Hallo allemaal, Ik ben 31 januari bevallen van onze derde dochter. Ze is gezond, de bv gaat goed, m'n andere twee dochters zijn gek op haar, ik zou helemaal gelukkig moeten zijn. Dat ben ik ook, maar toch knaagt er een verdrietig gevoel. Ik heb het al een paar dagen, maar vandaag in het bijzonder. Vandaag was de kraamverzorgster voor het laatst (ik had verlenging ivm keizersnede) en hebben we de kraamweek dus afgesloten. We roepen al heel lang dat met drie kinderen ons gezin compleet is. Het is qua financiën en ruimte genoeg en ook gevoelsmatig is het goed zo. Dat voelde tenminste zo tot een paar dagen geleden. Nooit meer zwanger, nooit meer bevallen, nooit meer een kraamweek, een babietje die zo snel 'groot' wordt, überhaubt deze hele periode die veel te snel gaat, enzovoort. Ik knuffel me 'rot' met m'n meiske en geniet van haar zachte huidje en haar lieve haartjes, maar weet dat ik het niet vast kan houden. Ik voel me er ergens zo schuldig over. Hoe kan ik me verdrietig voelen terwijl ik drie gezonde kinderen heb waar ik meer dan dankbaar voor moet zijn (en ook ben!!). Ik heb tenminste ervaren hoe het is om zwanger te zijn, ik heb drie kinderen, er zijn zoveel vrouwen die niet eens één kindje hebben. Maar toch, gevoel en verstand zijn even niet op één lijn hier. Is dit herkenbaar voor iemand? Heb of hield je dit gevoel lang? Ik wil me zo graag 'gewoon' gelukkig voelen en genieten! Ik hoor het graag! ps: ik hoop dat dit op de juiste plek in het forum staat, zo niet dan sorry!
Jammer dat je niet kunt genieten en verdrietig bent. Kun je er met je partner goed over praten. Ik begrijp dus dat je verdrietig bent omdat dit de laatste keer is, jullie derde kindje? Ik dat gevoel ook heel sterk na de tweede, ik wilde zoooooo graag een derde, werd er ook verdrietig van. Vriendlief wilde niet. Achteraf spijt dat ik niet dacht, laat het maar op z'n beloop gaan en laat ik lekker nu genieten. Dat lukte mij dus niet. Dat hele heftige gevoel van help straks is dit de laatste keer, werd in de maanden erna heeeeeeel langzaam minder. Nu denk ik, waar maakte ik me druk om. En dat was voor we voor een derde gingen hoor Misschien helpt het als je de definitieve keuze open laat? En zeer waarschijnlijk denk je over een tijd, ja het is goed zo. En zo niet, dan zie je dan wel weer!
Bedankt voor je reactie Maanvrouwtje. Ik kan er met mijn man wel over praten, alleen zegt hij 'het hoort erbij, dat zijn gewoon kraamtranen, het gaat wel weer over'. Lief bedoeld (en hij heeft misschien ook wel gelijk), maar het helpt me niet echt. Ik geniet zeker van mijn gezin, gelukkig wel, maar dat gevoel knaagt dus ook. Inderdaad vooral het 'nooit meer' gevoel. Net dacht ik nog zoiets als 'bij een volgende bevalling zou ik dat weer zo willen....' om vervolgens meteen te bedenken dat dat 'onzin' is want er komt geen volgende bevalling. Afscheid nemen van die levensfase en ook afscheid nemen van het moment waar we negen maanden naar uit hebben gezien. De kraamweek is voorbij, nu moeten we terug naar het gewone dagelijks leven. Tjonge, het klinkt alsof m'n 'gewone' leven een verschrikking is en dat is echt niet zo hoor!! Beetje een gevoel van 'jammer dat de vakantie alweer voorbij is' maar dan heftiger. Misschien heb je gelijk en moet ik er nog geen definitieve punt achter zetten om zo wat 'lucht' voor mezelf te krijgen. Sorry hoor, heel lang verhaal dit, maar het is lekker om het even van me af te typen.
Herkenbaar en geen tips... hier sleet het vanzelf. Het 'nooit meer' gevoel is nu nog vooral als ik zwangere vrouwen zie. Nu onze puk wat grote is en het allemaal wat minder hard gaat is het makkelijker te genieten lijkt het. succes en ja. Het zijn ook je kraamtranen.
Oh heeeeeeel herkenbaar!! Zit er nu ook midden in!! Manlief wilde aanvankelijk geen derde kind, maar we besloten toen om gewoon te kijken hoe het zou lopen. Uiteindelijk kwam er dus wel een derde, waar we echt onwijs gelukkig mee zijn, maar dit zal inderdaad wel ècht de laatste zijn.. Als kinderen geen geld zouden kosten, en ruimte in huis geen probleem zou zijn zou ik er nog wel een paar willen, maar ja.. ze kosten nou eenmaal wèl geld en ik vind ons huis nu toch wel goed gevuld (hoewel dat betrekkelijk is natuurlijk.. vroeger woonden veel grotere gezinnen in veel kleinere huizen..) dus een nummer vier gaat er zeer waarschijnlijk (zeg maar zeker..) niet komen. Ik ben dus nu (naast het genieten van ons kleine wondertje) ook wel een beetje aan het rouwen om wat nooit meer gaat komen... Nooit meer zwanger zijn en dat gezellige getrappel voelen (ik vergeet voor het gemak maar even de nare kwaaltjes..), nooit meer bevallen (ja, ik vind het leuk!), nooit meer dat speciale geurtje van een pasgeboren baby opsnuiven... en tja.. zo kan ik wel even doorgaan... Ik kan je helaas niet vertellen wanneer het over gaat, maar ik denk wel dat we hormonaal nu gewoon niet helemaal in balans zijn en het daardoor allemaal groter voelt dan het over een paar maanden zal zijn.. dat hoop ik tenminste! Ik weet wel nu al zeker dat ik altijd wel een pietsje heimwee naar het hele gebeuren ga krijgen als er iemand in mijn omgeving zwanger is of net een babietje heeft gekregen, maar ik begrijp van andere moeders die het baby-tijdperk definitief achter zich hebben gelaten dat dat heel normaal is. Voor nu dus gewoon maar goed genieten van deze periode en wachten tot de hormonen weer een beetje in balans komen en ik weer wat meer met m'n hoofd kan denken in plaats van alleen met m'n hart... en accepteren... accepteren dat het nou eenmaal zo is en accepteren dat ik me daar soms gewoon erg rot over voel... Sterkte met jouw 'rouwproces'!! -knuf-
Ken t gevoel helaas ook goed en heb een zoontje. Schiet nu na 13 maanden nog regelmatig in tranen. Zeker als ik een baby zie of dat ik hoor dat een vriendin zwanger is. Heb het vooral gehad rondom zijn verjaardag. Ben bang dat mijn man het zo prima blijft vinden. Soms heb ik er vrede mee, maar blijft knagen. Op de knasgmomenten kan ik moeilijk genieten. Zodoende (een van de redenen ook eerste maang grijze wolk ipv roze) ook eerste maand minder kunnen genieten. En ook nu komen er weer tranen. Sorry, kan je dus niet echt helpen. Probeer toch te genieten. Ik heb namelijk soms een schuldgevoel