Hallo dames, Ik kom af en toe meelezen maar het doet zo'n pijn dat ik niet meer deelnam aan de gesprekken. Nadien ben ik ook wat weggebleven maar nu wil ik toch m'n hartje luchten. M'n vriend werkt niet mee. Ik ben nu 23 jaar nog jong dus en voor iemand gaat zeggen van je bent jong en dit en dat. Dames ik denk hier al over na van m'n 20ste. Heb daar nooit iets van gezegd tegen niemand tot een jaar geleden. Stillekesaan ben ik dat gaan aanbrengen. En m'n vriend reageerd niet slecht maar ook niet goed. Af en toe krijg ik tekentjes dat hij toch kinderen wil maar wanneer? Daar valt eigenlijk niet over te praten . Dus mijden we dat onderwerp maar. Weten jullie moest hij nu zeggen over een jaar of twee of zelfs drie dan zou ik zeggen ok. Maar ik krijg niks teken en ik word er radeloos van. Hij merkt het niet en ik zwijg er zoveel mogelijk over, eigenlijk zeg ik niks meer over dat onderwerp. Gewoon om hem tijd te geven. Maar eens ik het onderwerp voorzichtig aansnij wordt al snel duidelijk dat hij daar niet over kan praten. Ik zie m'n vriend graag en ik weet dat hij het moeilijk heeft met gevoelens uiten. Maar ik heb zo'n grote moedergevoelens en ik onderdruk ze maar het doet zo'n pijn. Ik wil graag een jonge mams worden maar of dat er voor mij inzit wetek niet. Van hem weggaan is geen optie 'k zie hem graag en hij mij ook. Maar kinderen is een moeilijk onderwerp. Ook al weet ik eens er eentje is er ook een tweede moet komen want volgens hem is alleen maar alleen. Pff en nu de zomer aanbreekt heb ik het nog lastiger Hem tijd geven doe ik al een hele tijd, hem gerustlaten ook. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om hem duidelijk te maken dat het voor mij echt belangrijk is. M'n vriend heeft het altijd al moeilijk gehad om beslissingen te nemen maar nu is het wel echt erg. Ik ben er heel verdrietig om. Voor de buitenwereld ziet niemand het. Ik zeg er al wel eens iets over tegen iemand met een lach maar vanbinnen doet het echt pijn. Aan mij merk je dat dus niet en nu moest ik toch wel ff m'n hart luchten. Ben ten einde raad eigenlijk... Groetjes en veel succes voor de zwanger wordende dames en voor de zwangere dames een dikke proficiat!
ja meisje dat is erg lastig ....maar toch denk ik ..en dat klinkt misschien niet zo leuk dat je er echt met 2tjes aan toe moet zijn ...probeer er mmet hem toch op een rustige manier over te praten ...en te vertellen dat je echt graag wil weten waar je aan toe bent ...heel veel suc6 greetz asjuh
Goed dat je hier je hart lucht! Je moet het toch ergens kwijt hè. Echt advies kan ik je helaas niet geven, maar ik zou toch proberen er over te praten. Voor je vriend is het vast ook erg spannend allemaal. Misschien is hij er in zijn hoofd ook wel meer mee bezig. Veel stekte en ik hoop dat jullie het snel eens kunnen worden!
ik kan je ook geen echt advies gegevn ik zou hem wel duidelijk maken dat jij er wel mee zit! Mijn vriend praat er ook niet super veel over maar hij is wel duidelijk in wat ie wil! Ik laat dingen ook van zijn kant af komen, maar soms moet je gweoon een aanzettje geven. Ze bv dat je het wel heel belangrijk vind, dat je bergijpt dat ie het niet nu wil, maar dat je wel wil wten wanneer dan wel, en hoe hij de toekomst ziet! meid ook al zie je je vriend graag! je hebt hier recht op om dit te weten! suc6 hoor!
Aaaaaaaah Littlewich, wat sneu nou, ik kan me voorstellen hoe je je voelt. Het lijkt bij mannen vaak een ijkelpunt, ze willen wel graag maar denken er veel voor op te moeten geven. Je kunt wel aangeven dat je begrijpt dat hij nog even wil wachten maar dat je wel graag weet wanneer hij dan wel graag zou willen. Als hij zegt over een jaar of 2 pas dan weet je wel waar je aan toe bent. Mannen hebben soms een duwtje nodig, mijne wilde eerst ook niet overstag voor een 3e maar vind het nu zelfs leuk! Wat dat betreft zijn ze zo veranderlijk als het weer hoor. Niet pushen maar wel vragen waar je aan toe bent en vertellen wat er op dit moment met je gevoel gebeurd.. Sterkte meis. Liefs Nies
Misschien helpt het als je hem een brief schrijft. Hoeft hij niet te praten, kan hij rustig nadenken en je evt. een brief terugschrijven.....
