Meiden ik zit een beetje met mezelf in de knoop op het moment Ik heb geprobeerd via de zoekfunctie topics te vinden die over dit onderwerp gaan maar kan het niet vinden, zal wel niet de juiste zoekwoorden gebruiken of ik ben gewoon echt heel raar Het probleem is dat ik nu ruim 32 wkn zwanger ben en de paniek een beetje toe begint te slaan en ik af en toe ook denk: ik wil dit helemaal niet, ik ben weg hier, ik wil mijn oude leventje weer terug. Ik ben er nog niet klaar voor. Ik voel me nu al zo'n ontaarde, slechte moeder. Mijn kindje wordt over een paar wkn verwacht en ik vind het op dit moment niet leuk, ik vind het doodeng!! Wat achtergrondinfo, misschien verklaart dat het... Of misschien is dit gewoon een heel normale ->) fase in de zwangerschap.. Angst voor het nieuwe? Ik ben al sinds het begin van de zwangerschap alleenstaand en heb me daat -al zeg ik het zelf- behoorlijk goed doorheen geslagen. Nu komt af en toe de woede ten opzichte van de verwekker opzetten ("de ^&#* gaat wel heel makkelijk door met zijn leven!"), de angst om geen leuke relatie meer te krijgen... Zijn er vrouwen die het gevoel 'HELP ik ben nog lang niet aan de geboorte toe!' herkennen?
Herkenbaar ja.... Ik had het ook ineens in de laatste weken van mijn zwangerschap, het 'oh jee, wil ik dit wel' gevoel. Bij mij was het pure paniek naar het onbekende. Wist niet wat ik kon verwachten, zou ik wel een goede moeder zijn? kan ik het allemaal wel? Dat gevoel was er niet altijd hoor, maar kwam soms ineens met vlagen aanzetten... Maar..... Toen ik onze dochter voor het eerst in mijn armen had, is dat gevoel omgeslagen in totale verliefdheid! Suc6 meid met de laatste loodjes!
Had dat gevoel 3 weken geleden nog, is nu gelukkig helemaal weg. Tijdens mijn eerste zwangerschap is mijn man er ook vandoor gegaan zodra hij wist dat ik zwanger was. Kan me je gevoel dus wel een beetje voorstellen. Maar heb nu een veel leukere vent Jouw gevoel gaat vast ook nog veranderen in de laatste weken en je kan er ook altijd met je vk over praten. Hoop dat je je snel beter gaat voelen en je nog een beetje kan genieten van je laatste weekjes zwanger zijn.
Hee meid! Voor mij ook heel herkenbaar hoor! Ik was super blij toen ik zwanger was en dacht er 24 uur per dag aan! Keek de hele dag op internet, las boeken enz. Tot in de laatste weken begon ik ineens te twijfelen! Help ik wil niet bevallen, hoe moet dat met een baby straks? Wat moet ik doen als ie huilt? Straks weet ik niet wat te doen enz! Zelfs de avond voor dat ik ingeleid werd was ik zo zenuwachtig dat ik samen met mn vriend ik bed lag en alleen maar moest huilen omdat ik zo bang was voor verandering en het onbekende! Niet dat mn kindje niet gewenst was, juist WEL maar dat is gewoon denk ik de angst naar verandering en het onbekende! Toen ik bevallen was en mn kleine meisje op mn buik lag heb ik nooit maar dan ook nooit meer zulke rare gedachtes gehad! Zo cliche, maar.. Het is het mooiste wat je maar kan overkomen!!!!! Dus meid wat ik wil zeggen is, ik snap dat je nu zo denkt en daar schrik je zelf van maar als je kindje er eenmaal is snap je niet eens meer dat je zo dacht hihi!
Ik denk, ook gezien jouw achterliggend verhaal, dat dit een hele normale reactie kan zijn hoor! Er gaat iets enorm veranderen en dat kan soms heel beangstigend zijn. En ook ik geloof, wanneer jouw kindje in je armen ligt dat gevoel verdwijnt. Echt.. de onvoorwaardelijke liefde voor je kind zal snel ontstaan! Ik hoop dat je goede steun krijgt van je omgeving. Heel veel succes met de laatste weken. Heb vertrouwen in jezelf, dan komt het vast en zeker goed!
