijn vader is een goede vader, maar niet voor jonge kinderen (onder de 10 zeg maar). Hij is ook een goede partner maar niet op de traditionele manier. Hij is zo loyaal als een hond en heeft heel veel respect en liefde voor mijn moeder, maar spontaan een bloemetje kopen of een stofzuiger door het huis halen zal hij niet doen. Daarentegen kan je wel ontzettend goed met hem praten. Hij is heel wijs, heel erg grappig en heel zorgzaam en liefdevol in zijn advies. ik dwaal wat af.. mijn punt is denk ik dat niemand perfect is en dat ik hoop dat jullie eruit komen. dat jullie langzaam terug kunnen groeien naar het team dat jullie 6 jaar geleden waren Niet elk seizoen is even mooi en makkelijk. Soms is het keihard werken. Blijf praten met elkaar.
Jouw posts zijn echt goed in deze! Ikzelf heb alleen ervaring verder van me af. De man van beste vriendin heeft ASS. En wat vond ik het toen ze een kind kregen toch een hork. Snapte niet datvze bij hem bleef. Nadat de diagnose psycho-educatie, samen in therapie, apart van elkaar in therapie. En wat heb ik nu respect voor hem. Het kan wel degelijk veranderen. Helaas zie ik bij een andere vriendin dat partner dat dan wel moet willen, anders is de koek op een gegeven moment gewoon op. @ts hopelijk heb je veel aan haar posts en komen jullie er samen uit!
Heel herkenbaar. Mijn man heeft adhd met daarbij ass raakvlakken. Ik herken het zo goed dat jouw emmer overloopt. ik heb gezegd: ga maar nacht naar je ouders, ga maar weg. Doordeweeks zag ik op tegen zijn thuiskomst. Zo leuk dat mijn dag was, zo trok hij het met zijn negatieve energie de sfeer naar diepvries punt. Ik ben moe van de irritaties, heb de puf niet meer. Ik ben laatst mee geweest naar zijn hulpverlener en precies zoals ik het zag, zag de hulpverlener het ook. Dat vond ik super fijn: ik was niet gek, ik zag het helder. En ik heb een goede vriendin die ik alles vertel. Ook deze relatieshit. Maar ook met zijn moeder kan ik er goed over praten. Dus ik kan mijn ei wel kwijt gelukkig. Mijn grootste punt is dat mijn vertrouwen weg is. Te vaak gehoord hoe erg hij het vindt dat hij zo kortaf is (maar dag later gebeurt het weer), te vaak gehoord dat hij nu echt gaat veranderen (maar het hooguit 1 week vol houdt) en te vaak moet ik over iets beginnen wat is voorgevallen ipv dat berouw uit zichzelf komt. Dat hij altijd de reden voor gedrag buiten zichzelf legt helpt niet mee. Hij heeft altijd een verklaring, altijd een ja maar... Mijn man zet zich nu actief in gelukkig. Eindelijk een goede hulpverlener ook. Hij wil veranderen en dan zeg ik: oke ik vecht mee. Maar verandering gaat natuurlijk geleidelijk. Gister hadden we ook een conflict waar je u tegen zei. Weer door miscommunicatie. Weer omdat hij het ander verwoorde dan hij het bedoelde. Weer kwam de berouw pas nadat ik hem er weer op wees waarom het mij zo zeer deed Er wordt gekeken naar een soort motorische therapie, dat hij signalen vroeg herkend van spanning oid in zijn lijf
Gebruikt jouw man iets van ritalin? Schijnt ook te helpen tegen kortaf doen Krijgt ie sensorische integratie therapie toevallig? Je maakt goede stappen met elkaar iig! Over het berouw tonen kan ik weinig kwijt, maar zou hij met de beste bedoelingen verbetering beloven, en dan meteen in 1 week ALLES willen veranderen waardoor hij het niet vol houdt? Je zal het vast al weten dat alles in kleine stapjes moet Mensen met ADHD willen vaak alles tegelijk of in een te kort tijdsbestek. Ik heb er zelf ook een handje van (maar dan meer een to do list van 4 maanden in 1 ochtend af willen werken).
Soms komt "de klap" pas na meerdere kinderen ook omdat je na een eerste soms helemaal niet weet wat er precies speelt en het afschuift op "nieuw ouderschap". En als je het wel had geweten na 1 kind, had je dan geen 2e meer gekregen? Persoonlijk zou ik wel echt balen dat man dan helemaal vastloopt, maar ik zou ook dankbaar zijn dat we het niet eerder wisten omdat anders de tweede er hoogstwaarschijnlijk niet geweest was.
