Sinds wij de mmm weer in zijn gegaan voel ik me steeds minder vrouw. De prikken, de onderzoeken, de echo's, punctie enz. hebben ervoor gezorgd dat ik een heel ander beeld van mijn lichaam heb gekregen - en mijn man ook denk ik. Ik ben door mijn eerste zwangerschap en nu weer de hormonen zo'n 10 kg aangekomen en voel me niet aantrekkelijk meer, geen volwaardige vrouw. Mijn man en ik zijn bijna nooit meer intiem met elkaar. Ik snap dat wel, ik ben immers niet meer de vrouw waar hij drie jaar geleden mee getrouwd is. Het mmm traject heeft daar voor een groot deel aan bijgedragen. Ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil. Ik wou het gewoon van me afschrijven, ik baal zo enorm van die hele mmm soms! Maar ja, het is de enige kans op nog een wondertje helaas.
s Wat sneu zeg dat je je zo voelt. Je denkt dat je man je niet meer een volwaardige vrouw vindt, maar heb je je gevoelens al eens met hem besproken? Voor hetzelfde geld voelt hij zich geen volwaardige man meer omdat hij je geen kindje kan geven! Je vrouw ongelukkig zien en haar al die moeite moeten zien doen (hormonen, pijnlijke puncties etcetera) om kans te maken op een zwangerschap, is voor een man ook ontzettend zwaar. Vaak weet een man ook niet hoe hij daar mee om moet gaan. Denk dat jullie even weer tijd voor elkaar moeten maken. Jullie moeten elkaar niet verliezen vanwege de MMM! Verder wil ik je alleen even een dikke knuffel geven. Sterkte, ik hoop dat de MMM gauw weer een wonder mag brengen voor jullie!
Ik lees even mee want ik voel me precies hetzelfde. Vooral omdat bij ons de oorzaak echt bij mij ligt. Ik ben dus ook aangekomen,wel 20 kilo en voel me ook geen vrouw meer. Plus dat ik me schaam voor de omgeving en me een nietsnut en loser voel omdat zij wel kinderen kunnen krijgen en ik niet. Ik voel me echt zo waardeloos dat ik er depressief van ben. Knuffel voor jou Liebeskind.
Even een steunbetuiging en herkenning. Je bent niet de enige in de MM die zich zo voelt of heeft gevoeld. Blijf in jezelf geloven, op alle fronten en wees lief voor jezelf dat je niet alles als super woman kunt overwinnen. En als laatste, maak tijd voor elkaar en deel je gevoelens bij je man. Veel sterkte!
Ik snap je helemaal. Voel me af en toe een koe de geinsemineerd wordt. Zoals je op tv ziet. Bij dr Poll ofzo. Echt vreselijk! Na de iui voel ik me altijd wel opgelucht tussen t wachten door. Heel veel sterkte met hoe je je voelt. Wees indd lief voor jezelf en probeer t met je man te bespreken. Snap dat t moeilijk is! Liefs
Ik kan mij ook wat terugvinden in jouw verhaal. Sinds mijn pilstop zo'n 8kg aangekomen, last van acne, haar dat snel vet wordt en dan een lichaam dat niet eens van zichzelf een eisprong kan maken,... Het voelt soms alsof ik gefaald heb als vrouw. En op sommige dagen lijkt mijn lichaam niet meer op het lichaam dat ik al 24 jaar heb. Het liefst van al wil ik thuis zitten in mijn jogging en hele dagen niemand zien, maar ook daar word ik niet gelukkiger van. Integendeel, dan voel ik me nog minder vrouw... Dus ik probeer me te herpakken. De kilo's krijg ik er niet af of toch heel moeizaam. Maar ik probeer mezelf op andere vlakken te troosten en beter te doen voelen: regelmatig sporten, gezond eten, naar de kapper gaan, eens een manicure laten doen, shoppen, mij mooi opkleden,... @ Liebeskind: Jij bent, net als elke andere vrouw op dit forum, sowieso een super sterke en dappere vrouw die dit alles wil doormaken om haar partner en zichzelf hun droom te bezorgen. En ik denk dat dit 100% vrouw is en dat we daar fier op moeten zijn ipv ons minder vrouw te voelen. Kop op!
Ik heb gisteren avond mede naar aanleiding van jullie lieve reacties veel nagedacht. Ik zal er met mijn man over moeten praten, maar ik vind dat heel moeilijk. Hoe begin je zo'n gesprek?! Hij weet dat ik het soms moeilijk heb met de mmm (en hij heeft dat op zijn manier ook wel natuurlijk), maar hij snapt niets van mijn (minderwaardigheids-)gevoelens en doet het snel af als onzin. Ik probeer goed voor mezelf te zorgen en ben enkele weken geleden begonnen met hardlopen, wat ik heel fijn vindt. Verder doe ik leuke uitstapjes met vriendinnen, lekker winkelen, naar de sauna en schoonheidsspecialiste enz., maar puntje bij paaltje kan ik de leegte en het gevoel van incomplete, onvruchtbare en mindere vrouw zijn niet van me afschudden. En als ik dan naar huis kom naar een man die me niet aankijkt of me nog begeerlijk vindt wordt dat gevoel niet beter. We houden heel veel van elkaar en gaan samen door dik en dun, dus dit komen we ook wel weer te boven. Tijd dus voor een gesprek, jullie hebben gelijk! Maar hoe?!
Wat naar Liebeskind dat je je zo voelt! Ik ervaar het zelf niet per se zo, wel valt het hele mmm traject me zwaar. Ik praat hier regelmatig over met manlief, dus misschien kan ik je wat tips geven. Wat mij altijd erg helpt, is om samen te gaan wandelen. Klinkt misschien raar, maar door in beweging te zijn gaat het praten makkelijker. Ik weet niet precies hoe dat kan, misschien dat ik dan me gedachten beter kan ordenen, dat de buitenlucht goed doet.... Verder geef je aan dat je man je gevoelens snel als onzin af doet. Mijn man is juist altijd snel in staat om met oplossingen te komen, terwijl ik meestal behoefte heb aan een luisterend oor. Wat mij dan helpt, is dit duidelijk aan te geven naar hem toe. Dat ik even geen oplossingen wil, maar een luisterend iemand. Misschien kan je dit ook naar hem benoemen? Dat je het niet fijn vindt dat hij je gevoelens af doet als onzin. Ik kan me namelijk voorstellen dat je je dan niet serieus genomen voelt. En verder.... Vooral gewoon je verhaal doen denk ik. Vertellen wat er in je om gaat, hoe jij dingen beleeft, enz. Als je dit moeilijk vindt, kun je eventueel overwegen je gedachten en gevoelens op papier te zetten en hem dit dan laten lezen? Hoop dat je hier misschien iets aan hebt. Succes! Een goed gesprek lucht vaak op!