Thanks voor de reacties! Toch fijn om te horen dat ik niet helemaal gek ben geworden en het gevoel herkenbaar is Ik weet zeker dat het bij mij een heel groot stuk angst is... Maar het gevoel dat ik het liefst zou willen weglopen voor de zwangerschap nu is zó naar, het maakt me heel erg verdrietig. Als ik dan hier topics voorbij zie komen van dames die niet meer kunnen wachten tot ze hun ukkie in hun armen hebben vraag ik me af of het ooit nog goedkomt met mij Ik ben heel de zwangerschap, ondanks de vervelende situatie, heel blij geweest en kan ook echt zeggen dat ik heb genoten van mijn zwangerschap. Tot nu dan, want nu word het ineens wel heel 'echt'... Het voelt ergens nog zo onwerkelijk dat ik straks écht mama ben Het gevoel is zo raar, want mijn jochie is echt gewenst en ik zou kapot gaan van verdriet als het nu mis zou gaan, maar aan de andere kant denk ik wel eens.. was ik die bewuste avond maar niet samen geweest met ex... hoe anders was mijn leven dan gelopen (en dan voel ik me weer schuldig natuurlijk.... met zulke gedachtes ) Ik ben heel blij om te lezen dat bij jullie deze gekke gedachtes als sneeuw voor de zon verdwenen bij de geboorte. Maar ik hoop eigenlijk niet tot het einde zo pessimistisch te zijn en de laatste wkn ook nog te kunnen genieten!
Heel normaal hoor . Ik had het bij mijn eerste zwangerschap toen mijn vliezen net gebroken waren. Het is helemaal goed gekomen hoor . Er gaat veel veranderen en je kunt niet meer terug. MAAR die onvoorwaardelijke liefde van je kindje is zo mooi, datje echt niet meer terug wilt!
Ja, dit wil je Straks als hij er is, wil je niet anders. Het enige wat je écht gaat missen.....: slapen!
@ Machtelt: Ik kan idd niet meer terug en dat is heel heel heeeeeeeel eng Dat is ook meteen het dubbele, ik weet natuurlijk dat er geen weg terug is, maar ik heb nu van die momenten dat ik het liefst weg zou willen rennen! @ Skatje: als dat het ergste is kan ik daar heel goed mee leven denk ik
Zelfs bij een 2de kan je het hebben hoor We zijn nu ongeveer even ver zie ik en ik heb het ook wel een beetje hoor! Zei het van de week nog tegen mijn vriend: We hebben het eigenlijk ook wel leuk met z'n 3en he....haha! Gewoon de "angst" voor het onbekende en helemaal omdat het nu overduidelijk is dat er geen weg meer terug is. Herken het ook wel van de eerste keer.... Maar er breekt ook een periode aan dat je niet meer kan wachten tot je weet wie er nou al die tijd in je heeft gezeten. Hoe je kindje er uit ziet... Komt helemaal goed
God man,heeeel erg herkenbaar! Ik koos ervoor jong moeder te worden, ipv na de universiteit eerst cariere te maken. Aan het einde van mijn zwangerschap had ik spijt als haren op mijn hoofd, de vlos zei dat dat vrij normaal was. Het is helemaal goed gekomen!
heel herkenbaar... ik zei ook steeds tegen mijn man: ga ik het wel leuk vinden? zal ik wel een goeie moeder worden? Na de geboorte heeft hij me er vaak mee geplaagd, en vind je het wel leuk? terwijl ik straalde van geluk Het is gewoon een fase die de meeste doorgaan, op die manier denk je bewust na over wat er gaan komen... komt goed meid!
Hey meid, Ja ik herken het wel hoor.. Werk zelf in de kinderopvang dus 'weet' waar ik aan begin (ookal is het thuis natuurlijk 24/7) Maar had wel ook de twijfels van kan ik het wel / doe ik alles wel goed? Nu ben ik met verlof en komt de bevalling steeds dichterbij en dus ook ons ukkie; ik kan niet wachten en aan de andere kant mag het ook nog wel even veilig in mn buik zitten, begin er net aan te wennen een soort. Het komt allemaal echt wel goed en je kant het!
