Bedankt voor al jullie lieve reacties. Ik voel me echt heel verdrietig en leeg. Ik heb al eerder hulp gehad. Jaren eigenlijk (met stops). Voor mijn gevoel heb ik alles al besproken en gezegd. Ik geloof niet dat hulp zoeken mij helpt om dit nog meer of beter te verwerken. Het is gewoon een hele traumatische ervaring geweest. Ik ben daardoor veranderd als mens. Ik heb dat onbezochte niet meer. Dat gevoel van eeuwige geluk en lol ben ik verloren. Ik geloof ook niet dat ik dit ooit nog terug ga krijgen. @pnirmal ik zal zoiets nooit tegen M. zeggen. Hij is het mooiste wat me ooit is overkomen. Hij is fantastisch. Hij is perfect. Ik wou dat hij Joey had gehad die hem kon beschermen, die hem kon irriteren en die zijn speelgoed kon afpakken. Ik wou dat ze samen konden opgroeien. Ik heb vandaag toen ik heel hard moest huilen hem heel duidelijk uitgelegd dat het niet aan hem ligt dat ik heel veel van hem hou en niet boos op hem ben. Dat mama verdrietig is omdat ze iemand heel erg mist. Als hij oud genoeg is zal ik hem vertellen.
Wat vreselijk meis... Rouw is bij iedereen anders dus weet niet of je wat aan mijn ervaring hebt....ik krijg uit je verhaal het gevoel dat je het zelf ook niet volledig accepteert dat je nog zeveel verdrietig bent...maar dat je gewoon merkt dat het zo is, klopt dat? Dat je je schuldig voelt naar je kindje, dat de familie je niet begrijpt en dat je daardoor gaat twijfelen aan jezelf en jou recht op verdriet, ook na 8 jaar? Misschien begint het voor jou bij het daadwerkelijk accepteren dat je nu echt iemand anders bent? Niet alleen constateren dat het zo is, maar het echt toelaten. Accepteren dat verdriet zijn sporen nalaat op een mens en dat je er niets aan kunt doen, behalve het toelaten. Anders ben je alleen aan het vechten tegen je pijn. Zodra je pijn en verdriet binnenlaat, pakken ze een stoel en gaan ze rustig zitten, anders blijven ze tegen de deur rammen en moet jij aan de andere kant heel hard blijven duwen. Echt de zon gaat wel weer schijnen hoor, maar je verdriet blijft ook, het zit dan gewoon rustig naast je in het zonnetje. Ik wens je veel sterkte, dikke knuffel
Jeetje..ik krijg echt de kriebels van de reakties hier. "Het een plekje geven"...het is al zo lang geleden, misschien moet je eens gaan praten". Weten jullie wel hoe pijnlijk die opmerkingen zijn? Aan verdriet en rouw zit geen tijdslimiet. Het een plekje geven? Hoe kan je het verlies van het kostbaarste ter wereld een plekje geven. Nee.....je moet er mee leren leven. Maar het verlies en de pijn zal altijd hard en pijnlijk zijn. En iemand die zegt dat je je er overheen moet zetten. ....die weten niet waar ze het over hebben
Precies dit. Ik herken het omdat mn moeder het (meerdere keer) heeft meegemaakt, en zelfs na 30jr doet het haar nog pijn. Dat je geen begrip krijgt van je eigen familie vind ik erg voor je, hoe hard kan men wel niet zijn tegenwoordig. Jullie vieren de verjaardag van je vriend maar wanneer jullie willen en laat de mensen die dit niet willen begrijpen maar de hoogste boom invliegen. Heel veel sterkte meid.
Lieve minisophaholic, Als je de verjaardag op die dag niet kunt houden, dan niet doen. Heb vorige week m'n zoontje verloren na een zwangerschap van 17 weken. Sprak m'n oma, die heeft een zoontje verloren na een voldragen zwangerschap. dat was op 6 april 1952. Iedereen die ze op die dag spreekt dan heeft ze het erover. Dit blijft voor altijd in je hart. Mijn zoontje is op de verjaardag van m'n schoonvader geboren, maar die houdt gewoon z'n verjaardag. Mijn schoonzusje is daar echt boos om. Ik begrijp het ook niet, maar ga maar niet in discussie. Kan nl niet met hem overweg. Meid, doe wat je zelf het beste vind!!!!! Het is jou verdriet. Sterkte toegewenst. trouwens in de vlindertuin staat ook zo'n verhaal. Volgens mij ook 7/8 jaar geleden. Moet je maar eens kijken, doet je misschien wel goed. gr mamsvan6
Ik herken het helemaal (helaas). Elke keer als het weer september wordt krijg ik het al benauwd. Je kan me echt opvegen op de sterfdag van onze zoon en de dag dat ik van hem moest bevallen. Bij ons is het 'pas' 2,5 jaar geleden maar het voelt vreselijk. En juist nu ik weer zwanger ben en mensen denken dat ik meer kan genieten kan ik het juist niet. De angst dat het fout gaat blijft. Denk op de sterfdag van jullie zoon echt aan jezelf, je moet geen feest vieren als dat niet goed voelt
helemaal mee eens!!!! Onze zoon is op 16 maart 2006 overleden in mijn buik met 35 weken en ik rouw nog steeds op zn dag......ook al is het nu acht jaar geleden...
Mee eens, al heb ik ook de opmerking gemaakt over het praten. Maar ik bedoel dan meer het praten met een lotgenoot o.i.d. of een professional, maar ik bedoel dat niet in de zin dat het het verdriet minder maakt. Maar meer mischien wat handvatten om met bepaalde opmerkingen om te gaan. Al blijven die op bepaalde momenten altijd kwetsend.
