Mijn tweede zwangerschap was niet leuk. Ik ben 9 maanden lang alleen maar moe geweest, en heb heel veel stress gehad op het werk. Ik was behoorlijk kribbig naar vriend én zoon. Genieten? geen idee hoe je dat deed... Baalde er erg van, omdat het de laatste keer was. Voel je niet schuldig dat je er niet van geniet. Het kan heel goed, dat je een vorm van prenatale depressie hebt. Tel de dagen af tot de geboorte, daarna zul je je hopelijk weer wat lekkerder voelen. Blijf wel goed voor jezelf zorgen en wees lief voor jezelf.
Heel veel dingen die jullie schrijven komen kan ik me erg in herkennen. Wij zijn 4 jaar bezig geweest om zwanger te worden, en na een IVF ICSI traject en een miskraam zijn we nu bijna 22 weken zwanger. Toen we in de MMM zaten kon ik me ook vreselijk ergeren aan mensen die zwanger waren en liepen te klagen. Maar voor die mensen wil ik toch eventjes mijn verhaaltje neerzetten... Je zou toch denken dat na zo'n traject je alleen maar zielsgelukkig bent dat je zwanger mag zijn en de hele dag op een roze wolk zit? Nou de eerste 5 weken was ik dat ook, ik liep over van geluk. Tot ik ziek werd..... Bij de 7e of 8e week was het zelfs zo erg dat ik zo'n spijt had dat we er aan begonnen waren. Ik wilde op dat moment vanalles maar ik wilde niet meer zwanger zijn. Ik heb me in mijn leven nog nooit zo beroerd gevoeld. Nadat ik bijna 3 weken niets heb kunnen doen en alleen maar op bed had gelegen kwam er een dag dat ik me wat beter ging voelen. En nu ben ik alleen maar heel gelukkig dat we een kleintje mogen krijgen. Maar dat wil niet zeggen dat ik het zwanger zijn zó leuk vind Nee, ik geniet echt wel van de kleine in mijn buik, maar dat ik nu helemaal happy ben.... Ik kan nog maar weinig, heb vreselijk veel last van mijn bekken en voel me een walvis. Als ik terug kijk vind ik ook dat ik niet mag klagen, omdat we zo veel gleuk hebben gehad met de behandeling. Maar ik denk dat als je bezig bent met zwanger te worden, dat je het zwanger zijn dan door een roze wolk ziet. Natuurlijk kan ik niet wachten tot de kleine er is, en ben heel gelukkig!!! Maar ik wil alleen maar zeggen dat ik heel goed begrijp dat mensen het zwanger zijn op zich niet zo leuk vinden. Maar het doel van hetz wanger zijn is dat je straks een kleine mag krijgen en dat is het mooiste wat er is!!! Nogmaals ik prijs mezelf heel gelukkig dat het bij ons gelukt is en ik kan me helemaal inleven hoe vrouwen zich moeten voelen als ze ons horen klagen, terwijl ze zelf niets liever willen dan zwanger te mogen zijn.... Ik heb dat zelf ook zo gevoeld, kon die vrouwen wel ik weet niet wat doen Ik gun het iedereen zo om dit mee te mogen maken.... Natuurlijk te hopen op een super zwangerschap, maar mocht het wat minder gaan.... Dan weet je waar je het voor doet.... Maar als je dan eens wil klagen mag dat ook hoor
Mooi omschreven Laupa! Het blijft toch altijd een gevoelig punt voor zowel de zwangeren als degene met een langverwachte kinderwens. Toch is het belangrijk om alles in het juiste perspectief te blijven bekijken. De "klagers" zijn niet ondankbaar voor hun zwangerschap en al helemaal niet voor het kindje dat er straks als resultaat mag zijn maar het is niet voor iedereen alleen maar leuk. Ik kan me heel goed voorstellen dat als je al zo lang tevergeefs probeerd om zwanger te raken dit soort berichten pijnlijk kunnen zijn. Toch vind ik het bijzonder dat jij en Taliaa hier ook jullie ervaringen neer hebben gezet ondanks dat het bij jullie allemaal niet vanzelf is gegaan
Ik herken mezelf hier helemaal niet in.. Vind zwanger zijn helemaal geweldig ( althans als het weer hetzelfde gaat als de vorige keer) Ik had na de bevalling gewoon "heimwee" naar die fijne bolle buik. Hihi.. Maar vind dat je het zeker hier van je af moet schrijven! Je hoeft het niet mooier te maken dan het is, daar word je alleen nog maar ongelukkiger van! Hopelijk vliegt de tijd voorbij en ligt er snel een mooi gezond kindje in je armen!
