roze wolk...

Hey Bjanc, wat vervelend dat je je zo naar voelt zeg maar voel je absoluut niet schuldig dat je het hier neerzet....daar is dit forum toch voor en het kan helpen het van je af te schrijven.

Het is en blijft (denk ik) ook onwerkelijk dat er zoiets in jou kan groeien. Zoals je weet heb ik in het begin best wat kwaaltjes gehad, nu die allemaal zijn verdwenen voel ik me "gewoon", omgeving (vooral ouders en schoonouders) lijkt soms ook wel neer opgewonden als ons maar dat neemt niet weg dat we heel blij zijn.
Ik voel de baby nu met regelmaat en dat voelt wel heel fijn! "hij" maakt me dan soms gewoon aan het lachen, heb dan ook het gevoel dat die echte band nu pas komt.

Begrijp me niet verkeerd maar dat jij elkaar de koppen in te slaan betekend toch ook dat de hormonen hun werk doen (al heb je dat natuurlijk liever niet op deze manier. Daarbij nog veel vervelender dat je het gevoel hebt alleen op je eiland te zitten. Schrijf in elk geval je gevoel maar "lekker" van je af dat kan helpen.

*geeft je een dikke knuffel*

Liefs Kersje

 

*knuf*

 

bjanc meid je bent niet de enige maar ik denk wel 1 van de weinige die het eerlijk durft neer te zetten...

ook ik ben hartstikke blij met onze zwangerschap naar 2,5 jaar proberen. maar toch lijkt de omgeving idd blijer en gelukkiger en gekker dan jij.. dus ik ken je gevoel maar al te goed...

en probeer te genieten van de momenten dat het tussen jou en je mannetje wel allemaal gezellig is... want ook wij hebben hier de nodige ruzie's en dat zijn gewoon je hormonen je staat er strak van alles is snel te veel en het liefste woord kan jou of kwaad of emo maken helaas niks aan te doen

en daarbij heb ik ooit hele wijze woorden gehoord :

een vrouw wordt tijdens haar zwangerschap al moeder. een man wordt pas tijdens de geboorte een vader.

veel liefs en sterkte

 

Oh Bjanc,

Ik ben nu 13 weken en het begint nu pas een beetje te komen, ik heb altijd al moeder willen zijn en zwanger worden, nu was ik het en was eigenlijk niet gelukkig genoeg naar mijn gevoel. Het had gewoon specialer moeten zijn...

Je hoeft je totaal niet schuldig te voelen over je gevoelens en dat je die wilt delen, niet iedereen leeft constant op een roze wolk meid, echt waar genoeg vrouwen die precies hetzelfde gevoel hebben als jou.
Het wordt vast nog wel beter wanneer je de kleine gaat voelen, en wat meer gewend bent aan het idee misschien, maar het zou ook kunnen zijn dat je je hele zwangerschap met beide benen op de grond blijft staan.

Ik denk dat je er ook goed aan zal doen om dit met je man te bespreken, over dat je je schuldig voelt over naar jouw idee niet gelukkig genoeg te zijn ermee, dat het anders is dan je het je had voorgesteld. Misschien dat hij dan ook een beetje kan indomen met het er zo mee bezig zijn totdat jij je er ook wat meer bij betrokken voelt, hij weet ook niet wat er allemaal in je omgaat, maar als je het er met hem over probeert te hebben heeft hij een grotere kans om je te kunnen begrijpen.
Stop er anders even een paar weekjes mee met geld uitgeven voor de kleine, grote kans dat je dat over een aantal weken wel zult willen, en dat dan lekker samen kunt doen.

En die hormonen waardoor je mekaar elke week meerdere keren bijna de kop inslaat... Die hebben we allemaal, echt waar om de vreemdste dingen!
Bij mij is vaak de oplossing voor heel veel dingen, praten, praten en nog eens praten.
We zijn geen van allen psychisch begaaft zodat we kunnen horen wat er bij de ander in het hoofd omgaat.
Laat hem weten dat je het moeilijk vind hierover te praten maar toch heel erg je best doet om met hem in contact te komen omdat je het belangrijk vind om het erover te hebben.

Veel succes nog en ik hoop voor je dat het over een paar weekjes toch wat fijner is voor je.

 

Over een aantal dingen kan ik met je mee praten.
Ik wil al heeeeel lang kinderen mijn vriend hield het altijd een beetje af en had zo iets komt wel goed schatje.
Eindelijk hadden wij ook de stap genomen om te beginnen met kindjes, en net als jij naar 8 maanden was het zo ver.