Het ergste wat je mee kan maken is een kindje verliezen lijkt me. Sterkte, het is jou verdriet en iedereen is anders en gaat anders met verdriet om. Mensen moeten het maar accepteren..
Ik heb een MA gehad met 12 weken en dat vond ik afschuwelijk! Zelfs nu een jaar later ben ik er nog steeds kapot van. Laat staan als je kind overlijdt! Daar kom je dus echt nooit meer overheen. De pijn word misschien minder maar al altijd een wond blijven. Ik schijt al bijna in mn broek nu pasen eraan komt en ik me zo goed herinner van het ziekenhuis terug te komen en te weten dat er een dood kindje in mn buik zat. *ril* Moeten bevallen van een overleden kind lijkt me een hel. Weet niet hoe het gegaan is met jou shopaholic maar ik zou zeggen: neem je tijd en huil gewoon als je verdriet voelt.
Ook ik krijg de kriebels van sommige reacties. Een kind kwijtraken is het ergste dat je als ouders kan overkomen. Ik herken het stukje was je zegt over een stuk van jezelf kwijtraken, een stuk onbezorgdheid en de verandering in jezelf. Ik ben ook niet meer dezelfde als voorheen, het interesseert me ook niet meer zo, voor mijn gevoel is het ergste wat een mens maar kan over komen mij overkomen en daardoor zijn alle kleine problemen voor mij niet meer belangrijk. En ja, ook ik vind het normaal dat je op zo'n dag geen feest wil vieren, ook niet na 8 jaar. Want het verdriet zit gewoon in je en gaat nooit volledig weg. En natuurlijk ga je door, je moet wel, maar er zijn momenten waarin je je volledig wil richten op je overleden kind. Dit is er 1 van, en dat heeft je schoonfamilie maar te accepteren. Een hele dikke knuffel voor jou, veel sterkte morgen.
Wat verschrikkelijk dat je er nog zoveel verdriet van hebt.. Heel erg veel sterkte. Mijn zusje heeft t ook meegemaakt en ik was hier ook heel erg bang voor, voor haar. Gelukkig ervaart zij geen gemis, wel van het met lege handen achterblijven, maar niet van het kindje zelf.. Dat deze dag altijd een lading blijft hebben, lijkt me sowieso wel logisch.
TS, wij hebben ons dochtertje verloren na 23 weken zwangerschap. Ze is wel levend ter wereld gekomen maar is na 20 minuten overleden. Wij noemen het haar geboortedag en niet haar sterfdag, op die dag hadden we haar juist vast en konden we haar zien en waren we trots op haar. Dat was onze enige dag samen en wij 'vieren' dat juist ieder jaar. Voor ons is dat haar verjaardag. We hebben afgesproken om op die dag altijd iets met ons gezin te gaan doen. Afgelopen jaar zijn we naar de dierentuin geweest, uiteten en hebben we 's avonds wensballonnen opgelaten met mooie teksten voor haar. Misschien is het voor jou een idee dat jullie die dag ook voor Joey houden, iets gaan doen met je gezin voor hem. Zo voelt het misschien ook dragelijker voor je want op die dag kun je wat voor hem doen... Ik vond t erg fijn.
hier ben ik het helemaal mee eens!! TS je hebt die dag nodig om te rouwen, als anderen dat niet accepteren, dat hebben ze pech!
Sterkte deze dagen! Ik begrijp helaas helemaal wat je bedoeld. ' Het verlies van je kindje is het allerergste wat je als ouder kan over komen. En de opmerkingen dat het nu wel over zou moeten zijn en zo meer doen pijn. ik zeg wel eens dat juist die mensen dat die maar eens een halve dag in onze schoenen moesten staan, want dan weten ze wat voor nachtmerrie het is om je dierbaarste bezit te moeten missen. Mijn ventje is 9 jaar geleden in dec geboren en in jan. overleden. en die maand zeker ben ik niet mezelf en ik sta het gewoon ook toe dat ik me dan juist verdrietig voel en niet compleet. want zoals met sinterklaas en kerst missen we toch altijd onze oudste zoon. Elk jaar is er dan ook een cadeautje bij voor hem. de mensen die dat niet begrijpen hebben gewoon pech gehad. want dit is onze manier om er mee om te gaan en ik denk ook dat je je nooit meer helemaal compleet zal voelen. Het gemis is er en zal blijven, maar het moet je hele leven niet beinvloeden. daar zit het em in. Doorgaans ben ik gewoon blij en geniet ik van mijn leven en van mijn kinderen en ben ik trots ook op mijn oudste kanjer. Maar op speciale dagen denken aan bv verjaardagen moerderdag vaderdag en andere mijlpalen dan mis ik wel mijn kanjer. wat ik je wil eggen to volgens mij is het heel normaal dat je die dagen rond je vriend zijn verjaardag en dus de dag dat je Joy moest laten gaan dat je je dan verdrietig voelt. Ken je lieve engeltjes? daar heb ik jaren geschreven en daar zie je dit ook steeds terug komen. nogmaals sterkte
Volgens mij maakt het niet uit hoe lang het geleden is,het verdriet zal altijd blijven,maar het is hoe je er mee omgaat. Bij ons is het al bijna 16 jaar geleden maar elk jaar op zijn geboortedag staan wij er nog bij stil en gaan we naar zijn grafje.