Hoi hoi.. Ik zit een beetje met een probleem.. naja, probleem is misschien een heel groot woord. Ik ben dus bezig met zwanger worden, alleen twijfel ik heel vaak.. Het ene moment kan ik bijvoorbeeld al niet wachten om een blije doos of whatever te bestellen terwijl ik nog nie eens zwanger ben en het andere moment weet ik niet of ik wel zwanger wil worden. Kan ik het wel aan enzo.. loop namelijk bij mentrum omdat het geestelijk niet goed met me gaat.. ik automutileer en al dat soort bende.. Is het dan wel verstandig om zwanger te worden? Verdien ik het wel aangezien ik al eerder 2 kindjes heb moeten laten weg halen door dat ik een te snelle schildklier heb? Voel me daar erg schuldig over.. Het is erg verwarrend om het het ene moment zeker te weten dat je een kind wil en het andere moment weer te twijfelen... It's driving me crazy! Kortom, hoe weet je dat je er klaar voor bent? hoe voel je zoiets? Liefs Isa
Als je twijfeld kan je beter wachten, het gevoel dat je het echt wil en zeker niet over twijfel dat is het gevoel dat het goed zit... Ik zeg zelf alleen als je twijfel doe het dan niet en laat het eventueel even wat tijd er over heen gaan... Je bent nog jong, dus haast is er niet. Dan heb je tijd om aan jezelf te werken... Ik was er zelf ook niet klaar voor, 7 maanden geleden en wilde zelfs geen kinderen, maar ineens werd ik overspoelt met moedergevoelens en dat gevoel dat ik het aan kan, nu weet ik zeker dat ik het wil.. Ik hoop dat je hier wat mee kan...sterkte meid
hoi, het is niet aan ons meiden op het forum om jou te zeggen wat je moet doen, als je echt een kinderwens hebt voel je dat echt op een moment. je kan dat niet beschrijven, maar als je het voelt weet je dat gewoon. je moet jezelf afvragen of je een babywens of een kinderwens hebt. vind je gewoon het gedacht van zwanger zijn leuk en al die spulletjes en kleertjes enz, dan heb je gewoon een babywens, maar een kind is meer dan dat. het groeit ook op, en als je er ook bij stilstaat dat je een volwassen zoon of dochter gaat hebben hoe vind je dat. dit zijn gewoon de dingen waar je aan moet denken. en dan is het aan jou om te weten wat je voelt en om ernaar te handelen. succes!
Zo bedoel ik het ook niet, natuurlijk is het haar keuze en niet van mij...hoop alleen dat ze de juiste keuze voor zichzelf maakt.
Ik begrijp het helemaal dat je je zo voelt. Vooral als je geestelijk in een dip zit dan ben je waarschijnlijk op sommige momenten erg down en dan ga je twijfelen en als het weer goed met je gaat dan wil je er helemaal voor gaan. Weet wel dat een kindje niet de oplossing is voor jou geluk. Het zal geestelijk erg zwaar zijn. Mischien is het handig om eerst jezelf op een rijtje te hebben voordat je aan een zwangerschap begint. Aan de andere kant zou ik me afvragen of je je teveel laat lijden door je negatieve en angstige gedachten. Mischien moet je juist positief gaan denken dat je het wel aan kan en dat je een hele goeie moeder zou zijn. Succes ermee
Hey! Zo bedoelde ik het ook nie helemaal, denk dat mijn vraagstelling een beetje verkeerd was.. Dacht dat als ik een beetje wist hoe jullie je voelde voor je besloot zwanger te worden, dat ik dan bij mezelf kon kijken welke gevoelens bij mij sterker zijn. Guusje, wat jij zei over een volwassen kind, dat is denk ik iets waar je in mee groeit.. Ik zou niet zwanger worden alleen om een baby te kunnen hebben.. alhoewel baby's erg leuk zijn. Denk ook dat bij mij de angst dat het weer weg gehaald moet worden erg mee speelt.. Ik durf gewoon niet blij te zijn bij de gedachte aan zwanger worden/zijn denk ik. *zucht* Liefs