Helemaal happy en blij eindelijk is het zo veer, en indd familie ging uit hun dak.
Maar snel kwam het gevoel is dit nu alles waar ik iedereen over hoor.
Tuurlijk ben ik super blij dat ik zawnger ben maar ik had verwacht dat ik de hele buurd bij elkaar zou gillen maar die emotie bleef uit.
Soms geloof ik nog steeds niet dat ik zwanger ben.
Iedereen vraagt steeds aan me hoe voel je je hoe gaat het met je heb je last van kwaaltjes
De eerste 20 weken totaal helemaal geen kwaaltjes gehad, natuurlijk ben ik daar super blij om maar heb/had totaal geen gevoel dat ik zwanger ben.
Zelfs nu nog heb ik het soms gewoon niet in de gaten, ik heb onze kleine ook nog steeds niet gevoeld dus daar kan ik ook nog steeds niet over mee praten.
Het enige wat ik nu wel heb is dat ik een buikkie begin te krijgen en last heb links onder in mijn rug.
Dus na 21 weken beginnen de eerste kwaaltjes zich toch voor te doen.

Mijn vriend is er super blij mee en we fantaseren een eind weg over onze kleine man (we krijgen een zoon )
Moet zeggen nadat ik de 20 weken echo gehad had en we wisten wat het zou worden kreeg ik er steeds meer gevoel bij en mijn vriend ook.
Nu zit ik alleen te hopen dat ik de kleine man heel snel gaat voelen, en dat maakt het steeds een beetje echter.

Lang verhaal maar wat ik eigenlijk wil zeggen.
Er zijn heel veel mensen die dromen over een zwangerschap en kindjes krijgen en als dan het moment eindelijk daar is gaan er wel duizenden gevoelens door je lijf heen.
Is dit wel echt wat we willen, hadden we niet toch nog die reis moeten maken, hadden we niet beter kunnen wachten al dat soort gevoelens en geloof me die gevoelens schieten nog steeds door mijn gedachten heen.
Ik denk dat als we dat kleintje in onze armen hebben dat gevoel wel verdwenen is.

 

Ik volg je... En weet je, ik ben ervan overtuigd dat er nog veel meer vrouwen zijn die zich zo voelen/voelden. Tenminste, ik heb die gevoelens ook gehad. En volgens mijn vk was het ook heel normaal! De roze wolk bestaat niet, af en toe als je schopje o.i.d voelt, komt ie even tevoorschijn.
Straks, als je kleintje geboren is, wordt het allemaal veel tastbaarder. Maar ook dan is er vaak geen sprake van een (constante) roze wolk: je bent moe, moet herstellen, alles is eng en je maakt vooral heel veel zorgen om je pasgeboren baby . En vergeet de hormonen niet: die zijn niet direct weg na de geboorte, dus de 1e maanden ben je een emotioneel wrak (Echt waar, ik heb me toch een potje serieus staan janken toen m'n vriend een boom aan het omzagen was! Ik vond het ZÓ zielig) Maar dan komt het 1e lachje, het heerlijke gebrabbel, 1e keer omrollen, etc, en dat maakt echt alles meer dan goed. Ook met je partner voel je je dan weer wat meer verbonden.

 

1 woord: hormonen.
Die doen nu eenmaal rare dingen met je.
Daarnaast: die eerste periode van je zwangerschap is gewoon een hele abstracte tijd nog. Als je je baby gaat voelen bewegen, gaat dat veranderen en komt die roze wolk (iig op die momenten ) vanzelf wel

 

Herkenbaar!!
Ik wil al jaaaaaaaren zo graag aan kindjes beginnen, na 2 miskramen gaat het nu eindelijk goed!
Partner wilde nooit eerder beginnen en voor mij werd het steeds meer een obsessie, dus nu ik eindelijk zwanger ben en alles goed gaat dacht ik dat ik op een gigantische roze wolk te zitten! FOUT!
De roze wolk zoek ik nog steeds?! Maar ik ga ervan uit dat die niet meer komt. Ik ben een vrij nuchter persoon en sta niet zo snel te springen of gillen om goed nieuws. Maar ik had verwacht omdat ik dit zooooo graag wil dat ik JUIST WEL op een roze wolk zou komen. Toen dacht ik...nja als ik die kleine ga voelen..DAN zit ik op zeker op een roze wolk, iedereen zegt dat het zoooo geweldig is als je die kleine voelt. Nou is ook heel mooi hoor....maar ik ben niet in de wolken, het voelt voor mij als normaal...(waardoor ik me dus weer een slecht mens voel omdat ik dus alles maar normaal beschauw). Ik ben niet intens gelukkig, voel me gewoon normaal (ja soms wel last van hormonen en bekken klachten). Soms vergeet ik ook gewoon dat ik zwanger ben!
Dus nee...ik geloof niet in een roze wolk...ik denk dat het idee dat je zwanger bent steeds meer gaat wennen maar voor de rest ben ik blijkbaar te nuchter om helemaal uit me panty te gaan qua blijdschap (waar ik me best wel eens schuldig om kan voelen en ik het erg jammer vind...want ik wil die roze wolk ook wel eens bekijken!)
xxxxxxxx Meerie

 

Hihi, nou, straks zorgt die kleine er wel voor dat ie aandacht krijgt hoor! En dat is echt laaaaang voordat je bevallen bent...

