Het enige wat ik je even op het hart wil drukken is; denk goed na over het geven van de achternaam. Mijn man had de achternaam van zijn biologische vader. Toen zijn ouders zijn gescheidde vonden zowel zijn moeder als zijn stiefvader het belangrijk dat mijn man dezelfde naam droeg als hen. Dus hebben ze zijn achternaam gewijzigd, eerst jaren lang informeel, later toen hij 18 was ook formeel. Jaaaaaren later had mijn man hier erg veel moeite mee, omdat hij de naam van zijn stiefvader droeg, maar door het dragen van iemands naam maakt je nog geen zoon (of vader red.) Dat gebeurd pas als iemand zich als een vader gedraagd, en dat is veeeel belangrijker dan het dragen van iemands naam, en die zich totaal niet als een vader gedraagd. Toen wij gingen trouwen wilde ik niet zijn "aangenomen" achternaam dragen. De achternaam van een vreselijke stiefvader! En daarbij de gedachte dat onze kinderen dan ook weer deze "aangenomen" naam zouden dragen vondt ik onacceptabel. Een nieuwe stamboom beginnen aan een naam welke ons niet toebehoorde. Toen de verhoudingen tussen mijn man en zijn moeder en stiefvader zo verslechterde was zijn aangenomen naam enkel nog maar een last. Een herinnering aan een vreselijke man. En waarom zou je je eigen afkomst verlochenen. Je bent wie je bent. Hij heeft er achteraf vreselijke spijt van dat hij zijn achternaam heeft gewijzigd, omdat zijn ouders het prettig vonden dat de buitenwereld dacht dat ze één gezin waren. Afijn, erg verdrietig en pijnlijk allemaal. Mijn man heeft inmiddels de naam van zijn biologische vader weer terug. Maar dat heeft erg veel moeite en geld gekost. Er moest zelfs een rapport van een psychiater aan te pas komen, waaruit zou blijken dat hij hinder had van zijn aangenomen naam. Mijn advies; geef het jouw achternaam! En wijzig niets omdat dat voor de buitenwereld of voor jullie als ouders prettiger is. Maar kijk wat voor je kindje het beste is. Zulke ingrijpende aanpassingen hebben vaak op latere leeftijd een grotere impact dan je nu misschien kunt bedenken. Heel veel succes in deze moeilijke situatie..
@ Tyra: Ik heb er echt geen trauma aan overgehouden door de achternaam van mijn niet-biologische vader te dragen Bovendien: er is in TS d'r geval zelfs sprake van mogelijke erkenning! En in eerste instantie gaat het om de achternaam van zijn biologische dochter/zoon. Ik kan begrijpen dat het voor jouw man verkeerd heeft uitgepakt, maar ik vind je advies niet terecht. Zijn situatie is niet de situatie van ieder ander. Goed dat je de keerzijde hebt geschetst, maar ik zie niet in waarom dat bij TS net zo zal moeten verlopen. Uit haar verhaal maak ik op dat de biologische vader niet in beeld is en haar vriend in principe de vader is voor haar dochter. Niet officieel, maar in de praktijk wel.
Kan het niet zo zijn dat hij gewoon even dwars wil doen, omdat jij zomaar even (voor zijn gevoel) besluit dat zijn kindje jou achternaam gaat dragen? Misschien wil hij zo op een foute manier een statement maken? Ik weet niet of de opmerking van hem voortkwam vanuit een andere irritatie? Heeft hij het hierover gehad met iemand? Misschien wil hij wel heel graag met je trouwen en is dit een manier om er voor zichzelf achter te komen dat jij echt voor hem gaat. Sterkte.
