Hallo allemaal, Tjaa waar moet ik beginnen.. Ik zit nu een aantal maanden met de gedachte dat ik niet meer verder wil met mijn vriend. We zijn nu 8 jaar samen waarvan we er 5 samen wonen en 2 kinderen hebben, 3 en 1 jaar. Ik ben 24 en hij 26, dus we zijn vrij vroeg begonnen met alles. We kunnen goed met elkaar omgaan en hij heeft verder geen slecht gedrag ofzo. Het ligt echt aan mij, voor mij is het alleen nog vriendschappelijk, ik wil ook helemaal geen intimiteit meer. Ik weet in mn hoofd dat dit al langer speelt maar heb dit gewoon weg gestopt, als ik er niet aan denk is het niet zo. Maar er is iets gebeurd waardoor ik nu in zie dat het wel echt zo is en ik het niet langer weg kan stoppen. 2 maanden geleden heb ik mijn vriend verteld dat ik niet meer weet wat ik voor hem voel. Zijn gevoel voor mij is niet verandert en hij wil me niet kwijt. En ik wil niet zomaar mijn gezin opgeven (voornamelijk voor de kinderen) dus nu zit ik in therapie en het is de bedoeling dat mijn vriend binnenkort ook mee gaat naar de therapie. Ik weet niet of mijn gevoel terug kan komen maar dan weet ik iig dat ik er alles aan heb gedaan. Ik voel me echt dom en schuldig omdat we alles hebben om een gelukkig leven te leiden, dat heeft niet iedereen.. en hij is ook goed voor mij en de kinderen. Waarom kan ik niet gewoon blij zijn met wat ik heb.. maar aan de andere kant, ik wil mijn leven niet als "leugen" leiden. Ik wil genieten van mijn leven, je leeft maar een keer. Ik vroeg me af of er nog meer dames zijn die een soortgelijke ervaring hebben gehad, en hoe is het bij jullie afgelopen? Ik wil er graag over praten omdat ik het niet durf te bespreken met mijn vriendinnen. Bedankt voor het lezen, ik ben benieuwd naar de reacties
Hee meid, Hier hetzelfde, maar hier was de liefde van beide kanten op helaas! Ook bij beide achteraf al een hele tijd, maar wat jij ook zegt je stopt het weg, want je wil een gezin zijn met elkaar. Bij ons is helaas de bom gebarsten en wij hebben samen besloten uit elkaar te gaan, hebben een zoon van bijna 3 jaar. Het was echt heel moeilijk, maar denk uit eindelijk beter! We werden allebei niet gelukkig van de situatie. Nu zijn we zo'n 6 weken uit elkaar, het is wel moeilijk en ik moet veel regelen enzo maar uit eindelijk is het beter. Doordat wij hiervoor samen gekozen hebben gaat de omgang tussen ons ook goed gelukkig, we kunnen nu beter praten met elkaar en overleggen goed over onze zoon. Ik hoop dat de therapie je helpt!
Hoi Hier ook zoiets... Mijn zoontje is inmiddels bijna 7 maanden. Voor mijn zwangerschap hebben we een flinke dip gehad. We hebben toen een vakantie kado gekregen van mijn ouders. Daarna ging het best goed. Na de komst van mijn zoontje ging het weer bergafwaarts. Ik voel niets meer voor inmiddels mijn ex. Geen intimiteit, praten niet met elkaar, hij zat altijd boven achter de pc en ik beneden voor de tv. Uiteindelijk heb ik met 3 goede vrienden gesproken. 1 is sinds kort ook alleenstaand(dochtertje paar weekjes ouder dan mijn zoontje). Het heeft mij uiteindelijk na nog 2 maanden twijfelen toch geholpen om de stap te nemen. Heb vorige week met mijn ex gesproken dat het niet meer ging en dat ik wilde stoppen(we hebben 3 maanden geleden ook erover gesproken en er veranderde niets) Het is een moeilijke stap maar voor mij was het best een opluchting. Hoop dat je therapie helpt
Echt doe er alles aan! Zo kan je je kind(eren) in ieder geval recht in de ogen aankijken. Wij zijn ook uit elkaar na 5 jaar vechten (bloed, zweet en tranen) voor de relatie, individuele therapie en relatietherapie. Helaas tot de conclusie gekomen dat onze levensdoelen te ver uit elkaar liggen om elkaar gelukkig te maken. Wij zijn 12 jaar samen geweest, 2 kindjes. Hoewel ik weet dat het het beste is, zou ik het toch graag anders zien Maar ik vind dat je niet zomaar mag opgeven, en dat je (even) een dip hebt in de relatie is heel normaal. Zeker met kleine kinderen is het heftig en zoeken in je relatie samen, als partners. Super dat je therapie hebt! (zou verplicht moeten zijn bij (mogelijk) brekende ouders!) Zoek uit wat je mist. En probeer het in je relatie weer te vinden. Zo niet, kan je je kindjes oprecht uitleggen waarom papa of mama ineens een heel stuk minder in hun leven zal zijn.
Hier ook herkenbaar en vergelijkbaar. Ik voel veel liefde voor mijn inmiddels ex. Hij is echt mijn maatje en we konden en kunnen nog heel veel samen. Maar HET gevoel is weg, het gevoel dat volgens mij het verschil maakt tussen een vriendschap en een relatie. Er is veel gebeurd in ons leven en we zijn enorm uit elkaar gegroeid. Het is op... Ik heb besloten er een punt achter te zetten en sinds afgelopen maandag wonen we apart. Veel succes met je beslissing meid!