Het is ook niet niks om "even" een kind te krijgen, aan die grote veranderingen moet je gewoon wennen en je zal er na je bevalling mss ook nog even last van hebben (kraamtranen) maar zodra hij er eenmaal is, weet je waar je het voor gedaan hebt! en ik weet zeker dat je het allemaal goed zal doen als kersverse mama, dat gaat allemaal vanzelf
Oooh heel herkenbaar hoor! Sterker nog: ik heb die gevoelens nog steeds af en toe, die verdwenen bij mij dus niet als sneeuw voor de zon. Het is toch gewoon zo: je verandert ook! Je oude leventje komt nooit meer terug, en daar mag je best bang voor zijn en je mag er ook van balen. Dat betekent niet dat je niet gaat wennen en niet kunt genieten van je nieuwe leven. Maar ja het is nou eenmaal soms moeilijk dat je je "vrijheden" moet opgeven. Ik baal soms vreselijk als ik een lunch moet afzeggen omdat mijn zoontje ziek is, ik baal soms vreselijk als ik zo moe ben van het voeden snachts dat ik savonds geen puf meer heb om leuke dingen te doen, ik kan het soms niet uitstaan dat ik niet gewoon een paar uur kan aan shoppen, ik kan soms wel janken als ik iets leuks had gepland met mijn vriend en de oppas zegt af. Dan denk ik af en toe echt: pff waarom wilde ik kinderen?? Ik mis het alles kunnen doen wat ik wil! Dus die angsten die je nu hebt die zijn ook gegrond, dat zijn idd gewoon dingen die je gaat tegen komen en die zijn niet leuk! Je bent nooit meer onbezorgd en het is gewoon een enorme aanpassing die je gaat maken. Maar weetje...als zo'n kindje naar je lacht, in je armen in slaap valt, alleen door jou getroost wil worden omdat jij nou eenmaal zijn mammie bent en alles maar dan ook alles voor hem betekent, als je hem ziet huilen en je hart breekt, als je ziet hoe je familie straalt als hij bij ze op schoot zit, als je helemaal dubbel ligt om debiele geluidjes die hij maakt, als je vol trots bent omdat hij kan omrollen, als je ineens ziet dat hij op je lijkt en zo kan ik nog uuuuuuuuuuuuren doorgaan...maar dat maakt zoveel goed Alles went, ook een leven met een kindje. Tuurlijk blijf je momenten houden dat het zwaar is en dat je verlangt naar iets wat je ooit had maar dat hou je altijd. Ik verlangde voor ik een kindje had soms terug naar de middelbareschooltijd, oh wat weinig verantwoordelijkheden! En nu verlang ik terug naar het alleen zijn met mijn vriend. En dat je dus soms bang bent of het niet meer ziet zitten, zoals nu, dat zal niemand je kwalijk nemen. Probeer gewoon zoveel mogelijk wat je hebt en niet aan wat je had. Leven in het verleden is vreselijk zonde van je tijd!
Wauw....wat heb je dat mooi verwoordt en ben het er helemaal 100% mee eens!!! Heel soms verlang is soms nog wel eens naar de tijd dat ik vrijgezel was lekker in mijn eigen appartementje, geen verantwoordelijkheden naar een ander toe....lekker alleen zijn. Maar ik zou dit leven nooit willen missen!!! Inderdaad, kinderen verijken je leven! Ze laten je de onschuld van de mens weer zien, de onschuldige gedachtes van een kind. De o zo grappige uitspraken die eigenlijk helemaal niet grappig zijn bedoelt maar bloedserieus! (dochter drinkt jus d'orange met vruchtenvlees: oooh mama, er zitten allemaal kruimeltjes in mijn drinken ). DAT wil je straks nooit meer missen.....
Hoi, Ik kon deze vraag eigenlijk goed zelf gesteld hebben Mijn verhaal is bijna hetzelfde! Met als enige verschil dat ik het eigenlijk de hele zwangerschap heel erg moeilijk heb gehad Toen ik te weten kwam dat ik zwanger was waren mijn ex en ik eigenlijk al zo goed als uit elkaar. En hij doet al van in het begin heeeeel erg moelijk. Dreigen en zo. Vandaar dat ik dus al van in het prille begin met enorm veel stress zit. Ik wilde eigenlijk BOM worden en naar een fertiliteitskliniek gaan als ik 35 werd. Dat was dus vorig jaar en mijn ex wilde me maar niet loslaten (had al langer gezegd dat het tussen ons niets werd). Hij was echt ziekelijk aanhankelijk en kon niet zonder me leven. Ik had ondertussen van de gyn te horen gekregen dat ik mogelijk met een virus zat dat later bmh kanker kon veroorzaken dus wilde hij een kijkoperatie laten doen. Daardoor was ik even met de pil gestopt (van sex was toch al maanden geen sprake meer) Hij wist dat en heeft me dronken gevoerd en ja...de rest wist ik 2 weken later Meteen daarna zijn we uit elkaar gegaan maar hij is hier zo boos van geworden want hij wilde mij voor hem alleen. Dus is hij meteen heel moeilijk beginnen doen. Dreigen met advokaten en zo. Ik heb heel de zwangerschap aan abortus gedacht, maar hoe kon ik?? Een leven zomaar afbreken? Nu ben ik al 33 weken ver. Mijn kindje is heel welkom maar ik kan nog altijd