Ik snap heel goed dat dit je pijn doet...het gevoel ligt dieper dan mensen zich kunnen voorstellen. Tenminste als je het net zo voelt als mij. Ik heb een zoon uit een eerdere relatie, en zijn vader heeft in de 9 jaar nooit naar zijn zoon omgekeken of iets laten horen. Ik voel mij heel erg beschermend tegenover mijn zoon door deze situatie,omdat het mij als moeder al ontzettend pijn doet dat zijn biologische vader hem nooit belangrijk genoeg heeft gevonden om naar om te kijken. Ik zou nooit willen dat mijn man mijn zoon op wat voor manier dan ook zou kwetsen dat gevoel ligt echt ontzettend diep. Tuurlijk ga je voor alle kinderen door het vuur, maar bij mijn zoon gaat dat gevoel nog net iets verder. Hier is het ook zo of we krijgen allemaal dezelfde achternaam of ze houden de mijne. Mijn man is nog geen NL en heeft geen officieel geboorte akte dus ons dochtertje kon niet eens zijn achternaam krijgen. Ik weet wel, dat zodra de Nederlandschap rond is hij de kids beide zou erkennen.
Hier net zo, en ik denk toch dat dit iets is dat, wanneer je niet zelf in een dergelijke situatie hebt gezeten, het ontzettend moeilijk is om het je voor te stellen. Wat jij schrijft had ik geschreven kunnen hebben. Ik weet alleen wel 100% zeker dat al mijn kinderen mijn achternaam zullen krijgen, dat zou bij mij geen discussiepunt zijn.. Maar ik weet ook niet of ik Damien zou laten erkennen door een man die niet zijn biologische vader is. Inderdaad omdat, als het dan over gaat, die persoon -teveel- rechten heeft. Als je goed uit elkaar gaat en kind + 'stiefvader' zijn gek op elkaar is dat geen probleem natuurlijk, maar als het met ruzie gaat en 'stiefvader' doet er alles aan om jou te dwarsbomen.. Ik zou dat risico gewoon nooit willen lopen. Mijn kind is het meest dierbare in m'n leven, ik wil zo min mogelijk risico lopen dat hem iets overkomt. Ik heb er wel eens anders over gedacht, heb ooit serieus nagedacht om m'n zoon te laten erkennen door (inmiddels) m'n ex, maar het stuklopen van die relatie heeft me wel aan het denken gezet. Je hebt nooit zekerheid wat relaties betreft. Paranoide en doemdenken, ja misschien, maar liever dat dan dat ik achteraf inderdaad in zo'n situatie zit. Het is heel iets anders, maar misschien is het wel te vergelijken met trouwen. Voor de één is zo'n papiertje heel belangrijk, en voor de ander blijft alles hetzelfde, behalve dan dat het inderdaad zo op papier staat, en is het niet zo nodig.. (@TS) Als alles nu lekker gaat, je vriend zorgt voor je dochtertje alsof het zijn eigen kind is, dan is dat toch geweldig? Dan zou een papiertje minder belangrijk moeten zijn.. Ik begrijp ook wel dat het misschien niet helemaal om het papiertje gaat, maar gewoon om het feit dat je vriend het niet wil, er niet klaar voor is.. Dat moet echt keihard zijn.. Moeilijk hoor! Sterkte meis!
Het is inderdaad een gevoel wat andere zich niet kunnen voorstellen. Ik heb er ook vaak over nagedacht hoor "wat als" en dat doe ik nog steeds wel. Maar we zijn nu al 9 jaar samen en hij zorgt al 9 jaar voor "onze" zoon. Hij is degene die uit bed ging om hem een fles te geven, die hem troost en die hem normen en waarde bij leert, niet mijn zoon zijn biologische vader. Dus waarom zou hij niet het recht mogen hebben om hem te erkennen? Ik zei trouwens ook echt niet naar 2 jaar van, schat zou je hem niet willen erkennen...nee dat is pas later gekomen. Maar ik kan wel voorstellen als je met iemand samen komt, terwijl je kindje bijv al een jaar is oid, dat je daar toch heel anders over denkt.
