Meid, ook ik ben al 3,5 jaar aan het verlangen naar een kindje van ons twee. Het valt inderdaad niet mee. Mijn vriendengroep heeft inmiddels allemaal meer dan 1 kind gekregen. Ik bleef maar trouw alle kinderverjaardagen aflopen, hoe moeilijk het ook voor mij was. Op dit moment heb ik zelfs geen contact meer met deze 'vriendinnen' Er was totaal geen begrip en aandacht voor mijn situatie. Alleen maar praten over de kinderen, kinderkleding, speentjes en weet ik wat meer...Ik heb nu even voor mezelf gekozen. Wie weet komt het ooit nog goed, maar op dit moment kies ik echt voor mezelf. Wat ik je wel mee wil geven, probeer ook te blijven leven. En met leven bedoel ik, genieten van andere dingen die je energie geven. Als je na zoveel jaar alleen maar terug kunt kijken op een rottijd neem je het jezelf misschien kwalijk. Ik weet uit ervaring via een familielid , dat je straks als de kleine er eenmaal is het echt vergeet en denkt, waarom heb ik in die periode mezelf alleen maar op lopen fokken. Je komt de tijd beter door als je dus ook jezelf vertroeteld en leuke dingen doet. Ik weet het , het is niet makkelijk. Meid ik wil het niet minder erg laten lijken dan het is, maar probeer ook je plezier ergens anders uit te halen. Lekker naar de bios, wandelen in het bos enz. Ik zeg het ook vaak tegen mezelf als ik weer in een dipje zit. Ik moet nu gaan beginnen aan ivf en zie er best tegenop. Het werkt ook om het voor jezelf op te schrijven in een dagboekje. Doe je dat al? Eens moet het lukken, nu of over en jaar Koppie op !! We gaan ervoor !!!
Hey. Mijn schoonzus is ok zwanger en toen ze ons dit vertelde was ik zo blij voor ze. Maar ok verdrietig in mezelf. Aangezien ik goed met ze overweg kan, heb ik er verder geen moeite mee nu ze een buikje heeft.. Maar op 1 werkplek waar ik minimaal werk een keer kwam pas kreeg ik te horen dat er meerdere zwangere waren en werden er met dolletjes best wat grappen gemaakt over richting mij. Aangezien wij nog niet duidelijk hebben over het hoe en wat willen wij nog niet dat iedereenom ons heen het weet. Maar ik voel me ook vaak eenzaam. Ook al is m'n man er voor me...
Ja ik sluit me aan bij alle herkenbare reacties. De afgelopen tijd weer heel wat zwangerschapsmeldingen moeten doorstaan waaronder die van mijn oudste broertje (ik ben de oudste uit het gezin met 3 jongere broertjes). Mijn ouders worden voor het eerst opa en oma. Ik heb dit lang gevreesd en toen het dus zover was heb ik me zo rot gevoeld, zo gefrustreerd. Voel me gigantisch gepasseerd. Ik heb gelukkig begripvolle ouders en mijn zwangere schoonzusje kan ik ook niets verwijten, maar soms denk ik: kon ik ze maar iets kwalijk nemen want dan kon ik mijn boosheid kwijt!!!! Ik vermijd nu zoveel als kan "alles wat zwanger is" maar ook daar betaal je een prijs mee, namelijk sociale isolatie en eenzaamheid....er zijn momenten dat ik zin heb om mijn koffers te pakken en alles en iedereen achter mij te laten inclusief mijn lieve maar helaas onvruchtbare man. 1 wip met een onbekende vent en ik kan zwanger zijn want aan mijn lijf ligt het niet. Dit is echter niet hoe ik het wil en ik weet nu al dat je je eigen verdriet altijd met je meeneemt maar oh wat verlang ik naar een dagje zonder deze last en de pijn van het gemis.... Iemand schreef eens: ongewenste kinderloosheid is als het meezeulen van een zware koffer.....maar er komt een dag dat je zult ontdekken dat er wieltjes onder zitten.........ik hoop dat ik er snel achter kom!
Hier ook 2 jaar en 1 maand bezig met klussen. We mochten IUI meteen overslaan omdat de zaad kwaliteit niet denderend was. Gelukkig zwanger! Maar daarvoor was het zo moelijk. Iedereen om me heen was zwanger. Collega's, vrienden en familieleden. Ik herken je verhaal heel goed! Positief blijven meissie. Hoe moelijk het ook is.
Jeetje wat moet dat ongelooflijk zwaar voor je zijn, zoveel zwangeren. Kan me heel goed voorstellen dat je er even helemaal doorheen zit. En tegen de komende maanden opkijkt, alles zo van afstand mee te moeten maken etc. Ik heb ook in hetzelfde schuitje gezeten..al waren er gelukkig niet zoveel tegelijk zwanger... vond t al enorm moeilijk dat schoonzus twee kinderen heeft gekregen in tijd dat wij bezig waren. En dan vind je ook nog dat je het niet (teveel) mag laten merken wat het met je doet. Ik ging ze dus wat ontwijken. Nu ik zwanger ben kijk ik terug op een tijd waarin ik niet optimaal heb genoten van het leven. Ik heb wel geprobeerd om leuke dingen te blijven doen, maar had vaak een gevoel alsof ik mezelf maar wat bezig hield. Achteraf denk ik nu:had wat meer genoten meid van je vrije leventje! Maarja..als het niet vrijwillig is om kinderloos te zijn, hou je dat toch denk ik. Wil je veel sterkte wensen en hoop dat je de kracht vindt om door te gaan.