Je hoeft niet zo aanvallend te reageren Ik snap wel wat ze bedoelt. Je kindje krijgt al een hele hoop nieuwe dingen te verwerken en dan is het voor haar ook niet leuk dat je zo'n kort lontje hebt en niet altijd even lief reageert. Dat je er zelf mee bezig bent geeft alleen maar aan dat je het voor je dochter ook zo goed mogelijk wilt doen en dat je het absoluut niet leuk vind, maar ik kan me wel in het verhaal van Carino vinden. Ook ik vind dat je kindje geen 'last' hoeft te hebben van je nukken. Dat het allemaal niet zo soepel verloopt is heel begrijpelijk en dat je dochter soms het bloed onder je nagels vandaan haalt en jij daar op zo'n moment niet zo goed mee kan omgaan is ook begrijpelijk maar probeer wat vaker tot 10 te tellen en het een beetje meer te laten gaan.. Dan hoef jij je niet zo schuldig te voelen en ik denk dat het dan ook wat gezelliger is thuis.. Waarschijnlijk probeer je dat al, maar probeer er juist aan te denken op de momenten dat je gefrustreerd raakt. Succes ermee meid, zal niet zo makkelijk gaan als hoe ik het hier zeg
Nou weet je wat het is: ik vind helemaal niet dat zij geen last mag hebben van mijn 'nukken'. Soms ben je gewoon boos of geirriteerd en daar moeten kinderen ook mee leren omgaan. Het is voor ons hele gezin een omschakeling en eerlijk gezegd hebben we daar allemaal last van. Dat is niet weg te stoppen, lijkt me ook erg ongezond. De reden dat ik zo direct reageerde op deze post heeft te maken met de aannames die erin werden gedaan. Iets waar ik sowieso een allergie voor heb. Vraag dan om verduidelijking.
Nou ja in zoverre, het is prima dat je af en toe een slechte dag hebt en natuurlijk mag je kind dat wel merken. Alleen in je openingspost komt het over alsof je bijna iedere dag een 'slechte' dag hebt (correct me if I'm wrong) en daar vind ik wel van dat ze er geen last van hoeft te hebben. Kijk het is heel logisch dat iedereen zich ietwat onprettig en onwennig voelt bij veranderende situaties en daar is ook niks mis mee. Maar het komt een beetje over alsof je dat teveel op je dochter projecteert en ik denk dat zij daardoor ook minder prettig in de omgang is.. Zij raakt natuurlijk extra geprikkeld als jij steeds boos op haar wordt. Maar nogmaals ik begrijp goed dat het gewoon een lastige situatie is en ik wil je echt niet veroordelen, vooral omdat je zelf ook al aangeeft dat het niet helemaal eerlijk is tegenover je dochter.
De titel van jouw topic luidt toch echt: ik voel me een slechte moeder. Daarna geef je aan dat je een kort lontje hebt en je voor jouw gevoel te vaak boos wordt op je dochter. Nu zeg je dat kinderen moeten leren omgaan met verschillende emoties. Verder dat iedereen in het gezin er last van heeft. Wat is het probleem dan? Het enige wat ik heb gezegd is dat jouw stress niet ten koste moet gaan van je dochter, vind ik. Want jij bent de volwassene en weet wat er allemaal speelt op dit moment, jouw dochter is een peuter die er maar mee om moet gaan.
Weet je, ik denk dat een forum niet de plek is om over dit soort nuances te discussiëren. Ik probeerde even e.e.a. Van me af te schrijven. Over het feit dat ik het lastig vind dat ik nu ( vaker) anders reageer op mijn dochter dan ik gewend ben van mezelf. En natuurlijk voel ik me dan ook wel eens een slechte moeder. Dat zegt meer over mij, dan over de situatie. Maar in de regel vind ik idd dat kinderen met allerlei emoties om moeten kunnen gaan.
Maar dan mogen anderen het toch wel een andere mening hebben? Dat hoeft geen issue te zijn. Het is juist een forum waar andere vrouwen reageren en niet iedereen denkt exact als jij. Misschien een volgende keer bij je topic vermelden dat je alleen steun zoekt en bevestiging. Dat scheelt wat frustratie misschien.
Ik volg het niet meer. Ik geloof dat jij jezelf een beetje in de weg zit. Laten we het hier maar bij houden, zonde van de tijd anders.
ik ontplof soms ook wel eens hier hoor om een niks doende oorzaak is mijn aard nou eenmaal en Dohterlief heeft mijn temprament dus dat wil hier soms ook heftig aan toe gaan, maar net als ik verwacht dat ze tegen mij sorry zegt doe ik het andersom ook en dan een knuffel en we zijn weer vriendjes. Geen enkele mama is perfect moet je maar denken
Ja precies, maar soms heb je van die dagen dat het wel lijkt alsof je erin blijft hangen. Alsof je er al mee opstaat ofzo. Samen dan. En dat zijn nou precies die dagen dat ik me een slechte moeder voel.
dan moet je op je goede dagen juist leuke dingen doen aangezien mensen altijd aan dierbare de leuke dingen onthouden...
Kinderen moeten inderdaad omgaan met allerlei emoties, maar dat hangt ook van de leeftijd af. Voor een kind van bijna 3 is een verhuizing en een nieuw KDV al spannend genoeg. Daar reageert ze op, en jij hebt nu even een korter lontje door je zwangerschap en dat botst wat vaker. Dat is nou eenmaal zo en daar is verder niet zoveel aan te doen, behalve proberen steeds weer tot 10 te tellen (wat heus niet altijd lukt, daar zijn we mensen voor). Ik begrijp Carino en MamaR ook in de zin van dat het geen fijne situatie is mocht je de hele dag op haar lopen te vitten (ik zeg niet dat je dat doet, maar ga in op wat je schreef), juist omdat er zoveel veranderingen gaande zijn in haar peuterleven. Dan kan de communicatie tussen jullie weleens spaak lopen. Als je het echt niet aankan zou ik wat meer hulp zoeken, in de huishouding bijv., en lekker veel tijd doorbrengen met je dochter buiten. Daar ontspannen jullie allebei door. En dat je je hier zorgen over maakt geeft alleen maar aan dat je een goede moeder bent en het beste met haar voor hebt!
Ben ik het mee eens. Ik wordt ook zo kriegel van de steeds maar weer terugkerende zin: 'Ja, maar dat is mijn meeeening...' Dat weten we zo onderhand wel. Soms heeft iemand alleen even een klopje op de schouder of een knuffel nodig.. meer niet. Dus TS, je bent geen slechte mama en het komt allemaal weer goed. *knuffel*