Dat vind ik een goed idee! Vaak merken mannen niet eens aan je dat je ergens mee zit. Ik denk dat het wel heel belangrijk is dat hij weet wat in je omgaat. Mijn man heeft ook voor alle veranderingen ff tijd nodig. Nu we "al 8 maanden"bezig zijn heeft hij er spijt van dat we niet eerder zijn begonnen. Hij kan niet wachten tot het raak is. Probeer er toch over te praten. Die van mij zei altijd; ik heb er nooit over nagedacht wanneer ik het wel wil. Toen heb ik hem gevraagd er dan wel maar eens over na te denken. Eigenlijk vond hij toen dat we er wel klaar voor waren Geef hem ruimte, maar vraag wel om duidelijkheid. Daar heb je recht op! Sterkte meid, kan me voorstellen dat dit erg vervelend is.
Ik kan me alleen maar aansluiten bij bovenstaande. Zelf had ik ook al langer de wens dan mijn vriend. Toen we het er voor het eerst over hadden (zo'n 3 jaar geleden) hadden we beide zoiets van 'nou over 2 jaar, dat is dan wel een mooie tijd'. Echter bij hem bleef die 2 jaar maar doorschuiven. Dus 3 jaar later (begin dit jaar) was het nog steeds over een jaar over 2... tja En ik was en toen toch echt wel aan toe. Ik heb hem dat ook aangegeven, dat ik het nu toch wel een mooie tijd vond. En dat het nog wel eens 2 jaar kon duren eer dat hij echt vader was. Ontpillen (eventueel), zwanger worden en nog een zwangerschap, ben je zo 2 jaar verder. Hij vond maar dat ik er praktisch over deed en heb hem een keer duidelijk gemaakt dat ik niet praktisch was, dat het voor mij heel emotioneel was en dat ik het graag wilde, maar dat ik voor hem probeerde uit te leggen dat als de beslissing genomen was, hij niet 2 weken later een vader zou zijn. Ik heb hem toen de tijd gegeven om er over te nadenken. En op een gegevenmoment heb ik toen zelf alvast de beslissing genomen met de pil te stoppen. Dus pak condooms gehaald voor hem, maar is nooit open gemaakt Kennelijk was dat iets dat hem over de streep moest trekken. Dat is mijn verhaal. Hoop dat je hier iets aan hebt. Heel veel succes en sterkte. Veel liefs
Bedankt dames ik vind hier echt veel steun. Heel gek ik zit ook al een jaar of twee op een ander forum en de dames 'kennen' me daar ook al een hele tijd. "femistyle" maar niemand gaat echt in op m'n probleem en hier kom ik niet zolang en jullie geven me echt wel steun! Dankjewel daarvoor. Vind ik echt mooi. Nu ja, zou ik dat durven gewoon met de pil stoppen en een pak comdooms halen? En het dan gewoon voor z'n neus leggen? Een maand geleden heb ik weeral twee voorschriftjes gaan halen dat zijn dus zes maanden. Op zich niet zoveel hoor maar voor mij lijkt het een eeuwigheid. Pff... En idd het is niet omdat ik stop met de pil dat hij morgen al papa gaat zijn maar dat lijkt maar niet door te dringen. Iedereen in onze omgeving is echt wel enthousiast. Ik bedoel dan m'n toekomstige schoonouders en m'n eigen ouders zelfs m'n oma! Maar dan wel tegen mij want zoals ik al zei hem laten we zowat gerust over het onderwerp. Het is moeilijk he. Wil ik hem erbij betrekken push ik hem doe ik dat niet laat ik hem erbuiten dat is toch zo moeilijk, je doet het nooit goed he. En natuurlijk ook omdat ik graag zwanger wil worden. Maar ik haat de pil echt diep. En nu nog meer dan anders. Ik vind het een vergif maar ja ik neem hem maar kan moeilijk stoppen zonder z'n toestemming. Maar dat idee van die condooms zie ik eigenlijk wel zitten. Maar ja is dat dan ook weer geen gepush? Ik denk oprecht eens hij gewend is aan het idee als ik zwanger zou zijn hij het echt wel leuk zou vinden en eens de kleine er echt zou zijn nog des te meer. Jullie gaan mss lachen en het is natuurlijk iets heel anders. Maar met onze poezen was dat ook zo. Ik wou huisdieren maar hij twijfelde uiteindelijk heb ik een zwervertje in huis genomen... nu kan hij haar niet meer missen... We zijn zelfs een weeskittentje gaan halen ook mijn beslissing en uiteindelijk is hij zo erg dol op onze poezen er mag echt niks aan miskomen. Ze zijn zijn engeltjes!! Maar moest hij dat alleen beslist hebben dan waren de poezen er niet geweest... Daarom ben ik bang dat ik op de één of andere manier toch zacht zal moeten pushen want alleen kan die dat echt niet beslissen... Ook al wil die dat het is een eeuwige twijfelaar. Kan zo nog uren doorgaan maar ik denk wel dat jullie het begrijpen he. Maar ja een zwangerschap is natuurlijk nog iets anders maar toch komt die beslissing op hetzelfde neer voor hem als bv de poezen... Pff zo rot en moeilijk Prettig weekend allemaal!