 

Hier ook iemand die de gevoelens kent. Wij hebben er dan niet lang over gedaan om zwanger te worden.. Bij ons was het eerder veel sneller dan verwacht. We moesten helemaal omschakelen. Ik had ook totaal geen roze wolk en dacht ook vaak is dit het nou waar iedereen het zo over heeft. En iedereen zei geniet lekker van je zwangerschap want voor je het weet is het voorbij.. Dan dacht ik wel eens zeur niet zo... Ik ben tot 15 weken ontzettend misselijk geweest en heb heel veel overgegeven. Dan dacht ik soms echt waar ben ik aan begonnen. Daarna ben ik me gelukkig beter gaan voelen en nu zit ik sinds 2 weken verplicht thuis i.v.m de groei en weinig vruchtwater. En ook nu denk ik af en toe.... Zwanger zijn is niet altijd leuk en makkelijk. Tuurlijk blijf ik thuis en doe ik niks want dat doe je gewoon voor je kindje maar als dan iedereen nog eens zegt dat je niet moet lopen zeuren als je een keer sago bent omdat je al 2 weken op je kont zit dan denk ik wel eens ga jij lekker 2 weken (en waarschijnlijk nog langer) niks doen...
Maar inderdaad als je dan de bewegingen voelt dan komt toch die roze wolk even kijken en dan moet je er ook lekker van genieten.
Voel je niet schuldig over dat de roze wolk er niet zo vaak is. er zijn zoveel mensen die dat hebben. Alleen veel mensen raten er ook niet over.... Vee sterkte in ieder geval het komt allemaal goed!

 

@Tienus: ik werd al giga chagrijnig van de laatste 5 weken voor de bevalling niets meer kunnen, (BI). En die chagrijnigheid was er vrij snel toen. Alleen mensen die dat nooit hebben ervaren, snappen nooit wat daar zo erg aan is...
Maar helemaal logisch, je gevoelens!

 

Ik denk dat er maar weinig vrouwen een roze wolk beleven hoor, maar ieder op z'n eigen manier. Ik herken mezelf niet in jouw verhaal, maar ik dacht ook na twee jaar proberen en een mk dat het negen maanden feest zou zijn. Ik ben als sinds de innesteling misselijk, na mijn bloeding mocht ik niks meer (bedenkende dat ik een heel actief sporter ben en een bezige bij) en mijn energieniveau zit ook in de buurt van nul. Ik mis mijn familie heel erg en zou ineens zo graag terug naar Nederland willen! Afgelopen week heb ik een vreselijke hormonale huilbui en gelukkig heeft mijn man me alleen maar vastgehouden en geen woord gezegd, want ik denk dat alles wat hij gezegd zou hebben verkeerd zou zijn geweest.

Wat ik wel geloof is dat je achteraf beseft dat er toch echt wel een roze wolk geweest is, dus die komt nog wel

*knuffel*

 

Heel herkenbaar hoor! Ik heb dat zelf ook. Maar het begint nu wel steeds beter te gaan eigenlijk. In het begin voelde ik ook echt niks, geen kwaaltjes, alleen wel erg moe. Maar mensen leken wel blijer dan ik zelf, en constant werd er wel over mijn zwangerschap gepraat omdat het allemaal nog erg "nieuw" was. Inmiddels ben ik gewoon voor iedereen zwanger en is de nieuwigheid eraf en praten we er lang niet altijd meer over. Veel fijner. De roze wolk heb ik nog steeds niet. Maar ik vind mijn baby in mijn buik die ik nu zo vaak voel schoppen wel al heel leuk. Ik zou hem niet meer willen missen, en ben heel benieuwd naar hem Ook heb ik wat meer geaccepteerd dat ik gewoon zwanger ben en een dikkere buik krijg en toch wel kleinigheidjes van kwaaltjes. Maar dat overdreven verliefde gevoel of echt helemaal de kriebels van "Whaaaaaah ik voel hem schoppen" en "Oooooh ik ben zooo verliefd" nee dat heb ik echt niet. Maar op mijn manier geniet ik er nu wel meer van. Komt vast goed. Ik maakte mij eerst ook druk dat ik mij verplicht heel blij moest voelen ofzo, maar dat hoeft helemaal niet. Gewoon niet meer aan denken dat het perse moet, dan ga je op jouw manier wel meer genieten denk ik.

 

Ik herken het ook voor een deel.
Ik had ook gedacht dat ik helemaal dolblij zou en het van de daken zou willen gillen. Het is eindelijk gelukt! We verwachten een kindje! Aaaaaaaahhhh! Maar zo is het niet.

Bij ons is de omgeving ook blijer dan dat ik ben. Ik blijf een beetje afwachtend. Bijna een beetje afstandelijk. Als of het niet helemaal over mij gaat. Daar voel ik me ook een beetje schuldig over. Ik kan er op één of andere manier niet echt van genieten en dat had ik wel verwacht.
Gelukkig vertelde mijn (schoon)moeder dat dit heel normaal is.
De 'roze wolk' bestaat niet. Er zijn maar weinig mensen die hun zwangerschap in gelukzaligheid beleven.
Nu ik dat weet voel ik me er een beetje beter over.
Het is ook veel om te bevatten!

Liefs!