ik kan me wel vinden in jouw vehraal hoor meid, die twijfel betekent niet dat je het niet wilt of niet aankan... ik heb zelf vroeger last gehad van paniekaanvallen. heb daar nu inmiddels al heel erg veel jaren geen last van gehad, zie mezelf als verantwoorde verstandige jongedame, ben 12 jaar samen met man, financien stabiel ,alles ok maar toch vind ik het soms eng en bekruipt me een heel klein paniekje, we dachten voor ivf te moeten gaan en mijn wereld storte echt in toen ik dacht dat we misschien geen vader en moeder zouden worden, dus die wens is sterk en aanwezig. kijk als je echt denkt dat je niet in staat bent om een kind een veilig en gezond opvoedingsklimaat te bieden en daardoor twijfeld dan moet je misschien eens met iemand gaan praten( voordat je zwanger raakt) , automutilatie is niet niks ( ik werk zelf in hulpverlening ) maar het ligt eraan welke rol dat inneemd in jouw leven, waarom praat je niet eens met een hulpverlener en probeer uit te zoeken of jouw situatie stabiel genoeg is? tuurlijk twijfel je als je niet altijd van je eigen stevige basis uit kunt gaan omdat die soms wat wankeler is. als je bij het zwanger topic leest dan lees je veel dat meiden het dodeng vinden als ze net zwanger zijn, haal je misschien eng en twijfel door elkaar? veel liefs Jose
Misschien heb je iets aan ons verhaal en hoe wij tot de beslissing zijn gekomen. Het gevoel dat wij een kindje wilden is er al heel lang. Ik denk dat ik op mijn achttiende het al voelde, maar naast het gevoel probeerde ik wel altijd heel rationeel te blijven. Ik vond dat de voorwaarden ook goed moesten zijn, dus een stabiele relatie, vaste baan, goede huisvesting, goed in je vel zitten etc. Het afgelopen jaar werd het gevoel steeds sterker. Ik dacht denk ik wel tien keer per dag aan kinderen, maar we vonden beiden dat dit wel een hele grote beslissing was. We hebben er heel lang over gepraat en nagedacht. Als ik puur naar mijn gevoel had geluisterd was ik misschien al jaren moeder geweest. Achteraf gezien was dat geen slimme keuze geweest, want ook op geestelijke vlak speelde er teveel wat mijn energie opslokte. Hierdoor had ik er niet voor de volle honderd procent voor ons kindje kunnen zijn en ik wil een kind de beste start geven die mogelijk is. Wat ik probeer te zeggen dat je naast je gevoel ook rationeel moet blijven denken en daarbij heb ik veel steun aan mijn partner gehad. Het gevoel had bij mij nog wel eens de overhand. Hij kon wat meer afstand bewaren. Verder vraag ik me af of je nog contact hebt met een arts voor je schildklierafwijking. Misschien een idee om hier je angst neer te leggen en uit te zoeken hoe groot het risico is? Succes met je keuze
Isa84, Voordat mijn vriend en ik definitief de knoop doorhakten heb ik ook een jaar getwijfeld. Moet ik het wel doen, hebben we het kind genoeg te bieden, kan ik nog minder gaan werken, wat zullen mijn ouders er van denken, moeten we niet eers trouwen.... Dit maakte dat we 3 maanden geleden zijn begonnen met proberen en ik nu weer in spanning zit wat deze maand gebracht heeft.... Ik heb het boek zwanger worden besteld, (typ maar in op google), heel leuk en leerzaam. Als ik vanuit mijn eigen ervaring spreek vind ik het jammer dat we niet gewoon een jaar geleden zijn begonnen met proberen toen ik nog in twijfel zat. Ik ben toen wel gelukkig al gestopt met de pil maar steeds veilig gedaan. Nu ben ik er zo mee bezig dat ik zwanger wil worden dat het geen ontspannen situatie meer is maar continu weer een teleurstelling als ik ongesteld wordt. In het boek wat ik heb besteld stond "bij twijfel, DOEN!". Succes! LUna1
O ja....dat boek heb ik pas een maand hoor, dus de beslissing om er echt voor te gaan hebben we niet genomen omdat het in het boek stond. haha