Ha little witch, Nou, dat is inderdaad een lastig probleem...... Heeft je vriend ook specifieke redenen waarom hij het nog niet wil? Wat houdt hem tegen, misschien dat je daar dan op de een of andere manier nog invloed op kan hebben. Ik vind dat idee van dat pak condooms wel een hele goeie! Helaas heb ik niet de oplossing voor je, maar ik wens je wel succes met dit alles. Groetjes, Anakin.
he meis jeetje das wat moeilijk hoor maar er zijn inderdaad mannen die er opzich niet zoveel reactie aan geven en dan is t moeilijk om uit te vogelen wat ze nou willen want hij zegt in princiepe geen ja en geen nee ik zou toch proberen om op de hier boven genoemde manieren iets te ondernemen ik wens je erg veel succes en wat wel heel fijn is is dat zijn en jou fam helemaal achter je staan dus nou je mannetje nog veel liefs mieke
Hallo, Ik ben hier nog maar net en lees net je verhaal. Zoals anderen zeggen, moet je er samen klaar voor zijn. Het onderwerp aansnijden kan natuurlijk op verschillende manieren. In deze situatie zou ik hem recht op de man af vragen hi]oe hij zijn toekomst ziet, waar jij hierin past en waar en wanneer er ook kindjes in passen. Hints geven werkt niet bij mannen, geloof me! Daarnaast zou ik persoonlijk absoluut niet kiezen voor het gewoon stoppen met de pil en een pak condooms voor zijn neus leggen. Dat kan averechts werken en dan hou je er misschien nog een fikse ruzie of erger aan over. Praten lijkt me beter dan voor het blok willen zetten. Evengoed, succes, ik hoop dat je snel het groene licht krijgt.. Maar wees er zeker van dat als hij dat doet, hij er ook klaar voor is en niet doet omdat jij het zo graag wilt. Kinderen krijgen doe je samen. Je hele leven ben je papa en mama.. Dat is heel mooi, maar zeker niet te onderschatten.
Gupsie, ik snap héél goed wat je wil zeggen maar wat als praten moeilijk gaat? Je hebt ook mensen die heel moeilijk kunnen praten he en mijn vriend heeft dat probleem. Vooral gevoelens uiten is moeilijk voor hem. Maar ik hou van hem zo als hij is maar nu moet hij toch begrijpen dat het voor mij een heel belangrijke zaak is. Ik wil dolgraag een gezinnetje en ik voel me er klaar voor. Natuurlijk moet hij er zich ook klaar voor voelen maar volgens sommige mensen in onze omgeving heeft hij echt een verkeerd beeld van een kind hebben. Hij ziet alleen de negatieve dingen maar niets van de goeie... En dat hij kinderen wil weet ik ondertss al wel en dat liefst twee maar het is een uitsteller en als ik hem laat doen hebben we er op ons zestigste nog geen gewoon omdat hij die beslissing niet kan nemen. En hoe los je dat op he? Ik wil hem niet pushen, ik wil geen achterbakse dingen doen maar ik wil wel graag een antwoord en hoe krijg ik dat? Praat ik erover is het direct dat ik over niets anders kan praten (wat niet zo is) praat ik er niet over word het gewoon in een vergeethoekje geschoven terwijl ik vanbinnen echt 'pijn' heb... Hoe ik dit moet oplossen weet ik echt niet. Mijn persoonlijke mening is dat m'n vriend een duwtje in de rug nodig heeft maar ik kan het moeilijk achter z'n rug doen. Jullie zullen mss zeggen dat dit lelijk is maar soms hoop ik echt op een ongelukje niet dat ik het uitlok maar het zou het voor ons een pak makkelijker maken.