Ow wat een opluchting, ik ben dus niet de enigste haha. IK vind het hartstikke geweldig dat we straks onze kleine meid kunnen bewonderen en vasthouden, liefhebben en verzorgen, maar pfffffff die 9 maanden. Soms denk ik wel eens "is het nog geen oktober?" Kan niet meer fatsoenlijk slapen, eten, vrijen of lopen. Ik wil mijn lijf terug!! Ik wordt dan wel weer blij als ik mijn kleine meid voel schoppen en reageren op allerlei geluiden en als ik der bij de echo's zie, maar ook ik zit er soms effe doorheen. Ik kan op het moment even geen kant op, ook omdat vriendlief de auto heeft omdat geen enkele motor van hem het nu doet. En echt steun van hem krijgen...................euh neuh, hij is degene die klaagt dat ie oud wordt (hij wordt in september pas 25 verdorie!) omdat ie moe is, ja hallo en ik dan? En ik ben hartstikke dankbaar dat ik zwanger ben, het is gewoon mijn lijf dat nu de controle heeft en niet ik en daar baal ik nu even van.
Nou, ik herken me er eigenlijk niet in. Maar vraag me wel vaak af hoe mijn man me nog leuk kan vinden, dik en bom vol hormonen... Gelukkig zal het voor mij niet lang meer duren, al vind ik dit wachten wel vreselijk....
Ik kan ook niet van mijn zwangerschap genieten, maar dat heeft een andere reden. Ben niet veel aangekomen, ik slaap prima, kan alles eten, mag eigenlijk niet klagen. Maar mijn lieve vadertje, die voor het eerst opa gaat worden, ligt doodziek in het ziekenhuis en we weten ook niet hoe lang we hem nog bij ons mogen hebben. Ik zit in een onzekere achtbaan tussen geluk en intens verdriet. Hoe kan ik nou blij zijn als hij daar zo ziek ligt? Dit was niet de bedoeling, ik wil mijn zwangerschap met mijn ouders delen! Maar dat kan niet want alles draait nu (LOGISCH!!) om mij vader. Ik voel me bestolen van mijn zwangerschapsgeluk en bestolen van mijn vader, hij is nog veel te jong. Ik voel me schuldig naar de baby, want die verdient het dat ik blij met hem ben, en dat de hele wereld ongeduldig op hem zit te wachten. Vrijdag een groei echo. Weet niet of ik de foto's aan mijn ouders moet laten zien. Misschien geeft het ze meer verdriet om wat er te verliezen is dan dat ze er gelukkig van worden. Er zijn maar weinig mensen die echt begrijpen waar ik doorheen ga. Godzijdank heb ik een schat van een man, zonder hem zou ik dit niet trekken.
ooh wat ben ik blij zeg dat ik niet de enigste ben! Heb niet alles gelezen, maar ik kan me ook niet zo intens blij voelen als toen bij daniel, hoewel ik heel graag een 2de wil(de). Ik heb dus wel de gedachten gehad van ik hoef het kind niet, haal het maar weg Lichamelijk voel ik me een stuk beterder dan bij daniel, daar heb ik 7maanden bij gekotst en de andere 2maanden kon ik niet normaal eten door het maagzuur, was heel erg moe etc. Nu valt het allemaal wel mee op bekkenklachten na, maar die zijn niet constant aanwezig dus goed mee te leven. Lichamelijk voel ik me niet aantrekkelijk, voel me een hangbuikzijn (alles wat er aan kilo's eindelijk weer aan zit zit op mn buik, draag erg naar voor), psychisch herken ik mezelf niet. Ben een enorme twijfelaar, een bitch, een sagrijn Gisteravond hadden we een feestje en dan krijg je telkens de vraag: hoelang moet je nog? 5 weken. "Oooh dat is bijna!". Wat nou bijna! voor mn gevoel zijn die 5weken 5 maanden! Alle gesprekken draaide weer uit op zwangerschap en baby's. Ik wil dat niet! ik heb daniel ook nog en ik wil ook wel iets meer gespreksonderwerpen dan kinderen hebben! Ik zie er naar uit om te bevallen en tkindje vast te houden en hopelijk snel weer de "ouwe ik" te zijn!