onze jongste zou ook mijn achternaam krijgen. mijn vriend snapte ook heel goed waarom ik dat gevoelsmatig belangrijk vond en kon zich erin vinden. ik heb 2 kinderen uit een eerder huwelijk. echter toen ik 6 maanden zwanger was en hij eerst al heel erg moeilijk over namen deed. ( hij ketste alles bij voorbaat al af voor het een kans gekregen had omdat zoals hij later wel kon bemoemen niks goed genoeg was voor zijn zoon) affijn, toen wilde hij ook ineens out off the bleu dat onze zoon zijn achternaam kreeg. dat heeft me zo ongelooflijk pijn gedaan en nog steeds. ik heb uiteindelijk toegestemd omdat ik alle woorden rondom deze onderwerpen niet meer wilde. we hebben er veel over gepraat en ook veel woordewisselingen over gehad. maar bottemline was dat mijn vertrouwen in hem kapot gemaakt was door deze actie. het viel me zo zwaar tegen, ik had nooit verwacht dat hij over dit soort dingen moeilijk zou doen en we hadden er van te voren goed over gepraat. ik was er op een bepaald moment zo moe van ( het huilen, de woorden, de spanning, maar vooral de eenzaamheid in het gekwetst zijn omdat de reden waarom hem totaal ontging) dat ik heb toegestemd. nu bijna 2 jaar later heb ik het hem nog niet vergeven, het heeft een enorme deuk in mijn vertrouwen jegens hem gemaakt (ook wel door meer dingen) hij gaat dit nu pas goed inzien, we praten er heel veel over. maar gedane zaken nemen geen keer en vertrouwen kun je niet met een vingerknip weer goed maken. ik vraag hem ook weleens was het dit allemaal waard? nee zegt hij dan volmondig. ik had veel zorgvuldiger met jou gevoelens moeten omgaan, maar zegt hij ook zelf , mijn ego vond dat hij mijn naam moest hebben anders was ik geen echte man. tjah.... ik snap je dus heel goed.
@ shaddixxx: maar er zit ook een andere kant aan het verhaal van erkennen door iemand die niet biologisch de vader is. Mijn ouders zijn ook gescheiden en mijn vader had inderdaad dezelfde rechten als iedere andere vader. Is dat erg? Nee! Want hij is dus nog steeds mijn vader, met net zoveel rechten als hij over mijn zusje heeft (wel zijn biologische kind). En daar gedraagt hij zich ook naar. Hij ziet mij als zijn dochter, net zoveel als mijn zusje. En dat geeft mij dus een vader die ik anders niet had gehad. Dat heeft mij juist veel positiviteit opgeleverd, ook al zijn mijn ouders gescheiden en ken ik inmiddels ook mijn biologische vader. Het is dus juist in het voordeel van MIJ als kind dat mijn moeder heeft besloten dat haar nieuwe partner mij als zijn dochter mocht erkennen.
Blup: Wat erg voor jou (en je man!) dat je hem dit nog steeds niet vergeven hebt. Ik denk dat je (voor je eigen gemoedsrust) bij je standpunt had moeten blijven, óf moeten kiezen voor zijn wens en je er dan bij neerleggen. Het zou mijn inziens echt heel jammer zijn voor jullie en de kinderen als dit tussen jullie in zou blijven staan. En kinderen maken het probleem net zo groot als de ouders dat maken. Ik zou bijna willen zeggen: stap eens naar de psycholoog en kijk of je weer een beetje lekker in je vel en relatie kan komen.
@Yuki, in jouw geval alleen maar fijn. Ik ben dan weer wel blij dat ik niet de achternaam van mijn stiefvader hoef te dragen, dit is ooit wel ter sprake geweest maar gelukkig heeft mijn moeder toen wel naar mij geluisterd. Sterker nog, ik had het zodra ik daar de macht toe had zelf verandert. Lijkt me een moeilijk punt..
Natuurlijk, maar was dat erkennen daar nou echt voor nodig? Zou het niet precies hetzelfde zijn gegaan als dat nooit was gebeurd? Had hij je dan ineens niet gezien als zijn eigen kind? Ik weet niet hoe oud je was toen je niet-biologische vader en je moeder uit elkaar gingen, maar zou je moeder je bij hem weggehouden hebben als hij je niet erkend had?