ik begrijp je helmaal meis..... maar zoals ik begrijp wil je vriend diep in ze hart wel! Stel hem gewoon heel duidelijk voor om te stoppen met de pil en zeg dan dat je nog eerst moet ontpillen en het die tijd met condoom doet! zo ben je weer een stapje dichterbij! Of schrijf een brief..... het is maar een idee.... maar praat er gewoon een aantal dgn bewust niet over en "overval" hem er dan eens mee! Kweet niet maar misschien werkt het!
hoi littlewich ik vind het heel sneu voor je hoe je vriend erop reageerd.Maar mischien kan ook tegen vriend zeggen dat je graag van de pil af wil en een alternatief heb het condoom en vertel hem waarom je de pil niet meer wil slikken. Mocht dit lukken dan ben je in elk geval 1 stap vooruit Indey
Even heel praktisch: Jullie zijn samen verantwoordelijk voor het al dan niet zwanger worden. Tot op heden heb jij die verantwoordelijkheid gedragen door de pil te slikken. Wordt het niet eens tijd dat hij de verantwoordelijkheid gaat dragen door condooms te gebruiken? Dit heeft mijns inziens de volgende voordelen: * Jij bouwt je natuurlijke cyclus weer op, waardoor je zicht krijgt op je vruchtbare dagen. * Hij móet nu wel bewust nadenken over of hij wel of geen kind wil, want hij moet het condoom wel of niet omdoen. Mijn ervaring is dat mannen het vaak wel reuze makkelijk vinden wanneer hun vrouw aan de pil is, omdat ze dan niet na hoeven te denken over een eventuele zwangerschap. Dat mannen nogal eens tegensputteren wanneer hun vrouw te kennen geeft de pil niet meer te willen slikken, is dikwijls gemakzucht. Op het moment dat híj de verantwoordelijkheid voor de anticonceptie krijgt, kan hij niet niet onderuit om een bewuste keuze te maken. Sommige mannen hebben die wake-up call nodig. Ik zeg niet dat je nu gelijk met de pil moet stoppen en hem een doos condooms cadeau moet doen, maar ik denk dat je hem er wel van kunt overtuigen dat je er genoeg van hebt iedere dag een hormoonpreparaat te moeten slikken, terwijl er ook manieren van anticonceptie zijn die níet ingrijpen in jouw lichaam. Succes!
Ja zo bezie ik het zelf dus ook wel een beetje. En ik heb ook wel het gevoel dat mannen het gewoon "makkelijk" vinden dat de vrouw de pil (of iets anders) neemt. Hoe komt dat eigenlijk? Is dat een tikkie egoisme van hun kant? Wat die condooms betreft zoals jullie het hier neerschrijven heb ik het nog niet geprobeerd maar ik heb het al wel voorgesteld en hij lijkt me er helemaal geen voorstander van. En uiteindelijk voel ik me dan schuldig omdat ik aan hem vraag het condoom terug te gebruiken zodat mijn lichaam kan ontgiften. Maar ik voel me wel echt niet goed bij die pil. Komt er nog eens bij dat m'n libido door de pil heel erg laag is. Daar moet ik dan ook tegen 'vechten'. Heb ik hem ook al verteld maar dat lijkt die niet te geloven. Ik denk dat hij denkt dat ik dat als een excuus gebruik voor van die pil af te raken. Wat dus (en nu ben ik heel eerlijk met mezelf) helemaal niet zo is. (de vraag van terug het condoom te gebruiken is al wel een half jaar geleden ofzo) Momenteel laat ik het nog wat op z'n beloop. Maar uiteindelijk 'moet' er toch een oplossing komen. Wete jullie wat het gekke is? Ik lijk alleen met m'n probleem. Ik weet dat dat natuurlijk niet zo is maar ik zoek nu al een tijdje medegenootjes met hetzelfde probleem en ik vind ze precies nergens. Ik zou heel graag eens praten met iemand die hetzelfde heeft voorgehad met haar/zijn partner of die nu met dat probleem zit maar ik lijk ze niet te vinden. Vroeger dacht ik echt nooit aan kinderen en rond m'n twinstigste overviel me dat gevoel gewoon sindsdien is het niet meer overgegaan. Gek toch he? Nu zou ik me een leven zonder kinderen niet meer kunnen voorstellen.