Jeetje wat naar zeg! En vriendin van mij zat in dezelfde situatie, heel moeilijk en idd heel moeilijk te begrijpen.. Als ik van haar situatie uitga (maar iedereen is nl anders) zou ik de foto's van de echo zeker laten zien, haar vader wou zoveel mogelijk van z'n kleinkind mee maken en heeft uiteindelijk gelukkig de eerste maanden ook nog mee mogen maken.. Hij was zo trots op z'n kleinkind! Ik denk dat jouw vader ook heel erg trots is dat hij opa word en graag zoveel mogelijk van z'n kleinkind ziet... En ik denk (Hopelijk komt het zo op papier geschreven niet te hard over, want wil je er nl niet mee kwetsen) dat in de situatie waarin ze zitten ze zich heel goed realiseren wat er te verliezen valt, ik denk dat het zien van zo'n foto ze daar niet (nog) bewuster van maakt. Ik wil jullie iig heel veel sterkte wensen en als het mogelijk is zou ik als ik jou was met je vader praten over je zwangerschap zodat je weet wat hij er bij voelt, hopelijk geeft dat jou wat rust en zal je dat misschien ook helpen bij het verwerken van je verdriet...
Ik vind het erg fijn om al jullie reacties te lezen en te weten dat ik niet de enige ben. Ook fijn om te weten dat mensen met een langverwachte kinderwens die in vervulling is gegaan de zwangerschap ook niet per se als geweldig ervaren. We verlangen allemaal naar ons kindje en dat is natuurlijk ook hoe het hoort. Ik voel me in ieder geval iets minder schuldig dat ik me zo voel en kan er ook weer even tegenaan door mijn hart gelucht te hebben.
Dank je wel. Ja ik heb hem gevraagd vandaag of hij de foto's vrijdag wil zien. Hij was redelijk helder vandaag. Ik zal vrijdag eens kijken in welke toestand hij verkeerd. Hij lijkt ook wat meer te berusten in de situatie, de ergste paniek is uit zijn ogen verdwenen. Hoe gek ook, het lijkt of je groeit in de situatie. Vandaag ook met mijn moeder mijn gevoel besproken en dat ik het best egoistisch vind van mezelf, maar zij begreep het goed. Zij is haar vader helaas 2 jaar voor mijn geboorte verloren.
Zo lang ben je toch nog niet bezig? Me81, wat afschuwelijk voor jullie. Ik zou de foto's wel laten zien, ik kan me inderdaad voorstellen dat je vader er zoveel mogelijk van mee zou willen krijgen. Misschien een stomme vergelijking, maar toen wij dachten ons kindje te gaan verliezen (nog steeds niet zeker hoe het verder zal gaan helaas) wilden mijn ouders ook juist echofoto's zien. Ik vond eigenlijk ook dat ik niet mocht klagen, na drie miskramen was ik zo blij om zwanger te zijn, maar oh wat was ik moe de eerste 19 weken, echt niet normaal en ik had ook flinke rugpijn, maar wilde niet zeuren Een vriendin van mij zei, ja, je bent heel blij dat je zwanger bent omdat je graag een kindje wil, niet per se omdat je het zwanger zijn nou zo leuk moet vinden, dat is ook wel waar denk ik. Omgekeerd, twee vriendinnen van mij werden zwanger toen ik dus al een paar miskramen had gehad en die durfden tegen mij echt niet te klagen (moest het er echt uit trekken en gericht vragen of het ook niet zwaar was etc ), heb toen ook uitgelegd dat die twee dingen niets met elkaar te maken hadden, wel fijn om dat uit te spreken. Naja, een beetje begrip goes a long way denk ik maar.
en hier ook eentje die aan het aftellen is. Want ik heb het echt gehad. Al vanaf het begin van mijn zwangerschap extreem misselijk en daarna bekkenpijn, vochtvasthouden , lage ijzer. Kortom heb echt overal last van . En nu hoor ik telkens dit :je kunt het straks niet meer terugstoppen, strax heb je geen moment voor jezelf.Daarna slapeloze nachten ,poepluiers en voedingen . Dit heb ik al zovaak gehoord , maar dat doe ik allemaal met liefde , als ik maar weer de oude ik ben .
