Tot op eind vorige week was ik nog vrolijk aan het schrijven in het topic "zwanger zijn" .... over hoe gelukkig ik was en hoe blij dat we na anderhalf jaar proberen eindelijk zwanger zijn geworden. Gisteren ben ik hard van die roze wolk afgevallen en vanochtend ben ik helemaal in een diep dal terecht gekomen...... Gisterenmiddag wilde ik lekker onder de douche stappen en terwijl ik me uitkleedde zag ik wat bruine afscheiding in mn slipje... Paniek sloeg toe en heb in stress de vk gebeld. Zij zei dat ik me nergens druk over hoefde te maken en dat bruine afscheiding redelijk normaal is bij een prille zwangerschap. Was beetje gerustgesteld, maar toch niet helemaal. Heb toch maar de huisarts gebeld en die wilde geen risico's nemen en heeft me gevraagd langs te komen. Ben helemaal nagekeken en ze zei ook, dat het oud bloed was... Dat stelde haar enigszins gerust, maar ze kon me ook niet beloven dat het geen beginnende miskraam was... Het was afwachten dus of het bloeden zou doorzetten....... We wisten dus nog niets.. en heb de hele dag met een ongerust gevoel gezeten. Voordat ik naar bed ging moest ik nog naar de toilet en zag dat er nog maar een klein beetje bruin bloed vanaf kwam... was dus een beetje gerustgesteld en de hoop groeide weer een beetje..... Totdat ik midden in de nacht wakker werd van krampen in mn buik... ik voelde ze, mn hart begon te bonken... maar ik wilde er niet aan geloven en durfde niet op te staan... probeerde dus door te slapen tot de volgende ochtend... Ben gedurende de nacht nog wel een paar keer wakker geworden van de krampen.. tot vanochtend. Ik werd wakker en voelde nog steeds de menstruatiekrampen in mn buik.... ik voelde al wat er aan de hand was... maar wilde er niet aan geloven... ik ben nog een uur blijven liggen omdat ik niet durfde op te staan... maar uiteindelijk moest ik wel. Ik ben voorzichtig naar de toilet gelopen omdat ik nodig moest plassen.... en daar gebeurde het... ik ging zitten ... en alles kwam eruit. Helderrood bloed met stolsels..... ben bang dat ik er nu wel aan moet geloven..... dit is een miskraam..... het ongeboren kindje waar ik zo blij mee was.... zo gelukkig... in 1 klap verdwenen..... Mijn roze wolk is zomaar binnen 1 seconde verdwenen en ik voel me nu zo leeg van binnen... het enige wat ik kan doen is heel de dag huilen... Heb wel de dokter gebeld en die zei ook dat ik het gewoon moest laten gaan... eind van de week even bellen voor afspraak om te kijken of alles eruit is en of ik niet gecurriteerd moet worden...... Verder moest ik letten op het bloedverlies, of het niet te hevig en te pijnlijk wordt en of ik koorts krijg..... want dan moest ik wel gelijk aan de bel trekken... Kan me haast niet voorstellen dat het leven zo oneerlijk is.... ik weet ook wel, dat moeder natuur beslist.... deze zwangerschap mocht niet zo zijn.... ik zal dit ook wel zeker verwerken en hopelijk een plaatsje geven en dan gewoon niet de moed opgeven en verder gaan waar we gebleven waren en de volgende keer hopen op een zwangerschap die wel goed verloopt.... Maar intussen..... ben ik momenteel een wrak.... van het geluk en blijdschap van een zwangerschap tot het diepe verdriet en pijn, dat je het ook zo weer kwijt bent..... Sorry voor het hele verhaal... maar moest het even kwijt.....
Heel veel sterkte ermee. Ik weet hoe je je voelt ik heb net 2 weken geleden een miskraam gehad. Eerst heb je alles dan heb je in eens niks meer. Maar moet zeggen het gaat met de dag steeds een beetje beter.