Dat denk ik niet, mijn moeder is namelijk een hele volwassen en lieve vrouw die mijn beide vaders nooit in een kwaad daglicht heeft gezet, ook al lag ze zelf met hen overhoop. Maar juist daarom kan het toch geen kwaad dat hij mij erkend heeft? Als zij hem mij toch niet had willen onthouden? Toen ze een relatie kregen, was hij een hele lieve vader voor me. Dat verandert echt niet als mensen uit elkaar gaan, dan blijft hij een lieve vader voor mij. Ik was trouwens 13 toen ze uit elkaar gingen. En stel nou dat hij harde eisen was gaan stellen als mijn ouders uit elkaar waren gegaan en hij mij niet had erkend (en dus geen rechten had): dan had dat toch tussen mij en mijn zusje in komen te staan. Want dan had hij wel voor haar kunnen vechten, maar minder voor mij. Had me erg vervelend geleken. @ luna: hoe oud was je? Ik weet niet beter dan dat mijn niet-biologische vader mijn vader is. Ik was pas 3 toen ze elkaar leerden kennen. Het feit dat je hem je stiefvader noemt, zegt voor mij eigenlijk al veel. Mijn vader is gewoon mijn vader, niets minder. En volgens mij is het dochtertje van TS ook nog klein? En weet zij straks denk ik ook niet beter. Mijn moeder is na de scheiding van mijn vader hertrouwd en zijn achternaam had ik ook niet willen dragen. Maar ik leerde hem pas later kennen en hij bleef dan ook met nadruk meer een STIEFvader. Een hele andere situatie als je het mij vraagt, met name gevoelsmatig.
Het kan in jouw situatie geen kwaad nee, maar het heeft ook niet per sé iets 'opgeleverd' snap je? Het heeft geen invloed gehad op hoe je vader met jou omging en op wat er gebeurde nadat je ouders uit elkaar gingen. Een erkenning heeft geen invloed bij een positieve scheiding, maar zo vreselijk veel bij een negatieve scheiding! Als je ouders uit elkaar waren gegaan omdat, ik noem maar wat hoor, gewoon als voorbeeld, je vader je moeder had geslagen. Ik moet er toch niet aan denken dat ik mijn kind aan een man mee moet geven die me heeft geslagen. Ik zou zo ongelooflijk veel spijt hebben van die erkenning! Als je goed uit elkaar gaat is het natuurlijk veel makkelijker om positief te kijken naar een eerdere erkenning, omdat er dan in principe 'niets aan de hand' is. Dan is het niet nodig om spijt te hebben van de erkenning.
Yukl, klopt, gevoelsmatig is het een hele andere situatie. Hij kwam pas in mijn leven toen ik 11 was. Wel is het zo dat mijn biologische vader vanaf toen niet meer in beeld was en de voogdij een tijdje niet duidelijk geregeld was. Maar ik denk dat jou moeder goed aangevoeld heeft dat de man die ze koos als jouw vader, het goed zou doen. Mijn moeder had, als ze mijn mening niet had meegeteld omdat ik er mss te klein voor was geweest, mijn STIEFvader met een grote S haha, wel de voogdij gegeven over mij. Ondanks dat ze alles voor mij over heeft, had ze dan een grote inschattingsfout gemaakt. Daarom zeg ik, vanuit mijn oogpunt blijft het een heikel punt.. Ik ben het verder eens met je standpunten.