Wie? misschien dat de klap pas later komt als je niet weet dat je partner autisme heeft, maar op een gegeven moment weet je het sowieso wel en om dan bijvoorbeeld voor nog een kind te gaan met de kennis die je hebt, dat vind ik lastig om te begrijpen. Je zet jezelf en elkaar dan ook wel in een lastige positie. Zoals ik de OP lees wisten TS en man al wel dat hij autisme heeft.
"Je" In het algemeen bedoel ik. Als ik zelf alles vantevoren had geweten (andere situatie) was er geen tweede kind gekomen als ik toen die kennis had, maar ik ben enorm dankbaar dat hij er is! Je hoort over volwassnen die een diagnose krijgen vaak "wat was mijn leven anders gelopen als ik het eerder had geweten" namelijk. Overigens vind ik dat mensen die weten dat ze ASS hebben wel degelijk kinderen kunnen krijgen . Dan wel graag met extra begeleiding
Ik wist dat mijn man ass had(toen alleen nog niet met diagnose, ondertussen wel) alleen toen ons zoontje geboren was kwamen er hele andere dingen opeens naar boven die wij beide niet voorzien hadden. Maar wij kiezen hierdoor dus wel bewust voor maar 1 kindje. Een 2e kan mijn man (momenteel) niet aan,en ik denk niet dat ie dat ooit aan gaat kunnen.
Wel heel grappig, je beschrijft je vader zoals ik en mijn partner, incl het tijdelijk uit elkaar zijn. Overigens geen diagnose ASS, maar onze oudste wel en ik zie in al onze kinderen wel kenmerken terug. Eigenlijk ook wel bij mezelf, maar op andere vlakken (Bij partner gebrek aan emotioneel/empathisch vermogen, bij mij structuur/flexibiliteit) Wij hebben een traditionele rolverdeling omdat dat voor ons het beste werkt (duidelijke scheiding zorg kinderen/werk), wel wil ik heel graag vanaf volgend jaar ook weer gaan werken, maar dat is even kijken hoe dat gaat Ik heb ook wel eens gezegd: ik heb een moeilijke man. Nou wordt ie gelukkig ook wel eens gek van mij haha. Maar op de een of andere manier hebben we een manier gevonden die werkt en ik accepteer/probeer te accepteren dat sommige dingen die ik graag zou zien er gewoon niet inzitten omdat ie dat niet kan, niet omdat ie niet wil.
dat is het belangrijkste denk ik, om samen een manier te vinden waar beide partners tevreden mee zijn. En soms houdt dat een periode in van meer geven op een bepaalde gebied dan de ander. Zeker kleine kinderen is vaker moeilijk voor autisten. Weinig vrijheid (fysiek en in tijd), en veel drukte. Ze moeten inleven en anticiperen, flexibel zijn en emotioneel open staan om te ontvangen en te geven. Jeetje.. dat is alles wat de gemiddelde autist zo moeilijk vind aan het leven. Je zou bijna zeggen ‘natuurlijk trekt hij zich terug en ik hij gefrustreerd!’
Hij krijgt idd ritalin maar kinderdosis. Jaren ervan af geweest en sinds 1,5 jaar neemt hij het weer. Komt nu een psychiater mee kijken mbt dosis Nee hij heeft nu alleen poz ggz van huisarts, maar gaat over naar psycholoog. Iig iets met motorisch. Ik heb het niet helemaal onthouden, dat is voor mij echt uniek dat ik t niet kan reproduceren. Berouw tonen speelt al meer dan 10 jaar als irritatie punt, hij heeft toen al therapie gehad maar zodra hij merkt dat t werkt kapt hij ermee. Dus hij heeft de keuze ook gehad: weer hulp zoeken en volhouden als onderhoud of ik ga weg. Hij wou van mij dat ik zijn hulpverlener was en ik heb wel van die fout geleerd ik ben zijn vrouw. En hij mag die rol ook niet van mij meer verlangen
Waar haal je deze informatie vandaan? OT: De vraag waarom wij samen kinderen hebben, omdat ik toch wel wist dat hij “iets had” irriteert me mateloos. Dat is meestal het eerste wat ik te horen krijg. Wij hadden beiden een grote kinderwens en uitvoerig van te voren besproken dat onze kinderen mogelijk een vorm van ass of adhd zouden kunnen hebben, omdat dit in zijn familie zit. Doordat hij zich prima kon redden in het dagelijks leven, werk en hoge intelligentie, dachten we dat we goed voorbereid waren. De echte problemen kwamen pas aan het licht toen we onze jongste verwachtten. Afijn, ik hoef mij hiervoor niet te verantwoorden.
Je kinderen zijn allemaal onder de 6 en je vond hem voor de kinderen wel een leuke partner, schrijf je. je hoeft je zeker niet te verantwoorden, ik vroeg het me gewoon af. Ik heb het mijn eigen ouders ook gevraagd.