Hoi Littlewitch, zelf wist ik dat mn man kinderen wil maar we hadden er nooit van heel dichtbij over gepraat. Het onderwerp bleef altijd heel algemeen omdat de situatie er niet naar was, terwijl ik het steeds meer wilde (we zijn nu ruim 4 jaar samen en onze situatie is sinds een paar maanden stabiel, we hebben allebei werk gevonden). Mijn man had daarvoor geen vaste verblijfsvergunning en kon dus geen werk zoeken. Ik gooide het balletje een keer op dat ik wel graag met de pil wilde stoppen omdat ik het idee had dat dat mijn stemmingen veranderden. Hij zei toen "je kunt nu ook stoppen als je wilt". Ik interpreteerde dit als "ja ik ben nu klaar voor kinderen". In mezelf zonder het met hem te delen, begon ik verder te fantaseren, ik kocht een boek over zwanger worden, ik naderde het einde van mn strip en kocht foliumzuur. Maar ik wist dat het moeilijk was om het onderwerp aan te snijden omdat mijn man ook niet niet zon prater is meer een doener en niet over alles eeuwen lang wil overleggen. Als het OK is is het OK voor hem. De dag voor dat ik weer met de nieuwe strip moest beginnen liet ik hem het foliumzuur zien. Ik zei dat ik ging stoppen met de pil en dat ik foliumzuur ging slikken. Hij reageerde boos, voelde zich buitengesloten dat ik de beslisssing alleen nam. Ik zei dat ik vond dat de situatie ernaar was om aan kinderen te denken en dat ik gewoon jong wil zijn voor kinderen. Mijn man zei "maar we gaan eerst op vakantie (tijdens de zomer) en daar kijk ik erg naar uit omdat ik mn ouders twee jaar niet heb gezien". Hij kon dan niet ook nog een baby hebben. Dat was gewoon te veel. Het is voor mijn man de afgelopen twee jaar heel zwaar geweest, hij voelde zich schuldig omdat hij geen geld kon verdienen door de situatie van de papieren. En hij suggereerde dus eigenlijk om te beginnen na de zomervakantie of althans er dan verder over te praten. Natuurlijk zou ik niet gelijk een baby hebben maar voor hem lag dat blijkbaar heel dichtbij. In mn hoofd kon ik echter niet meer terug. Ik zou DIRECT stoppen met de pil. Ik zei dat tegen hem dat ik toch wel zou stoppen. Hij zei dat we dan tot de zomer totaal onthouding zouden doen. Aan de ene kant was is verbaasd over zijn respect voor mij (het is niet makkelijk totaalonthouding) en aan de andere kant teleurgesteld. Hij wilde mij niet ontzeggen met de pil te stoppen maar hij wilde ook nog niet dat ik een baby had als we op vakantie gingen. Die avond lieten we het erbij. Echter doordat ik stopte met de pil kreeg ik veel meer zin en drie dagen later heb ik hem verteld dat ik niet zolang totaalonthouding aan kan. Hij zei dat hij me begreep. Ik zei dat dat niet genoeg was. Daarna zijn we gaan klussen en het was heel speciaal. Toch voelde ik nog niet een akkoord tussen ons. TWee dagen later heb ik het onderwerp weer aangesneden. Hij zei waarom zet je een stap terug we hebben dit toch al besproken. Ik zei "nee ik heb geen duidelijk antwoord, ik wil je mening horen". Toen stelde hij allemaal vragen aan mij waarom ik graag nu kinderen wilde en dat waren er een heleboel, redenen die ook voor hem belangrijk waren. Hij vroeg nog wel of ik met mensen had gepraat, die mij beinvloed hadden? Ik zei "nee, ik heb altijd gezegd dat ik kinderen wil zodra jij ook werk hebt". Omdat mn man net werk had vond ik dus dat het moment daar was. Daarna was mn man dus akkoord. En sindsdien klussen we regelmatig. Maar we hebben het er niet echt meer over. Voor mijn man is het nu gewoon "komt het, dan komt het". Wat nog wel leuk is om te vertellen dat hij vertelde dat zijn collega's op zn werk steeds aan hem vroegen of hij getrouwd was en naar zijn vrouw vroegen en vroegen of wij kinderen hadden. En dat hij had verteld "we hebben nog geen kinderen maar incha allah krijgen wij kinderen". En ik was zo blij! Sterkte Littlewitch1 Zelfs ik heb het met een moeilijk prater in meerdere séances kunnen oplossen. Confrontatie lijkt me niet echt de methode, dit kan afschrikken. Fiorentien
hoi littlewich en firorentien Ik herken bij jullie ook dingen over het oplossen van dingen en bij jullie gaat het met name over kinderen,daar hebben wij het makkelijker mee gehad maar met andere punten herken ik jullie man er dondersgoed in en hier ook moeilijk om dingen op te lossen en sta ik er af en toe ook alleen voor Indey