Ik wens je heel veel sterkte toe. Helaas weet ik inmiddels hoe je je voelt en het leven lijkt gelijk zo oneerlijk.
heel veel sterkte lijkt me echt vreselijk gelukkig heb ik het nooit meegemaakt ik weet dus ook niet precies hoe je je voelt maar ik ben er enorm bang voor en ik denk iedereen die zwanger is
Ik wens je heel veel strekte, ik heb vorige jaar na 3 maanden een miskraam gehad, ik weet hoe moeilijk je het heb. de eerste paar dagen zijn het ergst en je gaat echt mensen rot aan kijken die wel zwanger zijn of een kindje hebben. Maar jou tijd komt echt wel. Je moet posetief blijven dan komt het meestal wel goed. Ga leuek dingen doen met je man/vriend of vrienden. Dat helpt meestal wel afleiding. Zodra je op de bank of bed gaat hangen ga je er alleen amar aan denken. Sterkte meid. en een dikke knuffel Liefs Annemarie
Lieve Gilmoora, Ik heb vandaag net hetzelfde meegemaakt, ik ben ook in een kwartier tijd van mijn roze wolk getuimdeld. En het doet pijn, erg pijn! Ik had een miskraam en werd gelijk na de middag gecurriteerd. Ik leef met je mee! 't heeft tijd nodig om te helen. De natuur heeft een harde beslissing genomen. Maar waarschijnlijk wel een juiste beslissing. En je hebt gelijk, ik voel me ook een wrak. Praten/schrijven doet wel deugd.
Heel veel sterkte, het doet pijn, ik weet het.. neem de tijd en zoek troost in je omgeving. Sterkte..
Heel veel sterkte! Ik weet ook helaas je je voelt. Toen ik 10 mei naar de vk ging en zij een echo maakte zagen wij dat het vruchtje niet is gaan ontwikkelen. 21 mei ben ik gecurreteerd,omdat ik geen spontane miskraam kreeg. Neem echt de tijd om het een plaatsje te geven en praat er veel over met je man,dit helpt bij de verwerking. Ik heb het nu een plaatsje kunnen geven, al heb ik zo nu en dan een dipje. En daar geef ik gewoon aan toe. Ook als ik zwangere vrouwen zie lopen moet ik wel weer ff slikken. Nogmaals heel veel sterkte! Liefs
Weet niet wat ik tegen je moet zeggen ik vind het echt heel erg voor je (jullie). Zelf heb ik helaas ook een miskraam gehad en wij waren toen ook al 1,5 jaar bezig. Geef het op je gemak een plekje en laat je verdriet toe. Het is heel normaal dat je verdrietig bent. Sterkte in deze moeilijke periode. liefs vruchtje
hallo iedereen, Heel lief al die berichtjes van jullie... ben nu 2 dagen verder, zit ook lekker thuis om een beetje bij te komen, maar denk dat ik nu het ergste heb gehad van de miskraam. Zondag was een drama, veel krampen, veel bloed... moest echt aan de pijnstillers om de dag door te komen. Gisteren ook nog kramp en redelijk wat bloed, maar al zonder pijnstillers. Vandaag nog lichtere krampjes met aanzienlijk minder bloed. Dus het einde is nabij.. Ook emotioneel gaat het wat beter, zondag was ik echt een wrak... een huilend wrak.... gisteren ook nog wel een beetje... Maar wat dan zo erg is.. mn mannetje was ook thuisgebleven gisteren en we gingen toch even de deur uit, boodschappen doen, beetje frisse neus halen en samen ergens wat drinken... en dames, ik overdrijf niet... in een uur tijd heb ik in het centrum zeker 20 zwangere vrouwen gezien.. en vrouwen met pasgeboren baby's in de kinderwagen... Ik zei al tegen mn mannetje, tis net alsof ze overal rondlopen. Denk eerder dat ik er normaal nooit op gelet heb en nu dit gebeurt is, zie je natuurlijk alles ineens. Gelukkig konden we er wel over lachen, mn mannetje pakte mn hand en hij zei: onze tijd komt ook nog wel...... tja.. toen kwamen toch die hormonen weer en tranen rolden weer over mn wangen. Ik voel me nu ook wel weer wat positiever, heb het geaccepteerd, met natuurlijk hier en daar een kleine terugval.. maar dat moet kunnen. Hoop dat dit allemaal snel achter de rug is en dat we verder kunnen gaan waar we gebleven zijn... en op naar de volgende ronde. xxxxxx
heel veel sterkte ...ik weet hou je voelt ...heb een week geleden een miskraam gehad ... ik leef met je mee ...dikke knuffel
Wat fijn dat jullie er toch samen een lach om konden krijgen! Ik weet precies wat je bedoeld! Ook mijn man en ik gingen 'the day after' een wandeling maken samen, gewoon ff eruit en een frisse neus halen... En ja hoor! Overal buiken en kleine baby's! Hoe moeilijk ook, we moeten verder.... En ooit, ja ooit, mogen ook wij genieten van een lief, klein wondertje, dat groeit in onze buik....