@ shaddixxx: mijn ouders zijn uit elkaar gegaan omdat mijn moeder een ander had Dus nee, zo makkelijk is dat niet gegaan. Trouwens, ik vind het erg vreemd dat je blijkbaar niet het vertrouwen hebt dat jouw partner nooit iets ergs zal doen als lichamelijke mishandeling? Dat zou mijn man nooit doen en ik zou hem dus al het vertrouwen met mijn kind geven (als deze niet van hem was). En ja, ik denk dus wel dat het heeft uitgemaakt dat mijn vader mij heeft erkend. Anders had ik namelijk officieel geen vader gehad, en dat had toch anders gevoeld. Nu hebben mijn zusje en ik bijv. ook dezelfde rechten als mijn vader komt te overlijden. Anders zou alleen mijn zusje als zijn kind worden aangemerkt. En ook dat mijn zusje en ik wetmatig dezelfde vader hebt, maakt het dat het meer als een verbondenheid voelt. Kijk, ik snap wel waarom je zo denkt, maar ik zou het prettig vinden als je iets meer begrip toont voor mijn gevoel. Ik ben tenslotte het kind die het zo heeft ervaren, jij kunt je hooguit inleven in het kind, maar hebt het zelf niet ervaren als kind zijnde. Ik wil alleen maar laten zien dat je als ouder A kunt denken, maar dat het voor het kind als B voelt. Nu ken ik jouw partner natuurlijk niet, dus ik weet niet wat jouw gevoel bij hem (en zijn relatie met jouw kind) is. @ luna: ja ik denk inderdaad dat mijn moeder dat goed heeft aangevoeld. Het feit dat hij direct volledig voor mij ging, terwijl hij pas 21 jaar was toen hij mijn moeder leerde kennen, is natuurlijk al bewonderingswaardig. Hij heeft mij direct volledig geaccepteerd, dus de stap om hem die rechten te gunnen zal voor mijn moeder weinig moeite hebben gekost. TS kan zelf het beste beoordelen of zij denkt dat haar vriend de juiste bedoelingen heeft met haar dochter. Maar als dat zo is, kan ik vanuit mijn ervaring zeker aanraden hem haar dochter te laten erkennen en haar ook dezelfde achternaam te geven. Juist omdat ze nog zo jong is en er een broertje of zusje aankomt.
@Yukl, inderdaad daar heb je helemaal gelijk in. En zo te zien heeft TS genoeg liefde voor de kinderen om hier een goede keuze in te maken.
Het is niet zo dat ik geen begrip toon voor jouw gevoel, ik vind het hartstikke fijn voor je dat jij het zo hebt ervaren. Ik denk echter dat de gevolgen groter zijn bij het erkennen - negatieve scheiding dan bij nieterkennen - positieve scheiding. En tja, misschien kan ik me 'alleen maar' inleven in het kind, maar ik ga er toch vanuit dat geen enkel kind bij een totaal verkeerde man wil zitten. Ik heb zelf een halfbroertje en zie hem gewoon als m'n broertje. Daar hebben onze achternamen of vaders echt helemaal niets mee te maken. Ik heb geen naam nodig om een verband te voelen. Het is gewoon m'n kleine broertje, waar ik alles voor over heb en die ik net zo zie als mn zusje (van dezelfde vader als ik). En dan dat 'officieel geen vader gehad'.. Waar heb je nu meer aan, aan een vader op papier, of aan een vader die er werkelijk voor je is maar die daar geen handtekening voor heeft gezet?
Aan een vader op papier die er werkelijk voor me is Mijn vader is mijn vader. En dan haal ik nogmaals mijn voorbeeld aan: als mijn vader komt te overlijden en alleen mijn zusje zou worden aangemerkt als zijn kind, zou ik dat moeilijk vinden. Want hij is net zo goed mijn vader als haar vader. En: jouw partner is dus mogelijk een totaal verkeerde man? Natuurlijk heeft een kind er niets aan als een totaal verkeerde man op papier de vader is. Als jij daar bang voor bent, kun je inderdaad beter niet je kind laten erkennen door deze man. Maar goed, ik heb niet het idee dat ik word begrepen Ik vind het ook moeilijk uit te leggen. Ik wil in ieder geval niet beweren dat erkennen per definitie de juiste keuze is. Ik wil alleen maar aangeven dat psychologisch gezien erkennen mij juist veel goed heeft gedaan en dat het dus wel een goede keuze kan zijn. En als een vrouw dus wel voldoende vertrouwen heeft in de ouderkwaliteiten van haar partner, is erkennen misschien wel de beste keuze.