niet leven met het feit dat de vader zo moeilijk doet. Hij heeft zijn baan als vrachtwagenchauffeur (inkomsten circa 2 a 3000 euro!) afgezegd zodat hij nu eigenlijk zonder inkomsten zit. Zo hoeft hij maar het minimum aan alimentatie af te geven :x:x:x Vind dit zo laag bij de grond!! :x Hij had ook geboortekaartjes besteld maar die wilde hij ineens niet meer betalen! Dus nu zit ik met een hele hoop geboortekaartjes op overschot :x Ach ik kan zo verhalen blijven vertellen van hem. Maar ik lig dus nog steeds nachten wakker van het gepieker. Hoe moet het nu verder met dit kind? Ik weiger mijn kind op te voeden in zo'n situatie. Ik wil mijn kind niet meesleuren in zo'n situatie Dus ik heb bijna elke nacht gebeden tot God om dit kind mee te nemen Hem (zoontje) dit niet aan te doen. Maar blijkbaar is dit Gods wil en zal ik dit kind moeten opvoeden met een vader die het niet waard is om vader te zijn Ben ten einde raad en heel bang nu het moment nadert. Ik wil gewoon niet meer zwanger zijn, ik wil geen kind van hem! En dit alles is nu nog erger geworden nu ik te weten ben gekomen dat mijn moeder kanker heeft en waarschijnlijk dit jaar nog gaat sterven! Dus wat moet ik nu met een kindje als hij zijn omie nooit gaat kunnen zien? Voor mijn moeder is dit ook verschrikkelijk want dit is haar eerste kleinkind en waarschijnlijk het enige dat ze ooit zal zien Ik weet ook dat al die negatieve gevoelens gaan verdwijnen van zodra ze mijn zoon op men buik leggen En ik ga onmenselijk veel van mijn kindje houden. Maar de stress en de angst voor de toekomst zit er nu wel heel erg in Sorry voor dit lange verhaal
Toch fijn dat jullie het herkennen... voelde me zo slecht Heb nu weer even een dipje... Ik moet later vandaag naar de VK en als ik me dan nog zo voel ga ik echt huilen als een klein kind denk ik Wat een rotgevoel en het vreet energie! Merk ook dat ik momenteel ZÓ vreselijk boos ben op de verwekker... Zou hem het liefst een keiharde trap onder zn kont geven @CherryAyden: daar ben ik ook een beetje bang voor, dat dit gevoel helemaal niet zomaar verdwijnt na de geboorte... Het is natuurlijk ook zo dat je leven ingrijpend veranderd en misschien moet ik mezelf ook gewoon toestaan me daar af en toe een beetje rot over te voelen.. Het is ook zo eng! En daarbij komt ook nog dat mijn familie ver weg woont en ik het voor mijn gevoel écht alleen moet doen. @Mobius: jouw verhaal is wel heeeeel heftig zeg! Wat een eikel van een ex.... Die van mij negeert me gewoon volkomen en gaat gewoon verder met zijn leven (met zijn andere zoontje die wel goed genoeg voor hem is... au... ) Dit soort mannen heb ik echt geen goed woord voor over. Sterkte!!
Wat een verhalen, voor de alleenstaanden onderons, ik wens jullie veel succes toe, en kop op, moeders redden het wel, we zijn het sterke geslacht. Ik heb meer dan een jaar mijn vier kinderen alleen moeten opvoeden omdat hun vader er vandoor ging met een ander. Had ook nooit gedacht dat ik het zou kunnen. Maar het is me gelukt, ik heb het gered, ik heb het goed en de vader zit nu aan de grond. Sinds twee jaar heb ik een vriend, en ik ben onverwachts zwanger geworden nadat ze me 15 jaar terug onvruchtbaar hebben verklaard. Dus voor mij is het ook allemaal nieuw, nieuwe partner, straks samenwonen, na 15 jaar plots terug een klein boeleke in huis. De angst bekruipt mij nu ook. Zoals de meeste zeggen angst voor het onbekende. Hoe gaat het samenwonen verlopen met nieuwe vriend en zijn zoon? Wonen nu wel bij me maar is toch anders lijkt mij als het officieel zal zijn. Een kleine baby, terug de vele zorgen, opstaan, niet meer de vrijheid om een avondje te stappen wanneer je wilt als de oudste vier naar hun papa zijn voor het weekend. Zijn toch allemaal dingen die mij nu plots benauwen. Het ook het gevoel dat ik in een prenatale depressie zit. Er komt veel te veel op mij af, ook nog eens mijn moeder waar baarmoederhalskanker ontdekt is en die dan ook nog eens net moet geopereerd worden volgende maand wanneer ik ben uitgeteld. Dus zeg maar dat ik puur onder stress sta. En toch als ik naar de winkel ga ben ik zo verkocht aan die leuke babyspulletjes en ben ik zo fier en zo benieuwd naar onze kleine meid. Het zijn zo tegenstrijdige gevoelens, maar vermoed van mijzelf net zoals iedereen zegt dat het wel goed komt als de baby in mijn armen zal liggen. Bij mij is de grootste kwestie vermoedelijk, loslaten het verleden en kijken naar de toekomst en dan komt alles goed. heel veel sterkte voor wie het nodig heeft
Hoe gaat het met de lotgenootjes? Heb vandaag weer een baaldag...! Zou dit nog over gaan voor de bevalling of niet?