Oooooow zo herkenbaar!! Ik mag in principe ook niet klagen, ook geen last van misselijkheid en dergelijke.. Ik keek ook jaloers naar vrouwen die de 30 weken al gepasseerd waren en zelfs nu met mijn 32 weken lijken die weken nog zover weg! Ik ben nu al minimaal 16 kilo aangekomen, normaal een bmi van net 20. Mijn eerste lading positiekleding heb ik al kunnen vervangen voor een nieuwe garderobe. Wel blijf ik jurkjes maat 34 kopen, aiaiai.. Onlangs op vakantie, heb het idee nog nooit zoveel mooie vrouwen gezien te hebben en ook allemaal zoooo slank!
Gelukkig ben ik niet de enige die zich zo voelt. Ik voel me er ook schuldig over. Bij mijn zoon had ik er veel minder last van. Ik was toen voor de eerste keer zwanger en heb buikbanden gedragen en wilde mijn buik het liefst de hele dag showen. Aan het einde, kan ik me herinneren, was ik er wel een beetje klaar mee. Ook toen was ik doodziek in het begin en kreeg ik bekkeninstabiliteit, maar dat heeft me niet zo dwars gezeten toen. Nu bij de tweede zwangerschap merk ik dat ik al vrij snel baalde van de gewichtstoename, al weet je dat het erbij hoort, toch baal ik ervan. Ik was eigenlijk ook net weer terug op mijn oude gewicht van voor mijn eerste zwangerschap. Dit kindje is ook gewenst en gepland dus daar ligt het echt niet aan. Maar als ik dan als die leuke kleding zie in de winkels en die leuke hoge laarzen met hakken, dan denk ik, ik wil ook weer mezelf zijn. Niet meer alleen maar pijn hebben, niet kunnen lopen van de pijn en niet functioneren. IK wil gewoon weer mijn hakken aan en er goed uitzien. Ik ben nu 36 weken zwanger en 13 kilo aangekomen, de vorige keer was dat 25 kilo dus aanzienlijk meer. dat geeft maar weer aan dat het inderdaad iets hormonaals is en het niets te maken heeft met de hoeveelheid kilo's. Als mensen nu zeggen, je draagt zo mooi naar voren, of Ooo wat een mooi buikje dan kan ik daar ook niet meer echt enthousiast van worden. Ik vind mezelf er ook echt wanstaltig uitzien en ben ook niet echt een leuk gezelschap. Ik probeer me zoveel mogelijk te verstoppen voor alles en iedereen en vermijd zelfs familie zoveel mogelijk. Ach nog een paar weken. Ik merk dat ik er steeds makkelijker mee om kan gaan nu de bevallingsdatum dichterbij komt. IK wil heel erg graag mijn meisje leren kennen en ben zo benieuwd naar dr. Ook kan ik dan weer beginnen met revalideren van de bekkeninstabiliteit en dan zal het vanzelf weer beter gaan.
@TS: ik vond zwanger zijn ook niet zo leuk. Ik voelde me dan wel letterlijk kotsberoerd, en dat 7 maanden lang, (ben benieuwd hoe lang het deze keer aan gata houden ) en toen dat wegtrok, kreeg ik behoorlijke bekkeninstabiliteit, dus dat schoot niet op Daarnaast nog wat klachten die het er niet leuker op maakten.... dus ik wou ook wel ff graag fast-forwarden. In jouw geval lees ik vooral dat je emoties gewoon heftig reageren op de hormonen. Jij praat dat wat weg, dat je daar niet over mag zeuren, maar dan ben je een beetje appels met peren aan het vergelijken en aan het doen alsof het een erger is dan het andere. Dat misselijk zijn in jouw ogen dus erger is dan emotioneel totaal van slag... Moet je niet doen, emoties die van slag zijn, zijn OOK hardstikke vervelend, en daar moet je dus vooral wel over praten met mensen. Niet iedereen zal daar evenveel begrip voor hebben, maar er zijn vast ook mensen in je omgeving die dat wel hebben en met wie je erover kunt praten!
Daar kan ik inmiddels over meepraten en ondanks hele heftige dingen hier, (Thirza was een huilbaby: kiss-syndroom, eczeem en KMA, chronische oorklachten), wilde ik echt niet liever weer zwanger zijn. Niet dat zwanger zijn zwaarder was in ons geval, maar ik voelde me zo ontzettend verrot toen, dat was ook geen pretje. En volgens mij is een normale baby, (daarmee bedoel ik: een baby die geen huilbaby is, die dus niet het grootste gedeelte van de dag huilt), volgens mij echt veel en veel en veel en veel leuker dan zwanger zijn..... Geen moment voor jezelf is trouwens ook een leugen, want je kunt altijd een keer oppas regelen als je tijd voor jezelf nodig hebt.